Wat was de bloementuin achter het landhuis toch mooi bij zonnig weer. Melanie hield er erg van om er in rond te lopen, helemaal alleen, het zonlicht op haar bleke huid, maar zeker niet te lang, want anders zou ze verbranden. Daarom hield ze een geelwit gestreepte parasol boven zich.
Bij het waterpartijtje hield ze stil, en ging op de rand zitten. Glimlachend keek ze naar het klaterende water dat uit de bek van de zwaan kwam, en daarna draaide ze zich om naar een bloemenperkje voor een hek. Zou ze het riskeren om enkele van die mooie tulpen uit de grond te halen en ze in haar boudoir op de commode te zetten? Dat zou toch niet zó erg zijn, wel?
Ze stond weer op en liep naar het hek toe. Wat zagen die tulpen er mooi uit Het waren vooral rode, maar er stonden ook een paar gele tussen. Ze bukte zich en trok er een aantal uit de grond.
Plotseling hoorde ze achter het hek een schrapend geluid. Zou ze kijken om te zien wat het was? Dat zou zeker geen kwaad kunnen Ze boog zich voorover en keek over het hek. Daar stond een marmeren grafsteen in de grond, met een open kuil ervoor. Uit de kuil kroop een walgelijk, monsterachtig wezen, dat zijn scherpe klauwen naar haar uitstrekte. Melanie begon te gillen en draaide zich om, klaar om weg te rennen. Ze werd echter tegengehouden.
Nu stond ze vlak voor de man. De Man van de Dood
Vechten voor de liefde
Je bent toch niet tè zenuwachtig? vroeg Melanie aan Tom, waarbij ze hem met haar hand zachtjes over de wangen streek.
Een beetje maar, antwoordde hij.
Eigenlijk was hij verschrikkelijk zenuwachtig. Hoe zou de vader van het meisje waarvan hij hield op hem reageren? Het was tenslotte de oprichter van Thunder Mesa, een man met een ondoorgrondelijke macht. Hij had nog steeds geen werk, en zou de dochter van de burgemeester bijgevolg niet kunnen onderhouden. Tenminste, voorlopig nog niet. Hij zou ergens in het stadje iets vinden, misschien wel bij de treinmaatschappij. Goederen op- en afladen, dat zag hij heus wel zitten. Hij was helemaal geen luilak. Hij wilde werken voor zijn geld, werken om zijn vrouw met zijn zuurverdiende centen te onderhouden. Hopelijk zou zijn dierbare Melanie die vrouw zijn
Ze liepen nu samen over het pad naar de toegangspoort aan de voet van de heuvel toe. In het huis op de heuvel zat Mr Ravenswood te wachten. Als ze binnen waren, zou Melanie hen alleen laten, en dan zou hij een gesprek hebben met de burgemeester. Dan zou hij te weten komen of hij om Melanies hand mocht vragen. Wat als dat niet zo was? Hij wilde haar voor geen geld van de wereld verliezen Maar daar mocht hij nu niet aan denken. Hij zou er wel over peinzen als het gesprek daadwerkelijk werd gevoerd. Nu mocht hij niet te lang blijven aarzelen, anders zou hij overkomen als een man die niet weet wat hij wil En hij wist maar al te goed wat hij wilde. Zelfverzekerd zou hij binnenstappen en de hand van Henry Ravenswoods dochter vragen, en niemand zou hem daarbij in de weg staan.
Ze beklommen de sierlijk gedecoreerde trappen, en kwamen uit bij de voordeur. Jefferson had hen al zien aankomen, en hield de deur onmiddellijk voor hen open, waarvoor Melanie hem bedankte. Samen liepen ze de grote foyer binnen, waar twee stoelen naast elkaar voor een immense goudomrande spiegel stonden. Hier ging Melanie samen met haar geliefde zitten, wachtend tot haar vader hem zou ontvangen.
Enkele minuten later was het zover. Jefferson kwam uit één van de vele eikenhouten deuren naar buiten en kondigde aan dat Mr Ravenswood zijn gast kon ontvangen. Tom slikte, en nam Melanie nog eens stevig vast. Hij wilde een voorlopig laatste omhelzing, want vanaf nu moest hij het alleen aangaan Ze gaf hem nog een kus op de mond, en liep vervolgens terug door de voordeur naar buiten. Nu stond Tom samen met Jefferson in de donkere foyer.
Volgt u mij, jongeheer, gebood Jefferson beleefd, waarna hij voor Tom uitliep naar de deur waar hij net uit was gekomen.
Tom slikte nogmaals en liep achter Jefferson aan. Dit was het moment waar hij drie maanden op had gewacht. Eerst was Mr Ravenswood niet akkoord geweest met de relatie van haar dochter en de vreemdeling, maar uiteindelijk had hij toch ingezien dat het om haar geluk ging, en had hij haar gezegd de jongeman te willen ontvangen. En nu was het dus zover; er was geen weg meer terug.
Tom liep achter Jefferson aan het volgende vertrek in, een studeerkamer. Langs de muren stonden boekenkasten met ontelbare stoffige boeken erin, en in het midden van de kamer twee comfortabele sofas en een groot eikenhouten bureau, afgewerkt met het fijnste marmer. Mr Ravenswood zat aan dit bureau, en keek met een betrokken gezicht naar Tom.
Laat ons nu maar alleen, Jefferson, dank je, zei hij tegen zijn butler.
Jefferson knikte en verliet zachtjes het vertrek. Hij trok de deur achter zich dicht.
Het werd muisstil. Tom nam zijn hoed af, en zette een paar stappen naar voren.
Goeiemiddag, Mr Ravenswood. Ik kan u niet uitdrukken hoe vol levensvreugde ik ben, nu u mij wilt ontvangen
Henry keek hem spottend aan, en stond vervolgens recht.
