Deze kustbewoner is al jaar en dag een wielerfan. Ik was nauwelijks 6 jaar toen ik een heroïsche Eddy Merckx de Ronde van Frankrijk zag winnen : mijn eerste wielerherinnering. Sindsdien zit ik elke zomer aan het scherm gekluisterd, ja ook nu nog. Niets mooiers dan een epische bergrit zoals in 2011 toen Andy Schleck op de Izoard in de aanval ging in een alles of niets offensief tegen Cadel Evans op weg naar de top van de Galibier. En ja, ook in 2013 zal ik ‘La Grande Boucle’ even enthousiast volgen.

Ben ik dan niet geschokt, gedegouteerd, verontwaardigd, verbaasd door alles dopingbekentenissen die als een lawine op ons afkomen ?

Verbaasd, dat heel zeker ! Verbaasd dat het allemaal zo lang geduurd heeft voor alles in de openbaarheid gekomen is. Verontwaardigd, ja dat ook. Verontwaardigd dat de hele strijd tegen doping zich tegen één enkele renner lijkt te concentreren, namelijk Lance Armstrong. Gedegouteerd uiteraard. Gedegouteerd dat uit alles blijkt dat de UCI als beschermheer heeft gefungeerd voor dopingzondaars in plaats van als beul op te treden. Maar geschokt, nee dat niet. Dat zou enkel van naïviteit getuigen.

Want laten we eerlijk zijn, het spektakel dat we allemaal gedurende 3 weken aan een stuk verwachten tijden de Tour, Giro of Vuelta, dat is iets bovenmenselijks. Voetballers hebben een zwaar programma als ze 2 wedstrijden per week moeten spelen, 3 uur moeten knokken. Ronderenners zitten per week ongeveer 30 uur in het zadel. En vroeger was er de klassiek rustige aanloop tijdens een etappe en werd slechts het laatste uur gevlamd. Maar tegenwoordig, door de commerciële belangen, door de constante aanwezigheid van camera’s, wordt er elke kilometer geknokt.

Voor ik verder ga, wil ik 1 ding echt wel duidelijk maken. Ik keur doping zeker niet goed, zou er zelf ook nooit nemen, en heel teleurgesteld zijn mocht iemand uit mijn directe omgeving in doping zijn toevlucht zoeken om 1 km/uur harder te lopen of 2 km/uur harder te fietsen. Maar ik kan begrip opbrengen dat in een recent en ver verleden, professionele  wielrenners dat wel deden. Jammer genoeg in de eerste plaats vooral uit ‘traditie’, omdat het nu eenmaal ingebakken zat/zit in het milieu. Maar als dan de controlerende instantie, met name de UCI, blijkbaar dan ook nog een soort gedoogpolitiek voert, hoe hou je de stal dan proper ? En in de tweede plaats ook omdat, in mijn ogen, het menselijke lichaam niet zomaar elke dag recupereert van een dergelijke inspanning, het soms hulp nodig heeft om van een dergelijk, dagelijkse inspanning te herstellen.

Het is geen toeval dat de renner bij US Postal die geen rondes reden, enkel in eendagswedstrijden schitterden, ver van de georganiseerde doping werden weggehouden.

Als ik een zware sportieve inspanning gedaan heb, heb ik kort nadien echt geen behoefte aan eten, lijkt het alsof mijn maag al vol is. Nu ja, voor mij geen probleem aangezien ik de volgende dag toch achter mijn bureau zit, of gewoon kan ontspannen. Voor onze wielergoden geldt dat echter niet. Als zij niets binnenkrijgen is dat gewoon dodelijk voor hun prestaties de volgende dag.

En is Lance Armstrong nu echt een minderwaardige winnaar ? Heeft hij zijn overwinningen nu echt enkel en alleen aan de spuit, de pil of de bloedzak te danken ? Persoonlijk vind ik van niet. Van zijn meest memorabele tegenstander, Jan Ulrich, is geweten en bewezen dat hij zich ook schuldig heeft gemaakt aan dopinggebruik. Wat was dan het grote verschil ? Trainingsijver ! Terwijl Lance als een bezetene trainde (dat ontkent tot op de dag van vandaag niemand), genoot Jan tijdens de winter liever van het goede leven met vele kilo’s extra tot gevolg.

