Tis alweer een tijdje geleden dat er hier nog iets getypt is...en dat is een goed teken. Het betekent dat we onze bezigheden hebben!
Maar eerst een woordje over waarom we hier eigenlijk zijn..over kinesitherapie.

Wij zijn vertrokken met het gedacht in ons achterhoofd dat de kinesitherapie in Finland toch een heel stuk verder vooruit stond dan in ons land. Dat hebben ze ons toch ook altijd gezegd op school maar het blijkt nu toch wel meer wijsgemaakt! Al van onze eerste stage hebben we het gevoel dat wij meer wisten. Nu, drie stages later kunnen we dat alleen maar bevestigen: wij weten meer! Begrijp ons niet verkeerd, het gaat hier echt wel om de kennis over verschillende theoretische zaken en niet om de ervaring. Ervaring doen we hier trouwens allesbehalve op.
De studies voor kine duren hier maar 3 en een half jaar in tegenstelling tot onze mooie vijf jaar. Voordeel of nadeel?
We hebben het geluk dat op onze stages toch (meestal) aangename mensen zitten want anders gingen we echt helemaal doodgaan. Onze taak bestaat eruit om hoofdzakelijk te staan en te kijken. In het begin valt dat allemaal wel mee want alles is toch 'nieuw' maar ondertussen zit het ons tot hier. (we wijzen nu boven ons hoofd) Het blijkt meer en meer dat ons beroep niet alleen gebaseerd is op 'geef ze maar wat oefeningen' want dat is voor ons geen probleem, zelfs met het taalprobleem begrijpen mensen wel grotendeels wat je hen wil duidelijkmaken, maar ook op een sociaal probleem en dat is dan het babbeltje doen met de mensen. Weten wat er in hen omgaat , lachen met hen en om hen. Hier is het taalprobleem dan een écht probleem. Het knaagt dat je daar enkel kan staan en toekijken terwijl dat je weet dat je het zelf zeker ook kan (misschien zelfs beter niewaar?). Begrijp het opnieuw niet verkeerd, het blijft een hele ervaring waar je veel uit leert, al is het dan eigenlijk niet echt op ons beroepsvlak!
Wat wel goed is, is het gezondheidssysteem hier in Finland moest het goed toegepast worden! Daar schort duidelijk ook nog wat aan!

EEEEEEEENNNNNNNNN verder....
Onze laatste stage was dus inderdaad bij mongolen, gehandicapte kinderen en volwassenen. Supertoffe kines en de kinderen vielen al bij al ook wel mee. Als ze nie kwijlen of kotsen op je zijn ze tof! Anu, onze kine die we het meest gezien hebben heeft ons elke dag komen halen en afgezet want het was deze keer toch wel een eindje van huis. Heel vriendelijk! Ook op stage nam ze geen blad voor de mond en sprak ze open hoe ze savonds eens van haar wijn en bier ging genieten, hoe lastig haar kinderen, haar man en familie wel waren. Haha we hebben daar goed gelachen! We keren waarschijnelijk nog eens terug binnenkort want JAJA de mongolen geven een muziekconcert! Olé paté
Even nog een klein detail..onze werkdag bestond daar om acht uur toekomen en dan ontbijten tot negen uur. Een kind tussen negen en elf. Als de verpleging het kind niet brengt dan gaan ze er ook niet om vragen! hupla weeral geen werk! Om elf uur gaan lunchen en dan tussen 12 en 15 nog wat 'werken'. Bezig zijn eigenlijk want enorm veel therapie komt er nie aan te pas om dan tussen drie en vier te wachten tot het vier uur is omdat ze tot dan moeten werken! Maar eigenlijk vertrekken ze dan om twintig voor vier omdat ze het beu zijn! Asjeblieft, welkom in Finland.