Ga maar zitten, jongeman. Ik moet toegeven, je hebt heel wat moed, om als vreemdeling naar mijn huis te durven komen om de hand van mijn dochter te vragen.
Hij ging weer zitten en bleef Tom strak aankijken.
Kijk, heer, het zit zo
Laat maar zitten, jongeman. Ik ga het heel kort houden: de hand van mijn dochter zal je nooit krijgen.
Tom wist niet wat hij hoorde. Had de machtige, welopgevoede Henry Ravenswood dan totaal geen manieren? Hij was dan misschien wel een vreemdeling en had nog geen werk, toch had hij op zn minst het recht om beleefd aangesproken te worden.
Heer, zou ik u mogen uitleggen
Wat wil je mij uitleggen, jongeman? Ik weet heus wel dat je geen betrekking hebt. En als ik dan al eens rondvraag, blijkt het dat je ook nog niet bepaald actief hebt gezocht. En wat uw opleiding betreft basisonderwijs ook niet afgemaakt?
Tom sloeg zijn ogen neer en keek naar zijn hoed, iets wat hem normaal gezien heel veel kracht gaf. Nu kwam er geen sprankeltje kracht uit het hoofddeksel Alle hoop leek uit hem weg te stromen.
Nee, heer, ik moet toegeven dat ik niet lang naar school ben geweest.
Als ik het niet wist, zei Henry gemeen glimlachend.
Maar heer, ik ben helemaal niet lui. En ik ben wèl actief op zoek naar een baan, dat verzeker ik u. En ik zal doorgaan tot ze de moeite doen om naar me om te kijken en me aan te nemen. Werkelijk, heer, ik zal jaren hard werken, en genoeg geld verdienen om een ruim huis te kopen en uw dochter te onderhouden. Ik zweer het u, bij God.
Henry keek hem nu enigszins vriendelijk aan.
Na jaren van hard werken Ik geloof je gerust als je zegt dat je een harde werker bent, en op dat gebied pas je perfect in dit stadje Maar mijn dochter wordt niet zomaar uitgehuwelijkt aan de eerste de beste knaap die ze tegenkomt. Dacht je nou echt dat zoiets zomaar ging? Ja, jullie zullen wel verliefd zijn. Daar twijfel ik niet aan, ik ben ook jong geweest
Een sprankje hoop leek hierdoor terug op te komen in Toms hart.
Maar dat is niet genoeg, jongen, ging Mr Ravenswood verder. Mijn dochter zal de bruid worden van Mr Darcy Perkins, de huidige leider van de Big Thunder Mountain Railroad Company, en naar mijn mening de trouwste en hardst werkende man in dit stadje. Mijn dochter behoort toe aan hem, die reeds wat bereikt heeft. Dat is zo bepaald, en dat zal zo blijven ook.
Tom stond verschrikt en terneergeslagen op. Hij zou het niet opgeven.
Ik heb al zoveel over u gehoord, Mr Ravenswood. En tot op dit moment heb ik steeds onnoemelijk veel respect voor u gehad. Maar door wat u me nu allemaal heeft gezegd, begin ik er sterk aan te twijfelen of u wel over enige manieren beschikt.
Henry schrok van de brutale mond van de jongeman, en stond eveneens recht. Die knaap zou hier niet zomaar buiten stappen
Durf nog één keer brutaal tegen mij te zijn, vlegel, en dan heb ik je beet!
Vurige woede nam bezit van Toms geest.
Met alle plezier, mijn heer! Ik hou van uw dochter, en u mag het weten ook! Leve de gezegende liefde der vrijen!
Henry liep razendsnel om het bureau heen en sloeg Tom met een volle vuist in het gezicht. Die wankelde achteruit, en zocht steun aan één van de boekenkasten. Vervolgens zette hij weer enkele stappen vooruit, en gooide zich met zijn hoofd in Henrys maag, waardoor deze een zucht slaakte en op het bureau terechtkwam.
Maak dat je wegkomt, vlegel! riep hij uit, Tom van zich af duwend.
Die hield zijn hand tegen zijn neus; bloed droop traag in kleine straaltjes over zijn vingers.
Wat een laffe man, dacht hij, waarna hij zich zonder nog iets te zeggen omdraaide en de studeerkamer uitliep.
Nu was alles verwoest Maar het was níet zijn schuld. Door zijn uitval naar Mr Ravenswood toe zou hij nooit meer bij Melanie mogen. Maar hij moest haar nu vertellen wat haar vader had gedaan, nu het nog kon En hij zou een manier vinden. Hij zou de liefde van zijn leven niet opgeven, wat er ook nog zou gebeuren.
De tombe
Melanie liep over de bizar versierde begraafplaats van Boot Hill naar het graf van haar grootmoeder. Dit graf, een onderdeel van de Ravenswood Family Tomb, stond helemaal aan de andere kant van de begraafplaats, zodat ze nog een redelijk eindje moest stappen. Ondertussen keek ze naar de overkant van de river, naar Big Thunder Mountain, en aanschouwde de bezigheden van de mijnwerkers. Die dromers, die na al die jaren nog steeds op zoek waren naar de laatste restjes kostbaar goud, dat ergens diep in de canyons nog te vinden moest zijn. Maar daar had zij zelf geen verstand van. Tom wel? Was hij daarvoor niet naar Thunder Mesa gekomen? Iedereen kwam daarvoor naar het stadje. Nee, hij had haar gezegd dat hij speciaal voor haar was gekomen. De wind had hem iets in het oor gefluisterd toen hij bij zijn vader thuis op de katoenplantage in Sidewalk, Kentucky aan het werk was geweest. De wind had hem verteld dat zijn ware op hem stond te wachten, en dat hij haar zo snel mogelijk moest opzoeken. En dus was hij naar Thunder Mesa gekomen. Dag en nacht had hij gereden, op weg naar de liefde. De wind had hem naar haar gevoerd, vol begrip en tederheid. En nu had hij haar gevonden.
