De Sint heeft vannacht iets in mijn schoen gestoken! Symbolisch was mijn schoen weliswaar, in de vorm van mijn uitgestoken vuistje. Hoe dan ook, de manier waarop ik jaarlijks bevestiging krijg van mijn immer aan de dag gelegde braafheid -aai aai over 't kopje- doet er sinds mijn 12e niet zo zeer meer toe. Hoewel ik toch wel in één onbewaakt moment weemoedig terugdenk aan de avonden vol spanning, waarbij ik ijverig prentjes uit de Christiaensen folder knipte om ze allemaal mooi op een roze blad te kleven. Met een paar strategisch gekozen woorden aan de goedheilig man erbij, en een Stella voor zwarte piet. En dan de bewuste ochtend van 6 december helemaal OP van de zenuwen. Of hoe simpele kinderlijke fantasie en verbeeldingskracht voor zo'n euforische momenten kan zorgen. Waaaw! Heilig. Goedheilig!
En toen
werd het druk druk druk! Leuk druk echter. Zo'n drukte die je grijpt, en die je
niet lijkt los te laten. Er is geen moment dat je hersenen zich even achterover
kunnen vlijen in hun Eames, oogjes even toe, Ipodje op en relaaaaxx.
Nee,
go-go-go!
Maar het is
zoals gezegd echt leuk, zolang mejuffrouw haar bevestiging en appreciatie maar
krijgt, is ze zoet. Simple as that. Het is net als m'n wekelijkse portie
choco-make-me-go-loco, in welke vorm dan ook. Puur met hele hazelnoten,
bitterzwart met stukjes vijg en amandel, een boon bij de Latte,... Appreciatie
voel ik meteen in m'n koppie. Concentratie op maximum, en instant happiness!
Bevestiging komt meestal als ik me enkele dagen ìets te hard laat gaan en mijn
t-shirt om verdachte redenen plots strakker lijkt te zijn gaan zitten. Aww, so
what?!
Van welke
aard ook, zoete zonden zijn zalig. Za-lig zeg ik u.
Een hoofd dat ernaar snakt opnieuw gevoed te worden. Vol, maar tegelijkertijd ook zo vervelend leeg. Als het niet uit dagelijkse verplichting is, moet je de discipline vinden en vooral de goésting om hier wat aan te doen. Een boek, en daarna nog één, en nog één, openslaan is een mogelijkheid waar de dame in kwestie vrij gretig gebruik van maakt. De dame met het hondje in de originele taal, een klassieker die we nu eindelijk finalmente achter de kiezen hebben. Unhappily married businessman meets beautiful young woman, strolling along the seafront with her cute little dog. Wat heeft een onschuldige ontmoeting als deze meer nodig om uit te monden in een verhaal van passie en heftig verlangen! Verplichte lectuur voor eenieder die houdt van kort en krachtig. Van pure klasse. 't Is dan ook van Russische hand.
Wie drie regenbogen op zeven dagen tijd ziet, begint vanzelf te dromen. Van verre reizen, een prachtig weerzien met mensen die je kort hebt gekend, maar waarvan je zo immens veel hebt geleerd, van iets meer dan halfvolle manen en van 's morgens naast iemand wakker worden die je zo geweldig vindt, dat je wel in em zou kunnen wonen.
Samen uit, samen naar huis. Als het niet aan de nog voorlopige afwezigheid van het naderende weekend had gelegen, allicht véél later dan uiteindelijk geschiedde. Chileense drankjes zijn zooooo vreselijk lekker. Ikzelf hoefde niet zo nodig op tijd huiswaarts te keren. Ik heb sinds drie weken namelijk de twijfelachtige eer mijzelf tot de jobless part van de Vlaamse jongeren te rekenen. Over de precieze omstandigheden van deze plotse ommezwaai op die bewuste vrijdagavond zal ik geen virtuele inkt verspillen. Feit is dat ik nu in volle spanning wacht op wat binnenkort al dan niet komen gaat. Brussel. Of niet? I do not really like rolling dice, maar soms kan je er gewoon niet omheen. Om mijzelf ondertussen zo nuttig mogelijk bezig te houden, heb ik mij, onder andere, terug op de studie geworpen. Zo hier en daar. Af en toe. Wat ben ik toch schandalig ijverig. Damn. Nieuwe spullen kopen, ben ik ook erg goed in geworden. Gaande van eten tot stapels boeken in de Fnac. Ik heb ook enorm veel tijd om koffietjes te gaan drinken. Hoera! Te gaan zwemmen, films te kijken, nieuwe recepten uit te proberen, mijzelf te trakteren op een zalige massage (WARM aan te bevelen). Mijn agenda is warempel mooi gevuld. Ach, straks ga ik het allemaal nog missen. Watch me.
Onlangs met de bewuste aanzetgever een bordje gaan eten, wijntje erbij en het nodige gekeuvel, je kent het wel. Op een gegeven moment komt de film Julie & Julia ter sprake, niet omdat mijn tafelgenoot een geweldige boon heeft voor Meryl Streep of haar schattige tegenspeelster. Wel omdat ie me wilde overtuigen om zelf mijn eigen blog aan te maken. Reeds voordat hij goed en wel zijn punt had gemaakt, voelde ik door elke vezel van mijn lijf een dikke "no way!" ronken. Ik houd er namelijk niet van om mij uren bezig te houden met internet en het uitpluizen van dit en dat op dit steeds onoverzichtelijker wordende medium (althans in mijn ogen, ja, ik ben ook blond). Geef mij dan maar een goei glas wijn in een schemerige bar of koffie op zondag met een onnoemelijk lekker stuk chocoladetaart erbij. In aardig gezelschap om -face to face graag- onze laatste nieuwtjes met elkaar te delen. Bon appétit!
voeten in belgië, hoofd meer oostwaarts
