If you can’t be with the one you love

De zon kwam langzaam op over de heuvel en verlichtte de straat. Het was maandagochtend en veel mensen in de straat maakten zich klaar om te gaan werken of om naar school te gaan. Hoewel, nog niet iedereen in de straat was wakker. Aan het eind van de straat, in het huis met de groene deur, woonde Tom. Tom was een tiener van 16 jaar en had er net een zwaar weekend opzitten. Niet dat hij gewerkt had, hij was gewoon in het weekend laat op pad geweest met vrienden. Maar deze zaterdag ging het anders als gewoonlijk. Deze zaterdag had hij een meisje leren kennen en hij had bij haar een gevoel gehad zoals hij nog nooit gevoeld had. De dag erna zat hij ook altijd met zijn gedachten bij haar. Hij kon er zelfs niet door slapen. ‘Is dit nu verliefd zijn? Nee, dat kan niet, ik ken haar nog maar pas.’ Was het laatste wat hij dacht voor hij in een diepe slaap viel. Hij weet het zelf niet, maar die nacht droomde hij van het meisje dat hij ooit als zijn prinses zou zien. Haar naam was Annabel.

Tom werd wakker, niet door het licht van de zon dat door zijn slaapkamerraam scheen, maar door de hond van de buren die onophoudelijk blafte naar voorbijrijdende fietsers. Tom keek naar zijn digitale wekker die naast zijn bed stond. Zeven uur. Met tegenzin stapte hij uit bed en slenterde hij naar de badkamer. Toen hij voor de spiegel stond en een poging deed zijn zwarte haar in een mooie plooi te leggen, zag hij Annabel weer voor zich. Hij keek naar zijn spiegelbeeld en merkte dat dat naar hem grijnsde.

De dagen daarna gingen langzaam voorruit en Tom betrapte zichzelf er vaak op dat hij vaak tegen zichzelf bezig was. Meer zelfs, hij was kwaad op zichzelf. ‘Hoe kan ik nu zo stom zijn om haar nummer niet te vragen’, was een van de verwijten die hij zich die dagen veel maakte. Net toen hij zichzelf had kunnen duidelijk maken dat hij niks voor haar voelde, dat hij zich dat gewoon ingebeeld had, kreeg hij weer het gevoel in zijn buik dat hij ook had gehad toen hij haar voor de eerste keer zag, en dat kon maar een ding betekenen, het was vrijdag en dat betekende dat hij haar straks weer zou zien, als ze zou komen ten minste. Om de een of andere manier ging deze dag nog trager vooruit dan al die andere die week. Tom zat in de klas en voor de zoveelste keer was hij weer aan het fantaseren wat hij zou doen als hij haar zag. Deze keer zou hij zeker haar nummer vragen, zodat ze eens konden afspreken op een woensdagnamiddag. Tom werd uit zijn gedachten geschrokken door de bel die ging. Eindelijk, het was zover, het weekend was begonnen.

Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit al zolang voor de spiegel had gestaan. Maar ja, hij had geen keus, alles moest perfect zijn vanavond. Tom ontkende het ook niet langer tegen zichzelf, hij voelde echt wel wat voor dat meisje. Even later zat hij op zijn fiets op weg naar zijn beste vriend Bart. Hij had besloten nog niets te zeggen over wat hij voelde voor Annabel, omdat hij bang was dat Bart hem zou uitlachen. Zoals gewoonlijk gingen ze eerst iets drinken op café, opwarmen noemden ze dat. Daar begon het gesprek onverwacht over Annabel. ‘Zou u vriendinnetje er ook zijn?’ vroeg Bart. ‘Mijn vriendin?’ Vroeg Tom verrast, hoewel hij toch onmiddellijk aan Annabel dacht. ‘Ja, die Annabel van vorige keer.’ Zei Bart met een hatelijke grijns op zijn gezicht. ‘Dat is mijn vriendin helemaal niet.’ Zei Tom die kwaad begon te worden, ook al wist hij zelf niet waarom. ‘Dat moet je mij niet wijsmaken.’ Zei Bart lachend. ‘Ik zag heus wel hoe verliefd je naar haar keek.’ Tom kreeg een onaangenaam gevoel in zijn maag. ‘Viel het zo hard op dan?’ Dacht hij. ‘Wat zeg jij nu? Volgens mij had jij toen wat te veel gedronken.’ Zei Tom die zich vlug herpakte. ‘Ja ja.’ Zei Bart die nog steeds hatelijk grijnsde. ‘Maar komt ze nu of niet?’ ‘Hoe kan ik dat nu weten?’ Vroeg Tom die nu echt kwaad aan het worden was, maar nog steeds niet wist waarom. ‘Kalm, ik vroeg het maar.’ Zei Bart die merkte dat hij te ver aan het gaan was. ‘Na deze vertrekken we’. En hij gebaarde op zijn glas.

