Zondag 26 mei.

Na 2 jaar proberen ben ik er eindelijk in geslaagd een wedstrijd tegen RSC Anderlecht vast te leggen. Liep een eerste poging voor onze preminiemen mis door de slechte weersomstandigheden in februari (afgelasting), dan hadden we deze keer meer geluk. Met één ploeg u7 en preminiemen konden we deelnemen aan de vijfde Fefa Cup. Fefa is een project in nauwe samenwerking met RSC Anderlecht; voor info zie bijgevoegde link (http://www.anderlecht.be/veiligheid-preventie/preventie/fefa).

In de voormiddag traden onze u7 aan in een poule met Maccabi Brussels (2-1 winst) en RSC Anderlecht (1-3 verlies). Dankzij onze tweede plaats in de poule gingen we door naar de halve finale. Hierin was Ohain (letterlijk) een maatje te groot. Niet getreurd, in de kleine finale mochten we nogmaals tegen RSCA spelen. Onze geel-zwarten streden voor elke bal, hun wangen werden almaar roder, de verbetenheid om te winnen des te intenser. Op een bepaald moment gingen onze spelers zo op in de wedstrijd dat er hier en daar een traantje vloeide (door vermoeidheid, niet vergeten dat onze spelers al om 8u15 op de parking stonden) en de trainer zich in twee moest splitsen om links en rechts te troosten. Tweemaal kwamen onze spelers op achterstand, tweemaal vochten ze zich terug in de wedstrijd. Penalties zouden beslissen wie de derde plaats en bijhorende trofee in de lucht zou mogen steken. Je zou denken, penalties tegen RSCA mag geen probleem geven, jammer genoeg trokken we aan het kortste eind. Desalniettemin hebben onze spelers genoten van voormiddag voetbal in het centrum van Brussel.

Tijdens de namiddag was het de beurt aan onze preminiemen. In deze ploeg zitten een aantal fanatieke Anderlecht-supporters die al enkele dagen en nachten zenuwachtig uitkeken naar een wedstrijd tegen hun favoriete ploeg. Tot we het bericht kregen dat een speler wegens ziekte niet kon meedoen. Een broer die in de voormiddag voor zijn jongere broer kwam supporteren werd gepolst of hij geen zin had om in de namiddag mee te spelen. Dat moest je hem geen twee keer vragen…alleen had hij zijn voetbalgerief niet bij. Geen paniek, onze preminiemen waren nog niet vertrokken, dus als het gerief op de parking werd afgezet kon het met de expresdienst naar Brussel vervoerd worden. Tot zover de opwarming. Onze eerste wedstrijd was tegen de thuisclub. Enkele spelers voelden zich toch wat onwennig en waren onder de indruk van de paarse brigade. Aangespoord door onze schare supporters, onze afgevaardigde en trainer en vooral door hun eigen enthousiasme werd de wedstrijd aan een hoog tempo gespeeld. Onze jongens zaten kort op de bal, gaven het volle pond in elk duel en probeerden ook zelf aardig te combineren. Hun werk werd beloond met een fraaie hoekschop die via de doelman in het doel belande. Halle bleef het beste van het spel hebben en via een geplaatst afstandschot kwam de 2-0 op het bord, meteen ook de einduitslag van de wedstrijd. Verontwaardigd keken de supporters van RSCA naar dit gebeuren. De Halse rakkers gingen uit de bol en het moet gezegd dat de afgevaardigde en trainer zich toch ook even lieten gaan.

Na deze wedstrijd kregen onze spelers enkele versnaperingen aangeboden door de thuisclub. Ouders en bestuursleden van RSCA hadden verschillende zoetigheden (taart, cake, smoutebollen, pannenkoeken, mini-pizza,…) voorzien voor elke club. Dit hebben wij nog niet eerder meegemaakt. De tweede wedstrijd speelden we tegen KV Bredene. Voor deze wedstrijd wisselden we van doelman. Amper 45 seconden na de aftrap scoorde hij het openingsdoelpunt. Doorgaand op het elan van hun eerste wedstrijd, werd ook deze winnend afgesloten (5-1). KFC Martinus Halle mocht naar de finale tegen Leopold Ukkel.

Een kleine domper was de blessure die onze speler opliep. Gehavend met een snijwonde van 5cm aan zijn knie leek hij uitgeschakeld voor de finalewedstrijd.

De wedstrijd tegen Leopold begon niet goed. Na 1 minuut keken we al aan tegen een achterstand. Enkele minuten later viel een van onze middenvelders uit na een trap op zijn voet. De ene gehavende speler werd gewisseld door de andere. Op karakter en met een enorme dosis doorzettingsvermogen bleven onze jongens strijden voor elke bal. We smeten ons letterlijk voor de bal, we trokken met z’n allen ten aanval, we liepen de tranen uit onze ogen… het mocht niet baten. De score die na 1 minuut op het bord stond, stond er na 20 minuten nog steeds: 1-0.

De ontgoocheling was echter van korte duur. Een beker en een stickerboek van Panini kan soms wonderen doen. Bovendien was voor het eerst sinds weken de zon van de partij en hebben onze spelers hartverwarmende voetbal gebracht.

In de autorit naar huis was het stil. Op de achterbank 3 voldane gezichten, met gesloten ogen, nagenietend van hun geleverde prestaties. Achter het stuur een tevreden trainer die 2 jaar proberen beloond zag met een wedstrijd tegen Anderlecht. Komt er nog een volgende uitdaging...

27-05-2013 om 16:01 geschreven door KFC Halle