02-10-2008, 16:36 Geschreven door Wim en Kim  

..achter je in het slot trekt maar niet meer zeker weet of je ooit nog de andere kant zal zien…

...en dat geldt voor 10 jongeren. Zoals iedereen waarschijnlijk al gehoord heeft er zich afgelopen dinsdag een schietpartij in een school afgespeeld. Voor ons begon het dinsdagmiddag..

Wat een normale dag op stage bleek te worden werd na de middag abrupt veranderd. De anders zo leuke en humoristische sfeer was plots omgeslaan in angstig en nerveuze toestand. Blijkbaar was er een schietpartij gebeurd in een school in Kauhajoki, 50 km van Seinajoki waar wij wonen en werken. Je denkt misschien 50 km das toch ver maar hier niet. Finland is vier keer zo groot als België (bestaat dat nu nog altijd?) maar met nog minder dan de helft inwoners. De mensen leven hier op lange afstand dus 50 is voor hen alsof het bij de buren gebeurt. Bij die schietpartij kwamen in eerste instantie 9 mensen om vertelden onze kines. De patiënten en ook de kines zaten aan de radio gekluisterd want elke vijf minuten was er een nieuwsupdate. Wij hadden eerst helemaal nie door hoe erg dat da wel voor die mensen was want bij ons mag er nog iemand neergestoken worden voor een mp3 of een sigaret op minder dan 50 km en we staan er amper bij stil, hier helemaal niet dus…

Omwille van de ‘wij leven hier op lange afstand’ gedachte werd het dichtstbijzijnde ziekenhuis in hoogste vorm van paraatheid gebracht. Dit is het ziekenhuis hier in Seinajoki. Wij werken op een andere afdeling en hebben van die hele situatie dus niet veel gemerkt maar verhalen van personen die erbij waren zeggen genoeg.. Wat we ons afvroeg is natuurlijk het verband tussen de grote afstand en het overleven van die slachtoffers? Lokale ambulances brengen de gewonden naar hier zeiden ze. Enkel als het echt echt echt echt dringend is gebruiken ze de helicopter waar ze maar 1 exemplaar hebben voor een gebied zo groot als Belgie(serieus, bestaat da nu nog?) alst nie groter is!

Afstand heeft wel degelijk een invloed..alle gewonden die hier op de spoeddienst terecht konden hebben het overleefd. De dader (die zo dom was om zijn eigen hoofd te missen) is vervoerd naar Tampere dat op ruim 200 km van the crime scene gelegen is..wééral die afstand die een rol speelt maar is dit toeval? Naast de dader is ook nog een gewonde naar daar vervoerd want die helicopter willen ze echt nie bovenhalen en beide personen (nummer 10 en 11) zijn kort daarna ook overleden.

Terug naar de dag zelf..Kim en ik kwamen ’s middags thuis. We waren nog maar goed en wel binnen of we kregen een telefoontje van onze begeleidster in ’t school om te vragen of alles in orde was. Natuurlijk! Maar ze had meer nieuws…Na het schietincident in Kauhajoki was er in onze school een bommelding gebeurd. Verschillende studenten hadden sms’en gekregen dat er gevaar was waarop de volledige school werd ontruimd. En denk maar dat wij tot een uur daarvoor nog onbewust van onze petatten aant genieten waren in de cafetaria. Tarja, de begeleidster, was er echt helemaal van aangedaan. Ze klonk zo aangedaan aan telefoon, tot met tranen in haar ogen. Echt bangelijk…

Onze school zit samen met de school in kauhajoki in één gemeenschap. Dus onze school was ook een vermoedelijk doelwit. Later hoorden we dat alle scholen in seinajoki ontruimd werden.

De gevolgen lieten niet lang op zich wachten…Kim had de volgende dag al een patient waarvan drie van zijn vrienden en zijn oude leraar waren vermoord, de volgende dag zat iedereen in de cafetaria in tschool nog zwarter dan anders. Indrukwekkend! Veel mensen hadden vrienden, kenissen of familie in die school...

Alsof het nog niet genoeg was bleek er vrijdag onieuw een bommelding! Ze zijn der gewoon mee aant rammelen!

En ik maar hopen op drie dagen nationale rauw da we nie moeten gaan werken..nie dus!

