Dat Spanjaarden kunnen feesten is allom bekend. Carnaval gaat nog net iets verder dan ordinair feesten. Het brengt hen in een "trance", een "extase". Het ganse weekend, dag en nacht, vieren ze uitbundig dit feest zoals enkel zij dat kunnen. Wat dit feest zo uniek maakt, is de passie van groot en klein, jong en oud, arm en rijk om samen voor een nacht alle zorgen te vergeten. Dansen, drinken en zingen om alzo al je zorgen te vergeten. Onherkenbaar. Zonder gene, zonder schaamte. Ook kinderen komen terecht in een derde dimensie. Een sprookje brengt hen naar het land van "euforie". Lars en Inara hebben dolgelukkig vier uur onafgebroken genoten van confettie, snoep, dans en muziek. Onze Lars vekleed in een pandabeer, Inara in een princes, al hoeft ze zich daarvoor niet te verkleden. Carnaval viert men zowat overal ter wereld. Ook in Zichem. Alleen bleef het daar bij snoepjes rapen en confettie gooien. Best leuk. Maar de euforie, de trance, de extase merkte ik niet op. Misschien was ze verkleed en zag ik ze niet...
Voor de meeste Calatanen zijn tomaten dagelijks voedsel. "Pa amb tomaca" is een classic. Lekker, eenvoudig en vrij uniek. Verder zijn er de talloze vlees en visgerechten welke met "sofrito" klaargemaakt worden, waarin tomaten een hoofdrol spelen. Dit dankzij het feit dat de tomaat reeds duizende jaren geschiedenis heeft overleeft. Wat eeuwen lang een onbekende en ongegeerde groente in het Andesgebergte was, ontpopte zich tot een wereldmerk. Gelukkig heeft er destijds geen indianenvolk aan gedacht om deze gezonde lekkernij schaamteloos en doelloos in het rond te gooien. Wellicht omdat ze begrepen dat tomaten voedzaam en lekker zijn. Ze wisten waar tomaten voor dienden. Men had de tomaat nodig. Thans kennen we vandaag de zwaarste economische en financiele crisis van de afgelopen decenia. Spanjaarden, Catalanen vergaan onder de immocrisis. Een gemiddelde van duizend extra werklozen per dag nekt de Catalaanse welvaart. Een comeback van bedelaars en daklozen kan je dagelijks aan de lijven ondervinden. Moet je dan zonodig met tomaten blijven gooien?
Wij wonen hier al een maand. "We survived" 100 dozen, een verkeerde verhuiswagen, ambtenaren, bergen documenten, verkouden kinderen,... Dus: "yes we can", Obama dixit. Lars gaat eindelijk naar school. Het is niet diegene dat wij gekozen hadden maar het valt eigelijk mee, en het belangrijkste: hij is gelukkig :) Inara is overdag heel blij maar wordt nog altijd dikwijls wakker 's nachts. Gerd werkt hard en is zich aan zijn nieuwe uren aan 't aanpassen. Hij komt nu thuis eten, maar ne siësta zit niet in het programma, aangezien hij maar een uur pauze heeft. En ik probeer alles in orde te krijgen (met de nodige steun van ons mama, thank god!!!). Er zijn nog altijd documenten die ingevuld moeten worden of van hier naar daar moeten gebracht worden, klusjes thuis (een serieuze klusjes man in Spanje vinden is geen gemakkelijke job). Anyway, ik kan niet klagen. Ik zie de zon bijna elke dag, ik kom mensen tegen dat ik in jaren niet gezien had (shit, nu merk ik dat iedereen ouder is geworden...ik ook dus!), ik zie mijn familie bijna dagelijks en ...soms mis ik toch België...zijn wij mensen niet raar??!! Allé, "besos para todos" en buenas noches,
Hier in Spanje is alles goed met ons. We hebben nog heel wat dozen om uit te pakken, maar het appartement is leefbaar. Ik ben tevreden over de zone waarin we wonen; alles is te voet bereikbaar. Mijn auto heb ik verkocht in België (voor 150euro). Bijgevolg leven we zonder wagen... Bureaucratie in overvloed; je staat plots in wachtrijen samen met Afrikanen, Aziaten,.... Kortom, ik voel me een beetje "azielzoeker" en wacht nog steeds op mijn papieren. Momenteel ben ik nog steeds illegaal... De spanjaarden kennenden kan dit nog even duren. Maandag begin ik hoe dan ook te werken. Tegen dan dien ik over geldige verblijfsdocumenten te beschikken. Spannend! Met de kinderen alles goed, hoewel Lars bij momenten een beetje verloren loopt. Dit zal wellicht verbeteren wanneer hij naar school kan gaan. Dit zal echter nog een paar weken duren, tevens door het trage bureaucratisch regime. Inara beseft niet dat ze in een ander land is beland...de koekjes zijn hier even lekker, de teddybeer even lief. Het weer is koud (5 graden C) maar zonnig, geen sneeuw zoals bij jullie.
He is zover. We zijn er. We wonen er. We ontwaken, ontbijten, eten, drinken en slapen in Spanje. Tussen de dozen en de chaos. Bijna vergeten dat het Kerstmis was... Alles is anders, altijd met Kest. Dit jaar temeer...Cava, Turon en zon met Kerst. We hopen spoedig over internet te beschikken zodat we dagelijks onze blog kunnen updaten voor jullie. Voor allen, van ons allen een Felic Navidad.
( nu is ze content en gaat ze elke dag lekkere paella voor mij koken zé .)
Oh nee, die twee oude hippies alweer met hun zotte ideeën!!! In Spanje gaan wonen, waar dan? Spanje is een vakantie plaats gewoon, iedereen op een hotel of op camping siësta aan het slapen, paella en sangria elke dag puah. We gaan zeker in een tent wonen!! Help, ik wil niet in een tent gaan wonen!!!
Uhhh ja Inara. Slapen in een tent met ons vier met die hitte, en papa zijn voeten
