Op het gemak, samenvatting... Niet alleen omdat ik er zelf zin in had, ook omdat Melaka je er zin in doet krijgen. Enorm relaxte sfeer, een heleboel kunstenaars op een hoop die hun ding doen, alles draait hier rond eten,...
Omdat ik al weken geen water meer had gezien, ben ik met de fiets een strand gaan zoeken. Na 10 km iets dergelijks gevonden, wat veel voor een stad aan zee... Niemand te bespeuren, niet automatisch heel okee in deze regio. En je weet zeker dat het niet goed zit als je opeens niet meer de enige bent en gesluierde vrouwen komen vragen om samen op de foto te mogen. 2m van het strand was het al gedaan met zwemmen en werd je opgezogen, zoals dat drijfzand waar suske&wiske altijd in terecht kwamen. Tot zover het strand..
Toen ik op zoek was naar iets te eten, werd ik door een aantal Chinezen meegenomen naar hun supermarkt. Hun nieuwjaar is pas binnen een maand maar het stond daar al bol van de spanning. Iedereen was al aan het inkopen doen zoals bij ons op een eerste soldendag, alsof hun leven ervan afhing. Alles moest worden voorgeproefd en daar werd het interessant voor mij. Iedereen bleef mij maar vanalles toestoppen, die nieuwjaarskoeken zijn eigenlijk echt wel lekker. Dan kwamen we bij het snoep en werd ik al minder enthousiast. Maar in hun drive zouden ze het zelf in m'n mond gestoken hebben dus at ik heel beleefd alles op. En toen kwam het jelly maiskolfje - snoep zou nooit naar mais mogen smaken - waar op de koop toe een haar in zat...genoeg :)
Imposant. Dynamisch. Maar toch dooraderd van authenticiteit. Bevolkingsgroepen kunnen hun ding doen, zij het binnen een duidelijk kader. Little India bv., een drukte van jewelste, stoep afgeladen vol met marktwaar, iedereen op straat, toeterende auto's, felgekleurde sari's, bindi's,... Geen verschil met het echte India, behalve dat de hopen afval om middernacht netjes worden weggewerkt. En dat de heilige koeien op straat, van karton zijn.
Bovenal springt de decadentie toch in het oog. Cocktails met diamant voor 32.000 SP dollar, penthouses van 16.000.000 SPD,... Een gigantische speeltuin voor de vele miljonairs die hier ook nog niet teveel belastingzorgen hebben. Maar gesjareld ben je als je onderaan de ladder staat. Nergens ter wereld is de kloof tussen laagste en hoogste inkomens zo groot, er bestaat ook geen minimumloon. Sociaal welzijn is verre van een prioriteit...
Maar ze soigneren hun bezoekers goed, heb me geen moment verveeld!
15u bus later...Iedereen vliegt hier van een naar andere bestemming en ze hebben gelijk. Openbaar vervoer is een beetje een gedoe en duur. Reden dat ik hier naartoe kwam is om te vliegen naar Gunung Mulu, gigantische grotten, maar dat bleek gezien de tijd die ik nog had in Borneo niet de moeite te zijn voor de prijs die ik ervoor zou moeten betalen. Jammer, maar je kan niet alles doen, zeggen ze dan (jawel, als je er zo dicht bij bent, wil je alles doen!) Tip: minstens 2 weken uittrekken voor Borneo.
Dan maar een ander land in de plaats, waarom niet. En Brunei intrigeerde mij wel. Een extreem rijke oliestaat die zijn inwoners pensioenen, medische verzorging, onderwijs, sportmogelijkheden, korte werkweken en geen inkomensbelasting, hoge minimumlonen, subsidies voor auto's,... kan geven. Iedereen heeft hetzelfde lachje als je vraagt of ze hier graag wonen. En toch geven ze een verveelde indruk.
Toen ik toekwam was er een Chinees meisje dat pal voor mijn deur stond toen ik m'n rugzak had weggelegd, om te melden dat ze vandaag met mij meekwam. En zo ging ik op pad met haar als m'n schaduw. Het dorp op stelten, een museum over de geschiedenis ervan, de moskee, een museum ter verheerlijking van de sultan en dan heb je het eigenlijk gehad. Het is eerder saai en echt wel duur dus besloot ik niet langer dan 1,5 dag te blijven.