 Op het gebied van doping moest Telekom niet onderdoen voor US Postal. Maar doordat Telekom jaren geleden al tegen de lamp liep lijkt iedereen dat ondertussen al een beetje vergeten. Misschien heeft Telekom wel ooit de enige renner in het geel in Parijs gekregen, die, in mijn ogen dan, zijn zege vooral aan doping te danken had en niet door talent of trainingsijver : Bjarne Riis.

Hoever een heksenjacht kan gaan, weerspiegelt zich in de ‘straffen’ die de dopingzondaars, die Armstrong aan de galg gepraat hebben, gekregen hebben.  Voor jarenlang toegegeven dopinggebruik krijgen ze 6 maanden schorsing, van september tot maart. Gewoon een verlengde winterstop dus. En dat terwijl iemand als David Millar 2 jaar aan kant heeft moeten staan, terwijl Contador voor eenmalig 5 picogram Glenbuterol ook 2 jaar opgelegd kreeg.

Zij krijgen dus 6 maanden ‘winterstop’, mogen zeges tijdens hun dopingperiode houden terwijl het doelwit 7 tourzeges afgenomen wordt. Gerechtigheid is geschied ! Maar dan wel met een wrange nasmaak !

Ja natuurlijk is Armstrong een koppigaard, die weinig tegenspraak duldt en vermoedelijk nooit zal toegeven dat hij fouten begaan heeft. De prijs voor de warmste persoonlijkheid zal hij wel nooit krijgen. Maar ik heb genoten van elke Tour die hij gewonnen heeft, en dat ging niet altijd van een leien dakje. Ik heb extra genoten omdat deze man toen al een veel hardere strijd gewonnen had, namelijk die tegen kanker. En hoe antipathiek, hoe koppig, wereldvreemd hij dan wel mag zijn, alleen daarvoor moet je hem altijd een beetje blijven bewonderen.

En ja, ik zal volgend jaar enthousiast naar de Tour kijken. Zeker naar de etappe naar Alpe D Huez, waar ik ook reeds een paar keer omhoog gereden ben. Waar ik tijdens het beklimmen heel vele mooie herinneringen voorbij zag komen : Hinault & Lemond, Lucien Van Impe’s aanrijding, Pollentier (met een peer onderweg) op weg naar de gele trui, Nederlandse klimmers als Winnen, Rooks en Theunisse, … Ja, ik ga er van genieten als ik ze op TV bezig zie want het blijven prachtige prestaties die deze dwangarbeiders van de weg neerzetten. En ja , ik hoop zonder doping, maar naïef ben ik daarin niet … dat is de prijs voor dit bovenmenselijke entertainment.  

20-10-2012 om 11:44 geschreven door Kustbewoner  

Het is er dus toch van gekomen, een nieuwe blog. Een leuke manier om je enthousiasme over dingen met anderen te delen, juist. Maar in de eerste plaats begin ik hier aan om mijn frustraties uit te schreeuwen. Inderdaad, niet toevallig begin ik er aan 2 dagen na de geel-zwarte zondag… maar daarover straks meer.

Waarom een blog ? En waarom min of meer anoniem ? Ik heb voor een blog gekozen omdat ik daar in het verleden een heel goede ervaring mee had. Toen ging het om een blog over een unieke ervaring in mijn leven die ik zo met vrienden en kennissen gedeeld heb. En daarbij was ik telkens weer aangenaam verrast over de positieve kritieken die ik kreeg en ook door de aanmoedigingen om daar in de toekomst ook iets mee te doen.

En ik schrijf deze blog als ‘kustbewoner’ omdat het me een zekere vrijheid geeft. Het dagdagelijkse leven legt ieder van ons immers beperkingen op. Mensen die me kennen zullen nu wel zeggen dat ik niet gauw een blad voor de mond neem. Maar anderzijds is het ook makkelijker je ongezouten mening neer te tikken dan die in een groep te verwoorden. En nee, ik ben niet van plan om hier nu echt misbruik te gaan maken van die anonimiteit. Ik zal nooit iets neerpennen waar ik als persoon nooit 100% achtersta en voor uit wil komen.

