Aan alle bloggers. Deze blog is een eerbetoon aan broer Kris en mijn overleden familie, en uit respect voor hen verwijder ik alle ongepaste boodschappen uit het gastenboek. Dank voor uw begrip. Luc.
Ik droom van een huis tussen de bomen, om misschien vlugger bij jou te komen. Ik droom van bossen en het groen, om jou te horen, net als toen.
Ik droom van de vijver en zijn water, om jou te voelen, nu of later. Ik droom van de vogels in de lucht, om iets van je te horen, een gerucht.
Ik droom van het bouwen van jouw huis, waar ik nu woon, voel ik me niet meer thuis. Ik droom van jou en mijn verleden, waar jullie zijn, bestaat er geen heden.
Ik droom van ook tot jou te geraken, maar ik blijf over mijn familie waken. Ik droom om ook eens dood te zijn, bij jullie allen was het vroeger fijn.....
Broer Luc.
Vroeger.
Toen was het goed,
toen waren we bij elkaar.
Nu omdat het moet,
zoeken we, maar waar?
Het verleden, een verhaal,
om nooit te vergeten.
Het heden, moeilijke taal,
van mensen, goed geweten.
Geschiedenis schrijven,
algemeen, geen kunst.
Nu, geen familiebedrijven,
mijn leven is een gunst.
Als vroeger en verleden,
nu en morgen zijn geweest.
Verwacht boven en beneden,
de toekomst in uw geest.
Broer Luc.
Kris met Anneke.
Kris met Amir.
Kris, totaal onverwacht werd je uit ons leven gerukt. Stuurloos bleven we achter, met alleen de vraag: WAAROM?
Wat doet het ongelooflijk veel pijn, jou te moeten missen.
Samen genieten van kleine dingen ... een tasje koffie ... een goed gesprek, samen naar Planckendael, beestjes kijken, spelletjes spelen met de kinderen, gekke bekken trekken ....
Je kon het zo gezellig maken.
Nu ... is ons leven zo totaal anders geworden. We ontbreken soms de kracht om verder te gaan. Vroeger ging je immers altijd met ons mee. Waarom vonden wij dat toen toch zo gewoon?
Konden we nu nog maar even bij je zijn, nog even met je praten zoals we vroeger uren deden ....
Tekstje van Greet.
Kris, ergens op reis.
Walter,Luc,Georges,Kris,Marc
Kris op nieuwjaar 2004 met petekind Jef.
Hé, broer!
Hé, broer, hé vriend, dit heeft niemand verdiend. Ik heb weer zo'n pijn. Kon het maar als vroeger zijn.
Tot ziens waar ook naartoe. Ik weet een beetje de weg, maar hoe? Af en toe kijk ik omhoog. En zie ik je achter de " regenboog ".
Broer, Luc.
Het bewuste weekend is voorbij. 2 oktober 2004 zou jij, Kris, optreden met het vocaal koor Sarangi. Jij zou er 'Sunday' solo zingen, maar ja ....... Ik heb het dan maar in jouw plaats mogen doen. 't Was geen vergelijking met hetgeen jij kon. Zo'n stem heb ik dan weer niet. Maar Kris, ik deed het voor jou, om je nooit meer te kunnen vergeten. 't Was een beetje met de krop in de keel. Dank toch aan alle koorleden dat ik dit mocht doen. Dank voor het vertrouwen en dank voor de ongelooflijk familiale vriendschappelijke sfeer. 't Was een fijne zangavond. Dank je voor de eer voor mijn broer Kris. Het deed ons goed en het deed ook zijn vrienden goed.
Greet, Luc en kinderen.
Boezemvrienden. Vrienden voor het leven.....
Kris, ik heb het nog altijd zo moeilijk met je vertrek. Ons leven ging er zo anders uitzien. Jouw droomhuis, je honden, je auto, je eigen leven zou een aparte wending krijgen. Wij hadden een mooi doel om naartoe te kunnen gaan. Maar nu is ons enige doel het kerkhof. Ik wil elke dag bij je staan. Ik word er als het ware naartoe getrokken. Daar bij jou kom ik tot rust, daar bij jou vind ik de stilte die me enkel aan jou doet denken, en niemand die deze daar verbreken kan. In mijn leven nu, Kris, moet ik van de mensen precies gewoon maar verder gaan........ Dat kan ik niet, dat wil ik niet, dat mag ik niet..........
Er gaat geen week voorbij, of ik ben weer bij jou geweest. Je deed het dikwijls voor mij, voor ons, 't was echt een feest. Kris, ik mis je zo, ik mis je meer en meer. Het slijt niet, mijn verdriet wordt des te erger. Hoe langer de tijd, hoe groter het gemis.....
