Andere mensen met vergelijkbare plannen trokken naar 'hippere' steden zoals Londen, Parijs of Barcelona.

Maar ik trok dus naar de stad van koffiehuizen, Lippizaner, Sissi, Strauss en Mozart. In een land waar het nog heel gewoon is om als geëmancipeerde vrouw de naam van je man aan te nemen als je huwt en waar jongeren nog leren walsen. En dan vergeet ik de Wiener Sängerknaben nog.

Bovendien staat de taal die ze er spreken, het Duits, niet meteen bekend als de meest sexy taal. 

Welke filosoof zei het ook alweer? "Spaans tot god, Frans tot uw geliefde, Duits tot..uw paard." 

Of misschien ken je dat mopje van de Antwerpse stand up comedian Alex Agnew wel: papillon, butterfly...SCHMETTERLING!

Om te illustreren welke lieflijke woorden ze in andere talen hebben voor een mooi insect als een vlinder.

En toch was deze taal de hoofdreden waarom ik, gepakt en gezakt want 'k zo een hele poos blijven, op het vliegtuig richting Wien stapte.

En OK, ook wel een beetje omdat ik het best wel fijn vond toen om af en toe eens niét het geijkte pad te belopen.;-)

Al was de interesse voor de Oostenrijkse hoofdstad al lang geleden gegroeid, veroorzaakt door één van mijn jeugdidolen: der Wolfie, a.k.a. Wolfgang Amadeus Mozart.

Over mijn ontdekking van Mozart's oeuvre en over het feit dat ik nog steeds kippenvel krijg als ik Die Zauberflote ga bekijken en beluisteren in de opera, ook al is dat voor de -tigste keer, kan ik een heel epistel schrijven.  Maar laat ons nu maar even terug gaan naar dat bewuste jaar 1998, toen ik naar Wenen trok voor een 'taal-en cultuurstage'.

Tot die tijd was mijn Duits min of meer beperkt tot het in België beroemd geworden 'Jean-Marie Pfaff Duits'. 

Nochtans had ik al mogelijkheden genoeg gehad om beter Duits te leren. Een heel goeie vriend van mijn ouders was een volbloed Duitser. Doorheen de jaren geraakten we ook bevriend met zijn familie. Maar ondanks alle bezoekjes van hen en aan hen in Duitsland, slaagde ik er maar niet in om met hen in een andere taal dan het Engels te communiceren. Dit had ook veel te maken met het feit dat ik het tegen 'natives' had, iets wat de zgn. taalangst bij de meeste mensen toch vergroot.

Jammer genoeg hadden ook de uurtjes Duits op school niet bijster veel bijgedragen aan mijn kennis van de Duitse taal. Het feit dat mijn leraar Duits soms wel leek te zijn weggelopen bij de Gestappo, werkte trouwens ook niet bepaald motiverend.

Kortom, het was wel degelijk met knikkende knietjes dat ik de uitdaging van 6 maanden Wenen aanging.

Nu, de goden waren mij gunstig gezind. Ik werd niet meteen voor de leeuwen gegooid. Tijdens een eerder bezoekje aan Wenen, had ik een Weense jongen leren kennen. Hij kwam me zelfs oppikken in de luchthaven. En het leuke aan die gast was dat 'ie ook nog is vloeiend Engels sprak. 

Nog beter werd het toen blijk dat mijn roommate, het meisje wiens appartement ik zou delen, een jaar aan de unief van Berkley had gestudeerd. Creative Writing dan nog wel, dus ook zij was perfect tweetalig.

Mijn broodje leek dus gebakken. Duits op de unief, Engels 'thuis'...mja, dat maakte alles al een beetje minder beangstigend.;-)

Tot ik op reeds op de tweede dag van mijn verblijf geconfronteerd werd met het taaltje dat men in Wenen spreekt.

Ons Weens appartement werd verwarmd door een mazoutkachel. Alleen zat er in die kachel niet veel mazout meer en met het oog op de nakende Weense winter, moest de mazouttank worden bijgevuld. Aangezien mijn roommate moest gaan werken en ik nog thuis zou zijn als de mijnheer van het mazoutbedrijf kwam, kreeg ik de taak om dit heerschap én z'n mazouttank te ontvangen.