OK, genoeg nu over het waarom van deze blog. Nu iets over de directe aanleiding van deze blog : Het Vlaams B(lok)elang is dood, leve NVA en leve Bart De Wever. Persoonlijk ben ik nooit een fan geweest van NVA. Hun boodschap, ja, daar kan ik me deels in vinden. De structuur van het huidige België in onwerkbaar geworden. Niets gebeurt nog, tenzij uit absolute noodzaak, omdat het niet meer anders kan. Na 10 jaar plannen en studies wacht Antwerpen nu nog maar eens op een studie om een oplossing. Na meer dan 6 jaar weet men in Brugge nog steeds niet waar en of er een nieuwe voetbaltempel komt. 2 voorbeelden uit een lange lijst.

Zolang er iemand ‘tegen’ iets is, durven politici in België blijkbaar geen beslissing meer nemen. Daar moet inderdaad ‘verandering’ in komen ! Vreemd genoeg maakte NVA zowel in Brugge als Antwerpen al deel uit van de meerderheid. Ja, maar de steden zijn op deze terreinen afhankelijk van de Vlaamse regering, kunnen daarover niet alleen beslissen, dus … Correct, maar ook van die Vlaamse regering maakt NVA deel uit. Een ander voorbeeld is mijn eigen kustgemeente, Knokke-Heist. De voorbije 6 jaar maakte NVA hier deel uit van de Gemeentebelangen, de partij van Burgemeester Lippens. En wat werd hun slogan nu ze op eigen benen de kiezer tegemoet gingen : ‘De kracht van de verandering’ Welke verandering, waarom verandering ??? Als je 6 jaar het beleid gesteund hebt, kan je toch moeilijk gaan zeggen dat het op niets trok, dat nu alles anders moet.

Nu ja, de overwinnaars hebben altijd gelijk, dus was het zondagavond tijd om te vieren !!! Allez, dat had ik zondag toch gedaan was ik zondag lid geweest van de NVA. Maar blijkbaar ben ik iets te frivool ingesteld.  Ik heb hun voorzitter zondagavond geen moment zien lachen, ook niet tijdens zijn overwinningsspeech die hij met de memorabele woorden ‘Zet die plaat af, idioot’ begon. Ook later op de avond tijdens het voorzittersdebat, en ’s anderendaags speelde hij liever de onderdrukte calimero dan de gelukkige winnaar. Blijkbaar smeedde iedereen coalities tegen de winnaar, tegen de wil van de kiezer ! Over de plaatsen waar NVA coalities sloot tegen de plaatselijke grootste partij, daarover moesten we het nu even niet hebben …

Ja, want coalities sluiten is eigenlijk niet echt het doel van Bart De Wever, althans dat vermoed ik. De historicus in hem weet dat enkel echte harde oppositie stemmen oplevert, en dus ook macht. Daarom had een huwelijk tussen Di Ruppo en De Wever ook nooit geen kans van slagen. Daarom vind ik het ook jammer voor de Antwerpenaren dat ze straks met een Burgemeester zullen opgescheept zitten voor wie dat slechts een middel is en niet het doel zoals het voor Patrick Janssens dat wel was.

Maar waarom ligt me dit alles zo op mijn lever. Wel, omdat, door zijn achtergrond, door de open armen waarmee hij Vlaams Blokkers, sorry Belangers ontvangt, door zijn geschiedkundige kennis, door de manier waarop hij zijn overwinning vierde en zichzelf even blootgaf, … door al die zaken vertonen Bart De Wever en de NVA heel veel gelijkenissen met de opkomst van de NSDAP, een ‘democratische’ politiek partij uit de jaren 30 in Duitsland met een obscure leider. Ook hun strategie was gebaseerd op het verzamelen van alle ‘ontevredenen’ waarbij vooral gefocust werd op een gemeenschappelijke vijand, wat toen de Joden waren. Die zijn nu gewoon vervangen door ‘de Franstaligen’.

Dat een partijlid maandagavond op TV hem een ‘fantastische Leider’ noemde zal wel toeval geweest zijn.

En vreemd genoeg lees ik hier en daar dat ook vele anderen mijn menig daarover delen , maar daar wordt dan meestal ook gewoon lacherig over gedaan.

Nu ja, ik hoop dat ik mis ben, only time will tell … de vorming van het schepencollege in Antwerpen zal ons al een goed idee geven. Misschien moet ik in mijn volgende blog al mijn ongelijk toegeven, wat ik dan ook ridderlijk en met plezier zal doen.

O ja, alle reacties zijn uiteraard welkom, ook negatieve. Ik ga geen discussies uit de weg.

16-10-2012 om 21:34 geschreven door Kustbewoner