Luc.
Jokke, Georges.
Ik zat naast jou, naast je ..... lichaam. Je drukte zachtjes mijn hand, toen ik je zei: " Ik ben bij jou."
Je laatste minuten, ja dank je, zonder pijn, want je drukte bevestigend mijn hand.
Ik vroeg je om goeie dag te zeggen aan papa, mama, Marc, Walter en Kris. Je drukte zachtjes mijn hand.
En toen, ..... toen was je weg.
Liefste nonkel Kris,
Waarom juist jij? ... Er zijn zoveel mooie herinneringen, die ik nooit vergeet. ... Weet je nog die strip van Kiekeboe voor mijn verjaardag? ... Nu heb je er een paar gemist, maar ik lees ze wel voor je voor, in mijn gedachten.
Tinne. x x x
Kris met links vriend Dré in 1993.
Kris met vriend Luc.
Kris onder vrienden.
Tijd om iets te drinken. Was het koffie of wijn. Zie mijn ogen blinken, met vrienden is het fijn.
Het leven anders.....
Het leven, zo anders, zo kil. In mijn omgeving is het stil. Mensen begrijpen me amper of niet, schuwen mijn houding of verdriet.
Waarom is er zo weing begrip? Waarom mag ik niet treuren? Waarom is mijn weg een zware trip? Wat staat er me nog te gebeuren?
Met muziek kan ik me bezinnen. Met ' lopen ' verzet ik mijn zinnen. En soms schiet het mij te binnen. Om mijn leven te herbeginnen.
L.J.
Hé, nonkel Kris, we missen je. Waar ben je?
Moeilijk, hard verbitterd reageren, waarom vragen!!!!!! Is het dan niet allemaal genoeg geweest? Moest dit nu ook nog gebeuren? Ik voel me rot, ik voel me zo zielig, ik voel me zo verdrietig.........ik voel me.......! Het is allemaal moeilijk te vertellen, ik kan er niet steeds goed over praten.....het doet nog zoveel pijn. Ze zeggen soms, verdriet dooit, en misschien komt dit wel ooit, maar hoe ga ik er dan uitzien, dat weet ik nog niet? Moet ik er dan wel uitzien?
Geen dag, geen uur, geen minuut, geen moment gaat er voorbij voor mij zonder te denken aan wat ik zo mis........., zonder te kunnen vergeten waar ik zo van hield. En toch doe ik verder, is dit een automatische piloot, of is dit de gewoonte van het gemis, of wil ik het een ander niet laten zien......? Misschien is dit wel zo. Want wat ik voel doet zo'n pijn, dat ik niet wil dat een ander dit voelt. Misschien is deze pijn wel voor mij alleen, of is hij mij zo dierbaar.......
In memoriam Georges alias Jokke.
Hallo, dag allemaal, ik ben Georges Janssen geboren te Herentals op 29 april 1955. In Herentals ben ik mijn jonge leven naar verschillende scholen gegaan: - de kleuterschool, toen nog papschool genoemd. - de lagere school in de Hikstraat en dit tot het vierde leerjaar. - de voorbereidende school in het college in de Collegestraat.
Verder genoot ik van de geboorten van mij vier andere broers, terwijl ik ook moest groter worden. Maar erg groot ben ik echter niet geworden. Uiteindelijk bleef ik thuis de kleinste van gestalte. Je kunt en moet geloven dat ons ma en pa er alle moeite mee hadden om ons groot te brengen. Maar we groeiden op, we deden het. En toen we naar Turnhout verhuisden werden we al vlug "de mannen van Janssen" genoemd. Niet dat we zo berucht waren, maar vijf jongens op vier jaar, dat is een hele bende.... Ik was 11 jaar en zat in het zesde leerjaar toen we naar Turnhout moesten gaan wonen, want ons vader was directeur van de PIDPA geworden, regio Turnhout. Ik ging toen naar de voorbereidende afdeling van de Apostolieken naar school. Daarna doorworstelde ik de gehele humaniora van het St-Jozef-College der paters Jezuïeten. Na de humaniora studeerde ik voor Maatschappelijk Assistent te Diest.
Niet gemakkelijk om na mijn studies de geschikte job te vinden. Een aantal jaren heb ik wel gewerkt als opvoeder in de regio Antwerpen. Terwijl bood ik in Turnhout mijn diensten wel aan bij het J.A.C. = Jeugd Advies Centrum.