Melanie zag alles zo rooskleurig in, dat ze er nooit bij stil had gestaan dat het ook wel eens een andere kant op zou kunnen gaan dan ze aanvankelijk hadden gedacht, en dat de strijd voor het ware geluk en de ultieme liefde nog lang niet uitgestreden was.
Ze was nu op weg naar de familietombe, een immense marmeren blok, prachtig gedecoreerd met engeltjes, voluten en acanthusbladeren. Hier ging ze steeds naartoe als ze zich eenzaam voelde. Ook al had ze haar grootmoeder nooit gekend, haar ouders hadden haar steeds verteld dat ze haar schoonheid en goedaardige karaktertrekken had geërfd, waardoor Melanie zich toch op één of andere manier intens verbonden voelde met de vrouw.
Ze had een boeket gesloten lelies in haar handen, en hiermee bereikte ze uiteindelijk de grote familietombe. De begraafplaats was op zich wel vreemd. Er waren verschillende stenen paden aangelegd, en alle graven en tombes waren door een sterk hek omheind, als bescherming tegen grafdelvers. Daar hadden ze drie jaar geleden zeer veel last van gehad. Melanie vond het maar een eng idee, dat iemand je lijk kwam stelen, maar verder had ze er nooit echt bij nagedacht. Daar wìlde ze ook helemaal niet over nadenken. Nu wilde ze haar grootmoeder eren en bidden voor een goede afloop van het hele gebeuren. Ze knielde neer voor de tombe en hield een moment van rust, waarbij ze nadacht over hoe haar grootmoeder geweest moest zijn. Hoe haar prachtige lach door de gangen van het huis zou hebben geklonken, hoe ze door de bloementuin zou hebben gedarteld en zich, ondanks haar leeftijd, nog steeds erg jeugdig en vitaal zou hebben gevoeld En hoe ze Melanies vader liefdevol in haar armen zou hebben gehad, en wonderlijke slaapliedjes voor hem zou hebben gezongen, keer op keer
Opeens klonk er achter haar een ruisend geluid. Melanie draaide zich verbaasd om, en keek het stenen pad langs. Daar stond niemand. Waar was het geluid dan van afkomstig?
Ze stond op en liep over het pad heen, op zoek naar de bron van het geluid. Opeens wist ze waar het vandaan kwam. Die ene tombe daar Vreemd, die had ze nog nooit eerder gezien. Ook al woonde ze hier al haar hele leven, deze moest haar altijd ontglipt zijn
Het was een grote, rechthoekige tombe, opvallend neergeplant in het landschap. In tegenstelling tot andere tombes en grafstenen, was deze tombe donkergroen. Een giftige kleur, die Melanie bij het gezicht ervan de adem leek te benemen. Grote, uit steen gekapte delen stelden draps mouillés voor, ter decoratie van de hele tombe. Ze kon uiteraard niet bij de tombe komen, want ook rond deze stond een hoog hek met scherpe pijlers.
Het geluid dat ze net had gehoord kwam uit die vreemde tombe. Het leek op het gestage geklop van een hart? Was er iemand levend begraven in die tombe? Dan moest ze zo snel mogelijk hulp gaan halen! Ze moest de persoon die op welke wijze dan ook in die onbekende tombe terecht was gekomen hulp bieden, en snel!
Vol paniek wilde ze snel teruglopen naar het huis, net toen het geklop ophield. En op hetzelfde moment streek er een stevige bries langs haar gezicht en door de golven in haar haren, waardoor ze moest rillen van de kou. Was het enkel de wind geweest, of was Hij het geweest? Ze wist wel dat ze hier niet in mocht geloven, maar toch kon ze nauwelijks anders na wat er de laatste tijd was gebeurd.
En toen voelde ze het weer. De bries ging door haar hart, op zoek naar haar ziel En hiermee kwam het pijnlijke besef tot haar terug: Er zat helemaal geen levende in die tombe. De Man van de Dood was nog steeds naar haar op zoek. En ze wist dat Hij haar bijna had gevonden. Nog even, en dan zou Zijn lange zoektocht afgelopen zijn. Dan zou Hij haar komen halen
Weg van hier
Tom strompelde verdwaasd de ontvangsthal door en keek Jefferson geen seconde aan. De butler keek hem met een afkeurende blik na. Toen Tom de deur was uitgewankeld, liet Jefferson haar met een klap achter hem toevallen.
Tom stapte verder de treden af, en keek de heuvel af. Waar lag de begraafplaats? Daar zou Melanie normaal gesproken op hem wachten. En dan zou hij haar alles kunnen vertellen. Vertellen wat voor man haar vader werkelijk was.
Opeens zag hij haar. Haar huid zag er nog bleker uit dan anders, haar krullen wuifden zachtjes in de wind. Hij stak stuntelig zijn hand naar haar op en liep haperend de trappen af, om aan de voet van de heuvel zijn looppas iets te versnellen. Nog een paar meters en hij was er. In de tedere armen van zijn geliefde.
Melanie merkte dat Tom zijn hand naar haar opstak, en ze liep snel naar de voet van de heuvel. Gelukkig was hij op dat moment naar buiten gekomen, want ze zou geen seconde langer bij die afschrikwekkende tombe hebben kunnen blijven staan!
Toen ze op een paar meters van hem verwijderd was, zag ze dat de onderkant van zijn gezicht vol bloed zat. Ze huiverde en bedacht dat het daarbinnen totaal mis moest zijn gegaan. Ze begon meteen te huilen, en liep Tom recht in de armen.
Liefste, wat is er in Godsnaam gebeurd?! riep Melanie uit.
Ze liet haar tranen de vrije loop. Tom hield haar stevig vast, en nam haar gezicht vervolgens rustig vast met beide handen. Hij keek haar recht in de ogen.