De week derop hadden we stage in het health care center. Iets dat wij niet kennen. Als de mensen ziek zijn dan gaan ze naar dit center. Ze hebben hier ook privé dokters maar weinig. Dus in dat center..je kan het vergelijken met een hospitaal, een polikliniek en al die rommel. Het was ook onze eerste stage dat Kim en ik gescheiden werden van elkaar. Ik bleef in Seinajoki, onze thuisbasis, Kim moest  15km verder en werd elke ochtend (opnieuw) gevoerd. Zij moest wel een uur vroeger opstaan dan ik…. J . Daar viel eigenlijk niets te beleven. Weeral veel meelopen en kijken. Ook omdat je daar maar een goede week bent en op zich niet veel kan leren..maar ja..je hebt het dan toch maar weer gezien en je zou er bijna blind van worden van al dat kijken!  Hoe dan ook.. de weken vliegen!

Onze vakantie..en niet alleen onze vakantie want meer dan twee weken hebben we ons in Belgische sfeer gevoeld. We hebben bezoek gekregen van broers, ouders en vrienden die allemaal een Belgisch souvenirtje mee hadden (lees alcohol). Voor ons was het ook eens plezant om andere mensen te zien, goed te eten en west vloams te kun klappen. Valt er nog meer over te zeggen? Wel..het geeft toch een dubbel gevoel om al die Belgische mensen hier in het Finse te zien en om dan eigenlijk wéér afscheid te nemen. Maar het is niet lang meer toch?

Tijdens onze stage heb ik elke dag gebeden, of toch iets in die zin, dat er sneeuw zou vallen want de snowboardkriebel euh kriebelt! Ennn er is dan toch sneeuw gevallen! JOEPI Ik kan je verzekeren, het was prachtig en leuk. De kale bomen , daken wegen en paadjes kregen plots enorm veel charme. Ben blij dat we dat ook gezien hebben want de mensen spreken hier over de natuurveranderingen als de dood. En gelijk hebben ze want voor tmoment is het hier om 16 uur (hou in je achterhoofd dat het dan nog maar DRIE uur in Belgie is!!!) al pikkedonker, precies nacht. ECHT GEK! Je staat op om te gaan ‘werken’ en keert terug..opnieuw donker! Maar mensen hopen op sneeuw want sneeuw brengt hier letterlijk licht in de duisternis!

In onze vakantieperiode zijn we ook op cruise geweest naar Stockholm..onbewust! Het ging als volgt.. Vanuit de studentenvereniging , die verschillende scholen overkoepeld, werd een cruise georganiseerd naar Stockholm: de triangili cruise. Savonds vertrekken met de boot uit het zuiden van Finland om dan ’s nachts aan te komen in stockholm en drie uur later terug te vertrekken. Studenten waren niet toegelaten het schip te verlaten..ik denk dat je de reden zelf wel kan bedenken…Zo gezegd zo gedaan, wij na twee uur wachten en een busrut van vijf uur met een goede duizend studenten op één boot. De boot had een klein casino, bar’s, restaurants, cafe’s , winkels..het is eigenlijk gewoon een ministad. Maar o wee, wat een groot titanic gevoel. Omdat wij een van de late boekers waren hadden we de kans niet meer om de goedkoopste kamers te boeken (wat achteraf maar enkele euros scheelde eigenlijk). Dus wij hadden het geluk om op het negende verdiep te zitten terwijl een groot aantal van de studenten HAHA onder de auto’s moest slapen of toch het dek onder de auto’s. Wij met een gerust hart gaan slapen want we gingen hun geschreeuw wel horen als de boot ging zinken.. Dat gaan slapen was in de vroege uurtjes want er was natuurlijk een leuk feestje aan boord. Was het nu op een schip of in een hangar, ik ging het allesinds nooit geweten hebben! Een feest is een feest… Omdat we ’s nachts arriveerden in Stockholm hebben we het dus eigenlijk nooit geweten maar toch zijn we op het grondgebied van zweden geweest!En jij nu! (ok ,enkele zijn daar recent ook geweest haha) Het was wel een mooie boot en een leuke ervaring want die boot moest tussen duizenden kleine eilandjes manuvreren waar wonder boven wonder overal één huisje op stond! Kheb daar een woord voor..verdacht! Enfin, goed terug aangekomen was het niet weeral met wachten want de remmen van onze bus deden het niet meer. LEUK. We waren content als we in onze veerbak lagen!