Naast de school had ik wel een aantal hobby's. Laat mij ze even opnoemen: - leider in de K.S.A.- jeugdbeweging - bondsleider in de K.S.A. - kampleider in de K.S.A. - judoca tot de bruine band - spelend lid in de voetbalploeg van F.C. VOPA - spelend lid in de volleybalploeg van V.C. VOPA - later scheidsrechter in dienst van de volleybalploeg - bestuurslid van VOPA - medeorganisator van de bekende VOPA-kwis - algemeen filosoof binnen de familie- en vriendenkring
Sommige van deze bezigheden hebben mijn verdere leven toch wat beïnvloed.
Jarenlang bleef ik me actief inzetten voor de K.S.A. Ook de VOPA bleef me mijn hele leven beheersen. VOPA staat voor: Voor Ons Plezier Alleen. En of dat voor ons plezier was. Niet alleen de sport op zich, maar ook het nasporten werd serieus beheerst en het werd als het ware een stuk van mezelf.
Sporten en nasporten vielen bij mij in de smaak, maar de VOPA als vriendenkring met zijn verschillende organisaties mocht er ook zijn. Het organiseren van de kwis werd een gewoonte, ja bijna een verplichting van jaren. Het was het grote evenement van de club om ons financieel wat recht te houden als club. Ik werd een onmisbare schakel in het opstellen van de kwisvragen. Maar daar kon ik mijn hart dan ook in ophalen.
Verder noemden mijn vrienden mij de filosoof, de stille genieter, de onzichtbare aanwezige. Mijn vrienden noemden mij de Jokke, en als Jokke ben ik voor hen door het leven gegaan. Van het leven heb ik zeker genoten en misschien vonden sommigen mij wat mysterieus. Maar anderen zich zien amuseren, was voor mij ook gelukkig zijn.
Misschien zijn mijn laatste jaren van mijn stille leven wat anders verlopen dan wat de mensen er hadden van verwacht. Maar weet wel dat het verlies van mijn ouders en nog drie andere broers ook voor mij harde noten om te kraken waren. Ik ging mijn leven veranderen, maar misschien heb ik een vreemde weg gekozen...... Ik voelde me de laatste maanden helemaal niet goed meer, en wist zeker welke weg ik op ging gaan.
Nog even dit, waar ik echt in mijn leven heel veel van genoten heb, dat is een rustige wandeling in de bossen en een frisse duik in het water van onze familievijver. Ja, af en toe een frisse pint, of duvel, dat sloeg ik niet af, al was het maar dat ik zo een beetje mijn zorgen kon vergeten. Achter een goed boek kon ik me uren verschuilen. En in de muziek kon ik wegdromen om het leven wat draaglijker te maken.
Eens lekker gaan eten bij familie, kennissen of met vrienden waren voor mij hemelse momenten. Af en toe eens mee op weekend gaan met de kameraden, dat kon je me niet beletten.
Ik droomde nog om mijn verjaardag aan de vijver te kunnen vieren met al mijn vrienden, maar mijn 50e verjaardag, die is me niet meer gegund.
Mijn beste kameraden dank ik om me toch in het ziekenhuis te komen bezoeken. Op 13april 2005 heb ik mijn laatste adem in het bijzijn van mijn nog enige broer mogen uitblazen.
Dank je wel allemaal dat ik van jullie een vriend mocht zijn. Geniet van het leven met volle teugen en drink regelmatig een pint.
Carpe Diem........en tot later.......de groeten...........
De Jokke.
Leven en dood.
Laat me maar doen. Even ben ik er niet. Verdriet, zoals ook toen. En jij, die mij verliet. Nee, het gras is niet groen.
Even wil ik met zonneschijn. Naast jouw graf alleen zijn.
Door jou breekt mijn hart. Omdat je er niet meer bent. Oh, jij die mijn leven tart. Dood, ik heb je herkend.
Luc.
Kris in Thailand.
Peter Kris met petekind Jef, samen de auto wassen.
Nonkel Kris en zijn getrouwe pet.
Wat ik je vragen wil.
Wat ik je vragen wil is: geef me op tijd een teken, laat me voelen hoe het verder moet.
Wat ik je vragen wil is: om met me de volgende weken mee te gaan, want dat doet me goed.
Wat ik je vragen wil is: sta maar eens achter een boom en verras me eens met een bezoek.
Wat ik je vragen wil is: te verschijnen als een mooie droom en met me te praten om een hoek.
Wat ik je vragen wil is: me te laten leven met jouw dood, me jou te mogen citeren in het leven.
Wat ik je vragen wil is: me jouw huis te mogen bouwen als nood, om nog meer naar jou te kunnen streven.
Wat ik je vragen wil is: om nooit te vergeten wat ik zo mis, om me te verdragen als ik me vergis, om een klein beetje vergiffenis, om in jouw huis een thuis te vinden, och Kris.
Ik had je nog zoveel te vragen.....
Van je broer Luc.
