Hieronder volgt het eerste deel van mijn persoonlijke trots. De attractie Phantom Manor in Disneyland Parijs heeft vanaf mijn eerste bezoek aan het park een enorme aantrekkingskracht op me uitgeoefend. Zo'n twee jaar geleden heb ik dan ook als een soort 'ode' een verhaal over dit spookhuis geschreven, wat ik ongeveer een half jaar geleden herwerkt heb. Deze herwerkte versie verschijnt in vier delen op dit weblog. Sidder en beef, maar in de eerste plaats natuurlijk heel veel leesplezier!
Huis der Fantomen
Eerste deel
Inleiding
Ons verhaal start in het jaar 1840, in de Amerikaanse staat Tennessee, meerbepaald in het plaatsje Thunder Mesa.
Thunder Mesa was op zich helemaal niet belangrijk, totdat een onbekende pionier, Henry Ravenswood genaamd, in het gebergte Big Thunder Mountain een heuse goudader vond. Deze grootse vondst deed al zeer snel de ronde in de hele VS, waardoor steeds meer pioniers naar het kleine mijnwerkersstadje kwamen om hun geluk te beproeven. Henry profiteerde hier maar al te graag van, en al snel had hij genoeg geld om een eigen mijnwerkerszaak op te starten. Henry was bij iedereen geliefd, en werd benoemd tot de eerste burgemeester van het stadje.
Na vijf jaar leerde hij Sarah Johnson, een Zuiderse Schone die pas in Thunder Mesa was komen wonen. Hij werd meteen smoorverliefd op haar, en vroeg haar nog geen jaar later ten huwelijk. Haar antwoord was ja.
In de mooie maand mei van het jaar 1848 trouwden ze. Henry had nu zeker genoeg geld om een prachtig landhuis te laten bouwen op de heuvel die over het stadje uitkeek, en dit liet hij dan ook snel uitvoeren. Het riante gebouw werd afgewerkt aan het einde van 1850, en Henry trok er samen met zijn vrouw, zijn butler Jefferson en dienstmeid Diana in.
Uiteindelijk kwam het ultieme geluk voor het getrouwde koppel: de geboorte van een prachtige dochter, genaamd Melanie. Het meisje groeide op in het rijke Thunder Mesa, toen op het hoogtepunt van haar glorie, en kreeg een elitaire opvoeding. Niettegenstaande slaagde ze er in om niet verwaand te worden. Ze had zelfs een redelijk jongensachtig karakter. Dit liet ze echter niet merken in haar kleding en haar uiterlijk. Ze droeg steeds pompeuze Victoriaanse jurken, een weldadige Engelse invloed vanaf ongeveer 1840, toen koningin Victoria over het grote rijk aan de overkant van de oceaan regeerde.
Melanie had prachtig lang, donkerbruin haar, dat ze vaak in golvende pijpenkrullen droeg. Ze had ook altijd diezelfde stralende glimlach op haar gezicht, waardoor alle jongens in het stadje meteen op haar verliefd werden. Ze had al ontelbare huwelijksaanzoeken gekregen, maar die had ze steeds stellig geweigerd. Ze wilde wachten op de ware en die zou ze ooit vinden, dat wist ze zeker. Haar vader was zeer trots op zijn dochter en haar onaantastbare maagdelijkheid, en dat wilde ze zo houden. Ze was papas kleine meisje, en mamas engeltje,bij iedereen geliefd. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat ze een perfect leventje leidde. Tenminste, tot op het moment dat ze die vreemde dromen begon te krijgen, en de jongen van haar dromen haar hart stal
De eerste droom
Melanie waadde met haar blote voeten door het ijskoude water, terwijl ze haar lange jurk met haar twee handen omhoog hield. Mocht ze hier eigenlijk wel zijn op dit uur van de nacht? Het was inmiddels al na twaalven
Ze draaide zich schichtig om, om te kijken of niemand haar in het oog had. Maar ze zag niemand, gelukkig. Ze voelde dat ze hier móest zijn, maar waarom? Wie had haar naar hier gestuurd?
