Fish tank, een Brits drama dat de juryprijs won op het 62e filmfestival van Cannes.
De 15 jarige Mia is een tiener die vaak in de problemn geraakt met wet en onderwijs. Na van school gegooid te zijn, houdt ze zich enkel nog bezig met haar passie, het urban dancing. Nadat Mia's moeder tijdens een zijner bezoekjes in slaap valt begint ze een affaire met Connor, de vriend van haar moeder. Deze verbreekt echter de relatie met Mia's moeder en vertrekt terug naar huis. Mia besluit hem te volgen en breekt in in zijn huis. Daar ontdekt ze dat hij reeds een gezin heeft. Ze wordt ontdekt en gat er vandoor met zijn baby-dochtertje. Nadat het kind echter bijna verdrinkt, ziet ze haar fout in. Ze brengt het kind terug en vertrekt naar Wales, met een goede toekomst voor ogen.
Een redelijke film, maar in mijn onwaardige mening toch geen juryprijs op Cannes waard. Het realistische duistere kantje van de film wordt benadrukt met confronterende scenes, zoals het kind dat bijna verdrinkt of de seks-scene maar het lijkt wel dat de film niet meer is dan dat. De achterliggende boodschap kan volgens mij op twee manieren worden geïnterpreteerd, maar hij is ofwel te oppervlakkig om respect te verdienen, oftewel juist te ingewikkeld om hem zomaar te snappen. (Waarschijnlijk het eerste) Dit verdient dan toch niet een der waardevolste prijzen van het jaar.
Maar dat is mijn mening. Ik denk wel dat ik hem zou aanraden, als ik iemand zou kennen om dit soort films aan aan te raden.
=Een benefietconcert van Shisha Seva vzw voor hun peterschap van Indië. We komen toe in Berchem, in de Sint-Theresiakerk. Om 20 uur 's avonds. Het programma: muziek van Hildegarde von Bingen en andere hemelse klanken. Zeer hemels, inderdaad, maar dan wel de hemel zoals men hem kende in de 11e eeuw! De muziek is zeer, zéér oud, maar dit hoeft geen negatief punt te zijn als je van deze muziek houdt. Al bij al viel het goed mee. Klanken als van een bassethoorn of een harp hebben toch wel een meerwaarde dan de meeste hedendaagse instrumenten.
Ondanks dat ik al eerder zonder voogdij naar Brussel ben geweest, zijn de verschillen nog altijd te merken met de gebruikelijke leefomgeving. Halle is tegenover Brussel wat Oklahoma is tegenover NYC. Dit is vooral ook te merken in cultuur. Halle heeft een basiliek en een standbeeld, Brussel heeft genoeg monumenten om een Open Monumenten Dag te organiseren. Toen ik af de trein kwam met mijn vrienden, was het eerste dat we tegenkwamen het Hotel van Financiën. Dit was eigenlijk ook het voornaamste. Natuurlijk waren er, zoals in elk museum vele historische objecten te bezichtigen, maar wat mij vooral interesseerde was onder meer een lange tafel die de prijzen weergaf van alledaagse objecten over de afgelopen honderd jaar. Dit toonde het enorme effect van inflatie aan. Economie is een onderwerp dat mij altijd al interesseerde. Dit museum toonde in interessante voorstellingen de vele economische effecten, zoals inflatie, devaluatie, vraag en aanbod, het ontstaan van valuta,... Hiernaast was er ook de financiële geschiedenis van België te zien. Heel interessant voor mij, misschien minder voor anderen. Er waren natuurlijk ook vele andere dingen te zien in Brussel die we bezocht hebben, zoals het Martelarenplein, maar dezen vond ik niet zo interessant. Zij waren ofwel al gezien door mij, ofwel iets te... generisch, bij gebrek aan een beter woord. Ik had bij vele gebouwen het gevoel dat ik het al eens gezien had. De vrijmetselaarsloge bijvoorbeeld, die mijn vriend Brecht jammerlijk met Egyptische tempels verwart, was wel interessant, maar grotendeels reeds bekend bij mij. Dit ligt natuurlijk an mij, niet aan de monumenten. Nadien hebben we nog wat geshopt om de dag nog leuk af te sluiten.
Fish tank, een Brits drama dat de juryprijs won op het 62e filmfestival van Cannes.
