Jolien en ik heb vorig weekend gewerkt in het ziekenhuis. Wij hadden verwacht dat het enorm druk zou zijn maar dat was net het tegenovergestelde. Er waren veel minder verpleegkundigen en studenten aanwezig waardoor het voor ons aangenamer werken was. We konden alle taken volledig zelfstandig uitvoeren. Ze zeiden wat er moest gebeuren bij welke patiënt en daarna gaven ze ons het vertrouwen om de handeling tot een goed einde te brengen. achteraf kwamen ze kijken of het gelukt was. Het verpleegkundige team gaf ons heel veel vertrouwen en dit gaf ons een super gevoel. Zelfs de dokters kwamen aan ons vragen om handelingen uit te voeren. Zo heb ik een arterieel bloedgas afgenomen. (Bloed prikken vanuit de slagaders.) In België wordt deze handeling enkel gedaan door artsen. De eerste keer was het mislukt en heeft de arts overgenomen. Bij een tweede patiënt is het wel gelukt en dit gaf mij een super goed gevoel. 

In het begin van de week heeft onze arts (begeleider op stage) ons meegenomen naar de gipskamer. Hij gaf uitleg over de patiënt en later ook over de RX-foto. Dit was heel interessant aangezien wij niet leren hoe je een RX-foto moet interpreteren. Ikzelf heb bij de patiënt de gips verwijdert. Er wordt eerst met een 'zaag' (zoals bij ons) een gleuf gemaakt. Daarna gebruiken ze een tang om de gips verder te openen. Het was moeilijker dan gedacht. Je hebt er namelijk veel macht voor nodig om de gips open te kunnen kraken. De patiënt kreeg later een nieuwe gips en deze heeft Jolien helpen plaatsen. Achteraf hebben we nog foto's getrokken met het team. 

Ook diezelfde dag kwam er iemand binnen die een accident heeft gehad met zijn brommer. Zijn beide benen waren ingepakt en zo konden we al een groot verschil zien. Bij het verwijderen van het verband konden we goed zien dat zijn linkeronderbeen nog amper vast hing aan de rest van zijn lichaam. Zijn knieschijf zat een 5 tot 10-tal cm lager. De arts kon ons vertellen dat ze gingen amputeren maar we zagen later dat dit gegipst werd. waarschijnlijk in afwachting van de operatie.

Dinsdag was een iets mindere dag. Debby en Celien reden naar hun stage toen er plotseling een voorbijganger met de brommer de rugzak van Debby meenam. Iemand had dit gezien en is er achteraan gegaan. Tevergeefs want er is iemand tegen zijn brommer gereden waardoor de dader kon ontsnappen. We hebben toen lang in het politiebureau gezeten. Het belangrijkste dat in haar rugzak zat, was haar gsm. We vreesden ook voor haar paspoort maar dat had ze gelukkig thuis gelaten. 

Verder is de week op stage een beetje saai. Er gebeurde niet veel en we konden niet altijd iets doen, toch zeker geen nieuwe dingen. Onze arts heeft ons wel nog beloofd dat hij ons een wonde ging laten hechten. Hopelijk krijgen we deze kans nog want na dit weekend staan we nog 1 week op spoed en daarna gaan we beiden naar een andere afdeling. We zullen het daar zeker missen omdat we toch een band hebben opgebouwd met het volledig medisch team. Het zal een aanpassing zijn maar we gaan zeker nog eens terug. 

We kijken allemaal uit naar het weekend. Vrijdagnamiddag vertrekken we naar Ho Chi Minh voor een weekendje vol plezier. Dinsdag hebben we alles voorbereid zoals hostel geboekt en gekeken wat we allemaal willen bezoeken. Het zal een druk maar heel plezant weekend worden. Het zal oppassen zijn van de zon omdat de temperaturen hier hoog oplopen. Ze voorspellen 36°C en meer. De studenten van hier hadden dit aan ons verteld dat April een heel warme maand is en dat de temperaturen zelf tot 40 °C kunnen gaan. Voor ons is dit toch net iets te warm. Overdag verbranden we enorm snel en hebben we het gemakkelijk lastig op de fiets. Het meeste last hebben we 's nachts. We ondervinden dat we minder goed slapen ookal hebben we een blazer op ons. 

Tot volgende week!