Toen ze even later op de fuif aankwamen en hun fietsen hadden weggezet, keek Tom zo onopvallend mogelijk zodat Bart het niet zou merken rond op zoek naar Annabel, maar ze was nergens te bespeuren. Waarom had hij zichzelf nu ook wijsgemaakt dat ze hier zou zijn. Dacht hij. Hij had haar vorige week pas voor de eerste keer gezien dus ze kon onmogelijk in dit dorp wonen. Hij voelde zich stom omdat hij zichzelf zo voor aap had gehouden en volgde Bart teleurgesteld naar binnen. Binnen stonden zijn andere vrienden hen op te wachten. ‘Ik ga rap drinken halen voor ons.’ Zei Bart die zich door de menigte mengde. Tom was niet aan het luisteren toen Glenn aan het opscheppen was dat hij een nieuwe televisie op zijn kamer had gekregen. Hij kon er niet aan doen, maar Annabel bleef door zijn hoofd spoken. Bart kwam terug met drinken en gaf Tom zijn glas. ‘Als ik nu vandaag eens zoveel drink dat ik niet meer aan haar denk.’ Dacht Tom. Hij wou zijn glas net aan zijn mond zetten toen Bart hem plotseling lachend omhelsde. ‘Kijk eens wie aan de muur staat.’ Zei hij en hij gebaarde met zijn hoofd naar de muur aan de toiletten. Tom keek op en zag haar daar staan. Het leek of al het licht uitging en alleen nog op haar scheen. ‘Oh, wat is ze toch mooi.’ Dacht hij en zonder er bij na te denken stapte hij naar haar toe. Ze was maar een paar meter van hem vandaan maar toch leek het alsof hij honderden meters moest afleggen voor bij haar te raken. Onderweg spookten de dwaaste gedachten door zijn hoofd. Wat als ze me niet meer kent, of als ze doet alsof ze me niet meer kent. ‘Eh, hallo.’ Zei hij aarzelend toen hij eindelijk bij haar was. Annabel draaide haar eigen om, keek Tom aan en tot zijn opluchting glimlachte ze naar hem. ‘Hey Tom!’ Riep ze uit en ze omhelsde hem. Die omhelzing was voor hem zo magisch dat hij bijna begon te zweven van geluk. ‘Hoe gaat het met je?’ Vroeg ze. ‘Het gaat perfect.’ Was het enige wat Tom op die moment kon antwoorden. Ze praatten heel de avond met elkaar en zo kwam Tom erachter dat ze twee weken bij haar neef had gelogeerd omdat haar ouders op vakantie waren naar Spanje. Hij hoorde ook het pijnlijke nieuws dat dit haar laatste avond in zijn dorp was. De avond liep ten einde en Tom en Annabel zaten naast elkaar buiten op een grasveld. Annabel moest bijna vertrekken, en dan zou hij haar nooit meer zien. Tom probeerde er niet te veel aan te denken maar dat ging niet zo gemakkelijk en hij wou haar duidelijk maken dat hij haar zou missen. ‘Bedankt voor de leuke avond.’ Zei hij ten slotte. ‘Ik vond het echt leuk dat je erbij was.’ ‘Ja ik vond het ook echt leuk.’ Zei Annabel. ‘Spijtig dat ik al moet vertrekken.’ Ze legde haar hoofd op Tom zijn schouder. ‘Was dit het moment? Zou ik haar nu moeten kussen?’ Dacht Tom. Hij bracht zijn hoofd dichter bij dat van Annabel, maar bedacht zich en keek vlug naar boven. Daar zag hij een prachtige sterrenhemel. ‘Mooi hé?’ Zei Annabel die zag dat Tom naar de sterren aan het kijken was. ‘Het is prachtig.’ Zei Tom. Er viel een stilte terwijl ze allemaal naar de donkerblauwe hemel keken. Die stilte werd verbroken door het geluid van een gsm die afging. ‘Oh nee, ik moet gaan.’ Zei Annabel. ‘Wanneer zie ik je terug?’ Vroeg Tom. ‘We zien wel.’ Zei ze en ze kwam dichter bij Tom zitten, omhelsde hem en toen kuste ze hem. Een warm en hemels gevoel ging door Toms lichaam en hij voelde zichzelf weer zweven. Toen Annabel hem losliet, opstond en vertrok werd hij weer in de realiteit getrokken. Ook al had ze gezegd dat ze nog eens gingen afspreken, ergens wist hij dat dat de laatste keer was dat hij haar zou gezien hebben. Hij liet zich achterover vallen in het gras en keek terug naar de sterren waar hij een paar minuten geleden samen met Annabel naar gekeken had. Lag het aan hem of zagen ze er nu niet zo prachtig uit als toen? Hij sloot zijn ogen en viel in slaap, daar alleen, op dat grasveld waar hij enkele minuten geleden nog samen met zijn prinses had gelegen.