Nu wist ik al wel dat het Oostenrijks Duits verschilde van het Duits dat men in Duitsland praat. Vergelijk het met het Nederlands in Vlaanderen en Nederland of het Brits Engels t.o.v. het Amerikaans Engels. 

Oostenrijkers zingen een beetje, gebruiken zachtere klanken, kortom, het geheel klinkt minder hard in de oren. Persoonlijk vond (en vind) ik het een pak charmanter dan het zgn. hogh Deutsch.

Máár, zoals in veel landen, verschillen de hoofdstadbewoners een beetje van de rest van het land. In Oostenrijk is dit zelfs tamelijk uitgesproken. Zo ken ik bv. weinig 'keukens' die naar een stad zijn vernoemd. Men spreekt wel over de Spaanse keuken en de Franse of Italiaanse keuken...maar in Oostenrijk heb je ook nog eens 'die Wiener Kuche'. M.a.w.: men kookt anders in Wenen dan in Innsbruck. 

Hun gulash en Wiener schnitzel is trouwens niet het enige wat de Wieners hoog in het vaandel dragen. Ook hun dialect, das Wienerisch, is er nog 'ganz geil' (en nééé, dat heeft hier géén seksuele betekenis!). 

Hoe 'toll' dat Weens was, ondervond ik dus al op die tweede dag toen de man van de mazoet aanbelde.

"Gruss Got!", zei 'ie. Haa, die kende ik al lang! Oostenrijkers zeggen niet 'Gutentag!", ze begroeten god als ze je zien, als dát niet sympathiek is!

"Gruss got", zei ik enthousiast terug. Ik voelde me al een echte 'local'...

Maar het lachen verging me een beetje want wat er daarna volgde, kan ik onmogelijk opschrijven. Tot op de dag van vandaag weet ik nl. nog steeds niet wat die Weense kerel precies zei... . 

Om een lang verhaal kort te maken: op hier en daar een woordje na, verstond ik geen jota van wat hij vertelde.

Dat een mens die z'n kost verdient met mazoutkachels vullen nou niet meteen één of ander Goethe Duits zou spreken, had ik wel verwacht.

Dat het Weense dialect nog  alive and kicking was, wist ik ook. Dat het zo onverstaanbaar zou zijn...wist ik nog niet.

Uiteindelijk zijn de jongeheer van de mazout en ik moeten overgaan op een soort gebarentaal om te weten wat hij wou (een of ander hulpmiddel om de mazout in die kachel te deponeren). 

Ik was nl. te verbrouwereeerd om te vragen of hij misschien een woordje Engels sprak. En de manier waarop hij me bij momenten aankeek, denk:"Blonde bimbo met het verstand van een fishstick want ze weet duidelijk niet wat een trechter is", hielp daar ook niet meteen aan.

Misschien heeft die ervaring er wel toe bijgedragen dat ik nog een drietal weken vnl. Engels gesproken heb daar in Wenen. Tot de Weense kennissen die ik intussen zo'n beetje overal gemaakt had, steeds vaker en vaker begonnen te vragen wanneer ik nu is een Duitse volzin zou gaan spreken buiten die taallessen. Toen wist ik: "Inderdaad, waar ben ik mee bezig?" 

Ja, je wordt er best wel nerveus van, als al die natives verwachtingsvol naar jou zitten te kijken, wachtend op jouw capriolen in hun taal.

Maar hetgeen wij vaak vergeten is dat geen enkel normaal denkend mens iemand zal uitlachen als die persoon z'n best doet om in jouw taal te communiceren. Bovendien vonden ze het zelfs knap. Zij leren vooral Engels als tweede taal, andere talen komen weinig of niet aan bod. Het feit dat ik hen al enkele Franse woordjes had geleerd en dat ik met dat Duits dus begon aan een vierde taal, vonden zij bewonderingswaardig!

Niemand die struikelde over het feit dat ik voor dat ene woord eerst 'die' zette en toen 'das' en dat het uiteindelijk 'der' bleek te zijn... .

De gouden tip is dus: dúrf een taal te spreken! En durf ook toe te geven dat je een beginner bent. Men zal je heus niet uitlachen. Integendeel, men zal het geweldig vinden dat je moeite doet om de taal te spreken. Durf te vragen hoe je iets zegt, durf te vragen om een beetje langzamer te praten tegen je en mensen zullen je helpen.