Ze keek nog eens om, en zag het landhuis op de heuvel staan, een donkere schaduw tegen de heldergele maan. Wat als
Plotseling voelde ze iets aan haar voeten kietelen, waardoor ze gillend naar het water beneden zich keek. Twee enorme, groene klauwen grepen haar bij haar enkels beet, en trokken haar razendsnel mee onder, naar de diepste diepten van de rivier
Toen ze op de bodem terechtkwam, dreef ze naast de man. De man met de hoge, zwarte hoed op. De man met de lange, zwarte cape om. De man met het doodshoofd. De Man van de Dood
Verschijningen in huis
Melanie liep fleurig door het grote landhuis heen. Het had nog steeds geen naam gekregen, wat ze eigenlijk wel spijtig vond. Ze had weer één van haar prachtige, oogverblindende jurken aan en liep hiermee pronkend door de eindeloos lange gangen van het huis.
Om een hoek stopte ze plotseling. Een bezorgde blik verscheen in haar ogen. Nu kwam ze bij het deel van het huis waar ze steeds bang voor was. Er hingen allemaal enge schilderijen. Op zich waren ze totaal niet angstaanjagend, maar eens je ze van dichterbij bekeek, dan merkte je wel degelijk het verschil De schilderijen veranderden. Als je ze vanuit het ene hoekpunt bekeek, stonden er prachtige, vriendelijk ogende figuren op afgebeeld. Vanuit een andere hoek waren die eens vriendelijke figuren veranderd in monsterlijke wezens. Ze had het met haar vader of moeder nooit over dit feit gehad, maar toch joeg het haar een immense angst aan. Gebeurde het echt, of was ze gek aan het worden? Ze wist het niet, en wilde er verder ook niet bij nadenken. Ze wilde op dat moment zo snel mogelijk door de gang heen.
Melanie pakte haar jurk weer met beide handen vast en liep snel door de gang. Plotseling ging er een briesje langs haar. Subtiel, maar toch aanwezig
Melanie stond stijf stil en hield haar adem angstvallig in. Was er nog iemand in de gang? Ze draaide zich om, maar zag niemand. Vast haar verbeelding
Ze liep weer verder, en keek naar de schilderijen, zonder dat ze het eigenlijk wilde. En ze veranderden weer De Griekse Schone werd Medusa, het schip dat eens zo prachtig in de zeilen stond leed aan een gruwelijke schipbreuk, de Egyptische vrouw op de sofa werd een moordlustige panter, de trotse ridder op het paard een duister skelet. Melanie kon haar ogen niet geloven, en het leek alsof de schilderijen haar hart deden stilstaan. Toch hield ze de moed hoog op, en liep ze gedwee door naar het einde van de gang. Ze zou zich niet laten doen door die verschijningen, daar was ze veel te dapper voor
Toen ze aan het einde kwam, draaide ze zich weer om en keek. Niets aan de hand met de schilderijen Ze slaakte een zucht van verlichting, en liep de volgende gang in.
Hier stond een ander te omzeilen object, het standbeeld van de man. Was het de Man? Dat wist ze niet zeker. Wel wist ze dat het een aanhanger was van diegene die haar op een dag zou komen halen. Dat had ze gevoeld in de dromen die ze de laatste tijd kreeg. Iemand had haar nodig, en zat op haar te wachten Maar ze voelde ook dat het niet veilig was. Helemaal niet veilig. Ze zou er zelfs aan dood kunnen gaan
Het standbeeld stelde een nors kijkende man voor, de haren bijeengebonden in een knot achter zijn hoofd. Waar je ook stond in die gang, telkens leek die bitter kijkende man je strak aan te staren, de indringend blik in zijn ogen in jouw ogen borend tot je dacht dat hij je ziel had bereikt, en die er uit wilde zuigen en dan liet hij opeens weer los. Melanie had het al meermaals meegemaakt, dus moest ze er nu nog aandacht aan schenken? Ze liet het idee van zich los, en liep snel verder. Ze wilde naar buiten, ze wilde de zon op haar bleke huid voelen Ze wilde wegdromen, over haar prins, die haar zou komen halen, zolang ze maar lang genoeg wachtte En dat zou ook gebeuren. Ze had geduld.
