Ik denk er vaak aan hoe mijn leven eruit zou zien met een relatie. Maar ik kan niet zeggen dat ik een relatie wil, ik ben er ergens bang van.
Ik voel me veilig in mijn eentje en moet aan niemand verantwoording afleggen. Ik moet ook niet met een ander zijn mening rekening houden, lekker gemakkelijk. Dat is het denk ik, gemakkelijk om alleen te wonen, alleen te eten, in mijn bed te kruipen als ik dat wil, een tukje doen als het mij uitkomt. Nergens gaan als ik dat wil, ergens gaan als ik dat wil.
Ik kan het me ook niet meer voorstellen, iedere dag een partner om me heen. Iemand die het goed bedoeld met me, iemand die denkt dat hij me gelukkig kan maken. Het lijkt zo raar, ik ga ervan uit dat je enkel zelf je geluk kan maken, dat geluk van binnen komt niet van een ander.
Wat kan een partner dan voor me betekenen ? Veiligheid, heb ik al. Geborgenheid, ik zorg voor mezelf. Gezelschap, ik heb mijn dochter bij me. Het enige wat ik kan bedenken is dat het financieel makkelijker is met twee, je kan ruimer wonen en je kan je met twee zorgen maken over de rekeningen die nog moeten betaald worden, je kan het ook op de ander steken als er geen geld genoeg is of er problemen komen, nu kan ik enkel mezelf voor de kop stoten. Dus is een relatie eerder problemen delen, zodat ze niet zo zwaar wegen op jezelf. Als je je slecht voelt kan je het de ander verwijten. Je goed voelen komt toch uit jezelf. Ik probeerde het wel, echt, maar ik kan het niet. Voor de duidelijkheid, een lat-relatie is ook niets voor mij, want voor mij is een lat-relatie elkaar enkel zien in het weekend, tijdens de week niets van elkaar horen. Door ondervinding weet ik dat niemand zich houdt aan de regel enkel in het weekend, iedere dag sms-en of bellen lijkt wel noodzakelijk en dat betekent ook geen enkel weekend meer om lekker alleen te zijn.
Ik voel me eigenlijk wel gelukkig als single, ik heb niet het gevoel dat ik iets mis in mijn leven, ik heb niets te kort.
Wat me wel leuk lijkt is de maitresse te zijn van een getrouwde man, haha, dat zou ik nog zien zitten. Liefst een rijke dan natuurlijk, die zorgt voor een huis voor me, die me een auto geeft en heel veel cadeautjes, die me trakteert op etentjes en reisjes, die af en toe eens langskomt en daarna gewoon weer voor een tijdje verdwijnt. Dat zou ik zien zitten ja, geen zorgen, geen beslommeringen, geen zware gesprekken, geen discussies, gewoon iemand die je verzorgt, versus alles betaald uiteraard, zijn probleem maar ook zijn luxe. Een suikernonkel, maar ben daar nu te oud voor geworden zeker, das weggelegd voor de mooie, jonge poppemiekes.
Wel lief van de mannen die willen een relatie met me aangaan, ze denken dat ze me wel kunnen doen inzien dat ik dat nodig heb, dat ze voor me willen zorgen, het vreemde is dat ik eigenlijk niet wil dat iemand voor me zorgt, ik wil vooral voor mezelf zorgen, maar dat maitresse idee zie ik wel zitten haha, moest er zich iemand geroepen voelen, wie weet.
|