Deze kustbewoner is al jaar en dag een wielerfan. Ik was nauwelijks 6 jaar toen ik een heroïsche Eddy Merckx de Ronde van Frankrijk zag winnen : mijn eerste wielerherinnering. Sindsdien zit ik elke zomer aan het scherm gekluisterd, ja ook nu nog. Niets mooiers dan een epische bergrit zoals in 2011 toen Andy Schleck op de Izoard in de aanval ging in een alles of niets offensief tegen Cadel Evans op weg naar de top van de Galibier. En ja, ook in 2013 zal ik ‘La Grande Boucle’ even enthousiast volgen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ben ik dan niet geschokt, gedegouteerd, verontwaardigd, verbaasd door alles dopingbekentenissen die als een lawine op ons afkomen ?

Verbaasd, dat heel zeker ! Verbaasd dat het allemaal zo lang geduurd heeft voor alles in de openbaarheid gekomen is. Verontwaardigd, ja dat ook. Verontwaardigd dat de hele strijd tegen doping zich tegen één enkele renner lijkt te concentreren, namelijk Lance Armstrong. Gedegouteerd uiteraard. Gedegouteerd dat uit alles blijkt dat de UCI als beschermheer heeft gefungeerd voor dopingzondaars in plaats van als beul op te treden. Maar geschokt, nee dat niet. Dat zou enkel van naïviteit getuigen.

Want laten we eerlijk zijn, het spektakel dat we allemaal gedurende 3 weken aan een stuk verwachten tijden de Tour, Giro of Vuelta, dat is iets bovenmenselijks. Voetballers hebben een zwaar programma als ze 2 wedstrijden per week moeten spelen, 3 uur moeten knokken. Ronderenners zitten per week ongeveer 30 uur in het zadel. En vroeger was er de klassiek rustige aanloop tijdens een etappe en werd slechts het laatste uur gevlamd. Maar tegenwoordig, door de commerciële belangen, door de constante aanwezigheid van camera’s, wordt er elke kilometer geknokt.

Voor ik verder ga, wil ik 1 ding echt wel duidelijk maken. Ik keur doping zeker niet goed, zou er zelf ook nooit nemen, en heel teleurgesteld zijn mocht iemand uit mijn directe omgeving in doping zijn toevlucht zoeken om 1 km/uur harder te lopen of 2 km/uur harder te fietsen. Maar ik kan begrip opbrengen dat in een recent en ver verleden, professionele  wielrenners dat wel deden. Jammer genoeg in de eerste plaats vooral uit ‘traditie’, omdat het nu eenmaal ingebakken zat/zit in het milieu. Maar als dan de controlerende instantie, met name de UCI, blijkbaar dan ook nog een soort gedoogpolitiek voert, hoe hou je de stal dan proper ? En in de tweede plaats ook omdat, in mijn ogen, het menselijke lichaam niet zomaar elke dag recupereert van een dergelijke inspanning, het soms hulp nodig heeft om van een dergelijk, dagelijkse inspanning te herstellen.

Het is geen toeval dat de renner bij US Postal die geen rondes reden, enkel in eendagswedstrijden schitterden, ver van de georganiseerde doping werden weggehouden.

Als ik een zware sportieve inspanning gedaan heb, heb ik kort nadien echt geen behoefte aan eten, lijkt het alsof mijn maag al vol is. Nu ja, voor mij geen probleem aangezien ik de volgende dag toch achter mijn bureau zit, of gewoon kan ontspannen. Voor onze wielergoden geldt dat echter niet. Als zij niets binnenkrijgen is dat gewoon dodelijk voor hun prestaties de volgende dag.

En is Lance Armstrong nu echt een minderwaardige winnaar ? Heeft hij zijn overwinningen nu echt enkel en alleen aan de spuit, de pil of de bloedzak te danken ? Persoonlijk vind ik van niet. Van zijn meest memorabele tegenstander, Jan Ulrich, is geweten en bewezen dat hij zich ook schuldig heeft gemaakt aan dopinggebruik. Wat was dan het grote verschil ? Trainingsijver ! Terwijl Lance als een bezetene trainde (dat ontkent tot op de dag van vandaag niemand), genoot Jan tijdens de winter liever van het goede leven met vele kilo’s extra tot gevolg.

 Op het gebied van doping moest Telekom niet onderdoen voor US Postal. Maar doordat Telekom jaren geleden al tegen de lamp liep lijkt iedereen dat ondertussen al een beetje vergeten. Misschien heeft Telekom wel ooit de enige renner in het geel in Parijs gekregen, die, in mijn ogen dan, zijn zege vooral aan doping te danken had en niet door talent of trainingsijver : Bjarne Riis.

Hoever een heksenjacht kan gaan, weerspiegelt zich in de ‘straffen’ die de dopingzondaars, die Armstrong aan de galg gepraat hebben, gekregen hebben.  Voor jarenlang toegegeven dopinggebruik krijgen ze 6 maanden schorsing, van september tot maart. Gewoon een verlengde winterstop dus. En dat terwijl iemand als David Millar 2 jaar aan kant heeft moeten staan, terwijl Contador voor eenmalig 5 picogram Glenbuterol ook 2 jaar opgelegd kreeg.

Zij krijgen dus 6 maanden ‘winterstop’, mogen zeges tijdens hun dopingperiode houden terwijl het doelwit 7 tourzeges afgenomen wordt. Gerechtigheid is geschied ! Maar dan wel met een wrange nasmaak !

Ja natuurlijk is Armstrong een koppigaard, die weinig tegenspraak duldt en vermoedelijk nooit zal toegeven dat hij fouten begaan heeft. De prijs voor de warmste persoonlijkheid zal hij wel nooit krijgen. Maar ik heb genoten van elke Tour die hij gewonnen heeft, en dat ging niet altijd van een leien dakje. Ik heb extra genoten omdat deze man toen al een veel hardere strijd gewonnen had, namelijk die tegen kanker. En hoe antipathiek, hoe koppig, wereldvreemd hij dan wel mag zijn, alleen daarvoor moet je hem altijd een beetje blijven bewonderen.

En ja, ik zal volgend jaar enthousiast naar de Tour kijken. Zeker naar de etappe naar Alpe D Huez, waar ik ook reeds een paar keer omhoog gereden ben. Waar ik tijdens het beklimmen heel vele mooie herinneringen voorbij zag komen : Hinault & Lemond, Lucien Van Impe’s aanrijding, Pollentier (met een peer onderweg) op weg naar de gele trui, Nederlandse klimmers als Winnen, Rooks en Theunisse, … Ja, ik ga er van genieten als ik ze op TV bezig zie want het blijven prachtige prestaties die deze dwangarbeiders van de weg neerzetten. En ja , ik hoop zonder doping, maar naïef ben ik daarin niet … dat is de prijs voor dit bovenmenselijke entertainment.