Je vader verbiedt me met je te trouwen. Toen ik zei dat ik voor de vrije liefde ging, viel hij me aan. Ik heb me verdedigd, want ik kon zulke beledigingen als die die uit zijn mond kwamen niet accepteren. Ik weet dat ik op dit moment nog niet veel voorstel, maar ik zàl een baan vinden en ik zàl je kunnen onderhouden! Alleen, hij wil dat niet begrijpen
Melanie begon harder en luider, en nam een propere zakdoek uit de mouw van haar jurk. Ze begon Toms gezicht ermee schoon te maken.
Wat moeten we nu doen? vroeg ze hem bevend.
Ik weet het niet, liefste, ik weet het echt niet
Ze hielden elkaar nog langer vast, en liepen vervolgens samen naar de voet van de heuvel. Tom keek naar één van de ramen van het landhuis, en zag dat een schim hen in de gaten hield. Het moest Mr Ravenswood zijn. Tom vond het al een mirakel dat hij geen bewakers op hem had afgestuurd, want dan zou alles gedoemd zijn Terwijl hij Melanie stevig in zijn armen hield, kreeg hij een bitter gevoel. En hoe hij ook probeerde, hij kon het niet van zich afzetten. Hij voelde dat Mr Ravenswood íets van plan was, en hij kon maar niet vatten wat.
Toen ze aan de voet van de heuvel stonden kusten ze elkaar nog één maal innig. Hierna liep Melanie de toegangspoort van het domein door, en ging Tom terug naar zijn gehuurde kamer boven The Lucky Nugget Saloon, waar hij zich eerst liet verzorgen door Lil. Melanie zou meteen naar haar vader toe gaan en hem over het gruwelijke incident aanspreken, Tom zou samen met enkele makkers een whiskey gaan drinken in de saloon, en tot het besef komen dat drank níet de manier was.
Die avond lag Melanie triest in het grote hemelbed van haar boudoir. Ze kon de slaap maar niet vatten; steeds moest ze denken aan het gesprek met haar vader eerder op die dag.
Ze was prompt zijn studeerkamer binnengevallen, zonder rekening te houden met de waarschuwingen van Jefferson, en had hem met de klare feiten geconfronteerd. Als ik niet met hem mag trouwen, dan ben ik binnen de kortste keren wèg, had ze tegen hem gezegd. Ze wist echter niet zeker of ze dan wel degelijk weg zou gaan. Kon ze haar geboortestadje, haar familie en vrienden wel missen?
Maar ze hield zoveel van Tom Hij was zo lief voor haar, hij deed zoveel voor haar. Ze betekende alles voor hem, en dat maakte hij haar iedere keer opnieuw weer duidelijk. Ze had meermaals een prachtige roos van hem gekregen, die ze in een groot doek onder haar bed had verstopt. De rozen waren nu uiteraard helemaal verwelkt, maar ze hield ze dicht bij zich verbogen; het was een teken van liefde dat ze nooit wilde verliezen.
Haar vader had gezucht en vervolgens gezegd dat hij dat niet over zijn hart zou kunnen krijgen. Zijn dochter mòcht hem niet verlaten. Hij zou er nog eens heel rustig over nadenken, en dan zou hij zijn besluit vormen. Toen ze aan hem had gevraagd of hij Tom had aangevallen, had hij gezegd dat Tom hèm eerst een slag had gegeven. Door de andere kant van het verhaal was Melanie radeloos achtergebleven; ze wist totaal niet wie ze moest geloven. Haar vader, die ze al haar hele leven lang had gekend en vertrouwd, of Tom, de man van haar dromen, die speciaal voor haar naar Thunder Mesa was gekomen, en die ze ook eindeloos vertrouwde?
Ze stond zuchtend op van het bed, een traan wegpinkend, en liep naar de grote kast aan de andere zijde van de boudoir. Papier en inkt lagen nu voor haar, en ze besloot om een brief aan haar geliefde neer te schrijven. Snel ging ze zitten, en keek glimlachend naar de porseleinen poppen die zich achter het glas in de kast neer hadden genesteld. Ze zou haar gevoelens uiten in een krachtig epistel, en dan zou ze de slaap wel kunnen vatten.
Hieronder volgt het eerste deel van mijn persoonlijke trots. De attractie Phantom Manor in Disneyland Parijs heeft vanaf mijn eerste bezoek aan het park een enorme aantrekkingskracht op me uitgeoefend. Zo'n twee jaar geleden heb ik dan ook als een soort 'ode' een verhaal over dit spookhuis geschreven, wat ik ongeveer een half jaar geleden herwerkt heb. Deze herwerkte versie verschijnt in vier delen op dit weblog. Sidder en beef, maar in de eerste plaats natuurlijk heel veel leesplezier!
Huis der Fantomen
Eerste deel
Inleiding
Ons verhaal start in het jaar 1840, in de Amerikaanse staat Tennessee, meerbepaald in het plaatsje Thunder Mesa.
Thunder Mesa was op zich helemaal niet belangrijk, totdat een onbekende pionier, Henry Ravenswood genaamd, in het gebergte Big Thunder Mountain een heuse goudader vond. Deze grootse vondst deed al zeer snel de ronde in de hele VS, waardoor steeds meer pioniers naar het kleine mijnwerkersstadje kwamen om hun geluk te beproeven. Henry profiteerde hier maar al te graag van, en al snel had hij genoeg geld om een eigen mijnwerkerszaak op te starten. Henry was bij iedereen geliefd, en werd benoemd tot de eerste burgemeester van het stadje.
Na vijf jaar leerde hij Sarah Johnson, een Zuiderse Schone die pas in Thunder Mesa was komen wonen. Hij werd meteen smoorverliefd op haar, en vroeg haar nog geen jaar later ten huwelijk. Haar antwoord was ja.