Maar onze week begon natuurlijk zondag al met de traditionele rustdag, zwemdag en saundag. Waar de sauna vorige week heel goed meeviel was het deze week voor mij wel wat anders. Ik dacht dak levend aant verbranden was. De lucht , dat amper mogelijk was om in te ademen, verbrande als het ware mijn neusharen! ZO WARM. Theeft nie lang geduurd of ik ben uit die sauna GESPURT naar de koude doesje! Een kwestie van gewoon worden zeggen ze dan..

Maandag hadden we geen stage maar begon onze eerste lesdag van de cursus dat we hier volgen. Finnish Society and Culture. We zitten met tien, 9 meisjes en ik. Het is de wereld in één kleine ruimte. Japans, Turks, Litouwen of Letland (ben der nog altijd nie aan uit), Duits, Zwitsers, Fins en natuurlijk Belgen (of zijnt nu alleen nog Vlamingen?). Vooraan staat een kleine oude dwerg van om en bij de vijftig jaar die een groot omagehalte heeft. Ze spreekt wel vloeiend engels (maar wij spreken het nog beter!). Twas een interessante les..bweike LES! Het duurde nie lang of we zaten allebei te dromen!

Die oma heeft ons eigenlijk meer verteld over kosovo omdat ze daar een hele periode geweest is en volgens mij daar meer over weet dan over Finland zelf. Ook hebben we daar wat beginnend Finse taal geleerd of toch geprobeerd want het blijft enorm onverstaanbaar en onverklaarbaar. Maar als we de mensen horen spreken en dan vooral op stage dan zijn we het er beiden over eens dat het een fantastische taal is. De mensen spreken zo vlot, vloeiend en zacht. Het is alsof ze hun zinnen zingen! We hebben dan ook moeite om wakker te blijven als ze een heel verhaal opzetten tegen elkaar! Het is vaak een gevecht met de slaap!

Als onderdeel van onze Finse les moeten we ook enkele uitstapjes doen. Zo moesten we woensdagavond een bezoekje brengen aan de kerk. Pentagostal church ofzo, we weten het eigenlijk nog altijd niet goed. Maar maar maar..je zal er vlug wel een beeld van hebben. Ken je die beelden van Amerikaanse toestanden waar de zogenaamde priesters (die geen priesters zoals bij ons zijn) vooraan in de kerk staan(dat geen kerken zoals bij ons zijn) en zich daar staan boos te maken over alles wat goed en kwaad is terwijl de mensen met hun handen naar het plafond staan luidkeels mee te roepen..zo was het helemaal! Ik kreeg  een vertaling van onze lerares en moest het dan aan kim doorzeggen die naast me zat. Uiteraard heb was het niet letterlijk doorzeggen maar met een eigen interpretatie! Gelachen da we hebben!

Gisteren, vrijdag, weeral lesdag maar deze keer iets specialer. In kader van de Finse cultuur gingen we op bezoek naar het huis van de lerares. Ze had voor ons zoon mongolenbusje geregeld waar je normaal ingeladen wordt met je rolstoel. Haar typische fins huis..was uit hout gemaakt, rood geschilderd en had een sauna. We kregen ook allerlei Finse koekjes. Appelcake (lekker!), een soort zoute rijsttaart waar je nog zoutigere boter met ei op moest doen (zoutig lekker!) en thee met koekjes en allerlei snoepen! Ja zelfs de oma’s zijn hier nog verslaafd aan snoepen. Al bij al een gezellige bedoening in een gezellig huisje en veel bijgeleerd over… kosovo.

Om onze Finse dag verder te zetten hadden we smiddags een trip naar Ahtari gepland met de international students. Met zowat een honderdtal gingen we allemaal lekker gezellig samen naar…de zoo! Echt prachtig…een veredeld citadelpark waar om de haverklap beesten opgesloten zaten in een te kleine kooi waar ze opvallend veel hetzelfde toertje in liepen.Echt prachtig..beesten die er volgens mij meer opgezet uit zagen dan levend! Nergens zag je andere mensen lopen laat staan een parkopzichter..waar zijn ze nu met die Finse perfectheid?

Onze dag was nog niet gedaan want na dat taxidermisten park hadden we nog een bezoekje aan de Finse landbouwschool te goed. School of Forestry and agriculture waar we eerst 2 minuten uitleg kregen over de school en dan konden kiezen uit verschillende activiteiten. We kozen voor een churchboat race. Dit was gaan varen met een oude boot, noodzakelijk om zelf te roeien! Omdat we de tweede groep waren die aan de beurt kwam (en er eigenlijk maar één goep mocht) mochten wij in tdonker op het meer…en twas plezant, echt plezant. Zalig om zo op twater te dobberen waar plots alle geluid wegvalt. Tzijn van die momenten da je zo kan genieten….