Er was nu bijna een jaar verstreken sinds zijn vrienden hem die avond op dat grasveld slapend gevonden hadden en het was al bijna 4 maand geleden dat hij nog iets van Annabel gehoord had. De eerste maanden hielden ze contact, maar ze hadden nooit afgesproken, en nu de laatste vier maanden was dat contact langs de telefoon ook gestorven. Niet dat Tom dat erg vond, hij was helemaal over haar, hoewel hij toch moet toegeven dat hij het in het begin nogal moeilijk had om haar te vergeten. Maar hij moest verder met zijn leven en dat had hij ook gedaan. Het was de laatste dag van de zomervakantie en Tom was nu 17 en zou nu eindelijk aan zijn laatste jaar op de middelbare school beginnen. Hij zat buiten onder de zon te genieten van zijn laatste vakantiedag en hij wist het niet, maar op die dag was er iets gebeurd dat heel zijn leven zou gaan veranderen. Op die dag was Annabel in zijn dorp komen wonen.

De volgende ochtend kon Tom zijn ogen niet geloven toen hij Annabel bij hem op school zag. Ze stond met Bart te praten en keek in zijn richting. ‘Tom!’ Riep ze en ze liep naar hem toe en omhelsde hem. Tom, die nog steeds te veel van slag was om iets te zeggen, sloeg zijn armen ook om Annabel en keek haar grijnzend aan. ‘Wat doe je hier?’ Vroeg hij uiteindelijk toen hij terug bij zinnen gekomen was. ‘Wij zijn naar hier verhuisd vanwege mijn vader zijn werk.’ Zei Annabel. ‘Maar dat is geweldig!’ Zei Tom. ‘Nou, ik vind van niet. Ik heb nu al mijn vrienden moeten achterlaten.’ Zei Annabel. ‘Ja, maar ik bedoelde het niet zo, ik vind het gewoon leuk dat ik je nu meer ga zien, niet dat ik het goed vind dat je je vrienden hebt moeten achterlaten.’ Begon Tom die merkte dat hij iets stom gezegd had. Annabel begon te lachen. Tom keek haar verbaasd aan maar lachte desondanks ook. Hij was blij haar terug te zien. Dit was echt zijn geluksdag, en zeker toen hij er later achterkwam dat hij zelfs samen met haar in de klas zou zitten. Toen de eerste schooldag erop zat reed Tom tevreden naar huis, maar met zijn gedachten nog steeds bij Annabel. ‘Dit zou nog wel eens het beste jaar van mijn leven kunnen worden.’ Dacht hij terwijl hij thuis aankwam en zijn fiets in de garage plaatste. Toen hij die avond in zijn bed lag, dacht hij nog steeds aan Annabel. ‘Nu ze zo dichtbij woont, kunnen we misschien overwegen om een serieuze relatie te beginnen’. Dacht hij steeds weer, en door die gedachte werd hij zo gelukkig dat hij niet kon wachten om haar morgen weer te zien.

Het was nog maar 6 uur toen Tom de volgende ochtend wakker werd. Hij was zo zenuwachtig dat hij er niet van kon slapen. ‘Maar wat kon er nu misgaan, we hebben ten slotte toch al gekust.’ Zei hij tegen zichzelf om hem wat moed in te praten. Maar dan kwam die andere gedachte weer in zijn hoofd van dat dat wel een jaar geleden was. Toen hij zichzelf toch had kunnen wijsmaken dat alles perfect zou lopen, werd hij wat minder zenuwachtig, maar dat duurde niet lang want toen hij naar school fietste begonnen de zenuwen weer te komen. Hij zag haar in de verte aan de poort staan. Ze was aan het praten met een jongen waar van hij wist dat hij bij hem op school zat, maar zijn naam niet kende. Tom zette zijn fiets weg, haalde diep adem en stapte naar haar toe. Een plotse, pijnlijke steek ging door zijn lichaam toen hij Annabel de jongen zag kussen. Teleurgesteld en gebroken draaide hij zich om en liep alleen het schoolgebouw binnen. ‘Hoe kon ik nu zo stom zijn te geloven dat zij nog iets voor mij voelde? Het is een jaar geleden.’ Dacht hij kwaad. Dat was de eerste van de vele keren dat Toms hart gebroken werd, en zelfs nu nog, na die vele keren, doet het nog even veel pijn als die eerste keer.