Dit hoorde het te zijn. Dit hoorde het te worden. Van jou moest het wezen. Het had voor ons een echte thuis bij jou moeten worden. Het huis in wording. Jouw huis bij het bos, ons bos, daar waar we in onze jeugdjaren zoveel gespeeld hebben. Jouw auto staat er ook. Die auto, dat ben jij, daar zit jij voor mij nog steeds in. Dit huis wil ik later Krisdream noemen. Jij hebt dit verdiend. Het is jouw levenswerk, en ik wil het zeker aan je opdragen. Het huis, het bos, de auto zijn voor mij symbolen om je nooit te mogen vergeten. Weet dat ik je soms nog achter een boom zie wegkruipen. Je kon dat vroeger zo subtiel. Soms zie ik je tussen wolken verdwijnen. Ben jij dat licht achter de wolken? Ook al ben je gestorven, voor mij ben je er nog en daarom heb ik jouw droomhuis laten geboren worden.
Beetje moe.
Ik weet niet goed meer hoe.....
Ik weet soms niet meer waar naar toe.....
Ik voel me soms een beetje moe.....
Ik voel me soms een beetje laf.....
Ik sta soms maar te staan bij je graf.....
Ik dreig te leven in snelle draf.....
Luc.
Wat ik zeker schrijven wil.
Wat ik zeker schrijven wil, is dat het leven voor mij totaal anders is geworden. Soms vraag ik me af waarom ik, waarom blijf ik nu nog over. Vele vragen komen in me op. Soms begin ik wel anders te denken. En wat me in het leven nu zeker meer en meer ergert, is dat we de dingen soms toch zo belangrijk vinden. Carrière maken, iemand zijn, populariteit, we pakken zo graag uit met uitzonderlijke dingen. Het maakt me allemaal niet veel meer uit. Ben je rijk of arm, ben je geleerd of minder geleerd, heb je een grote functie of niet, de toekomst die ik zo vaak ervaren heb, zal er voor iedereen zijn. Leven met gemis voor mijn familie is voor mij leven met de gedachte dat de dood voor mij er morgen ook zal staan. Leven met gemis is voor mij herinneringen laten bovenkomen hoe het vroeger was. Samen aan dezelfde tafel, en nu nooit meer..... Samen ravotten, en nu nooit meer..... Samen luisteren naar muziek, en nu nooit meer.... Samen herinneringen ophalen, en nu nooit meer...... Samen............, en nu nooit meer........... Ik vraag me steeds af, waarom we samen niet oud mochten worden.......
Kleine Kris in de wieg.
De vijf kleine jongens. Kris in het midden.
Fikske, de hond van kleine Kris.
Het gras staat hier erg hoog of waren we toen nog zo klein.
Stil staan.
Stil. Even is het stil. Even staan we stil.
In huis is het stil. Omdat jij er niet meer bent. Wat ik toch even wil, is jouw glimlach die mij verwent.
Dank je voor deze glimlach. Dank je voor mooie woorden. Dank je voor je liefde elke dag. Het ga je goed in andere oorden.
Even staan we stil bij je graf alleen. Even vertoeven we bij het groene gras, waar je foto pronkt op een steen, waar we dromen hoe het vroeger was.
In gedachte.....jij.
Even staan we stil. Even is het stil. Stil.
Luc.
Beste Greet en Luc.
In het vooruitzicht van Allerheiligen wil ik even stil staan bij het immense leed dat uw leven nog altijd beheerst..... Papa, Marc, Walter, mama, Kris, en Georges.......ze gingen allen uit je leven heen; veel te kort was hun leven, maar niettemin intens en doorkneed van minzaamheid en liefde.....Zal het ooit wennen hun aanwezigheid te missen en hun warmte niet meer te voelen....? Tijd heelt wonden, zeggen mensen, goedbedoeld, maar waarom , na al die jaren zoveel leed en verdriet, of is verdrietig zijn dan zo verkeerd....? Maar wie luistert nog naar ons verdriet.....alleen iemand met een meelevend hart. Mensen worden alleen geheeld als iemand het opbrengt een stukje mee op weg te gaan in nacht en ontij, want als iets liefs je verlaat, blijft nog altijd de liefde. Sterkte!!
Maria Janssen.
Stilte.
Soms, voel ik, zie ik, en hoor ik zelfs, de stilte in jou. Waar denk je aan? Neen, 't is te stil. Ik hoor het weer niet.
J. Janssen.
Dat ik je ooit weerzie.
Je bent ver weg, maar toch zo dichtbij. Je bent hier en daar, en dan weer niet.
Je bent een weg ingeslagen, waar ik je niet kan volgen.
Maar nog steeds, koester ik de gedachte, dat ik je ooit weerzie.