Twas een vermoeiende week want we hadden veel tiepwerk voor onze stage. Maar we hadden tevens ook een hele mooie week want de Ruska periode is bezig. Dit is de herfst maar dit gebeurt hier allemaal in twee weken. Elke dag word je als het ware wakker in een andere omgeving door de natuur die op een verbazingwekkende snelheid veranderd!

Moi-moi!

Kim: Kvind da Wim dat allemale schone kan uitleggen dus ik laat hem maar doen é, dan heb ik der even geen last van J. Met mij is ook alles in orde trouwens!
Wim: En tis bijna mijn verjaardag!

27-09-2008, 13:25 Geschreven door Wim en Kim  

Wederom een heel bewogen week…

Vorige zaterdag zijn we om een welbekend ballenspannertje voor mij geweest aangezien je niet met een normale zwemshort hier in het plonsbad mag..Zo gezegd zo gedaan..na enkele broekjes te passen, want in zoon ding voel je je gigantisch naakt, hebben we dan de ideale maat gevonden. Voor zover dat kan natuurlijk… ’S middags zijn we dan gaan zwemmen in het zwembad dat hier op een honderd meter van ligt samen met de sporthal waar we ook gaan kickboxen. Tis een leuk zwembad met springplank van enkele meters hoog, een slierbaan, 25 meter bad , apart bad dat extra verwarmd is met sproeiers en dergelijke en..en….natuurlijk een sauna!

Mannen en vrouwen zijn volledig gescheiden in kleedkamers maar aangezien naakt geen taboe is voor Finse mensen…de kleedkamer is gewoon bij de kastjes dus laat maar zakken die broek. Na tzwemmen gingen we ons dan eens wagen aan een sauna en zoals het hoort…Het heeft mij enorm veel moed gekost om daarbinnen te stappen want toen ik de doesjeruimtje binnenstapte en de sauna voor me lag ging juist die deur open..allemaal mannen…zonder…..dus helemaal….. Ongemakkelijk! Het was uiteindelijk dan toch aangenaam. Het doet echt deugd zo een sauna! Tis een aanrader maar in de doesjes waag ik het toch niet om me te bukken als men zeep gevallen is….

Zondag gingen we eens zot doen en rond het meer wandelen hier in Seinajoki. Een toertje van 16 km. Alleen moeten we er nog naar toe wandelen wat ook al een kleine drie km is. Maar zo goed als we zijn hebben we dan nog onvrijwillig een klein ommetoertje gemaakt…Zo dat we uiteindelijk toch op een mooie zondagse 25 km uitkwamen.

Een hele mooie wandeling met veel bomen!  Jammer van het weer want de laatste week is het hier grijs geweest, droog maar grijs! Tzou veel mooier zijn met een zonnestraaltje…

Daarna zijn we naar traditie gaan eten! Het restaurant, Rosse, is een Italiaans gericht restaurant met Finse invloed. Zo stonde r op de kaart ‘steak rudolf’. Dat heb ik maar overgeslaan uit schrik voor represailles van de kerstman..en met tgedacht dak men eigen hond zou opeten. Dan heb ik maar wijs overgeschakeld naar ‘chefs porc’ wat zo goed als overeenkomt met ‘tzwien va de chef’. En theeft gesmaakt…

Deze week hadden onze eerste volle week stage. We hadden ook onze eigen patient die we van aankomst tot vertrek moesten opvolgen en behandelen..of nog beter gezegd: we moesten een week lang echt kinesist spelen. De plaats bevalt ons echt en we willen daar allebei eigenlijk zo stilletjes in ons hoofd niet weg! De kinesisten zijn echt super. Ze lachen nog meer met mensen (en ook met ons, alli toch vooral met mij) dan je kan voorstellen en we hebben daar echt een inbreng want volgens ons zijn die kinesisten ook nie de meest slimme mensen daar!

