Ik zit nu op de trein, terug naar huis. Daar ga ik kerstmis doorbrengen met mijn familie en vrienden. Iedereen eens terug zien doet wel een beetje raar. Dat ik hier nu zit, in de trein, was deze ochtend nog niet zo vanzelfsprekend. Toen ik deze morgen opstond bleek dat er geen enkele bus of tram reed.. stakingen! Omdat ik ver van het station woon was ik al helemaal aan het stressen. Mijn Servische kotgenoot zat gisteren al vast in Parijs ( door de sneeuw) en ik zag het al gebeuren dat ik ook niet thuis zou geraken. Gelukkig bleef mijn andere kotgenoot, Jessica, heel kalm en heeft ze mij zalig geholpen. We zijn meteen begonnen met nummers van taxis te zoeken. Maar iedere keer kregen we te horen dat alle taxis bezet waren. Toen we de hoop al wilden opgeven antwoordde er iemand jarrive. Wij naar buiten gecrost, en een half uur buiten staan wachten. Toen de taxi niet kwam zat er niets anders op dan te liften. Gelukkig had ik snel prijs, de 2e vrouw die we aanspraken wou me al een eindje meenemen. Ze ging niet helemaal naar het station maar ik was al iets dichter bij het doel. Toen ze mij afzette zag ik een 2e vrouw aan een parking. Met de hoop dat ze haar auto ging halen vroeg ik ook aan haar of ze mij wou meenemen naar het station. Bleek dat ze ook naar het station moest maar ook geen auto had. Toen ontmoette we nog een 3e vrouw. Zij had een auto in de buurt en moest ook in de buurt van het centrum zijn. Ze wilde ons gerust meenemen. Maar de troubels waren nog niet over. Dikke file in Montpellier. Dan ben ik maar uit de auto gestoven, vlug merci geroepen en een sprint naar het station ingezet. Ik had nog niets gegeten en met een trekkerszak op mijn rug, een computer rond mijn nek en een valies achter mij aan ging het niet vanzelf. Maar gelukkig had de trein een kwartier vertraging en hier zit in dan.
6uur treinrit is ideaal om eens na te denken over de voorbije maanden. Wat hebben we toch meegemaakt. Heel veel positieve zaken, maar ook minder fijne dingen. Zoals een prof die ons een aartsmoeilijk meerkeuze examen geeft dat we in een halfuur moeten invullen. Zelfs de Fransen hadden problemen met sommige woorden. Als we daarna naar de prof gaan om het te melden zei ze doodleuk dat Eramsussers normaal een ander examen krijgen, 1 met open vragen en begint ze ons te verwijten dat we nooit naar de les waren geweest (absoluut niet waar, we zaten er elke week) en dat het onze schuld is. Zware motivatie als je weet dat je die week nog 4examens moet afleggen. Maar na een woedefase en een moedeloze fase moesten we verder. Hoe we vorige week overleefd hebben snap ik eigenlijk nog steeds niet goed. Ons examen rooster was dodelijk. Hierdoor klopten we dagen met een halfuur pauze per dag, en 12uur slaap op 4 dagen. Na ons examen op woensdag om 18u waren we om halfnegen s avonds thuis. Daarna meteen terug beginnen leren en om6 uur in de ochtend terug beginnen .leve het examensysteem van Leuven met den blok en meestal tijd tussen 2 examens.
De voorlaatste en laatste dag was ongelofelijk zwaar. Om 12u statistiek, na het examen meteen naar de bib om het volgend examen te herhalen wat om 17uur begon. Daarna even geslapen en om 3u in de ochtend begonnen met neuro te herhalen.Vrijdag, na neuro, waren we allemaal totaaaaal leeg. Je stapte wel maar besefte niet wat er gebeurde. Je deed iets en was het 2seconden later weer vergeten.
Maar na een beetje bij te slapen zijn we naar de kersmarkt gegaan, een spektakel bezocht en nog andere leuke dingen gedaan. De examens waren snel weer vergeten.
Ondertussen rijd de trein weer verder en ben ik weer een beetje dichter bij thuis. Ik ben blij dat ik naar huis kan, maar ergens knaagt het ook een beetje. Deel 1 is al gedaan. Nog maar 1 maand te gaan, en Erasmus zit er weer op. Wat ga ik Frankrijk, zelfs met al zijn gebreken, missen. Maar laten we daar nu niet teveel aan denken en genieten van het naar huis gaan. Niet teveel op voorhand nadenken, en niet te ver vooruit kijken, nog iets dat je hier leert.