J. Janssen.
Morgen is een lange tijd, als je wacht. Gisteren ver weg, als je iemand mist.
Kris
In memoriam Daar is een lach en een traan.
Daar blijft de liefde bestaan.
Daar kust het leven de dood.
Oh, Kris, wat ben je groot.
'k Zal het eenmaal niet meer horen, als de klok haar uren slaat. Zal geen bloem mij nog bekoren, als het leven mij verlaat. Nog zoveel te ondernemen. Waar men mij geen tijd voor laat. En voor altijd te verdwijnen, waar alleen mijn naam nog staat.
Druk gerust op de 'lees of schrijf' knop en als je wil, dan mag je ook wat schrijven. Indien dit moeilijk is, lees dan maar gewoon een beetje of mail mij maar, en ik breng je tekst in .
Ik ben Janssen Luc
Ik ben een man en woon in Bonheiden (België) en mijn beroep is verpleegkundige.
Ik ben geboren op 26/08/1957 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lopen,zingen,schrijven.
Mijn familie is heen.
Van de vijf zonen ben ik nog alleen.
Mijn ouders zijn ook vroeg gestorven.
Waarom werd mijn lev
Papa, waar ben je? Marc, je komt niet thuis! Walter, toe nou, wordt wakker! Mama, doe ze de groeten van me. Kris, dat hadden we niet afgesproken. Georges, was het jouw toer?
Lieve bezoeker, ook anekdotes mag je in het gastenboek inschrijven.
Kris met Tinneke.
Kris met Jefke.
Klokkengeluid.
Ze dringen tot je door tot in je merg en benen. Die geluiden van klokken, die luiden soms omdat het feest is, soms omdat een mens is heengegaan. Ze doen je nadenken, die geluiden. Ze trillen na in je hart. Ze maken je weemoedig. Een vriend van je is heengegaan, en jij beklaagt je, omdat jij niet bent gegaan. Je voelt je rot en je zegt, ach God. Toch dank ik je voor die geluiden. Ze zijn voor me een teken dat ik een vriend nooit vergeten kan.
Luc J.
Stil leven in de dood.
Het stille leven naast jou in het groene gras, doet mijn hart beven, omdat ik eens dichter bij je was.
Maar het kan niet meer, nu niet; nooit. En toch iedere keer, verdriet dooit.
Er is een mens in nood, in de grote kring. Hij zoekt slechts de dood in herinnering.
Luc J.
Waarom waait de tijd als iemand dat graag wil niet even terug. Waarom maakt de tijd zo nu en dan geen sprong voorbij, voorbij een punt, voorbij m'n broer, waarom.
Hans Hagen.
Papa.
Liefste nonkels die daar boven zijn, liefste grootouders, als het zonnetje schijnt, zal ik altijd bij je zijn, ook al heb ik zo'n pijn.
Liefste nonkel Kris, beste nonkel Jokke, diegenen die ik het best gekend heb; samen met jullie broers in het water spelen.
Liefste nonkel Marc, liefste nonkel Walter, spijtig dat ik jullie niet gekend heb.
Zo vroeg, zo spijtig....
Oma en opa, papa vertelt veel over jullie, hoe zorgzaam oma wel was, hoe streng, maar lief opa was.
Nu blijft er nog maar iemand over....
Papa.......
An J.
Kris met eerste communie van Tinneke op 13 mei 1999.
Peter Kris met pleegzoon Amir.
Kijkend in de verte, naar bomen, begin ik te mijmeren, te dromen.
Fijne wenken maken me soms verdrietig, maar een mens is toch zo nietig.
Mooie herinneringen komen in me op. En dan besef ik, dat ik je niet missen kan.
Nonkel Kris,
Je bent heengegaan. Is het nu gedaan? 'k Weet het niet... 't Is net zo'n triestig lied.
Waar zit je nou? 't Is zo leeg hier zonder jou. Maar ik hoop dat ik je ooit weerzie, samen met de rest van de familie.
Je petekind Jef.
Hierboven kan je de muziek aan- en afzetten.
Kaal Koud Koel Leegte en gemis. Taal Stout Boel Zonder jou, Kris. Hard Sterk Kracht Laat mij maar doen. Hart Werk Zacht Ik hunker naar toen.
Dag Georges, dag Jokke.
Dag Georges, oudste broer, dag vriend van iedereen. Ik weet niet, was het jouw toer. Je verrast zo iedereen.....
Je leven was er zijn voor kameraden. Je maakte jezelf niet te groot. Maar groot waren je kleine daden. Dank voor de liefde die je bood.
Je was een nonkel van weinig woorden. Je was genietend nabij en zacht. Weinig dingen die jou stoorden. Je was een filosoof die dacht.....
