De chronologie even onderbrekend, het relaas van een hectische avond.

Nadat de ambassade ons al een 4-tal keer gevraagd had onze gegevens op te geven, kregen we rond 17 uur een mail dat er een vlucht geboekt kon worden die maar liefst morgen vertrekt (om 10 uur in de luchthaven zijn). De binnenlandse vluchten zijn voor dit verlengde weekend geschrapt om de Argentijnen te verhinderen zich voor een paar dagen verplaatsen. Daardoor hebben we rond 19 uur onze familie ingeschakeld om te bekijken of we over land naar Buenos Aires zouden geraken, maar:

- in de beste omstandigheden minimaal 17 uur rijden om de 1500 km naar Buenos Aires af te leggen

- quarantaine nog niet uitgezeten en eerst alles administratief regelen met de boeking, daarna inpakken

- dan wachten op een officieel certificaat van de ambassade dat ons zou toelaten toch te reizen

- afgesloten provincies waardoor er aan elke provinciale grens wellicht politiecontroles zijn

- 100 % zeker strenge controles op alle toegangswegen naar Buenos Aires

- Last but not least: Salta is een relatief veilige stad in vergelijking met Buenos Aires, waar we bovendien geen verblijf hebben. Daar vast komen te zitten lijkt niet ideaal...

Mijn reisgenote zei vrij snel dat ze het een te groot risico vond, maar ging toch snel inpakken, terwijl ik in spanning alles probeerde te regelen met onze familie. Uiteindelijk moesten we besluiten dat het niet realistisch was.

Helaas hebben ze hier geen boksbal - of beter - een pingpongtafel om af te reageren.

Ze stelden een machete voor om de tuin te beginnen snoeien. De muren van de tv-kamer hadden we al geverfd.

Toen mijn reisgenote op haar paasbest beneden verscheen, begonnen we allemaal te lachen en vroeg onze familie haar of ze ging dansen.

Telkens weer zeg ik tegen mezelf dat ik geen valse hoop moet koesteren, maar tegen wil en dank gebeurt het toch.

Misschien moet ik mijn Spaans eens bijschaven door de yoga-boeken te lezen, of aan de vele Spaanse romans beginnen.

Of ik kan me beter de blijdschap herinneren die ik voelde toen we een paar dagen geleden, net voor het definitief sluiten van de grenzen van Bolivia, toch nog Argentinië zijn binnengeraakt. Of het geluk dat de politieman die ons op de bus naar Humahuaca controleerde, nog niet op de hoogte was dat mensen die Chili bezocht hadden, onmiddellijk in quarantaine moesten. En tot slot de warme lieve knuffels van het jonge team van Hostal Humuhuaca...toen het nog kon.