Gelukkig wist Annabel niet wat Tom voor haar voelde en bleven ze dus vrienden. Tom had zich erbij neergelegd dat ze met iemand anders ging en had hij haar vrij snel uit haar hoofd gezet. In het weekend was hij in de drank gedoken en had hij zijn verhaal gedaan aan iemand die hij daar was tegengekomen. Misschien was het dat hij zijn verhaal kwijt kon dat hij haar vergeten was, of omdat hij die avond ook nog eens dronken in een gracht was gereden met zijn fiets. Er waren nu al 2 maanden verstreken nadat hij in de gracht was gereden en hij voelde zich al beter op zijn gemak als Annabel erbij was. Hij en Bart waren goed bevriend geraakt met Annabel en ze waren bijna elke dag bij elkaar. Meestal spraken ze na school af in Toms kelder en deden daar dan wat onnozel. Zo zaten hij en Bart die zaterdag in zijn kelder wat TV te kijken. Annabel was er deze keer niet bij want ze was naar de bioscoop met haar vriend. Tom lag in zijn zetel en verveelde zich dood. Hij zag aan Barts gezicht dat hij zich ook verveelde. ‘Weet jij misschien iets wat we kunnen doen?’ Vroeg hij aan Bart. Bart, die een paar tellen later pas besefte dat er tegen hem gesproken werd, haalde verveeld zijn schouders op. ‘We kunnen misschien een film zien.’ Zei hij. ‘Ik heb er thuis nog een goede liggen. Ik zal hem rap gaan halen.’ Hij stond op en liep naar buiten. Tom liet zich achterover vallen in zijn zetel en sloot zijn ogen. Hij dacht aan Annabel en hoe het zou zijn als zij de zijne zou zijn geweest. ‘Nee, ze is je vriendin en je bent al lang over haar.’ Dacht hij. Hij hoorde de deur van de kelder opengaan en Bart binnenkomen. Hij had geen zin om zijn ogen te openen en liet ze dus gesloten. Plots hoorde hij hard gesnik. Hij opende zijn ogen en merkte dat het niet Bart was die was binnengekomen, maar Annabel. Ze huilde. Tom sprong overeind. ‘Wat scheelt er?’ Vroeg hij terwijl hij zijn arm om haar schouder sloeg. ‘M-Max, h-hij heeft een einde g-gemaakt aan onze r-relatie.’ Snikte ze. ‘Waarom dan?’ Vroeg Tom. ‘H-hij had een ander. A-al t-t-twee weken.’ Snikte ze en ze begon harder te huilen. ‘Maar Annabel toch.’ Zei Tom en hij drukte haar hard tegen haar aan. ‘Als dat de reden is, moet je er zeker niet om huilen. Zo’n jongens, geen enkele jongen trouwens, is jou tranen waard. Kom, veeg je tranen maar af en lach eens, je bent nog zo mooi als je lacht.’ Zei hij en hij gaf haar een zakdoek. Annabel keek hem aan en hij zou durven zweren dat hij haar even zag lachen. Ze omhelsde hem opnieuw en Tom voelde haar tranen op zijn nek. ‘Bedankt dat je zo lief voor me bent.’ Fluisterde ze hem in zijn oor. Tom kreeg weer dat zweverige gevoel dat gevolgd werd door een hevige drang. De drang om haar te kussen, hij zou haar gekust hebben als Bart niet net was binnengekomen. ‘Wat is er gebeurd?’ Vroeg hij toen hij de tranen op het gezicht van Annabel zag. Toen ze hem alles hadden uitgelegd ging hij naast Annabel zitten. ‘Die Max moet wel goed gek zijn om zo’n meisje als jou te laten zitten voor een of andere del. Trek het je niet te veel aan Annabel, gun het hem niet om je te kwetsen. Voor je het weet heb jij ook een nieuwe en veel betere vriend, geloof me maar.’ Zei hij en hij sloeg zijn arm om Annabel schouders. Deze keer verscheen er wel een lach op Annabels gezicht en Tom kreeg een raar gevoel in zijn buik, al wist hij niet waarom.

Later die dag was Tom huiswerk aan het maken maar hij kon zich niet zo goed concentreren. Hij was de hele tijd aan Annabel aan het denken. Ja, het was weer zo ver. Hij was weer verliefd op zijn prinses. Maar hij zou haar niets zeggen, anders zou ze misschien denken dat hij profiteerde van haar omdat ze op dit moment zwak en rapper gekwetst was, en dat was het laatste wat hij wou. ‘Ze vindt me lief.’ Dacht hij grijnzend. Die avond toen hij in bed lag, had hij de ongelofelijke drang om haar een bericht te sturen met zijn gsm. Heel even leek het erop dat hij zich ging verzetten tegen die gedachte, maar de gedachte was te sterk en dus stuurde hij even later toch een bericht naar haar. Ik hoop dat het al wat beter met je gaat. Trek het je aub niet te veel aan en amuseer je morgen en de dagen erna ook. Slaapwel en droom zacht. Had hij in het bericht geschreven. Een half uur wachtte hij nog op een antwoord maar dat kwam niet. ‘Ze zal al wel slapen.’ Zei hij om zichzelf gerust te stellen. Hij draaide zich om om in slaap te vallen, maar twee uur later was hij nog wakker. Hij was echt tot over zijn oren verliefd op dat meisje, en zij was zich van niets bewust.