's Avonds kwam m'n Chinese maatje ook eens met een plan, maar wel een goed. We hebben heel ver moeten wandelen maar hebben een fantastische nightmarket gevonden met za-lig eten. Elk de meest bizarre dingen gaan kopen die we zagen en dan op de grond alles gedeeld terwijl we het hadden over de grote verschillen tussen China en Europa, heel gezellig.
Ze hadden me er al voor gewaarschuwd, de enorme bureaucratische rompslomp als je Brunei verlaat. 8u en niet minder dan 10 stempels in m'n paspoort (waarvoor ik dus 10 keer moest uitstappen) later, kwam ik aan in KK.
Ha, Borneo, zo naar uitgekeken! Meteen kreeg ik het gevoel dat dat helemaal terecht was. Kon niet wachten om Kuching te checken, stond samen met Fransman vertrekkensklaar, maar moest eerst 'eventjes' geld afhalen. Eventjes resulteerde in uren, zeker 30 banken geprobeerd en 2 handen vol papiertjes met 'rejected'. Heb de domme gewoonte om pas geld af te halen als ik helemaal niks meer heb. Had door de vlucht 12u niks gegeten en langzaam maar zeker begon mij de moed toch in m'n schoenen te zakken, zeker toen ik de opties om geld op straat te verdienen overliep... Via thuis (huh?) kreeg ik uiteindelijk te horen dat visa geblokkeerd was wegens fraude. Je bent eigenlijk niks waard zonder dat stukje plastiek in het buitenland. Uiteindelijk voor de eerste keer met andere kaart kunnen afhalen, fjoeuw.
Kuching was de moeite. Toen alles gezien was en het weer eens pijpenstelen regende, maar naar de film gegaan. Melig Amerikaans met natuurlijk een superbelangrijke levensles (geld maakt echt niet gelukkig hoor!) met Chinese ondertiteling, helemaal alleen in een pikdonkere zaal, best eng ;)
10jan
Orang oetans in Semmongoh national reserve! Een plaats waar ze in het semiwild worden opgevangen als ze bv. wees werden of gewond zijn en ze naderhand regelmatig naar blijven terugkeren. Een 44-jarige moeder met 5-jarige zoon kwamen tot op een meter afstand een beetje hun ding doen, wauw. Naderhand kwamen de mannen af, zeer indrukwekkende beesten. We hadden geluk dat ze kwamen kijken want in dit seizoen is er eten in overvloed in de jungle zelf.
's Middags de plaatselijke laksa met een Britse gaan eten en dan op het nippertje de bus naar Bako national park gehaald. Laatste stuk per speedboot afgelegd, natuurlijk begon het net toen weer te stortregenen maar dat maakte het er niet minder avontuurlijk op. Ik was van plan om nog twee trekkings te doen voor het donker werd maar de eerste de beste gids die ik passeerde verbood mij zonder pardon om er twee te doen. Aaargh.. deze keer toch maar geluisterd.. 's Avonds met een superlief Australisch koppel gegeten en naderhand met hen en m'n Britse bejaarde roomies de nightwalk gedaan. Heel erg de moeite - green viper gezien, kingfisher, paradijsvogel, catfish, schorpioenen, hol van tarantula (mevrouw zelf was niet thuis), veel soorten salamanders, spinnen, vlinders, krabben, wandelende takken,...
11jan
Afgesproken met de Britse van Semmongoh die net arriveerde om samen een trekking te doen, supergezellig. Proboscisapen gezien. Mij moeten haasten om de laatste speedboot terug te halen maar die vertrok pas toen het...begon te stortregenen. Volledig doorweekt naar Kuching om de nachtbus richting Miri te halen.
Het eerste wat opvalt in de Cameron Highlands is rust en groen en kou. Ideale omgeving om plantages op te zetten, voornamelijk thee en aardbeien, hoewel dat nogal een gebricoleer blijkt te zijn.
