Even ertussenuit. Deed ons goed! Het vertrek mocht dan niet volledig lopen zoals aanvankelijk vurig verhoopt, tegen dat de drie dames uitgevochten, -geroepen en -getraand in de dappere Opel Corsa zaten en de snelweg op cruisden, hing de witte vlag alweer buiten. Off to the south, pleeease!
We hadden een doel. Allicht zelfs meerdere. Peddelend in de Atlantische golven probeerden we toch minstens één ervan na te streven. Bedoeling is dat je allerminst de flauwerik gaat uithangen en opgeeft na 2x de plank op je kop te hebben gehad. Integendeel, ik was haast trots op mijn knieën vol blauwe plekken en bult op mijn voorhoofd. We déden iets. 's Avonds lekker wijntje, olijfjes erbij en nagenieten van zalig zonnige momenten in het zand. Mijn hoofd is alvast helemaal leeg geweest. Thuishavens konden me even niet meer boeien. Hier en nu, de rest kon wel wachten. De dag van vertrek liep iedereen wat verloren. Wat dan beter te doen dan met een borstel te gaan keren om nog even op mezelf te kunnen zijn. Graaiend trachtten we op het laatste nippertje nog een finaal summum mee te pikken: fruits de mer. Om vingers en tenen van af te likken. Tot twee uur later alle lekkers er bij minstens één van de drie weer uit komt. Stoppen die Opel Corsa, nu!!
Ik draai me terug in mijn coconnetje. Want ach ja hoor, ook hier is 't best goed.
voeten in belgië, hoofd meer oostwaarts
