|
Ja ik heb een vader, hij bestaat, hij leeft. Voor mij is hij enkel een herinnering, iemand die ik niet ken, waar ik geen enkele band meer mee heb. Het was ooit anders,Hij was veel weg voor zijn werk en dronk veel, maar er waren wel momenten dat hij met me speelde en sinterklaas bracht ook veel cadeautjes tot ik een jaar of 7 was, tot aan de scheiding. Misschien komt dit omdat ik bij mijn moeder toen die dag in de taxi stapte, en me niet verstopte zoals hij me gevraagd had. Maar ik was nieuwsgierig naar het onbekende, alleen al meegaan in een taxi was spannend. Op die dag veranderde alles. Ik denk dat ik hem die dag verraden heb, maar verdorie, ik was 7 of maximum 8. Het moet hem gebroken hebben om zijn vrouw en kind in een taxi te zien wegrijden en hij stond daar, alleen, wist niet wat te doen, hij trok toen in bij mijn meme en alsof dat nog niet pijnlijk en vernederend genoeg is, was dit nog eens aan de overkant van de straat met iedere dag zicht op het cafe en de woning waar hij gewoont had. De jaren erna verwaterde het contact al, ik ging wel om de veertien dagen op bezoek, maar dit werd meer opgevangen door meme en pepe, zij deden uitstapjes met me en gaven me de nodige aandacht en liefde. Mijn vader was iemand die ik moest vermijden, hij was in het weekend meestal dronken en ik liet hem dan ook best met rust, volgens meme toch. Ik herinner me enkele mooie momenten van in die tijd, samen video's halen en bekijken, samen puzzelen, samen kleingeld tellen, haha mooie herinneringen. Maar ze waren zeldzaam, het was vooral op bezoek gaan bij meme en pepe. Rond mijn 13 jaar ben ik helemaal bij meme en pepe en mijn vader gaan wonen, door omstandigheden waar ik het later nog over heb. Dit was ook het moment waarop mijn vader terug in contact kwam met een jeugdvriendin van hem en eindelijk weer de liefde vond. Als snel hadden ze plannen en zochten een woning voor hen, ik bleef bij meme en pepe achter, ik had niet het gevoel erbij te horen in hun gezin, misschien mocht ik wel mee, er werd eigenlijk niet over gesproken, misschien was dit de tweede keer dat ik heb verraadde. Ik bleef liever bij meme en pepe, dat was makkelijker, minder streng, minder moeten, meer mogen. Daarna zag ik mijn vader steeds minder, hij had zijn leven, ik het mijne. Praten gebeurde nooit, ik was dat zo gewoon.
Ik had toen mijn woelige jaren, mijn puberjaren, die gingen voorbij. Ik trouwde en kreeg een dochter, mijn vader nooit gezien in het moederhuis, geen geboortecadeau, niks. Het kon hem niets schelen denk ik dat een dochter had of misschien wist hij niet wat zeggen, ik ga ervan uit dat hij mijn echtgenoot niet goed vond vandaar, met de schoonfamilie had hij ook geen zaken. Hij was wel op mijn trouw, samen met zijn vriendin, hij was dronken, uiteraard, hoe had hij anders die dag doorgekomen. Maar hij was er toch, waar ik wel blij om was, hij deed zijn best.
Toen mijn oudste 1 jaar oud was kreeg hij gelijk, mijn man bedroog me en ik was weer bij af, deze keer met een kind erbij. Mijn meme besprak voor me om bij hem in te trekken, zelf durfde ik toen al niets meer aan hem vragen uit schaamte dat hij weer eens gelijk had. Het mocht, ik trok in bij mijn vader. Ik woonde er een klein jaar, de spanning was er te snijden. De kleine bekeek hij nauwelijks, hij was nog steeds een eenzaat. Ik voelde me gevangen en besloot zelf in het geniep te vertrekken, ik verhuisde toen hij naar zijn werk was, vals van me maar ik zou nooit durven zeggen dat ik vertrok tegen hem, dus moest het zo. Daarna werd het contact helemaal verbroken, ik had hem weeral verraden. Maar het blijft mijn vader, ik ben nu 43 en denk iedere dag wel eens aan hem. Ik ben trots op wie hij is, ik vind hem een knappe man, slim ook, hij is in mijn ogen heel sterk en heel wijs. Jammer dat ik het nooit heb kunnen zeggen, Ik vind het idee om dat nu nog te doen een beetje belachelijk en wat maakt het nog uit. Hij is gelukkig nu, denk ik, hoop ik. Ik ga ervan uit dat hij me niet mist in zijn leven, ook zijn kleinkinderen niet, hij kent ze niet.Ik wens hem een gelukkige oude dag toe en soms, heel soms hoop ik dat het toch nog goedkomt tussen ons, maar wat maakt het nu nog uit, hij had me zo vaak kunnen helpen, zo vaak kunnen bijstaan en raad geven en wie weet had ik ook leren luisteren naar hem want dat deed ik te weinig, mijn fout, maar ben ook maar een mens. Dus bij deze pa, nog een welgemeende sorry voor al mijn fouten, verkeerde eigenzinnige beslissingen, mijn gedrag, mijn keuzes,alles eigenlijk
|
in mijn hoofd