We zijn voortdurend bezig met ze proberen op te steken om ons mee te nemen naar plaatsen waar het mooi is! Zo gaan we volgende week naar Lapua, een heuvel met een uitkijktoren. JA dat is hier speciaal want er valt hier eigenlijk nougaballen te beleven!  We hebben met alle patiënten ook minigolf gespeeld en nog een typisch fins spel waar je kegels moet omvergooien..een afkooksel van bowling maar dan toch helemaal anders!

Twas echt een vermoeiende week. Hoewel onze werkdagen niet lang duren is het toch enorm vermoeiend om elke dag opnieuw op die fiets te kruipen die nie hoger komt dan je knieen, een hele dag in de weer te zijn met mensen door er oefeningen voor te verzinnen en aan hun rug te sleuren om daarna terug naar huis te fietsen en dan nog vanalles te doen en te regelen. We slapen goed!

Gisteren zijn we er dan op uit getrokken naar Kokkola . Geen fins voor chocola maar een rustig vissersdorpje met oude huisjes, een dikke honderd kilometer naar het noorden. Er heerste een leuke en aangename sfeer vooral door de oude huisjes waar we met onze kodak goe ons werk geleverd hebben.

De rit was met trein en bus te doen en onderweg was er niets anders te zien dan…..ja inderdaad.

We hadden gehoopt toch nog eens een rendier ofzo te zien, al was et maar omver te rijden … jammer..

Om dan nog even op de talrijke mannelijke vragen te antwoorden…Veel Finse meisjes hebben grote…maar dan moet je de überdikke buik en billen er ook bijnemen!

Voor mensen die graag eens een smsje sturen dan ist voor mij gemakkelijker op mijn fins nummer.(kost jullie nie meer geld)

+358 40 4644434(wim); +358 40 4644427 (kim) en als je gratis wil bellen dan kan je ons toevoegen op skype via de naam wim.poppe1 en strubbe.kim. Asjeblief!

Voor alle duidelijkheid, het vorige bericht en dit bericht werd geschreven door Wim

Gegroet!

21-09-2008, 10:40 Geschreven door Wim en Kim  

19-09-2008, 16:08 Geschreven door Wim en Kim  

Dag lieve mensen, vrienden, collega's, lelijke surfers die toevallig op onze blog terechtkomen, emigranten en vooral dag smurf!

Graag willen we jullie een klein verhaaltje vertellen!Een verhaaltje over onze eerste week Fienland (haha) als erasmusstudenten uit België....België, bestaat dat eigenlijk nog? We hebben nu geluk dat we het internet van onze buren kunnen euhm lenen want de anders zo uberstipte Finse mensen, en in dit geval die van de telefoonmaatschappij, laten ons nu in de steek! Normaal hebben wij maandag , jawel, ons eigen internet! Stel je voor...

Het verhaal begon vorige week woensdagmorgen met een pittig afscheid op de luchthaven van Zaventem (in België). Na een grondige controle bij de security waar we beiden toch wel even apart geropen werden mochten we in de ijzeren vogel instappen die ons naar het verre noorden zou brengen. Na een kleine overstap richting Seinajöki met een propeller vliegtuig (Kim is daar zot van) kwamen we aan op een , gohja landingsstrook! De bagageband was welgeteld twee passen lang maar daar stonden onze 'tutors' op ons te wachten met een zelfgemaakt welkomstbordje: Welcome Kim and Wim. Hé , da zijn wij....

Aki en Sanna, twee Finse studenten van de kine school hier. Aki met petje en oorbel en Sanna met zwart haar en rood geverfde 'mischen' (hoe schrijf je da woord in godsnaam!). Wij dachten al, met ons belgisch gedachtengoed, MARGINAAL, om het simpel te zeggen maar dan zaten we nog niet in Sanna haar gele auto! Compleet geveld, met tien ton bagage in een gele auto, EEN GELE AUTO ZEG IK U!!!!
Zij brachten ons naar ons appartement, in de gele auto dus en het eerste wat ons opviel was dat het hier stikt....van de bomen! Overal bomen, bomen en nog eens bomen en gele auto's!