Je vroeg me hoelang het nog ging duren..... Ik zei je ..... doe alles nog vandaag ..... Je kon zo naar me zitten gluren. Jij en ik stelden morgen in vraag .....
Dag broer, vriend, fijn mens gewis. We zien je later weer en doe goeie dag aan papa, mama, Marc, Walter en Kris. Tot een volgende keer ..... zolang ik leven mag.
Je broer, Luc.
Prentjes als aandenken aan de Eerste Heilige Communie van Kris op 8 mei 1966.
Eerste communie van Kris.
Bericht van Fientje.
Lieve, lieve Luc, Greetje en kids,
Luc, je hebt een intens verdriet maar ook een enorm groot verlangen om bij je familie weer te mogen zijn. Héél begrijpelijk dat je dit wenst, maar denk er heel even aan dat ook je drie schatten en je vrouwtje je ontzettend nodig hebben. Ook voor hen is het verdriet erg zwaar, daar te meer dat ze zo begaan zijn met jouw verdriet waar ze je niet kunnen bij helpen. Alleen er voor je te zijn en in stilte hopen dat ooit...ooit...een dag zou komen dat je verdriet een plaatsje heeft gekregen zodat je weer een beetje kan genieten van hier op aarde te zijn. Luc, mensen die je verdriet en rouwproces niet gunnen zijn je aandacht niet waard. Je moet rouwen en ik weet dat hevige pijn en verdriet zelfs vele, vele jaren kunnen duren en dat het ook nooit echt voorbij gaat. Maar de dag van opnieuw genieten komt weer, geloof me. Ook ik kan je vertellen dat je kids en je vrouwtje je broers en ouders niet kunnen vervangen, maar besef ook dat zij van onschatbare waarde zijn. Je hebt ook veel onzichtbare vrienden, maar momenteel zie je ze niet omdat zij zich een beetje op de achtergrond houden en wachten op een teken van jou. Ik en vele andere hebben ontzettend veel respect voor jou en het enige wat we voor jou wensen is dat je opnieuw een klein beetje levensgeluk mag hervinden. Luc, je hebt je verdriet en verlangen oh zo oprecht verwoord dat het pijn doet dit alles te lezen, maar tegelijk ook heel fier dat ik heel even mag in je hartje kijken zodat ik je toch beter kan leren kennen. Triestig maar oooooooo zo mooi!!! Ik zal blijven lezen dat weet ik zeker, en hoop dat je toch een beetje steun hebt aan de mensen die met je meeleven en veel aan je denken. Luc en familie, ik stuur jullie veel liefde en moed toe. Aan allen een dikke warme knuffel. Tot later, Fientje.
Dank je wel Fientje, vanwege Luc en familie.
papa 31/05/28 - 12/09/81
Een drukke nachtdienst gehad. Pas thuis gekomen en in een diepe eerste slaap had ik het eerste hevige kloppen op de deur niet gehoord. Een beetje later schrok ik wakker en onze beste vrienden des huizes stonden voor mijn deur. Er was iets abnormaals gebeurd, ik voelde het....... En ja, ze brachten mij het bericht dat papa vannacht overleden was...... Ik was 23 jaar toen ik mijn vader verloor. Mijn papa was 53 jaar geworden. Donker werd toen heel even mijn leven. Normaal was ik toen thuis bij mijn ouders geweest, maar ik had beloofd aan een collega om de nachtdienst over te nemen. Dikwijls heb ik me schuldig gevoeld dat ik toen niet thuis was. Onmacht, wrok en verbittering overvielen me.....
Luc.
Marc 25/09/56 - 17/07/82
Minder dan een jaar later, juli 1982. Samen gingen we uit..... We waren met 5 jongens thuis. Tussen de jongste en de oudste was er maar 4 jaar verschil. Kan je geloven dat we veel aan elkaar hadden en dat de broers' vrienden onze vrienden waren. Die avond, gezellig cafébiljarten onder vrienden. We waren te voet. Doch één van de vrienden was met openbaar vervoer gekomen en had de bus naar huis gemist. Geen problemen voor mijn broer Marc, hij deed deze vriend met de auto wel terug naar huis. Marc is later niet meer thuis gekomen, een klapband werd hem fataal. Ik was toen 25 jaar en Marc was 26 jaar oud. De politie stond 's morgens om 7 uur bij ons aan de deur. Vreselijk, dit nieuws......En moeder zat met erg stil verdriet. Ze hield zich ongelooflijk kranig. Te sterk vond ik ze......en daarom wilde ik ook mijn verdriet niet laten zien.
Luc.
