Mijn persoonlijke voorbereiding naar deze match toe was chaotisch: opleiding tot 20u, 2x gebeld worden door ploeggenoten tijdens opleiding, geen avondeten, tijdelijke problemen met de remmen op de E17 en verschillende overtredingen op de baan (gelukkig was er geen politie in de buurt,… of toch wel?). 

De sporthal in kwestie (in de kerkhofstraat) oogde net iets minder fris en modern dan die andere sporthal in de buurt (Bourgoyen), om dan nog maar te zwijgen over die scheve muren en het insijpelende water! 

In deze omstandigheden begonnen de 7 Vanheïers (Pat, Yves, Joris, Koen V., Tom, Wim en ikzelf) vol moed aan de opwarming. 

Vanaf de eerste set was het vrij duidelijk dat het niet gemakkelijk zou worden tegen deze oudere ploeg vol ervaren (weliswaar sympathieke) spelers. 

Het leek bij momenten meer op een aflevering uit een niet nader genoemd komisch programma waarin de bejaarden content zijn dat ze de jongeren lik op stuk kunnen geven. 

Wat bij Vanheïer moeilijk lukte, lukte bij de V-boys probleemloos: moeilijke opslagen in de buurt van onze achterlijn, op de juiste plaats staan in verdediging en scoren met dropballen en aanvallen via ons blok of tactisch geplaatst in de hoeken. Langzaam maar zeker zakten we dieper en dieper weg. Zou er een oorzakelijk verband bestaan met het feit dat Mariakerke vroeger uit 70% moerasgebied bestond? 

Gelukkig kenden de Pandas enkele opflakkeringen en werd in extremis een tiebreak uit de brand gesleept. In deze tiebreak ging het gelijk op tot 4-4, maar bij 11-4 was het geloof in een overwinning al lang verdwenen. 

We mogen blij zijn met dit ene puntje, evenals met het warme water (dit in tegenstelling tot de thuisploeg), want een tweede koude douche zou er echt teveel aan geweest zijn. 

Gelukkig vond ik thuis om 1u ’s nachts nog een bord spaghetti in de koelkast. 

Volgende keer beter! 

Sportieve groeten van uw verslaggever van dienst, 

Koen C