Deze week zijn we dan op onze laatste stageplaats begonnen. Een bejaardentehuis voor veteranen. Finland zorgt heel goed voor zijn veteranen. Maar mijn eerste (en ik vind toch wel snuggere) opmerking was ‘als de veteranen op zijn dan zitten jullie zonder job e!’ (maar dan int engels). EN GELIJK HEB IK! Binnen een goede twintig jaar loopt er geen een meer rond..als ze nu al niet in een rolstoel zitten tenminste. Dus..opnieuw stage..we hadden gehoord dat het daar eigenlijk een leuke plaats was hadden we misschien wel een klein beetje hoge verwachtingen. Maar verwachtingen zijn ook maar verwachtingen..Ze werken daar met maar liefst 8 kinesisten voor een goed 40 tal mensen die dan eens niet allemaal therapie willen/nodig hebben/krijgen. Daarbovenop staan er nog eens twee Finse studenten en twee Belgische studenten (wij!). Je kan je dus voorstellen dat we onze ogen weer goed kunnen gebruiken..tot mijn teleurstelling want ik zou wel stilletjesaan eens wat dingen willen doen. Wie weet veranderd mijn gedacht nog..we staan daar nog een dikke twee weken.

Alles gaat dus eigenlijk wel nog goed! De dagen vliegen en vliegen echt heel rap. We beseffen maar al te goed dat drie maanden echt supersnel voorbij gaan zijn. Als je dan eens stilstaat wat een jaar eigenlijk is, hoelang voelt een mensenleven dan eigenlijk aan?

Ons programma bestaat nog uit dit weekend een Finse markt te bezoeken waar we misschien wel enkele kadootjes kopen. Hoop er niet teveel op, tis niet omdat we op zes december thuiskomen dat we de langebaard en de zwarten zijn! Het weekend daarop gaan we misschien nog een uitstapje maken naar een stad en het weekend daarop verhuizen we van woonplaats. Voor de laatste week blijven we in het appartement van een Finse omdat we het stom vonden om ons appartement nog voor een volledige maand te huren terwijl we hier maar vijf dagen meer zijn….bij deze.

Het zal waarschijnlijk het laatste bericht zijn dat we posten want de komende weken bestaan uit stage en wat hierboven staat. Onze volgende afspraak is dus op zes december. Voor Kim in het knokse, voor mij in oostende!Of voor zij die willen..om 8u op de luchthaven van zaventem.

Ik laat jullie niet zonder een laatste portie : Je weet dat je in Finland bent als…..

Je de mensen begint aan te vullen als ze engels spreken..

Je zelf water op het vuur gooit in de sauna omdat het eigenlijk te fris is..

Jezelf blijft verbazen dat iedereen zo open is over hun alcoholgebruik..

Je te weten komt dat Finland ook het land wordt genoemd waar alle slechte dingen vandaan komen..

De sauna een sociale gelegenheid geworden is..

Je elke dag gewaarschuwd wordt voor black ice..

Je al meer dan tien keer zweedse balletjes hebt gekookt..

De dronkaard van enkele weken geleden nog altijd zat rondtsjoolt..

Je het openbaar vervoer gebruikt zoals je het thuis zou doen..

Je de koffiepauze als het belangrijkste van de dag begint te beschouwen..

Je niet meer let op al die bomen..

Je het vertikt om opnieuw dezelfde vraag te stellen, waarop je het antwoord drie weken geleden al te weten bent gekomen gewoon omdat je anders niets te zeggen hebt..

Je dan maar zwijgt..

Je dolgelukkig bent en naar Kim loopt om haar te vertellen dat een pint hier maar 4,50 euro kost..

Je Alvar Aalto correct uitspreekt..

Je ‘s nachts de fazanten hoort krijsen..

Je de volgende dag die fazant op je bord opeet..

Je terug naar huis moet op vijf december..

Groetjes Vem Poppeh en Kiem Stroebbe

12-11-2008, 19:57 Geschreven door Wim en Kim