In de mooie maand mei van het jaar 1848 trouwden ze. Henry had nu zeker genoeg geld om een prachtig landhuis te laten bouwen op de heuvel die over het stadje uitkeek, en dit liet hij dan ook snel uitvoeren. Het riante gebouw werd afgewerkt aan het einde van 1850, en Henry trok er samen met zijn vrouw, zijn butler Jefferson en dienstmeid Diana in.
Uiteindelijk kwam het ultieme geluk voor het getrouwde koppel: de geboorte van een prachtige dochter, genaamd Melanie. Het meisje groeide op in het rijke Thunder Mesa, toen op het hoogtepunt van haar glorie, en kreeg een elitaire opvoeding. Niettegenstaande slaagde ze er in om niet verwaand te worden. Ze had zelfs een redelijk jongensachtig karakter. Dit liet ze echter niet merken in haar kleding en haar uiterlijk. Ze droeg steeds pompeuze Victoriaanse jurken, een weldadige Engelse invloed vanaf ongeveer 1840, toen koningin Victoria over het grote rijk aan de overkant van de oceaan regeerde.
Melanie had prachtig lang, donkerbruin haar, dat ze vaak in golvende pijpenkrullen droeg. Ze had ook altijd diezelfde stralende glimlach op haar gezicht, waardoor alle jongens in het stadje meteen op haar verliefd werden. Ze had al ontelbare huwelijksaanzoeken gekregen, maar die had ze steeds stellig geweigerd. Ze wilde wachten op de ware en die zou ze ooit vinden, dat wist ze zeker. Haar vader was zeer trots op zijn dochter en haar onaantastbare maagdelijkheid, en dat wilde ze zo houden. Ze was papas kleine meisje, en mamas engeltje,bij iedereen geliefd. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat ze een perfect leventje leidde. Tenminste, tot op het moment dat ze die vreemde dromen begon te krijgen, en de jongen van haar dromen haar hart stal
De eerste droom
Melanie waadde met haar blote voeten door het ijskoude water, terwijl ze haar lange jurk met haar twee handen omhoog hield. Mocht ze hier eigenlijk wel zijn op dit uur van de nacht? Het was inmiddels al na twaalven
Ze draaide zich schichtig om, om te kijken of niemand haar in het oog had. Maar ze zag niemand, gelukkig. Ze voelde dat ze hier móest zijn, maar waarom? Wie had haar naar hier gestuurd?
Ze keek nog eens om, en zag het landhuis op de heuvel staan, een donkere schaduw tegen de heldergele maan. Wat als
Plotseling voelde ze iets aan haar voeten kietelen, waardoor ze gillend naar het water beneden zich keek. Twee enorme, groene klauwen grepen haar bij haar enkels beet, en trokken haar razendsnel mee onder, naar de diepste diepten van de rivier
Toen ze op de bodem terechtkwam, dreef ze naast de man. De man met de hoge, zwarte hoed op. De man met de lange, zwarte cape om. De man met het doodshoofd. De Man van de Dood
Verschijningen in huis
Melanie liep fleurig door het grote landhuis heen. Het had nog steeds geen naam gekregen, wat ze eigenlijk wel spijtig vond. Ze had weer één van haar prachtige, oogverblindende jurken aan en liep hiermee pronkend door de eindeloos lange gangen van het huis.
Om een hoek stopte ze plotseling. Een bezorgde blik verscheen in haar ogen. Nu kwam ze bij het deel van het huis waar ze steeds bang voor was. Er hingen allemaal enge schilderijen. Op zich waren ze totaal niet angstaanjagend, maar eens je ze van dichterbij bekeek, dan merkte je wel degelijk het verschil De schilderijen veranderden. Als je ze vanuit het ene hoekpunt bekeek, stonden er prachtige, vriendelijk ogende figuren op afgebeeld. Vanuit een andere hoek waren die eens vriendelijke figuren veranderd in monsterlijke wezens. Ze had het met haar vader of moeder nooit over dit feit gehad, maar toch joeg het haar een immense angst aan. Gebeurde het echt, of was ze gek aan het worden? Ze wist het niet, en wilde er verder ook niet bij nadenken. Ze wilde op dat moment zo snel mogelijk door de gang heen.
Melanie pakte haar jurk weer met beide handen vast en liep snel door de gang. Plotseling ging er een briesje langs haar. Subtiel, maar toch aanwezig
Melanie stond stijf stil en hield haar adem angstvallig in. Was er nog iemand in de gang? Ze draaide zich om, maar zag niemand. Vast haar verbeelding
Ze liep weer verder, en keek naar de schilderijen, zonder dat ze het eigenlijk wilde. En ze veranderden weer De Griekse Schone werd Medusa, het schip dat eens zo prachtig in de zeilen stond leed aan een gruwelijke schipbreuk, de Egyptische vrouw op de sofa werd een moordlustige panter, de trotse ridder op het paard een duister skelet. Melanie kon haar ogen niet geloven, en het leek alsof de schilderijen haar hart deden stilstaan. Toch hield ze de moed hoog op, en liep ze gedwee door naar het einde van de gang. Ze zou zich niet laten doen door die verschijningen, daar was ze veel te dapper voor
Toen ze aan het einde kwam, draaide ze zich weer om en keek. Niets aan de hand met de schilderijen Ze slaakte een zucht van verlichting, en liep de volgende gang in.
