Gisteren avond hebben we terug een nieuwe Hachiko sessie gehad. Meestal zijn wij ruimschoots op tijd maar deze keer hebben we er enkele moeten laten voorgaan. Bij aankomst waren we al zeker niet meer de eerste. Blijkbaar zit de wissel van de hondjes er voor iets tussen. We werden door Caroline gefeliciteerd dat we voor de eerste keer sinds de start zelfs een kwartier vroeger konden beginnen met de sessie. Het feit dat iedereen verlangde om ‘zijn’ hondje terug te zien deed dus wonderen.

Bij aanvang zat iedereen een beetje ongemakkelijk rond te kijken uit vrees voor de komende kritiek. Caroline heeft daar wel goed op ingespeeld, alles wat er wordt gezegd moet niet aanzien worden als kritiek of een persoonlijke aanval. Met deze woorden in onze gedachten zijn we dan begonnen aan het overleg moment. Daaruit blijkt nogmaals het belang van eens te wisselen.  De hondjes reageren echt soms wel helemaal anders in de nieuwe omgeving dan verwacht. Voor de ene was het een positieve ervaring en anderen verlangden tot ze hun pupje terug kregen.

Voor onze Kamiel is het zeker eens goed geweest om te ruilen. Dankzij Anja hebben we nu een hond die niet meer in zijn eten springt als we het hem geven. Tijdens de wissel hebben wij ons mogen ontfermen over Kuba. Oorspronkelijk zijn wij met haar gestart en we waren dan ook super blij om ze voor veertien dagen terug te krijgen. Alhoewel het een super lieverd is heeft ze ook haar problemen. Door haar urologisch probleem zaten we met een pup die opnieuw moest zindelijk worden gemaakt. Dankzij de medicatie en de goede raad van Tinne hebben we grotendeels ons doel kunnen bereiken. Met doorgedreven blaastraining hebben we ze bijna volledig zindelijk kunnen maken. Wij waren vooral voor Els dolgelukkig dat ze, ‘een bijna’, droge pup kon terug meedoen. Hopelijk kan ze het ook volhouden want Kuba zal waarschijnlijk een prima hulphond worden. Het zou echt zonde zijn dat voor medische redenen moet worden afgekeurd.

Na het overlegmoment zijn we even in de tuin gaan wandelen. Ik stond al dolgelukkig met Kamiel aan de lijn maar toen bleek dat we met de wisselhond moesten oefenen.  Één iemand moest de weg aangeven en de andere moesten volgen. Nu, dat werd al vlug een soep want ik wist echt niet meer wie ik moest volgen want ik keek gewoon teveel naar Kuba. Kuba is een prachthondje maar wandelen aan de lijn is nog niet echt haar ding. Daarna nog eens alle commando’ s oefenen en dan eindelijk het lang verwachte moment. We mochten elk om beurt de wisselhond lossen en de eigenaar mocht hem met een rappel roepen. Om af te sluiten hebben we dan nog een nieuw commando, up, geoefend. Dat lukte vlot aangezien het geen groot verschil is tussen knie en up. Voor de hond maakt het weinig verschil, up of knie is nagenoeg hetzelfde. Het maakt wel een groot verschil uit voor diegene die het vraagt. Up betekent: ergens, met de voorpoten, opspringen. Knie is , met de voorpoten, opspringen enkel bij diegenen die het vraagt.

Terug binnen werden er nog enkele administratieve zaken afgewerkt. Als apotheose van de avond vermelde Caroline dat we, eindelijk, de pasjes en het jasje van Hachiko mee kregen. Jammer genoeg bleken de pasjes nog niet gemaakt en viel alles in duigen. Jammer voor Elke maar zij was de kop van Jut zonder dat ze er iets kon aandoen. Met de belofte dat alles in orde zal zijn tot de volgende sessie sloten we met een goed gevoel af.

Nu reikhalzend uitkijken naar volgende sessie. Dan hebben we de jasjes en mogen lekker de winkels gaan terroriseren. Alhoewel…… we zijn goed gewaarschuwd dat het een grote verantwoordelijkheid is dat we dragen. We moeten ons als een goed huisvader of huismoeder gedragen en ons ontfermen over onze hond. Caroline benadrukte nog maar eens dat ze er jaren hebben moeten voor vechten om zo ver te komen dat hulphonden (bijna) overal binnen mogen. Ook mochten we vernemen dat we, in primeur, de eerst groep zijn die ook als gastgezin niet meer mogen geweigerd worden. Volgende week kunnen we dat al eens uittesten en ervaren.

29-05-2013, 17:50 Geschreven door Bart Snauwaert