Ik zie jullie waarschijnlijk allemaal deze week dus tot binnenkort
Ik zit nu op de trein, terug naar huis. Daar ga ik kerstmis doorbrengen met mijn familie en vrienden. Iedereen eens terug zien doet wel een beetje raar. Dat ik hier nu zit, in de trein, was deze ochtend nog niet zo vanzelfsprekend. Toen ik deze morgen opstond bleek dat er geen enkele bus of tram reed.. stakingen! Omdat ik ver van het station woon was ik al helemaal aan het stressen. Mijn Servische kotgenoot zat gisteren al vast in Parijs ( door de sneeuw) en ik zag het al gebeuren dat ik ook niet thuis zou geraken. Gelukkig bleef mijn andere kotgenoot, Jessica, heel kalm en heeft ze mij zalig geholpen. We zijn meteen begonnen met nummers van taxis te zoeken. Maar iedere keer kregen we te horen dat alle taxis bezet waren. Toen we de hoop al wilden opgeven antwoordde er iemand jarrive. Wij naar buiten gecrost, en een half uur buiten staan wachten. Toen de taxi niet kwam zat er niets anders op dan te liften. Gelukkig had ik snel prijs, de 2e vrouw die we aanspraken wou me al een eindje meenemen. Ze ging niet helemaal naar het station maar ik was al iets dichter bij het doel. Toen ze mij afzette zag ik een 2e vrouw aan een parking. Met de hoop dat ze haar auto ging halen vroeg ik ook aan haar of ze mij wou meenemen naar het station. Bleek dat ze ook naar het station moest maar ook geen auto had. Toen ontmoette we nog een 3e vrouw. Zij had een auto in de buurt en moest ook in de buurt van het centrum zijn. Ze wilde ons gerust meenemen. Maar de troubels waren nog niet over. Dikke file in Montpellier. Dan ben ik maar uit de auto gestoven, vlug merci geroepen en een sprint naar het station ingezet. Ik had nog niets gegeten en met een trekkerszak op mijn rug, een computer rond mijn nek en een valies achter mij aan ging het niet vanzelf. Maar gelukkig had de trein een kwartier vertraging en hier zit in dan.
6uur treinrit is ideaal om eens na te denken over de voorbije maanden. Wat hebben we toch meegemaakt. Heel veel positieve zaken, maar ook minder fijne dingen. Zoals een prof die ons een aartsmoeilijk meerkeuze examen geeft dat we in een halfuur moeten invullen. Zelfs de Fransen hadden problemen met sommige woorden. Als we daarna naar de prof gaan om het te melden zei ze doodleuk dat Eramsussers normaal een ander examen krijgen, 1 met open vragen en begint ze ons te verwijten dat we nooit naar de les waren geweest (absoluut niet waar, we zaten er elke week) en dat het onze schuld is. Zware motivatie als je weet dat je die week nog 4examens moet afleggen. Maar na een woedefase en een moedeloze fase moesten we verder. Hoe we vorige week overleefd hebben snap ik eigenlijk nog steeds niet goed. Ons examen rooster was dodelijk. Hierdoor klopten we dagen met een halfuur pauze per dag, en 12uur slaap op 4 dagen. Na ons examen op woensdag om 18u waren we om halfnegen s avonds thuis. Daarna meteen terug beginnen leren en om6 uur in de ochtend terug beginnen .leve het examensysteem van Leuven met den blok en meestal tijd tussen 2 examens.
De voorlaatste en laatste dag was ongelofelijk zwaar. Om 12u statistiek, na het examen meteen naar de bib om het volgend examen te herhalen wat om 17uur begon. Daarna even geslapen en om 3u in de ochtend begonnen met neuro te herhalen.Vrijdag, na neuro, waren we allemaal totaaaaal leeg. Je stapte wel maar besefte niet wat er gebeurde. Je deed iets en was het 2seconden later weer vergeten.
Maar na een beetje bij te slapen zijn we naar de kersmarkt gegaan, een spektakel bezocht en nog andere leuke dingen gedaan. De examens waren snel weer vergeten.
Ondertussen rijd de trein weer verder en ben ik weer een beetje dichter bij thuis. Ik ben blij dat ik naar huis kan, maar ergens knaagt het ook een beetje. Deel 1 is al gedaan. Nog maar 1 maand te gaan, en Erasmus zit er weer op. Wat ga ik Frankrijk, zelfs met al zijn gebreken, missen. Maar laten we daar nu niet teveel aan denken en genieten van het naar huis gaan. Niet teveel op voorhand nadenken, en niet te ver vooruit kijken, nog iets dat je hier leert.
Ik zie jullie waarschijnlijk allemaal deze week dus tot binnenkort