Annabel was veranderd sinds die zaterdag. Dat viel Tom al de eerste keer dat hij haar terug zag op. ‘Heb je mijn sms gehad zaterdagavond?’ Vroeg hij toen hij haar op school tegenkwam. ‘Ja.’ Zei ze kortaf en ze liep gewoon door. Ook in de klas deed ze al zo kortaf tegen hem. Toen Tom terug thuis was vroeg hij zich af wat hij verkeerd had gedaan. Hij voelde zich slecht en lag de hele avond alleen in zijn zetel in de kelder. De volgende dag ging hij met een bang hart naar school, maar plots deed Annabel terug vriendelijk tegen hem. Dat maakte hem zo blij dat hij het zelfs niet erg vond dat hij gebuisd was op het huiswerk dat hij zaterdag gemaakt had. ‘Kom je mee naar mijn huis?’ Vroeg hij aan Annabel na school. ‘Nee, ik heb geen zin.’ Zei ze en ze vertrok. Tom kon niet meer volgen. ‘Waarom deed ze zo?’ Hij zou het nooit te weten komen.

Tom zat nu in de periode die iedereen wel kent als je verliefd bent. Elk woord of klein gebaar van Annabel maakte hem voor even de gelukkigste man ter wereld, maar dan deed ze weer zo anders en had hij moeite om zijn gekwetstheid te verbergen. Ze hingen ook veel minder samen rond dan vroeger en dat vond hij ook al zo raar. Bart zei hem dat dat waarschijnlijk kwam omdat ze jongens nu minder vertrouwde, en dat het allemaal wel goed zou komen. Hij wilde dat wel geloven, maar hij zou nu al elke dag samen met zijn prinses willen zijn. Toen hij op een vrijdagavond een film aan het kijken was in zijn kelder, kreeg hij plots een sms van Annabel. Heb je toevallig geen zin om mee iets te gaan drinken? Bart komt misschien ook. Stond in het bericht geschreven. Hij had zich in tijden niet zo gelukkig gevoelt als na het lezen van dat bericht. Hij antwoordde dat het goed was en hij ging zich klaar maken, er nog totaal niet van bewust dat dit een van de beste avonden van zijn leven zouden zijn.

De avond was echt geweldig vond Tom. Ze hadden allemaal wat te veel gedronken, lachten met alles wat ze tegenkwamen, rookte sigaren en aten kebab. Maar wat de avond echt geweldig maakte, was dat Annabel erbij was. De avond was naar Toms zin veel te vroeg voorbij. Na een lange tijd omhelsde hij Annabel nog eens en dat deed hem echt goed. Toen hij thuiskwam ging hij naar zijn kast en opende die. Hij haalde iets uit zijn zak en legde dat in zijn kast. Het was de sigaar die hij samen met Annabel op de beste avond van zijn leven had gerookt. De volgende ochtend stond Tom vroeg op. Zo goedgezind als hij toen was was hij nog bijna nooit geweest. Hij bleef heel de dag goedgezind, lachte met alles, zelfs met het feit dat zijn moeder razend op hem was omdat heel zijn kamer naar de sigaren stonk. Zijn humeur veranderde drastisch toen zijn vader die avond dronken thuis kwam. Zijn vader en moeder hadden duidelijk ergens ruzie over gemaakt en zijn vader was dat gaan verdrinken op café. Je kon hem het best vergelijken met een woeste stier die iets rood had gezien toen hij binnenkwam. Hij liep naar Toms moeder en begon hard te brullen. Tom zat op zijn kamer probeerde niet te luisteren maar hoorde even later zijn moeder terugbrullen. Het gebrul werd luider en Tom begon zich zorgen te maken en ging naar beneden. Net toen hij de deur voorzichtig opendeed zag hij hoe zijn vader zijn moeder een slag in het gezicht gaf. Woede verwarmde heel zijn lichaam en hij liep op zijn vader af en duwde hem tegen de kast. Borden vielen uit de kast en bedekte de vloer met duizenden kleine scherven. Toms vader greep Tom bij zijn kraag en smeet hem op de grond. Toen hij Tom op de grond zag liggen, besefte hij wat hij gedaan had en barste in tranen uit. ‘Sorry.’ Zei hij met een bevende stem en hij verliet de kamer. Bevend kwam Tom overeind en keek naar zijn moeder die in een hoek in de kamer zat te huilen. ‘Sorry dat je dit hebt moeten zien.’ Zei ze snikkend. Zonder iets te zeggen ging Tom terug naar zijn kamer. Toen hij op zijn bed ging zitten besefte hij plots iets. Hij had de hele moment niets anders gedaan dan aan Annabel gedacht. ‘Het wordt tijd dat ik haar ga vertellen wat ik voor haar voel. Maandag ga ik het haar vertellen.’ Dacht hij, hij wist alleen nog niet hoe hij het haar ging zeggen.