Hier stond een ander te omzeilen object, het standbeeld van de man. Was het de Man? Dat wist ze niet zeker. Wel wist ze dat het een aanhanger was van diegene die haar op een dag zou komen halen. Dat had ze gevoeld in de dromen die ze de laatste tijd kreeg. Iemand had haar nodig, en zat op haar te wachten Maar ze voelde ook dat het niet veilig was. Helemaal niet veilig. Ze zou er zelfs aan dood kunnen gaan
Het standbeeld stelde een nors kijkende man voor, de haren bijeengebonden in een knot achter zijn hoofd. Waar je ook stond in die gang, telkens leek die bitter kijkende man je strak aan te staren, de indringend blik in zijn ogen in jouw ogen borend tot je dacht dat hij je ziel had bereikt, en die er uit wilde zuigen en dan liet hij opeens weer los. Melanie had het al meermaals meegemaakt, dus moest ze er nu nog aandacht aan schenken? Ze liet het idee van zich los, en liep snel verder. Ze wilde naar buiten, ze wilde de zon op haar bleke huid voelen Ze wilde wegdromen, over haar prins, die haar zou komen halen, zolang ze maar lang genoeg wachtte En dat zou ook gebeuren. Ze had geduld.
Ze was mooi, en dat wist ze ook. Dat zeiden de jongens steeds tegen haar, als ze in het stadje rondliep. Ze ging erg graag met elk van hen om, maar als ze te dicht bij haar kwamen, werd het te veel voor haar. Niemand mocht haar aanraken, behalve haar eigen vader en moeder. En Jefferson en Diana. Zij hadden haar tenslotte een liefdevolle opvoeding gegeven, vol warmte, respect en vertrouwden. Ze zorgden goed voor het huis en voor haar, en daar was ze hun dankbaar voor.
Nu was ze zestien jaar; klaar om uitgehuwelijkt te worden. Wilde ze dat eigenlijk wel? Zou ze kunnen houden van de man die haar vader voor haar had gekozen? Zou hij aardig zijn? Zou hij van haar kunnen houden, net zoals zij van hem zou moeten houden? Ze wist het allemaal niet. Ze wilde gewoon dat híj de prins was waarop ze wachtte, zodat ze zich voor eens en altijd veilig zou kunnen voelen. Niet dat ze zich van tevoren niet veilig had gevoeld Maar de laatste dagen was er iets vreemds aan de hand Een vreemde sfeer leek boven Thunder Mesa te hangen als een donderwolk, klaar om zijn lading te lossen Er hing ook een vreemde geur in de lucht, die vanuit de rivier leek te komen. Een intense geur, die Melanie deed denken aan olie en bloed Waarschijnlijk was het gewoon haar verbeelding.
Misschien kon ze wel antwoorden vinden bij Madame Leota. Wie deze mysterieuze vrouw precies was wist ze ook al niet, maar haar vader had haar gezegd dat ze op een bepaalde leeftijd een gesprek met die dame mocht voeren. Woont ze dan in Thunder Mesa? had Melanie eens aan haar vader gevraagd. Ze woont eigenlijk nergens, had hij geantwoord. Ze reist steeds rond, op zoek naar mensen die advies nodig hebben. Na dit gesprek had ze er nog vaak over nagedacht. Wie was Madame Leota, en zou ze haar ècht kunnen helpen bij haar zoektocht naar het ware geluk? Misschien wel, misschien niet. Alles zou zichzelf uiteindelijk wel uitwijzen. Maar nu moest ze maken dat ze buiten was, in het heerlijke zonlicht, de warmte, weg uit de ijzige kilte van deze donkere, duistere gangen
Melanie was bijna bij de deur. Nog een paar stapjes en dan had ze het gehaald. Vlak voor ze door de deur naar buiten liep, keek ze nog éénmaal om. Het standbeeld van de man leek naar haar te glimlachen.
De ontmoeting
Wat heerlijk toch, vind je niet, Melly? vroeg Faith.
Melanie liep samen met haar beste vriendinnen Faith en Reba door het kleine, gezellige mijnwerkersstadje. Ze hadden alle drie pompeuze jurken aan, waardoor ze de aandacht trokken en veel complimenten van beaux ontvingen.
Ja, dat vind ik zeker, antwoordde Melanie rustig, waarna ze de hand van Faith vast nam en samen met haar en Reba weghuppelde, naar The Lucky Nugget Saloon.
The Lucky Nugget Saloon was in handen van Diamond Lil voluit Lilian, een vrouw die naar het stadje was gekomen samen met Melanies moeder. Hoewel Sarah zeer rustig was geweest, had Lilian steeds een zeer uitbundig karakter gehad. Ze trok veel met mannen om, en noemde hen maatjes. Dit had Sarah altijd zeer vreemd gevonden, maar ze had er zich nooit echt aan gestoord.
Melanie keek om zich heen en haalde diep adem. De vreemde geur van olie en bloed vulde haar neusgaten vandaag gelukkig niet. Alles zou goed gaan op deze prachtige dag, dat voelde ze. En híj zou langskomen. Haar prins. Alleen was zijn paard niet wit, maar donkerbruin. Net zoals de kleur van zijn haar en zijn ogen. Hij was niet erg groot van gestalte, maar dat was zij ook niet. Dat vond ze ook helemaal niet erg. Hij was aardig, knap, elegant en wist hoe hij een dame op haar gemak moest stellen. Hij zou haar kunnen onderhouden, ook al had hij nog geen echte baan. Hij reisde vaak rond, waardoor dat praktisch onmogelijk was. Zijn naam wist ze niet, maar daar zou ze snel achterkomen. Sneller dan ze ook maar had kunnen hopen
Toen ze bij de saloon aankwamen, deed een ruige man glimlachend de deur voor hen drieën open. Ze bedankten hem en stapten snel naar binnen. Lil ging net haar volgende show opvoeren, dus hopelijk waren ze niet te laat! Ze hadden voor plaatsjes op de voorste rij gezorgd, zodat ze zeker geen hoofden voor hen hadden die hen het uitzicht zouden belemmeren. Alles moest tot in de puntjes verzorgd zijn, en daarvoor zouden zij ook blijven zorgen. Melanies familie was er om de orde te handhaven, de rangen en standen in ere te houden. Niet dat Melanie een verwaand nest was. Ze was steeds zeer vriendelijk en begripvol ten opzichte van alle inwoners, terwijl Faith en Reba dit totaal niet waren. Zij beschouwden zichzelf als de prinsessen van het stadje. En als er één iemand was die zich zo zou mogen beschouwen, dan was dat Melanie. Maar nee, ze mochten al die pracht en praal van haar hebben; het enige wat zij nog wou was haar prins en het geluk.