Ze was mooi, en dat wist ze ook. Dat zeiden de jongens steeds tegen haar, als ze in het stadje rondliep. Ze ging erg graag met elk van hen om, maar als ze te dicht bij haar kwamen, werd het te veel voor haar. Niemand mocht haar aanraken, behalve haar eigen vader en moeder. En Jefferson en Diana. Zij hadden haar tenslotte een liefdevolle opvoeding gegeven, vol warmte, respect en vertrouwden. Ze zorgden goed voor het huis en voor haar, en daar was ze hun dankbaar voor.
Nu was ze zestien jaar; klaar om uitgehuwelijkt te worden. Wilde ze dat eigenlijk wel? Zou ze kunnen houden van de man die haar vader voor haar had gekozen? Zou hij aardig zijn? Zou hij van haar kunnen houden, net zoals zij van hem zou moeten houden? Ze wist het allemaal niet. Ze wilde gewoon dat híj de prins was waarop ze wachtte, zodat ze zich voor eens en altijd veilig zou kunnen voelen. Niet dat ze zich van tevoren niet veilig had gevoeld Maar de laatste dagen was er iets vreemds aan de hand Een vreemde sfeer leek boven Thunder Mesa te hangen als een donderwolk, klaar om zijn lading te lossen Er hing ook een vreemde geur in de lucht, die vanuit de rivier leek te komen. Een intense geur, die Melanie deed denken aan olie en bloed Waarschijnlijk was het gewoon haar verbeelding.
Misschien kon ze wel antwoorden vinden bij Madame Leota. Wie deze mysterieuze vrouw precies was wist ze ook al niet, maar haar vader had haar gezegd dat ze op een bepaalde leeftijd een gesprek met die dame mocht voeren. Woont ze dan in Thunder Mesa? had Melanie eens aan haar vader gevraagd. Ze woont eigenlijk nergens, had hij geantwoord. Ze reist steeds rond, op zoek naar mensen die advies nodig hebben. Na dit gesprek had ze er nog vaak over nagedacht. Wie was Madame Leota, en zou ze haar ècht kunnen helpen bij haar zoektocht naar het ware geluk? Misschien wel, misschien niet. Alles zou zichzelf uiteindelijk wel uitwijzen. Maar nu moest ze maken dat ze buiten was, in het heerlijke zonlicht, de warmte, weg uit de ijzige kilte van deze donkere, duistere gangen
Melanie was bijna bij de deur. Nog een paar stapjes en dan had ze het gehaald. Vlak voor ze door de deur naar buiten liep, keek ze nog éénmaal om. Het standbeeld van de man leek naar haar te glimlachen.
De ontmoeting
Wat heerlijk toch, vind je niet, Melly? vroeg Faith.
Melanie liep samen met haar beste vriendinnen Faith en Reba door het kleine, gezellige mijnwerkersstadje. Ze hadden alle drie pompeuze jurken aan, waardoor ze de aandacht trokken en veel complimenten van beaux ontvingen.
Ja, dat vind ik zeker, antwoordde Melanie rustig, waarna ze de hand van Faith vast nam en samen met haar en Reba weghuppelde, naar The Lucky Nugget Saloon.
The Lucky Nugget Saloon was in handen van Diamond Lil voluit Lilian, een vrouw die naar het stadje was gekomen samen met Melanies moeder. Hoewel Sarah zeer rustig was geweest, had Lilian steeds een zeer uitbundig karakter gehad. Ze trok veel met mannen om, en noemde hen maatjes. Dit had Sarah altijd zeer vreemd gevonden, maar ze had er zich nooit echt aan gestoord.