De ruzie tussen zijn vader en moeder was de volgende dag over en dus vergaf Tom zijn vader ook maar. Het was misschien lelijk van hem, maar hij had nu wel andere zorgen dan de ruzie van zijn ouders. Morgen zou hij zijn prinses vertellen wat hij voor haar voelt, maar dat leek gisteren toch precies gemakkelijker dan nu. De nu toch al bekende zenuwen kwamen weer naar boven en hij zat heel de dag met die ene grote vraag in zijn hoofd: hoe zou hij het haar vertellen? Zondag vloog voorbij en Tom was op weg naar school. Vandaag zou hij het haar vertellen, maar hij wist nog steeds niet hoe. Hij kon toch moeilijk gewoon zeggen dat hij verliefd was op haar. Hoe reageer je op zoiets? Hij zag haar zoals gewoonlijk aan de poort staan. Ze was alleen. Dit was de kans. Hij stapte naar haar toe en ze begonnen te praten over vrijdag. ‘Nu moet ik het haar vertellen.’ Dacht hij maar het kwam niet. De schooldag was voorbij en hij had het haar nog altijd niet verteld. Nu was hij echt kwaad op zichzelf. Waarom kon hij het haar nu gewoon niet zeggen? Plots had hij een idee. Hij zou morgenvroeg helemaal naar haar huis fietsen en het haar dan vertellen. Dat plan leek zo geweldig dat het gewoon niet kon mislopen. Zo zat hij die volgende ochtend om 7 uur al op zijn fiets, op weg naar het huis van zijn geliefde. Annabel kwam naar buiten en zag Tom staan. ‘Wat doe jij hier?’ Vroeg ze verbaasd. ‘Ik kom jou vergezellen naar je bushalte.’ Zei Tom. ‘Je bent gek.’ Lachte Annabel. Ze kwamen op een leeg plein aan waar de vogels op de grond naar voedsel zochten. ‘Zo dus hier neem jij bus?’ Vroeg Tom. ‘Ja, wat vind je ervan?’ Vroeg Annabel. ‘De mooiste bushalte die ik ooit gezien heb.’ Zei Tom en ze begonnen te lachen. Nadat ze waren uitgelachen viel er een stilte. Zo een van die pijnlijke stiltes die je liever niet meemaakt. ‘Ik moet het haar nu echt vertellen. Ik ben speciaal naar hier gereden om het haar te vertellen en ik ga het dan ook doen.’ Dacht Tom. ‘Je bent zo stil.’ Zei Annabel. ‘Ik ben aan het nadenken.’ Antwoordde Tom vlug. Terug viel die pijnlijke stilte. ‘Vertel het haar!. Dacht Tom. Hij raapte al zijn moed bij elkaar en haalde diep adem. ‘Ik moet je iets vertellen.’ Begon hij net op het moment dat een bus de straat in reed. ‘Wat dan?’ Vroeg Annabel. Tom opende zijn mond om het haar te zeggen, maar er kwam geen geluid uit. De bus stopte met piepende remmen. ‘Eh, niets, laat maar.’ Zei Tom. ‘Ik zie je straks wel.’ Annabel keek hem verward aan, knikte en stapte op de bus. Tom bleef naar de bus kijken tot hij uit het zicht verdwenen was. ‘Dit is echt balen’. Dacht hij. Hij was echt kwaad. ‘Een heel kwartier ben je met haar alleen geweest en nog vertel je het haar niet.’ Hij stapte op zijn fiets en reed naar school. Op school probeerde hij Annabel zo veel mogelijk te ontwijken, wat moeilijk was omdat ze in dezelfde klas als hem zat. Hij voelde zich stom. Wat moest Annabel nu wel niet van hem denken? De dag liep ten einde en Annabel wist nog steeds niet wat Tom voor haar voelde. Tom stond met Bart te praten toen hij Annabel zag voorbij komen. Om de een of andere reden voelde hij zich zekerder dan ooit en zei hij tegen Bart dat hij even moest wachten. Hij liep achter Annabel aan en riep haar. Annabel draaide zich om. ‘Weet je nog dat ik je deze morgen zei dat ik je iets moest vertellen?’ Begon hij. ‘Wel wat ik wou zeggen is dat ik verliefd op je ben.’ Ging hij verder op een iets te verlegen toon. Ja, hij had het haar gezegd, maar was hij nu wel opgelucht? Annabel zei niets. Tom durfde haar niet in de ogen te kijken. ‘Ik ben blij dat ik het verteld heb.’ Zei Tom om een pijnlijke stilte te vermijden. ‘Ja, ik weet niet wat ik moet zeggen.’ Zei Annabel. Dat was precies de reactie die Tom had verwacht. ‘Ik moet gaan.’ Loog hij en hij vertrok. Hij voelde zich stommer dan ooit tevoren. ‘Waarom moest ik het haar nu ook zeggen. Het enige wat ik bereikt heb is dat morgen heel de klas het weet.’ De gedachte dat iedereen het morgen wist gaf hem zo’n onaangenaam gevoel dat hij voorbereidingen maakte. Hij ging toevlucht zoeken in de drank. Hij stal een fles wijn van zijn ouders en verstopte die op zijn kamer. Morgenvroeg zou hij ervan drinken tot hij dronken was, dan zou hij zich niks aantrekken van de plagerijen die hij morgen ongetwijfeld zal te horen krijgen.