Walter 26/08/57 - 18/12/86
Vier jaar later veranderde mijn tweelingbroer van werk. Hij was vrachtwagenbestuurder en hij droomde ervan om internationaal te kunnen rijden. Zijn geluk kon niet op. Hij was gelukkig getrouwd en zijn vrouwtje ging akkoord met zijn beslissing. Zijn kinderen waren toen 2 en 4 jaar. Amper een paar maanden later dwong bandenpech in Frankrijk hem tot stoppen op een parking langs de autostrade. Hij kon de band zelf vervangen.......maar moest daarvoor onder de wagen en oplichter liggen sleutelen. Noodlot of niet, maar een andere vrachtwagen reed volop op zijn vrachtwagen in .......... Walter werd verpletterd onder het wiel........Walter, mijn tweelingsbroer was niet meer. Het bericht sloeg in als een bom........ Ik ben het mijn moeder gaan vertellen..........moeilijk, lastig, zelf met de krop in de keel.....Wat nu weer............. Wij, de andere broers gingen hem in Aras in Frankrijk bezoeken......... Verschrikkelijk,......ik herkende mijn grotere en struizere tweelingsbroer niet meer. Een deel van mezelf, ook al was hij gehuwd, voelde ik van me weggerukt. Hoe kom ik zoiets te boven.......? Ik was toen 29 jaar en Walter natuurlijk ook.
Luc.
mama 16/12/31 - 01/02/92
Mijn mama had het moeilijk. Eten ging niet goed meer. 4 jaar later kreeg ze te horen dat ze slokdarmkanker had. Er kon niets meer gebeuren. Chemo mocht niet meer baten en stelde men niet meer voor. Mijn moeder was een vechter en kloeg nooit. Daarom was de kanker al zo ver gevorderd. In 1992 ismoeder, kranig dat ze was, aan deze ziekte overleden. Ik was toen 33 jaar en mijn moeder is 60 jaar geworden. Ik heb mijn moeder lang mogen verzorgen en weet dat dit afscheid uiteindelijk een verlossing was. De kanker was ongelooflijk pijnlijk. Gelukkig had mijn mama een pijnpomp gekregen. Ik hoor ze nog heel duidelijk me vragen of ze nog wat morfine mocht bijspuiten omwille van de pijn. Het zou goed kunnen, dat zei ze zelf tegen mij, dat ik je niet meer zal zien en dat ik in een coma zal gaan. Ik zei haar dat het goed was, en dat ze dit gerust mocht doen...... Diezelfde dag is moeder ook gestorven. Dit afscheid was voor mij een afscheid waaraan ik een beter gevoel heb dan de anderen.
Luc.
Kris 11/10/59 - 05/06/04
Twee broers had ik nog. De oudste en de jongste. Mijn jongste broer Kris zocht mijn familie dikwijls op. Hij was voor mijn kinderen een echte suikernonkel. Hij was zelf niet gehuwd en dacht er ook niet aan. We hadden het wel gehad in onze familie..... Maar 12 jaar later kreeg ik thuis de politie aan de deur. Mijn jongste broer Kris was bij hem thuis van de derde trede van de trap gevallen........Het was een ongelukkige val........Dood......... De wereld stuikte opnieuw in elkaar voor mij. Dit kon toch echt niet waar zijn. Ongeloof, boosheid, angst, verbittering, wrok.........slorpte me op............. Hij was nog met zijn beste vriend weggeweest. Ook hij stond perplex om dit nieuws te horen....... Ik was toen 46 jaar en Kris was toen 44 jaar. Nooit heb ik dit aanvaard en zal ik dit aanvaarden............. Uit respect en eerbetoon ben ik voor hem deze blog gestart. Zijn leven en het onze was helemaal niet af. We hadden nog zoveel plannen........
Luc.
Georges 29/04/55 - 13/04/05
Amper een jaar later is mijn broer Georges ongeneeslijk ziek geworden. Hij zou zijn leven gaan veranderen, maar kanker overviel hem. In het ziekenhuis hebben we nog vele gesprekken gehad. Elke dag zocht ik hem op. Ik was 47 jaar en Georges was net geen 50 jaar mogen worden. Zijn ziekte was ongeneeslijk en dit deed mij zijn overlijden veel beter aanvaarden dan het heengaan van mijn broer Kris.
Kom dit allemaal maar te boven. Ik weet het niet meer.... Het blijft verdorie moeilijk...... Ik schrijf wel wat van mij af. Ik ben er soms enorm kapot van. Ik word nu in het jaar 2006 zelf 49 jaar en blijf alleen over. Geen broer meer om over het verleden en onze kindertijd te praten. Geen toekomst meer om samen oud te worden en genieten van een oude dag. Met mijn vrouw en kinderen proberen we dit verdriet een plaats te geven, maar verwerken, neen, dat gaat niet meer.........