Melanie keek om zich heen en haalde diep adem. De vreemde geur van olie en bloed vulde haar neusgaten vandaag gelukkig niet. Alles zou goed gaan op deze prachtige dag, dat voelde ze. En híj zou langskomen. Haar prins. Alleen was zijn paard niet wit, maar donkerbruin. Net zoals de kleur van zijn haar en zijn ogen. Hij was niet erg groot van gestalte, maar dat was zij ook niet. Dat vond ze ook helemaal niet erg. Hij was aardig, knap, elegant en wist hoe hij een dame op haar gemak moest stellen. Hij zou haar kunnen onderhouden, ook al had hij nog geen echte baan. Hij reisde vaak rond, waardoor dat praktisch onmogelijk was. Zijn naam wist ze niet, maar daar zou ze snel achterkomen. Sneller dan ze ook maar had kunnen hopen
Toen ze bij de saloon aankwamen, deed een ruige man glimlachend de deur voor hen drieën open. Ze bedankten hem en stapten snel naar binnen. Lil ging net haar volgende show opvoeren, dus hopelijk waren ze niet te laat! Ze hadden voor plaatsjes op de voorste rij gezorgd, zodat ze zeker geen hoofden voor hen hadden die hen het uitzicht zouden belemmeren. Alles moest tot in de puntjes verzorgd zijn, en daarvoor zouden zij ook blijven zorgen. Melanies familie was er om de orde te handhaven, de rangen en standen in ere te houden. Niet dat Melanie een verwaand nest was. Ze was steeds zeer vriendelijk en begripvol ten opzichte van alle inwoners, terwijl Faith en Reba dit totaal niet waren. Zij beschouwden zichzelf als de prinsessen van het stadje. En als er één iemand was die zich zo zou mogen beschouwen, dan was dat Melanie. Maar nee, ze mochten al die pracht en praal van haar hebben; het enige wat zij nog wou was haar prins en het geluk.
De olielampen in de eetzaal werden gedoofd, het doek voor het podium ging omhoog en daar stond Lil samen met haar saloon girls. Ze dansten en zongen uit volle borst hun beste nummers, en leidden het publiek tot een enthousiaste wave. Ja, dit was Melanies manier van ontspanning. Samen met haar vriendinnen naar Lils gaan en daar van haar favoriete muziek genieten, beter kon het eigenlijk niet.
Na de voorstelling drumde het publiek naar buiten. De drie vriendinnen besloten om rustig te wachten tot het tumult was uitgeweken. Even later belandden ze op de drukke hoofdstraat. Ze liepen terug naar de veerpont, waar ze afscheid van elkaar zouden nemen. De veerpont was niet zo ver van Melanies huis, zodat ze maar een klein stukje alleen zou moeten gaan.
Ze liepen rustig over de straat heen, toen een jongeman met een bruine cowboyhoed op een donkerbruin paard op hen af kwam rijden. Hij liet zijn paard hinnikend stoppen en nam zijn hoed af, waarna hij vriendelijk naar Melanie glimlachte.
Goeiemiddag, dames! Behoort deze dag niet tot de prachtigste aller?
Melanie keek geschrokken omhoog, recht in het knappe gezicht van de vreemdeling. Meteen was haar hart verloren en ze zou het niet meer terugkrijgen. Ze had hem gevonden, en ze zou hem niet meer laten gaan. Deze man was van haar, en zou ook de hare blijven voor eeuwig en altijd.
Goeiemiddag, jongeman! Een prachtige dag is het zeker.
Faith en Reba keken haar verbaasd aan, en vervolgens naar elkaar. Melanie die op zón manier tegen een jonge man bezig was? En het leek niet eens een beau van Thunder Mesa!
Ondertussen praatte Melanie verder met de knappe jongeman.
Wat is uw naam, schoonheid? vroeg hij.
Melanie Ravenswood, antwoordde ze zelfzeker.
Hij keek verbaasd op.
Dan bent u de dochter van de burgemeester? Jezusmina, een hele eer is mij op dit moment toegekomen! Hij mag trots zijn met zon roos als u
Melanie begon te blozen, en aaide het paard.
Wat is zijn naam? vroeg ze.
Hij heet Spook.
Wat lief! En wat is uw naam, vreemdeling?
Hij zette zijn hoed weer op en keek haar recht in de ogen.
Tom. Tom McNeil.
Wat een mooie naam, dacht Melanie. Die past perfect bij hem
Ze was op slag verliefd geworden.
En waar gingen de dames naartoe op deze glorieuze middag? riep Tom luid uit.
Faith en Reba moeiden zich in het gesprek, met een overduidelijke glimlach.
We gingen onze belle net afzetten bij de veerpont. Maar aangezien u, jongeheer, te paard bent, zou u ons verzoek om haar te chaperonneren kunnen inwilligen? vroeg Reba.
