In het
begin van het verhaal moest ik eerst een beetje wennen aan Paveses
schrijfstijl. Het verhaal is namelijk geschreven vanuit de ik-persoon. Vanaf
hoofdstuk 2 kon ik de meeste personages een plaats geven in mijn hoofd.
Uiteindelijk
las het verhaal vlot. De auteur gebruikte niet zon moeilijke woordenschat. Ik
moest geen 2 keer nadenken vooraleer ik een bladzijde gelezen had.
Wat ik
apprecieer aan Paveses schrijfstijl is dat hij je vanaf het begin kan meenemen
naar een andere wereld (in dit geval een geloofwaardige wereld). Het verhaal
wekte veel fantasie bij mij op. Ze was geschreven in de ik-persoon, waardoor het
leek alsof ik in het verhaal ook een personage speelde. Ik probeerde hierdoor
al te denken in de plaats van de verteller. Wat zou hij doen in bepaalde
situaties?
Doorheen
het verhaal probeert Pavese een symbolische plek te beschrijven waar men zich
zelf zoekt en met zijn eenzaamheid kan leven en waarbij de personages onsterfelijkheid
en veel energie uitstralen.
Er hing
een mysterieuze sfeer, omdat Pavese de Jaloezie van de ik-persoon op een leuke
en subtiele manier kon beschrijven. De ik-persoon bespiedt namelijk zijn vriend
Doro en die zijn echtgenote Clelia op een jaloerse manier in de verwachting dat
Clelia haar man Doro bedriegt. De ik-persoon is ervan overtuigd dat een
huwelijk zonder ontrouw niet kan bestaan. Maar de vrouw heeft geen andere
afspraakjes behalve die met het strand en de zee en als ze aan het einde van
hun vakantie in Genua zwanger is, beseft de ik-persoon dat Clelia trouw bij Doro
zal blijven.
Pavese
maakt regelmatig gebruik van gedachtestreepjes en zet soms op strategische
plaatsen zintuigelijke accenten. Hierdoor werd ik nieuwsgierig en was ik
enthousiast om verder te lezen.
Ik heb
het boek graag gelezen en geef het een score van 7,5/10.
