'k Zal het eenmaal
niet meer horen,
als de klok haar uren slaat.
Zal geen bloem
mij nog bekoren,
als het leven mij verlaat.
Nog zoveel te ondernemen.
Waar men mij geen
tijd voor laat.
En voor altijd te verdwijnen,
waar alleen mijn naam nog staat.

Marie Beerten.

Druk gerust op de 'lees of schrijf' knop en als je wil, dan mag je ook wat schrijven. Indien dit moeilijk is, lees dan maar gewoon een beetje of mail mij maar, en ik breng je tekst in .

Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

Lieve bezoeker, ook anekdotes mag je in het gastenboek inschrijven. 

Bericht van Fientje.

Lieve, lieve Luc, Greetje en kids,

Luc, je hebt een intens verdriet maar ook een enorm groot verlangen om bij je familie weer te mogen zijn.
Héél begrijpelijk dat je dit wenst, maar denk er heel even aan dat ook je drie schatten en je vrouwtje je ontzettend nodig hebben.
Ook voor hen is het verdriet erg zwaar, daar te meer dat ze zo begaan zijn met jouw verdriet waar ze je niet kunnen bij helpen.
Alleen er voor je te zijn en in stilte hopen dat ooit...ooit...een dag zou komen dat je verdriet een plaatsje heeft gekregen zodat je weer een beetje kan genieten van hier op aarde te zijn.
Luc, mensen die je verdriet en rouwproces niet gunnen zijn je aandacht niet waard. Je moet rouwen en ik weet dat hevige pijn en verdriet zelfs vele, vele jaren kunnen duren en dat het ook nooit echt voorbij gaat. Maar de dag van opnieuw genieten komt weer, geloof me. Ook ik kan je vertellen dat je kids en je vrouwtje je broers en ouders niet kunnen vervangen, maar besef ook dat zij van onschatbare waarde zijn.
Je hebt ook veel onzichtbare vrienden, maar momenteel zie je ze niet omdat zij zich een beetje op de achtergrond houden en wachten op een teken van jou.
Ik en vele andere hebben ontzettend veel respect voor jou en het enige wat we voor jou wensen is dat je opnieuw een klein beetje levensgeluk mag hervinden.
Luc, je hebt je verdriet en verlangen oh zo oprecht verwoord dat het pijn doet dit alles te lezen, maar tegelijk ook heel fier dat ik heel even mag in je hartje kijken zodat ik je toch beter kan leren kennen. Triestig maar oooooooo zo mooi!!!
Ik zal blijven lezen dat weet ik zeker, en hoop dat je toch een beetje steun hebt aan de mensen die met je meeleven en veel aan je denken.
Luc en familie, ik stuur jullie veel liefde en moed toe.
Aan allen een dikke warme knuffel.
Tot later,
Fientje.

Dank je wel Fientje,     vanwege Luc en familie.

Minder dan een jaar later, juli 1982.
Samen gingen we uit..... We waren met 5 jongens thuis. Tussen de jongste en de oudste was er maar 4 jaar verschil. Kan je geloven dat we veel aan elkaar hadden en dat de broers' vrienden onze vrienden waren.
Die avond, gezellig cafébiljarten onder vrienden.
We waren te voet. Doch één van de vrienden was met openbaar vervoer gekomen en had de  bus naar huis gemist.
Geen problemen voor mijn broer Marc, hij deed deze vriend met de auto wel terug naar huis.
Marc is later niet meer thuis gekomen, een klapband werd hem fataal.
Ik was toen 25 jaar en Marc was 26 jaar oud.
De politie stond 's morgens om 7 uur bij ons aan de deur.
Vreselijk, dit nieuws......En moeder zat met erg stil verdriet. Ze hield zich ongelooflijk kranig.
Te sterk vond ik ze......en daarom wilde ik ook mijn verdriet niet laten zien.

Luc.

Mijn mama had het moeilijk. Eten ging niet goed meer.
4 jaar later kreeg ze te horen dat ze slokdarmkanker had.
Er kon niets meer gebeuren. Chemo mocht niet meer baten en stelde men niet meer voor.
Mijn moeder was een vechter en kloeg nooit. Daarom was de kanker al zo ver gevorderd.
In 1992 ismoeder, kranig dat ze was, aan deze ziekte overleden.
Ik was toen 33 jaar en mijn moeder is 60 jaar geworden.
Ik heb mijn moeder lang mogen verzorgen en weet dat dit afscheid uiteindelijk een verlossing was. De kanker was ongelooflijk pijnlijk.
Gelukkig had mijn mama een pijnpomp gekregen. Ik hoor ze nog heel duidelijk me vragen of ze nog wat morfine mocht bijspuiten omwille van de pijn. Het zou goed kunnen, dat zei ze zelf tegen mij, dat ik je niet meer zal zien en dat ik in een coma zal gaan.
Ik zei haar dat het goed was, en dat ze dit gerust mocht doen......
Diezelfde dag is moeder ook gestorven.
Dit afscheid was voor mij een afscheid waaraan ik een beter gevoel heb dan de anderen.

Luc.

Sterven wordt streven.

Stoort me hard,
dat materiële.
Boort in mijn hart,
dat officiële.

Mensen, zo zakelijk,
gehaast, vandaag.
Mensen, eet smakelijk,
de keel in mijn maag.

Kerstmis, je was mooi,
want we waren samen.
Nu, gevangen in een kooi,
wacht ik op mijn...amen.

Antwoord, reactie, raad,
waarom nog leven.
Vragen, waarom, daad,
sterven wordt streven.

          Luc.

mama en papa