Ons appartement: ligt op een campus waar allerei koten en appartementen zijn. Blijkbaar is hier ook een hotel en tegenover de deur is er een kinderopvang, zoals op elke hoek van de straat in Finland want kinderen moeten hier niet naar school voor hun zes jaar! DOMMERIKEN
Het appartement bestaat uit een inkomhal waar het momenteel enorm riekt naar mijn stinkvoeten (haha) gevolgd door een ruimte waar keuken en, ik zou willen zeggen living maar het is gewoon een tafel met twee houten banken! Onze missie voor dag twee was dan ook een zetel kopen...zo gezegd zo gedaan! Wij beschikken momenteel over twee luxueuze zetels afgewerkt met hoogkwaliteit fins hout van de Finse den die enkel gekapt wordt in het hoge noorden....onze zetels komen dus uit een tweedehandswinkel, gekocht voor twintig euro tstuk! Maar we zijn tevreden want na een lange harde en koude finse werkdag kan het enorm deugd doen om lekker in je stoeltje te zitten en relaxen.
Elk hebben we onze eigen kamer (best). Je kan wel zeggen dat ze ruim is..bureau, kast, boekenrek en bed.
Het bed....is een matras op vier poten. De matras bestaat uit veren, 'ressors' voor de westvlamingen. Elke avond is het een kunst om je lichaam tussen die harde dingen te forceren! Maar eenmaal je slaapt...

De eerste avond konden we al direct kennis maken met 'the way of living'. We werden uitgenodigd hier op de campus om samen met wat locals iets te drinken. Blijkt dat het hier de gewoonte is in het land der sauna's dat je drinkt en terwijl rustig een sauna'tje doet. Maar eerst over die avond. Twas een goed idee om daar naartoe te gaan want we werden d rect voorgesteld aan iedereen en iedereen stelde zich voor. Als je je afvraagt hoe wij die mensen verstaan..alles gebeurt in het engels want fins is precies chinees! Bij manier van spreken e..
Twas een leuke eerste avond maar we hebben ons toch nog niet gewaagd aan de sauna. De sauna's hier staan een kleeeiiiiiin beetje warmer dan de sauna's die wij gewend zijn. De mensen hier vonden het dan ook nie echt een ideaal idee om meteen maar in die sauna te jumpen....naakt....
Ze hebben ons ervan verzekerd dat, wanneer je de sauna binnenstapt in je nakie dat er absoluuuuuut 'nothing sexual' mee te maken is! Tzou wel anders zijn bij ons!

The next day..kwamen Aki (voor alle duidelijkheid , dit is een jongensnaam) en Sanna ons halen en werden we naar school gevoerd. Daar hebben we kennisgemaakt met onze begeleider hier, Tarja Svahn (voor alle duidelijkheid, dit is een meisjesnaam) en nog wat andere mensen die zij dachten dat voor ons belangrijk waren. Onze eerste indrukken hier over de mensen: mensen zijn hier fanatastisch vriendelijk. Alles is hier voor ons geregeld. Mensen waren om de sleutel van ons appartement geweest, ze stonden ons op tijd op te wachten op de luchthaven en ook op school was alles tot in de detaills voorbereid. We konden van de ene naar de andere plaats gaan waar al onze papieren lagen die we nodig hadden in school of nog moesten tekenen. We kregen een schema met wanneer we waar werden verwacht en stageregelingen en dergelijke. Ik kreeg al snel de indruk dat ze ons hier willen tonen hoe perfect ze hier (kunnen) zijn maar dat dit in werkelijkheid helemaal niet zo is! Ik had de indruk dat onze tutors (Aki, Sanna en Piia) wat verplicht werden ons bij manier van spreken in de watten te leggen. Maar achteraf gezien is dit wel goed geweest want we hadden direct een thuisgevoel.( en ook omdat we zelf nie veel meer moesten regelen). Nog meer over hun perfectie: de mensen hier kunnen allemaal goed engels maar velen willen het nie spreken omdat ze weten dat ze hiet niet perfect kunnen. Nochtans kan je je met een enkel woord al duidelijk maken...in sommige gevallen...

De vrijdag werden we terug verwacht op school, opnieuw bij een andere persoon die ons wat uitlag gaf over wat zij allemaal gedaan had..SAAI! maar dan mochten we een praktijkles bijwonen! Boeiend want de handboeken zijn in het engels en er staan verdacht veel dezelfde prentjes in als in ons cursusmateriaal.....Tprincipe was tzelfde: leraar legt het uit, jongeren poberen het dan op elkaar. Wij wisten precies al alles wat ze daar deden want wij zijn dan ook slim en moeten VIJF jaar studeren terwijl ze er hier maar DRIEËNHALF moeten doen.Om maar te zeggen...
De middag werd gevolgd door een rondleiding in de stad..
De avond werd gevolgd door een 'café' bezoekje van Kim en ik waar onze vier pintjes (voor alle duidelijkheid , elk twee) ons een lege portefeuille heeft opgeleverd: 26 euro! O jawel, alcohol is hier echt duur op cafe en in restaurants, ook in de winkel maar milder van prijs uiteraard.