Melanie keek hen verbaasd en lichtjes geschrokken aan. Wat waren ze aan het bekokstoven? Wilden ze haar aan Tom koppelen? Als het zo was, had ze er voor één keer eens niets op tegen. Ze wilde deze jongeman met hart en ziel, en hij zou niet aan haar ontsnappen.
Met heel mijn hart is er niets lievers dat ik zou willen uitvoeren antwoordde Tom, duidelijk van zijn stuk gebracht. Als het goed is voor Miss Ravenswood, natuurlijk.
Melanie keek naar hem op, en vervolgens naar haar vriendinnen. Was het echt in orde? Ze besloot van wel, en begon te schaterlachen.
Ik zou niet weten uit welke lade ik een weigering hiervan zou kunnen terugvinden, Mr McNeil! Faith, Reba, als jullie mij toestaan?
De twee meisjes schudden hun hoofden en keken elkaar vervolgens giechelend aan.
Wel thuis! riep Faith uit, waarna ze Reba meetrok en samen met haar wegliep naar de schietgalerij, om de beaux te inspecteren. Zij mochten tenslotte ook hun pleziertje hebben.
Melanie bleef alleen met Tom achter.
Als u mij toestaat? zei Tom zacht.
Melanie glimlachte naar hem, en nam zijn hand vast.
Natuurlijk.
Ze werd achter op het paard getrokken, en samen reden ze door het stadje, voorbij de veerpont, tot aan de poort onder aan de heuvel, Boot Hill genaamd. Hier stopten ze, waarna Tom van het paard stapte en Melanie er vervolgens af hielp. Ze stonden nu hand in hand, en keken elkaar recht in de ogen. Niemand had hen echter in het oog.
Ik heb al zo lang gewacht op dit moment, dat wij samen zouden zijn, zei Tom tegen haar, waarna hij haar gezicht met zijn beide handen liefdevol vastnam en haar innig op haar mond kuste.
Melanie stribbelde niet tegen, maar liet hem begaan. Ze wilde het zo graag Dit wàs hij, de man van haar dromen!
Ze sloeg haar handen om zijn nek en kuste hem vol passie. Opeens stopte ze, en keek hem weer in de ogen.
Ik heb hier ook zo lang op gewacht, en heb het sterke gevoel dat jíj het bent. Hoe bent u bij machte om hetzelfde te voelen?
Tom keek haar glimlachend aan.
Het is de wil van God, dat is al wat ik kan zeggen. Hij nam haar weer vast en kuste haar opnieuw. Hiermee was hun lot bezegeld.
"It seems your current emotional status determines what music you'd like to hear. That's what happened on the song selection for this album. If for any reason you can relate to the emotion packed inside these songs, I hope it's a form of healing for all our broken hearts!"
~ Reba
Tracklist:
For My Broken Heart
Is There Life Out There
Bobby
Hes In Dallas
All Dressed Up (With Nowhere To Go)
The Night The Lights Went Out In Georgia
Buyin Her Roses
The Greatest Man I Never Knew
I Wouldnt Go That Far
If I Had Only Known
Dit zeer succesvolle album van Reba McEntire, één van mijn favoriete countryzangeressen, is, zoals de titel het al doet uitschijnen, een ware tear jerker. Deze collectie uiterst gevoelige songs werd samengesteld ter ere van enkele van Rebas geliefde bandleden, die een tijd daarvoor waren omgekomen in een vliegtuigongeluk. Zoals we van haar gewoon zijn, laat Reba haar diepste emoties tot uiting komen in de tonen van alle nummers; zeven van de tien zijn dan ook niet voor niets rustigere liedjes. Het album belandde op #3 in de Top Country Albums van de Billboard Country Charts, bevat maar liefst drie #1-hits (For My Broken Heart, Is There Life Out There en The Greatest Man I Never Knew) én stond op #30 in de Country Music Television-lijst van 40 Greatest Albums in Country Music.
De cd vangt aan met de title track, For My Broken Heart. Dit rustige, intrieste nummer opent met een prachtige instrumentele intro, waarna we horen hoe moeilijk en onmogelijk het lijkt om een gebroken hart te boven te komen.
