Het
boek Een zuil van zout geschreven door Kristien Hemmerechts, is geen
fantastisch boek, maar heeft toch enkele sterke punten. Het boek is een
aanrader voor iedereen die van een emotioneel einde houdt. De auteur creëert
namelijk een zeer mooi beeld, die toch wel tranen doet oplaaien. De zuster van
het rusthuis begraaft de baby onder een Japanse kersenboom in de tuin.
De
cover van het boek verraadt al dat het boek over een zwangere vrouw gaat. Op de cover zie je namelijk Anna (het
hoofdpersonage) als ze hoogzwanger is. Daarnaast is ze omringt door verschillende
krantenartikels. De krantenartikels verwijzen naar de obsessie van haar vader.
De
manier waarop het boek geschreven is, is zeer aangenaam. De schrijfstijl van
het boek maakt het vlot leesbaar. De dialogen zorgen voor de nodige luchtigheid
in het verhaal, al raak je daardoor wel eens de draad kwijt. Je weet namelijk
soms niet meer wie er aan het woord is. Ik heb toch een spelfout ontdekt in het
boek. In de volgende zin wordt het werkwoord niet op de juiste wijze vervoegd: Hij
draag een zilveren oorbelletje in zijn linkeroor. Het foutje gaf toch een
onprofessioneel beeld.
Het
hoofdpersonage is Anna. Ze is een jonge vrouw die in Amsterdam studeert. Daar woont
ze samen met haar vriendin Suzanne. Er overkomen haar verschillende negatieve dingen,
zoals de dood van haar beide ouders, haar demente oma, haar ongeplande
zwangerschap waar ze alleen voor staat, de dood van haar kind Deze elementen
zouden op het eerste gezicht medelijden opwekken. Het is bij Anna toch niet zo
eenvoudig om sympathie te voelen. Anna heeft namelijk een rare en vervelende
persoonlijkheid. Het is alsof ze in haar eigen wereld leeft. Ze blijft gewoon
bij de pakken zitten. Gedurende het verhaal, vooral bij de negatievere aspecten
heb je echt de neiging om te denken doe er dan toch iets aan!. Zo komt ze
bijvoorbeeld in een huis zonder water en elektriciteit terecht en blijft ze in
die omstandigheden leven. Het is haar vriendin dat ervoor zorgt dat ze uiteindelijk
water en elektriciteit heeft. En veel moeite heeft die vriendin niet moeten
doen. Daarbij komt nog dat Anna niet weet hoe ze zich in bepaalde situaties
moet gedragen. Tijdens de begrafenis van haar vader huilt ze niet één keer en
loopt ze gewoon weg.
De
auteur heeft zeker het thema goed overgebracht. Het verhaal is meeslepend. Eenmaal
je eraan begint, wil je ook het einde kennen. De relaties tussen de personages
zijn niet altijd even duidelijk en blijven zeer oppervlakkig. De personages
zelf zijn ook erg oppervlakkig, maar dat heeft misschien te maken met het feit
dat het boek slechts 167 paginas telt. Een echte aanrader voor de mensen onder
jullie die niet veel leeservaring hebben.
