Op school is het voor het vak Nederlands de bedoeling dat je vier boeken per jaar leest, telkens met een andere opdracht. Voor het vierde boek kregen we de opdracht om over ons boek te schrijven. Niet zomaar klakkeloos op een papier, maar op ons blog! Het is niet mijn bedoeling om hier een boekbespreking van te maken, dat is iets wat je tegenwoordig reeds overal kan vinden. Dit bericht gaat puur over de gevoelens die ik ervoer tijdens het lezen. Tijdens de zoektocht naar het laatste boek
voor het vak Nederlands, zocht ik een boek dat niet al te dik was maar toch een
goed verhaal had. Dikke boeken lees ik niet graag, dus kies ik meestal voor de
kleinere boeken. De keerzijde hiervan is natuurlijk dat de verhalen vaak wat
minder inhoud hebben dan de dikkere boeken. Ook bij dit boek had ik dus niet al
te veel verwachtingen. Nadat ik de achterflap van het boek gelezen had, besloot
ik te kiezen voor het boek De verstekeling van Maarten Asscher. Ik had nog
geen boeken van hem gelezen, dus wist niet goed wat ik kon verwachten.
Meestal krijg ik geen beeld van hoe
het boek zou zijn wanneer ik de titel lees. Bij De verstekeling had ik wel
een idee hoe het boek zou zijn. Aangezien het woord verstekeling vaak het
nieuws haalt, wist ik wat het betekende. Het verhaal zou dus gaan over iemand
die zonder te betalen een reis van iemand anders inpikt. In grote lijnen kwam deze
voorspelling overeen met het werkelijke verhaal. De opbouw van het boek zorgt ervoor dat het boek zeer vlot leest. Er was geen
gebruik van moeilijke woorden te vinden, wat het opzoekwerk deed verminderen. Dit
in combinatie met het lage aantal paginas zorgde ervoor dat het boek in enkele
uren uit was. Toch was ik opnieuw teleurgesteld over de uiteindelijke inhoud
van het boek. Ik had het gevoel dat er meer kon gedaan worden op 100 paginas.
Persoonlijk vind ik dat de auteur de gevoelens van de personages mooi
weergeeft. Ik kon me gedurende heel het verhaal plaatsen in alle personages. Ik
kon me perfect inbeelden wat David zou voelen als dit verhaal echt was, wat
zorgde voor een meesleurend effect. De reden waarom ik zo werd meegesleurd in
de emoties van de personages ligt bij de beschrijvingen die Maarten Asscher
geeft. Hij brengt het op een bepaalde manier waardoor ik me perfect kan
inbeelden hoe zoiets voelt. Het is niet makkelijk om te beschrijven wat ervoor
zorgt dat ik me zo goed in het verhaal kon plaatsen.
Al bij al was het geen grote
teleurstelling. Toch blijf ik bij mijn standpunt dat het meer potentieel had. Er
kon bijvoorbeeld een ander einde zijn geweest. Daarmee bedoel ik niet de trouw
tussen Jetta en David, maar het moment waarop Moustafa plots spijt had van zijn
daden en Arabische brieven schrijft naar David. Het zou voor mij persoonlijk
leuker zijn geweest als het einde wat spannender was gemaakt. Zo kon
bijvoorbeeld Jetta achterdochtig zijn geworden en alles in handen hebben
genomen om de zaak zelf op te lossen.
Wederom komt het naar boven: wil ik
dergelijke verhalen voorgeschoteld krijgen, dan moet ik leren dat ik niet naar de
kwantiteit moet kijken maar naar de kwaliteit van het boek.