De olielampen in de eetzaal werden gedoofd, het doek voor het podium ging omhoog en daar stond Lil samen met haar saloon girls. Ze dansten en zongen uit volle borst hun beste nummers, en leidden het publiek tot een enthousiaste wave. Ja, dit was Melanies manier van ontspanning. Samen met haar vriendinnen naar Lils gaan en daar van haar favoriete muziek genieten, beter kon het eigenlijk niet.
Na de voorstelling drumde het publiek naar buiten. De drie vriendinnen besloten om rustig te wachten tot het tumult was uitgeweken. Even later belandden ze op de drukke hoofdstraat. Ze liepen terug naar de veerpont, waar ze afscheid van elkaar zouden nemen. De veerpont was niet zo ver van Melanies huis, zodat ze maar een klein stukje alleen zou moeten gaan.
Ze liepen rustig over de straat heen, toen een jongeman met een bruine cowboyhoed op een donkerbruin paard op hen af kwam rijden. Hij liet zijn paard hinnikend stoppen en nam zijn hoed af, waarna hij vriendelijk naar Melanie glimlachte.
Goeiemiddag, dames! Behoort deze dag niet tot de prachtigste aller?
Melanie keek geschrokken omhoog, recht in het knappe gezicht van de vreemdeling. Meteen was haar hart verloren en ze zou het niet meer terugkrijgen. Ze had hem gevonden, en ze zou hem niet meer laten gaan. Deze man was van haar, en zou ook de hare blijven voor eeuwig en altijd.
Goeiemiddag, jongeman! Een prachtige dag is het zeker.
Faith en Reba keken haar verbaasd aan, en vervolgens naar elkaar. Melanie die op zón manier tegen een jonge man bezig was? En het leek niet eens een beau van Thunder Mesa!
Ondertussen praatte Melanie verder met de knappe jongeman.
Wat is uw naam, schoonheid? vroeg hij.
Melanie Ravenswood, antwoordde ze zelfzeker.
Hij keek verbaasd op.
Dan bent u de dochter van de burgemeester? Jezusmina, een hele eer is mij op dit moment toegekomen! Hij mag trots zijn met zon roos als u
Melanie begon te blozen, en aaide het paard.
Wat is zijn naam? vroeg ze.
Hij heet Spook.
Wat lief! En wat is uw naam, vreemdeling?
Hij zette zijn hoed weer op en keek haar recht in de ogen.
Tom. Tom McNeil.
Wat een mooie naam, dacht Melanie. Die past perfect bij hem
Ze was op slag verliefd geworden.
En waar gingen de dames naartoe op deze glorieuze middag? riep Tom luid uit.
Faith en Reba moeiden zich in het gesprek, met een overduidelijke glimlach.
We gingen onze belle net afzetten bij de veerpont. Maar aangezien u, jongeheer, te paard bent, zou u ons verzoek om haar te chaperonneren kunnen inwilligen? vroeg Reba.
Melanie keek hen verbaasd en lichtjes geschrokken aan. Wat waren ze aan het bekokstoven? Wilden ze haar aan Tom koppelen? Als het zo was, had ze er voor één keer eens niets op tegen. Ze wilde deze jongeman met hart en ziel, en hij zou niet aan haar ontsnappen.
Met heel mijn hart is er niets lievers dat ik zou willen uitvoeren antwoordde Tom, duidelijk van zijn stuk gebracht. Als het goed is voor Miss Ravenswood, natuurlijk.
Melanie keek naar hem op, en vervolgens naar haar vriendinnen. Was het echt in orde? Ze besloot van wel, en begon te schaterlachen.
Ik zou niet weten uit welke lade ik een weigering hiervan zou kunnen terugvinden, Mr McNeil! Faith, Reba, als jullie mij toestaan?
De twee meisjes schudden hun hoofden en keken elkaar vervolgens giechelend aan.
Wel thuis! riep Faith uit, waarna ze Reba meetrok en samen met haar wegliep naar de schietgalerij, om de beaux te inspecteren. Zij mochten tenslotte ook hun pleziertje hebben.
Melanie bleef alleen met Tom achter.
Als u mij toestaat? zei Tom zacht.
Melanie glimlachte naar hem, en nam zijn hand vast.
Natuurlijk.
Ze werd achter op het paard getrokken, en samen reden ze door het stadje, voorbij de veerpont, tot aan de poort onder aan de heuvel, Boot Hill genaamd. Hier stopten ze, waarna Tom van het paard stapte en Melanie er vervolgens af hielp. Ze stonden nu hand in hand, en keken elkaar recht in de ogen. Niemand had hen echter in het oog.
Ik heb al zo lang gewacht op dit moment, dat wij samen zouden zijn, zei Tom tegen haar, waarna hij haar gezicht met zijn beide handen liefdevol vastnam en haar innig op haar mond kuste.
Melanie stribbelde niet tegen, maar liet hem begaan. Ze wilde het zo graag Dit wàs hij, de man van haar dromen!
Ze sloeg haar handen om zijn nek en kuste hem vol passie. Opeens stopte ze, en keek hem weer in de ogen.
Ik heb hier ook zo lang op gewacht, en heb het sterke gevoel dat jíj het bent. Hoe bent u bij machte om hetzelfde te voelen?
Tom keek haar glimlachend aan.
Het is de wil van God, dat is al wat ik kan zeggen. Hij nam haar weer vast en kuste haar opnieuw. Hiermee was hun lot bezegeld.