Ons eerste weekend bestond , kortsamengevat uit shoppen, geld uitgeven want onze keuken had geen inhoud, lopen, zwemmen en op restaurant gaan. Onze wekelijkse zondagse afspraak..

Maandagmiddag werd onze rondleiding verdergezet in de bibliotheek en kregen we onze eerste stageplaats te zien..
Aangezien er hier in het stadje zelf nie al teveel te beleven valt is sporten hier populair. Dit staat volledig in tegenstelling tot wat je te zien krijgt en dan vooral op school: DIKZAKKEN, echt serieus, drie vierde van alle jongeren zijn hier dik, nie mollig, nie kloek maar dik! Ze hebben zelfs op school een snoepwinkel!!!! Niet alleen op school maar overal, van supermarkt tot videotheek staat het vol met kraampjes waar je snoep kan kopen..rekken vol en dat weerspiegeld hem duidelijk in het gemiddeld BMI! klein en dik!
Enfin..sporten...om toch wat beweging te hebben zijn we beiden met een nieuwe sport begonnen. Zet je maar schrap want sommigen gaan goe kunnen lachen. Kickboxen! Jawel, Kim en ik gaan kickboxen, kloppen op elkaar ze smoel! Elke maandag, dinsdag en vrijdag en tis plezant. Een groep van studenten die bijna allemaal voor het eerst boxen en tevens ook goed voor allerlei frustraties uit te werken op elkaar! Bijlange niet zo moeilijk ook want wij verstaan nougaballen van wat ze hier zeggen maar door te kijken en enkele woordjes engels kom je er ook wel.

Over onze stage. Dinsdag begon dan uiteindelijk het echte werk. We zitten beide op dezelfde stageplaats, een revalidatiecentrum waar voornamelijk mensen met rugproblemen komen. Het is gelegen in een, hoe kan het anders, bosrijke omgeving in een ouder gebouw. Maar het is adembenemend mooi! Zoals nog vele plaatsen hier trouwens...
De stage bestond deze week voornamelijk uit kijken en vragen. Weeral kwamen we tot de conclusie dat we eigenlijk wel al heel veel kennis hebben opgedaan de afgelopen drie jaar want alles wat ze daar doen kennen/kunnen we. Alleen hun systeem van behandelen is anders dan bij ons, 'more human' om het in Kim haar woorden te omschrijven. Maar we amuseren ons daar. Er wordt heel wat afgelachen en de werkuren vallen behoorlijk, eigenlijk fantastisch goed mee! De dag begint om 8u - 8u30 en eindigt tegen 15u maar de vrijdag is een uitzondering want dan werkt niemand langer dan 13u!!
Het middagmaal valt hier wel vroeg. Ze eten daar om 11u, dat is 10u in België want het is hier met een uur verschil. Dat is het uur waar ik twee maanden lang normaal nog maar just ontbeten heb! Tegen twee uur lig ik alweer plat van de honger!

Een uitsprong deze week was woensdagavond toen we werden opgepikt door een kine van het centrum om met haar mee te gaan naar 'riding therapy'. Een voor tot dan toe onbekend fenomeen. Het principe bestaat erin om zwaarder gehandicapte mensen op een paard te smijten en daarmee rond te crossen! Fascinerend maar er zit wel heel wat in! Twas een fantastische avond, vooral door de omgeving bij zonsondergang! Je moet maar bij de foto's eventjes genieten!

Gisterenavond was er hier op de campus dan een feestje.Blijkbaar had er gewoon iemand een paar huizen verder een vriend uitgenodigd en die had aan elke deur een blaadje geplakt dat er in dien enen zen appartement een feesje was.Van een verassing gesproken! Maar twas een chinees, dus met die spleetoogjes zag hij toch nie hoeveel volk er eigenlijk wel in zijn klein appartement was binnengedrongen.

De afgelopen wekenalf is enorm snel gegaan. Onvoorstelbaar! Maar we stellen het bijzonder goed!

Groetjes,

Wim en Kim

13-09-2008, 12:26 Geschreven door Kim