Luc.
Sterven wordt streven.
Stoort me hard, dat materiële. Boort in mijn hart, dat officiële.
Mensen, zo zakelijk, gehaast, vandaag. Mensen, eet smakelijk, de keel in mijn maag.
Kerstmis, je was mooi, want we waren samen. Nu, gevangen in een kooi, wacht ik op mijn...amen.
Antwoord, reactie, raad, waarom nog leven. Vragen, waarom, daad, sterven wordt streven.
Luc.
Vijftig.
Vijftig plus tien is mijn moeder geworden. Vijftig plus drie werd mijn vader. Vijftig min één werd mijn oudste broer. Vijftig min zes werd mijn jongste broer. Vijftg min éénentwintig werd mijn tweelingsbroer. Vjftig min vierentwintig werd mijn één jaar oudere broer. Vijftig wordt de nummer van jouw huis, Kris. Vijftig wordt ik, ..............., misschien........
Als ik ooit vijftig wordt...
Geen feest voor mij,
geen gejuich en getier.
Geen mens erbij,
geen onbenullig plezier.
Laat mij maar clown zijn.
Laat mij maar alleen bestaan.
Laat mij maar dit refrein.
Laat mij een lach en een traan.
Luc.
Pijn.
Pijn, niet te beschrijven. Pijn, dat zit van binnen. Pijn, om nooit aan te beginnen. Pijn, altijd anders en apart. Pijn, een dolksteek in je hart. Pijn, een maag die draait en keert. Pijn, niet omdat je je bezeert. Pijn, om lief en leed. Pijn, om wat je nooit vergeet. Pijn, om verloren dromen. Pijn, om verder te komen. Pijn, nooit te verdrijven.
Luc.
Moe.
Dagen, nachten. Vragen, wachten.
Waar naartoe? Ik weet het niet! Waarom en hoe? Tot jij me ziet!
Misschien tot morgen. Ik kom naar je toe. Wat een leven, zorgen. Wat ben ik moe!
Luc.
Dank je wel vrienden voor het leven dat Kris met jullie mocht leven.
Laat me, ik ben moe.
Vergaderen, discuteren, bespreken, daar zijn we goed in, moet je weten. Lange uren, dagen net geen weken, woorden, lange zinnen, niet gemeten.
Praten over hoe het gaat met mensen, zeggen waarom en hoe men moet leven. Speculaties, gokken, dromen en wensen, naar de crème van de welvaart streven.
Misschien wil ik gewoon maar bestaan, en verder doen met wat ik bezig ben. Misschien wil ik niet meer verder gaan, dan datgene wat ik echter beter ken.
Laat me, laat me maar doen, ik ben moe, ik val uit de boot. Ik wil niet meer leven als toen, laat me maar leven met mijn dood.
Luc.
Aanvoelen.
Beleven, meemaken, meeleven, meebeleven....... Mooie woorden die ons zo ontroerend en echt in de oren klinken. Maar klinken ze altijd wel in ons hart? Na al die tijd blijft de tijd het me zo moeilijk maken...... Waarom? Waar heb ik het verdiend? Hoe moet het nu echt verder? Moet het nog wel echt verder? Wat nu? Kies ik de juiste richting? Maken we de juiste beslissingen? Mensen zeggen zo gemakkelijk dat het wel zijn weg zal vinden....... We leven nog, of tenminste we proberen....... Hard is het en blijft het....... Ik schrijf het van me af, of ik probeer het toch..... Maar is dit dan geen vlucht? Dit is geen poëzie meer.....dit is hard......doodernstig...... Sterven duurt maar even......., maar die rouw, die jaren daarna....., die vragen....., die gevoelens van wrok, verbittering... Die gevoelens blijven verdorie toch sterk steken...... Wat als een mooi boek is begonnen, is geëindigd in een tragedie. Soms vraag ik me af waar ik met mijn rouw naartoe kan en mag..... Mensen lopen naast me. Ze lopen me voorbij of spreken me vluchtig aan. Het gaat je wel veel beter, zie ik ze denken. Zeg me dat alles in orde is, want eigenlijk wil ik dat van je horen. Angst, doodsangst, vrees te praten over wat is geweest. Maar zij die dit durven getuigen dat ze dit vrezen, zij hebben dan toch een zeker aanvoelen. En dit doet me deugd....... Ja, 't is verdomd moeilijk met gemis te leven. Maar toch wil ik dit gemis.......blijven vasthouden, aanvoelen.......... Dank je lezer, soms is het lastig om zulke dingen te lezen.
mama en papa
Kris............. Marc, Georges..... Walter.
Met dank aan de vrienden om het mee verzorgen van deze tuin.
