Na een druk jaar besluit je dat het eindelijk tijd is voor een welverdiende vakantie. Een bestemmimg kiezen is niet altijd gemakkelijk, maar dit jaar was dat vrij eenvoudig. Ondanks mijn voorkeur voor Afrika, ging het deze keer richting Latijns-Amerika om 3 redenen.
- dochter zien
- kennissen van lang geleden bezoeken
- interesse van de reisgenote
Op het moment van ons vertrek werd er op het journaal regelmatig over het Corona-virus in China en stilaan ook over Italië gepraat. In België stond het aantal besmettimgen op minder dan 10. Geen zorg dus, In Latijns-Amerika kwam het zelfs niet voor, of toch...op de dag van ons vertrek eentje in Brazilië.
Zonder ons hier druk on te maken, waren we blij aan die berichtgeving te kunnen ontsnappen en ons te concentreren op de reis.
Na een eerste hartelijke en warme ontñoeting met mijn kennissen uit het verleden, werden we steeds meer omarmd door de vriendelijkheid van de Uruguayanen en later ook de Argentijnen. We besloten via een lange busreis naar het noorden te trekken om de Quebrada de Humahuaca te zien.
Mijn dochter had me geleerd hoe ik gemakkelijk een verblijfplaats kon boeken via de lang door mij verguidse smathphone en zo kwamen we bij Michelangelo terecht, een iets oudere man die dagelijks in een rustig tempo met zijn hondje op stap gaat. Het was wel even zoeken naar de hostal want we werden door de taxichauffeur afgezet aan een gesloten hek waarachter zich een aantal grauwe appertementsgebouwen bevonden. Toen we - alweer door de spontane vriendelijkheid van een passant - de bewaker te pakken kregen, bleek het om een kamertje in een flat te gaan. Het was wel heel klein, maar geen zorg, onze voorlopige gastheer begon meteen rond te bellen om een ander verblijf voor ons te zoeken en zo kwamen we terecht bij Alejandra en Valentina die later tot 'Los Angelos de Salta' zouden omgedoopt worden.
|