Zoals gezegd zat Tom de volgende dag dronken op school. Het was alleen niet nodig geweest, want het bleek dat Annabel er met niemand een woord over gerept had, zelfs niet met Bart. Het had eigenlijk nog een voordeel dat hij dronken was: hij was nu niet verlegen als Annabel in de buurt was. Hij nam haar even apart want hij kon nu vertellen wat hij echt voor haar voelde. ‘Heb je nagedacht over wat ik je gisteren verteld heb?’ Vroeg hij aan haar. ‘Ja, maar…’ begon ze maar Tom liet haar niet uitspreken. ‘Ik wil dat je weet dat ik je heel graag zie. Ik denk alleen maar aan jou. Jij bent echt een prinses.’ Zei Tom. ‘Ik ben geen prinses.’ Zei Annabel die toch een beetje moest lachen. ‘Voor mij wel, en ik zou heel graag je prins willen zijn.’ Zei Tom. De lach op Annabels gezicht verdween. ‘Tom, luister, ik vind je een hele toffe jongen, maar je bent gewoon mijn type niet. En eigenlijk moet ik ook geen lief hebben.’ Zei Annabel. Tom had het gevoel alsof hij in een diepe put viel en bleef vallen. Hij voelde tranen op zijn wangen brandden en pas toen Annabel zei dat hij niet moest huilen had hij pas door dat hij aan het huilen was. ‘Sorry Tom, ik zou je nooit pijn willen doen.’ Zei Annabel. ‘Geeft niet. Ik kan je ook niet verplichten om verliefd te zijn op mij. Maar ik wil wel dat je weet dat ik er altijd voor je zal zijn.’ Zei Tom. ‘Dat is lief, ik zal er ook altijd voor jou zijn, en ik zou u nooit kwijt willen.’ Zei Annabel die Tom stevig omhelsde. Door die omhelzing begon Tom harder te huilen maar daar merkte Annabel gelukkig niets van. ‘Weet je, begon Tom, ik had echt bang om je kwijt te raken toen ik je het gisteren zei.’

De maanden kropen voorbij en Tom was nog altijd even gekwetst als die dag dat hij afgewezen was. Hij voelde zich de laatste maanden zo alleen, maar dat liet hij niet merken aan zijn vrienden. Nee, het waren de eenzame lange nachten op zijn kamer. Dan dacht hij maar aan een ding, en dat was Annabel. Hij was de tel al kwijt geraakt van de nachten dat hij in zijn bed om haar had zitten huilen. Bart was er ook achter gekomen dat Tom verliefd op haar was en die reageerde anders dan Tom had verwacht. Hij lachte er niet mee, integendeel zelfs, hij hielp hem. Niet dat zijn hulp veel uitmaakte, maar hij was hem toch dankbaar. Hij was hem eigenlijk vooral dankbaar omdat hij hem hoop gaf dat het misschien nog wel goed zou komen tussen hem en Annabel. Net toen alles voor Tom goed begon te lopen, liep het weer mis. Hij was net in slaap gevallen toen hij plots wakker gebeld werd door Bart. Hij had slecht nieuws voor hem. Hij was erachter gekomen dat Annabel een nieuwe vriend had. Die slag kwam hard aan bij Tom. Dit leek wel de langste nacht van zijn leven. Hij geraakte niet in slaap. Plots herinnerde hij zich de fles wijn die hij in zijn kast had verstopt. Tegen dat het ochtend was, had hij die helemaal opgedronken. En dus voor de tweede keer dit schooljaar ging hij dronken naar school. Hoewel, dronken is misschien niet het juiste woord, zeg maar stomdronken. Zo kwam Tom dus te laat in de klas, maakte ruzie met de leerkracht waardoor hij de les gewoon verliet. Het laatste wat hij riep voor hij naar buiten ging was: ‘Annabel, ik weet het van je nieuwe vriend!’. Hij waggelde door het gangpad en de tranen stonden weer in zijn ogen. Hij hoorde haastige voetstappen achter zich. Het was Annabel. ‘Tom, sorry, ik kan er ook niet aan doen. Het is sterker dan mezelf.’ Zei ze. ‘Het geeft echt niet Annabel, ik ben blij voor je, en dat meen ik echt. Het is alleen…’ Zei Tom. ‘Wat?’ Vroeg Annabel. ‘Je weet wat dit betekent, dit is het einde van onze vriendschap. Mij heb je in ieder geval niet meer nodig. Als je nu problemen hebt hoef je niet meer naar mij te komen, dan kun je bij hem terecht. En iets gaan drinken in de weekends zal ook niet gaan want dan is hij erbij en dat kan ik op dit moment echt nog niet aan.’ Annabel probeerde te protesteren maar Tom negeerde haar. ‘Maar ik zal er nog altijd voor je zijn en ik hoop dat je echt gelukkig word.’ De tranen liepen over zijn wangen en hij keek Annabel recht in haar ogen. ‘Als je denkt dat ik je laat vallen omdat ik iemand anders heb denk je toch wel verkeerd hoor.’ Zei ze. ‘Ik heb het al eens gezegd en ik zal het nog eens zeggen, ik zou niet weten wat ik zonder jou zou moeten doen.’ Er verscheen een lach op Toms gezicht. ‘Ik heb niet graag dat je ongelukkig bent Tom.’ Ging ze verder. ‘En ook niet dat je dronken naar school komt. Ik ben dat allemaal niet waard.’ Ze keek Tom aan met die blik die hij zo graag van haar zag. ‘Je bent voor mij alles waard prinses.’ Zei Tom. Maar voor ik je ga proberen vergeten ga ik je het nog een keer zeggen. Ik zie je doodgraag en jouw geluk is het belangrijkste voor mij.’

