Toen ik hier pas op de wereld was, dacht ik dat het leven
een test was. Ik dacht dat als ik op alles goed reageerde en deed wat anderen
van me verwachten, dat als ik regels volgde en niet opviel ik naar de hemel zou
gaan. Toen mijn ogen begonnen open te gaan toen ik 12 jaar was, was dat het
grootste geschenk dat ik ooit heb gekregen. Een geschenk van mij naar
mezelf. Ik heb gebroken met alle vastgeroeste
denkbeelden . Ik heb sindsdien het één en ander gemaakt en dat maakte me enkel
sterker. Maar er was nog andere uitdaging die me stond aan
te gapen en dat is de maatschappij. Ook hier zijn grote verwachtingen aan
verbonden; ga elke dag braaf naar school, studeer, trouw, werk, koop een huis
en betaal braaf je belastingen. Als je niet voldoet aan deze verwachtingen val
je al uit de boot. De
meeste mensen denken vaak niet na over al deze dingen, ze willen er niet aan
denken. Maar ik ben iemand die haar vrijheid wilt en die is er ZEKER niet. We
zijn helemaal niet vrij om te doen wat we willen en dat stoort mij. Alles wat
we doen moeten we binnen bepaalde voorwaarden doen. Elk huis dat je bouwt
moet aan bepaalde voorwaarden voldoen.
Ben je 3 maanden werkloos dan moet je je eigen gaan verantwoorden bij de RVA.
Alles wordt letterlijk gecontroleerd, zodra ze zien dat je uit de regel valt,
volgen ze je op de voet. We DENKEN dat
we vrij zijn maar in feite zijn we verstrengeld in een net die zorgvuldig
gepland is.
Zelf heb ik altijd problemen hiermee gehad, het maakte me
niet uit dat ik mijn identiteitskaart kwijt was, ik zag het nut van school niet
in; ik vond dat je er praktisch niets uit leerde behalve theorieën die soms
niet eens bewezen zijn. Als je iets fout deed werd je altijd gestraft, als je
teveel lachte in de klas werd je meteen gestraft. Je moest eigenlijk gewoon een
schaapje zijn, een schaapje met oogklepjes op.
Het werkleven is eigenlijk nog erger, alles is gebaseerd op
kennis. Heb je niet genoeg kennis dan begin je NIET. Ze bekijken alles op een
wetenschappelijke manier. Iemand die niks weet van het leven, amper iets heeft
meegemaakt maar altijd alles braaf deed
en net van de universiteit komt mag direct beginnen, terwijl andere
mensen zonder diploma met veel levenservaring en levenswijsheid die job veel
beter zouden doen. Maar dat zien ze weer helaas niet.
Iedereen is ongelukkig tegenwoordig en ze geven ze maar
pillen en pillen. Depressies, ADHD, ADD, autisme, burn-outs en noem maar op ! NEE het
ligt niet aan ons, wij zijn niet ZIEK. Het is onze ziel die reageert op onze
slavernijmaatschappij. Degene die eruit vallen krijgen direct een labeltje, ze
worden aan de hand van een wetenschappelijk schema gesorteerd in vakjes. We worden in toom gehouden langs alle kanten,
door onze voeding en vooral door de media. Nu is het nog ieder voor zich, maar
langzaamaan zullen alle zielen op deze aarde wakker worden en zullen we ons
verenigen. En misschien, heel misschien
is dat de reden waarom ik hier op aarde ben.
Wat wil ik ? Wie ben ik? Waar ben ik goed in? Wat zijn mijn
dromen? Hoe kan ik mijn dromen waarmaken? Allemaal vragen waar ik op dit moment
geen antwoord op kan geven. Ik zit vast, rotsvast. Ik geraak niet meer verder,
omdat ik ook geen doel heb. Ik heb veel meegemaakt de voorbije 20 jaren. Het liefst
zou ik gewoon willen verdwijnen, alsof
ik nooit heb bestaan. Al mijn cellen die stilaan oplossen in het heelal. Mijn
bestaan gewist. Ik voel mij loom en zwaar in mijn lichaam, alles kost moeite.
Ik heb de laatste tijd geen energie meer, ik lig heldere dagen in bed te denken
en te denken. Ik zie geen uitweg, ik droom en droom. Ik voel mij niet thuis in
mijn lichaam. Mijn gedachten zijn non-stop bezig en ik hoor anderen zelfs niet
meer. Ik kan het niet meer aan om anderen hun problemen aan te horen, ik word
er zelf moe van en het frustreert mij. Ik heb het gevoel dat iedereen hun
gevoelens en problemen kunnen uiten tegen mij en ik blijf alleen achter.
Gebruikt, als een slappe lappenpop. Ik
ben zo intens verdrietig omdat niemand iets aan mij ziet en ik schreeuw om hulp
vanbinnen maar ik blijf maar lachen en afwezig zijn en flink zijn. Waarom staat
niemand er bij stil dat ik ook mijn eigen problemen heb? Een leven die heel wat
van mij vroeg. Ik verwijt ze eigenlijk niets, niemand kan iets aan mij zien. Ik
ben het goedlachse meisje die altijd vriendelijk is. Hoezeer ik het ook
probeer, ik kan mij heel moeilijk uiten bij mensen. Ik voel de behoefte om te
verhuizen, mij terug te trekken in de natuur. Een simpel bestaan leven met 2
katten en een houten huisje. Ik voel mij hier verkeerd, alsof ik er niet bij
hoor met al die mensen die weten wat ze willen, met al die mensen die alles
vanzelfsprekend vinden. Alles vergt
langs mijn kant veel moeite zoals van mensen houden en dat laten zien. Ik weet
zelfs niet wat ik voel, ik sta helemaal niet in verbinding met mezelf. Ik vind
mezelf zo moeilijk, zo wispelturig, zo verwarrend. Ik hoor mijn hart niet, hoe
moet dat? Hoe weet je wat je wilt? De klok tikt en ik ben bang, bang om tijd de
verliezen. Maar ik zal eerst mezelf moeten vinden en moeten ontdekken wie ik
ben achter het masker vooraleer ik verder kan.