Is There Life Out There, het volgende nummer, is daarentegen een meer up-tempo nummer, dat het verhaal vertelt van een jong getrouwde vrouw, die later beseft dat ze eigenlijk nog veel meer van het leven had willen proeven vooraleer ze een gezin had willen stichten. Een krachtig gevoel van hoop borrelt op uit de klanken van dit liedje.
Hierna volgen opnieuw drie rustigere nummers, die ons stuk voor stuk meevoeren langs de regels van droevige verhalen: Bobby is het eerste meer traditionele countryliedje op de cd, compleet met een zacht vioolgeluid, waarin een man na jaren wachten en volhouden in de gevangenis eindelijk wordt bezocht door zijn zoon, die al die jaren een te eenzijdig en door de media beïnvloed beeld over de moord op zijn moeder had gehad. Een sterk gevoel van rechtvaardigheid komt hieruit naar voren. In Hes In Dallas krijgen we de heerlijke klanken van de populaire country-steel guitar voorgeschoteld, die Reba begeleiden terwijl ze zingt over haar geliefde, die mijlen van haar is verwijderd. All Dressed Up (With Nowhere To Go) gaat daarentegen weer wat meer de contemporaine richting uit. Een demente vrouw blijft in een bejaardentehuis wachten tot haar reeds overleden man haar komt bezoeken.
Vervolgens krijgen we nogmaals een meer up-tempo, wat ruiger western-nummer voorgeschoteld: The Night The Lights Went Out In Georgia haalde #12 op de Billboard Country Charts, en was dus spijtig genoeg maar een bescheiden hit. Hierin openbaart een oude vrouw na enkele decennia eindelijk haar grote geheim: aan het begin van de twintigste eeuw werd haar broer valselijk beschuldigd en ter dood veroordeeld voor een moord die zij eigenlijk op zijn overspelige echtgenote had gepleegd. De sensationele sfeer, die langzaam aan wordt opgebouwd naarmate we het geheim te horen krijgen, maakt deze song zeker tot een topper.
Buyin Her Roses, het zevende nummer, is ook een up-tempo nummer, met nogmaals de geweldige steel guitar, dat paradoxaal een gekwelde Reba weergeeft, die zingt over haar geliefde en een andere vrouw.
De drie laatste nummers van het gevierde album zijn werkelijke tranentuiters. Naar mijn mening is The Greatest Man I Never Knew al dan niet hét meest gevoelige nummer dat Reba tot nu toe vertolkt heeft. Ongelooflijk rauw en verschrikkelijk indringend, en pas aan het einde kan je er eigenlijk uit opmaken waar het werkelijk over gaat. Wat zou jij namelijk doen als je vader stierf, en je plotseling beseft dat je er nooit een echte band mee hebt opgebouwd, terwijl je daar eigenlijk onbewust wel een enorme behoefte aan had? Dit nummer raakt me ook enorm sterk op persoonlijk vlak, en mede hierdoor kan ik het met recht één van mijn favorieten noemen. I Wouldnt Go That Far lijkt heel sterk op het vorige nummer qua ritme en instrumenten, maar gaat dan weer over het aftasten van de vaak dunne grenzen bij het verkennen van een opbloeiende relatie, met alle pijnen vandien. De afsluiter van het album lijkt rechtstreeks verband te hebben met de eerder genoemde vliegtuigcrash. Een traan liep werkelijk over mn wang bij het gedetailleerder beluisteren van dit nummer, zo aangrijpend vind ik het. Als ze maar had geweten dat ze hen nooit meer zou kunnen zien, dan hadden ze die laatste avondwandeling samen wel wat langer kunnen laten duren.
Een ontroerende en beeldschone afsluiter van dit eervolle en waardige album, dat beslist één van de vele hoogtepunten in Rebas carrière mag genoemd worden, als je het mij én de critici vraagt!
Dit is de eerste keer dat ik een weblog opgestart heb... Op deze plek komt alvast geen verslag van 'persoonlijke gebeurtenissen'. Ik had veeleer de bedoeling om hier verhalen en gedichten te plaatsen, maar ook zelfgeschreven recensies over cd's, boeken en films. Aangezien ik erg veel houd van 'lijstjes', leek dit me een heel leuk iets om me mee bezig te houden! Alvast bedankt voor de interesse!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Alvast bedankt voor de interesse!