Haar vergeten ging gemakkelijker dan Tom gedacht had en net toen hij over haar was, was het net weer gedaan met haar vriend, en dat gaf Tom weer hoop. Hij ging het deze keer wel voorzichtiger aanpakken, want hij was de laatste maanden veel te veel gekwetst geweest. Toen hij vol nieuwe hoop maandagmorgen op school aankwam, kreeg hij iets te zien waardoor hij meer gekwetst raakte dan al die keren samen. Hij zag zijn prinses Annabel kussen met zijn beste vriend Bart. Tom draaide zich om en reed naar huis. Gelukkig was er niemand thuis en kon hij ongemerkt een fles wodka stelen uit de kast van zijn vader. Hij kon de tranen niet tegenhouden en de woede die hem overheerste werd erger en erger. Hij had bijna heel de inhoud van de fles opgedronken. Hij stond op en begon over te geven. Hij keek naar de klok. Vier uur. Bart zou nu wel thuis zijn. Met de fles wodka nog in zijn hand ging hij naar Bart zijn huis. Hij zou die smeerlap eens laten zien hoe je met verraders omgaat. Bart was in zijn keuken en Tom zag dat Annabel er ook was, en dat maakte hem alleen maar kwader. ‘Hey Tom, waarom was je niet op school van…’ Begon Bart maar toen zag hij de lege fles wodka in Toms hand. ‘Heb je weer zitten drinken?’ Zei hij kwaad en hij ging naar Tom. SMAK! Tom sloeg Bart recht op zijn gezicht en Bart wankelde achteruit. Tom sloeg Bart hard in de maag waardoor Bart op zijn knieën belandde. ‘Tom! Wat doe je?’ Krijste Annabel. ‘Hoe kon je? Je wist dat ik verliefd op haar was!’ Riep Tom en hij trapte Bart tegen zijn rug. ’S-Sorry T-om, het is…’ hoestte Bart die overeind probeerde te komen, maar Tom stampte hem terug op de grond. Annabel probeerde Tom weg te trekken maar Tom sloeg haar op de grond. Dat maakte Bart zo kwaad dat hij rechtstond en Tom op de grond smeet. De fles wodka vloog uit zijn hand en viel kapot op de grond. Tom stond recht en probeerde Bart te slagen maar die weerde zijn slag af en sloeg Tom recht op zijn neus. Tom voelde zijn neus breken en viel naast de kapotte fles neer op de grond. Tom raapte de fles op en stak Bart er een paar keer mee in zijn buik. Annabel krijste toen ze Bart bloedend op de grond zag vallen. ‘Smeerlap! Krijste ze naar Tom. Tom liet de fles vallen en keek naar zijn beste vriend die nu zwaar bloedend op de grond lag. ‘Wat heb ik gedaan?’ Dacht hij. Hij moest aan zijn vader denken op de avond van de ruzie. ‘Ik ben zoals hem.’ Dacht hij. Hij keek naar Annabel die hysterisch op de grond lag te huilen. ‘Prinses, ik ga je missen.’ Zei Tom die ook aan het huilen was. ‘Zwijg tegen mij, ik haat je! Laat me gerust!’ Riep Annabel die verslagen in elkaar zakte. ‘Ik heb je nooit pijn willen doen.’ Zei Tom en hij liep weg.

De zon kwam langzaam op over de heuvel en verlichtte de straat. Het was dinsdagochtend en veel mensen in de straat maakten zich klaar om te gaan werken of om naar school te gaan. Hoewel, nog niet iedereen in de straat was wakker. ‘Tom! Wakker worden, je komt nog te laat voor school!’ Riep Toms moeder van onder de trap naar haar 17-jarige zoon. De bel ging. Toms moeder deed open en zag dat het de politie was. ‘Dag mevrouw, is uw zoon Tom thuis?’ Vroegen ze. ‘Eh ja, hij is boven. ‘Antwoordde ze een beetje verrast. ‘Wat is er gebeurt?’ ‘Jouw zoon heeft gisterenavond iemand neergestoken.’ Zei de Politie. ‘D-dat kan niet.’ Was het enige wat ze op dat moment kon uitbrengen. Want op dat moment deed de politie de deur van Toms kamer open. Tom lag niet in

17-06-2009 om 18:22 geschreven door Koep Koeper