"It seems your current emotional status determines what music you'd like to hear. That's what happened on the song selection for this album. If for any reason you can relate to the emotion packed inside these songs, I hope it's a form of healing for all our broken hearts!"
~ Reba
Tracklist:
For My Broken Heart
Is There Life Out There
Bobby
Hes In Dallas
All Dressed Up (With Nowhere To Go)
The Night The Lights Went Out In Georgia
Buyin Her Roses
The Greatest Man I Never Knew
I Wouldnt Go That Far
If I Had Only Known
Dit zeer succesvolle album van Reba McEntire, één van mijn favoriete countryzangeressen, is, zoals de titel het al doet uitschijnen, een ware tear jerker. Deze collectie uiterst gevoelige songs werd samengesteld ter ere van enkele van Rebas geliefde bandleden, die een tijd daarvoor waren omgekomen in een vliegtuigongeluk. Zoals we van haar gewoon zijn, laat Reba haar diepste emoties tot uiting komen in de tonen van alle nummers; zeven van de tien zijn dan ook niet voor niets rustigere liedjes. Het album belandde op #3 in de Top Country Albums van de Billboard Country Charts, bevat maar liefst drie #1-hits (For My Broken Heart, Is There Life Out There en The Greatest Man I Never Knew) én stond op #30 in de Country Music Television-lijst van 40 Greatest Albums in Country Music.
De cd vangt aan met de title track, For My Broken Heart. Dit rustige, intrieste nummer opent met een prachtige instrumentele intro, waarna we horen hoe moeilijk en onmogelijk het lijkt om een gebroken hart te boven te komen.
Is There Life Out There, het volgende nummer, is daarentegen een meer up-tempo nummer, dat het verhaal vertelt van een jong getrouwde vrouw, die later beseft dat ze eigenlijk nog veel meer van het leven had willen proeven vooraleer ze een gezin had willen stichten. Een krachtig gevoel van hoop borrelt op uit de klanken van dit liedje.
Hierna volgen opnieuw drie rustigere nummers, die ons stuk voor stuk meevoeren langs de regels van droevige verhalen: Bobby is het eerste meer traditionele countryliedje op de cd, compleet met een zacht vioolgeluid, waarin een man na jaren wachten en volhouden in de gevangenis eindelijk wordt bezocht door zijn zoon, die al die jaren een te eenzijdig en door de media beïnvloed beeld over de moord op zijn moeder had gehad. Een sterk gevoel van rechtvaardigheid komt hieruit naar voren. In Hes In Dallas krijgen we de heerlijke klanken van de populaire country-steel guitar voorgeschoteld, die Reba begeleiden terwijl ze zingt over haar geliefde, die mijlen van haar is verwijderd. All Dressed Up (With Nowhere To Go) gaat daarentegen weer wat meer de contemporaine richting uit. Een demente vrouw blijft in een bejaardentehuis wachten tot haar reeds overleden man haar komt bezoeken.
Vervolgens krijgen we nogmaals een meer up-tempo, wat ruiger western-nummer voorgeschoteld: The Night The Lights Went Out In Georgia haalde #12 op de Billboard Country Charts, en was dus spijtig genoeg maar een bescheiden hit. Hierin openbaart een oude vrouw na enkele decennia eindelijk haar grote geheim: aan het begin van de twintigste eeuw werd haar broer valselijk beschuldigd en ter dood veroordeeld voor een moord die zij eigenlijk op zijn overspelige echtgenote had gepleegd. De sensationele sfeer, die langzaam aan wordt opgebouwd naarmate we het geheim te horen krijgen, maakt deze song zeker tot een topper.
Buyin Her Roses, het zevende nummer, is ook een up-tempo nummer, met nogmaals de geweldige steel guitar, dat paradoxaal een gekwelde Reba weergeeft, die zingt over haar geliefde en een andere vrouw.
De drie laatste nummers van het gevierde album zijn werkelijke tranentuiters. Naar mijn mening is The Greatest Man I Never Knew al dan niet hét meest gevoelige nummer dat Reba tot nu toe vertolkt heeft. Ongelooflijk rauw en verschrikkelijk indringend, en pas aan het einde kan je er eigenlijk uit opmaken waar het werkelijk over gaat. Wat zou jij namelijk doen als je vader stierf, en je plotseling beseft dat je er nooit een echte band mee hebt opgebouwd, terwijl je daar eigenlijk onbewust wel een enorme behoefte aan had? Dit nummer raakt me ook enorm sterk op persoonlijk vlak, en mede hierdoor kan ik het met recht één van mijn favorieten noemen. I Wouldnt Go That Far lijkt heel sterk op het vorige nummer qua ritme en instrumenten, maar gaat dan weer over het aftasten van de vaak dunne grenzen bij het verkennen van een opbloeiende relatie, met alle pijnen vandien. De afsluiter van het album lijkt rechtstreeks verband te hebben met de eerder genoemde vliegtuigcrash. Een traan liep werkelijk over mn wang bij het gedetailleerder beluisteren van dit nummer, zo aangrijpend vind ik het. Als ze maar had geweten dat ze hen nooit meer zou kunnen zien, dan hadden ze die laatste avondwandeling samen wel wat langer kunnen laten duren.
Een ontroerende en beeldschone afsluiter van dit eervolle en waardige album, dat beslist één van de vele hoogtepunten in Rebas carrière mag genoemd worden, als je het mij én de critici vraagt!
Dit is de eerste keer dat ik een weblog opgestart heb... Op deze plek komt alvast geen verslag van 'persoonlijke gebeurtenissen'. Ik had veeleer de bedoeling om hier verhalen en gedichten te plaatsen, maar ook zelfgeschreven recensies over cd's, boeken en films. Aangezien ik erg veel houd van 'lijstjes', leek dit me een heel leuk iets om me mee bezig te houden! Alvast bedankt voor de interesse!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Alvast bedankt voor de interesse!