's Morgens met goeie moed vertrokken voor m'n eerste jungle walk. Ik moest mij die moed wel zelf telkens inspreken want opeens was het alleen de jungle intrekken geen goed idee meer volgens de mannen van het dorp. Heel moeilijk altijd om in te schatten of dat daadwerkelijk zo is of dat ze vrouw alleen sowieso koppelen aan zwak. Soit, ik ben vertrokken, het duurde even voor ik de primitieve wegmarkering doorhad maar dan bleek het allemaal best duidelijk. Veel klimmen en klauteren tussen de dichte en grillige begroeiing van de jungle, helemaal m'n ding! Op het einde een Australisch koppel leren kennen die me nog een andere trekking konden aanraden, dus hup, op naar nr. 2. Ik was bijna aan de top toen het begon te stortregenen. Nog eventjes doorgezet, was zo dichtbij, maar toen het begon te onweren toch maar omgekeerd. In geen tijd ontstond er een waterval die takken, bladeren en zand meesleurde - het leek alsof de berg mij wilde voorbijsteken. D.o.o.r.w.e.e.k.t was ik en dan weet je dat je kleren en schoenen noohooit gaan drogen met die regen, kou en een luchtvochtigheid van 93%. De volgende dag 16km op de sletsen in de regen gedaan maar dat is het ook niet eh... En ik moest dubbel zo lang blijven omdat Taman Negara, m'n volgende stop, volledig was afgesloten door het noodweer. Geduldmodus moeten inschakelen dat het geen naam heeft. Tetris heeft voor mij geen geheimen meer... Ik was zo blij dat ik naar KL kon!
Iedereen zegt maanden op voorhand je permit voor Mt. Kinabalu te boeken dus ik was superblij dat ik er nog eentje kon fixen voor de volgende dag! Ik had er zin in en dat is het enige wat ik ter voorbereiding kon doen, naast beseffen dat ik niet echt geequipeerd was om 4000m te stijgen. Geen muts, sjaal of handschoenen. Er zat niet eens havermout in m'n havermoutkoeken.
Twee Tsjechen vroegen om een gids te delen dus daar gingen we. Dat moment dat je in de gaten krijgt dat je niet de zwakste bent - fjoeuw! :) Het was zeer stevig klimmen, veel rotsen en trappen op heuphoogte, echt gewerkt van de eerste tot de laatste seconde. Maar we deden het niet slecht en 4u later zaten we op 3300m. Een heel gezellige avond gehad daarboven met verrassend goed eten (eindelijk nog eens groenten en fruit) en heel toffe mensen. Was echt verbaasd dat er een heel buffet voorzien was omdat elke korrel rijst en elk ei naar boven gebracht moet worden door dragers.
Om 2u ging de wekker om naar de top te gaan. Al die kostumekes, zo professioneel! Zelfs van die neuspatches voor zuurstof. Daar stond ik met niet meer dan 2 truien en sokken aan m'n handen... Het was een zware klim naar de top. Je kan dan toch niet laten te denken waarom je zo'n dingen ook alweer wil doen. Verstand op een bepaald moment maar op nul en gewoon gaan. De hoogte doet rare dingen met mensen, iedereen stond te druppen en te hijgen. En kotsen sommigen, howla, recht vooruit. Ben blij dat het donker was en ik niet zag waar ik overal ben doorgekropen. Maar dan opeens ben je er, 4095m, veel te vroeg, waardoor je geen gevoel meer hebt in je vingers om een foto te trekken als de zon uiteindelijk opkomt. Maar zo mooi!! De inspanning meer dan waard.
En dan denk je hup, maar vlug naar onder nu, maar niks was minder waar. Heel glad, heel stijl, met touwen naar beneden geklauterd. En de hele weg terug bleef moeilijk omdat elke stap zo hoog was, opeens beginnen je benen precies een eigen leven te leiden. Best moe maar voldaan 3 bussen moeten nemen om uren later pas terug in Kota Kinabalu te belanden.
Morgen vliegtuig naar Singapore. Zo jammer dat ik geen tijd meer heb om Semporna, een van de mooiste duiksites ter wereld, te doen. Maar je kan niet alles... grrr...
