Mijn eerstehands relaas van mijn avontuur in Indië
08-02-2010
Episode IV: het eerste weekend
8 februari 2010, 18:00Bhubaneswar
Het is precies al even geleden, misschien wordt het tijd dat ik nog eens mijn linguistische vaardigheden gebruik om het lezend Belgenvolk te verrijken met mijn belevenissen in Indië.
Zaterdag heb ik mijn eerste les moge geven, op een of andere manier ben ik er in geslaagd zedenleer te geven in een van de meest religieuze landen op deze planeet. De les, trouwens mijn eerste in het Engels en dan nog aan volwassenen, allemaal met een masterdiploma. Dus voor diegene die iets van lesgeven afweten, heb ik mij mogen amuseren met een hoorcollege rond moraal lesgeven. 3 jaar lerarenopleiding in 2 uurtjes steken, over samenvattingen gesproken... Maar de les ging wel goed, ik moest hem geven aan de supervisors van de slumleerkrachten, die er blijkbaar wel iets inzagen. Vandaag echter heb ik een nog simpere versie mogen geven aan de slumleerkrachten zelf (een les aan 50 volwassenen) wat dan weer een stuk meer stressen was omdat ik met een vertaler moest lesgeven. Dus als mijn doel bereikt is, kunnen studenten NCZ binnekort op Erasmus naar Indië, alhoewel, als er in België al een tekort aan leerkrachten NCZ is, wat zou er dan gebeuren als een land van meer dan een miljard ook zedenleer gaat beginnen geven? Eén ding is zeker, het vrijzinnig volk gaat voorlopig geen problemen krijgen met werkzekerheid.
Zondag ben ik met Bimal, een van de medewerkers, eens Bhubaneswar gaan verkennen. Eerst 2 tempels dichtbij (foto's zal ik er uiteraard proberen bij te zetten) met daarna eens een bezoek aan het staatsmuseum van Orissa, spijtig genoeg geen foto's toegelaten, tenzij ik 1000 roepies wou neertellen.
Dan bij Bimal thuis gaan eten... zeker een ervaring, in de slums gaan eten. De slum waar Bimal woont was nu wel al wat ontwikkelder met genoeg voorzieningen, het is zeker geen woonwijk zoals wij gewoon zijn. Uiteraard is een blanke vreemdelijk de perfecte reden voor tientallen kinderen om te beginnen staren. Het eten was, zoals verwacht, weer prachtig, met iets vreemd dat ik nog nooit had geproefd: iets heel pikant, op basis van pinda's... verslavend gewoon.
Tegen 3 opnieuw vertrokken, toen het al wat minder warm was, natuurhistorisch museum bezocht. Veel dieren op sterk water, ik denk dat de gemiddelde dierenvriend niet zo blij zou zijn met de babyschildpadjes zwevend in sterk water, maarja, ze zitten tenminste niet in de soep.
Als laatste nog naar een tempel buiten de stad gegaan, een Boeddhistische schrijn met daarachter een Hindoetempel. Op zich wel schoon, maar men maag keerde wel van die priesters. Zeker als vrijzinnige, kun je u in India wel snel beledigd voelen vind ik. Je wilt iets bezoeken, daarmee wil je niet meteen een gids ofzo, ik had trouwens al een gezel die er veel over kon vertellen, dus heb ik geen nood aan van die religieuze types die zich meteen opdringen. Dan beginnen ze met hun uitleg, da op zich wel interessant kan zijn, maar je hebt er niet om gevraagd. Dan sleuren ze u mee om één of ander zegeningsritueel te doen. Ge kunt uit beleefdheid geen nee zeggen. Dan zitten ze van die rituelen uit te voeren waarvan ze weten da je ze niet kent, laat staan dat je begrijpt wat ze dan zitten te mompelen. Vergeet niet dat ik op geen enkel moment een van die mensen heb aangesproken, die sleuren u gewoon mee. En op het einde van het ritueel zijn ze daar eh, een donatie. Dan keert mijn maag gewoon. Het feit dat religieuze types geld vragen... één van de grootste redenen waarom ik ni gelovig wil zijn, en dan op zo'n manier... Je probeert tolerant te zijn, begrijpend voor een andere levenswijze, maar als geld en godsdienst hand in hand gaan is er hier iemand die dan graag bedankt. En dan jezelf zo opdringen, het is nu even mijn moment van mijn gal te spuwen, dus laat me maar even doen, is voor mij niets meer dan vuile geldklopperij. Ik heb nog geen mensen geld zien aftroggelen voor ze vrijzinnig te laten zijn. Uiteraard is het te begrijpe da die tempel onderhoude moet worden, maar oftewel vraag je entrée, een donatiebox aan de uitgang ofzo, maar om daar met uw hande open te staan zoals bedelaars, gaat er bij mij niet in. Zeer spijtig want tot op dat punt had ik echt wel een prachtdag. Bimal zelf zei mij nog dat hij van deze praktijken beschaamd was. Ik ben zeer tolerant, maar zo'n dingen gaan er bij mij niet in. Maar genoeg daarover, het is eruit en daarmee is het gezegd geweest, terug naar de betere dinges des leven.
Aan die laatste tempel zijn we wat blijven hangen, een prachtig uitzicht, zondsondergangetje en een mangosapje, ideaal om is tot rust te komen, uiteraard in het Boeddhistische gedeelte, wat trouwens het hoogste gedeelte was, dus het zicht was, zoals ik al zei, prachtig.
Tegen 6 terug naar Ruchika aangezien het al goed donker was, nog wat met de mensen hier babbelen, weeral een zalig avondmaal, ongelooflijk gewoon. Vreemd dat ik nog altijd geen nood heb gehad naar vlees. Maar over het eten in het algemeen zal ik mijn relaas doen zodra ik hier klaar ben.
Na het eten terug achter de computer, dan is het internet hier sneller en ben ik op mijn gemak, kon ik mij nog wat bezighouden met die enkele belangrijkste die ik in België achterliet. -Even ter info: ik ben gemiddeld tegen 4 uur bij jullie online, half 9 hier.-
Vandaag is het lesgeven begonnen, veel is er niet over te zeggen, ik zal daar mijn relaas wel over doen zodra ik dat hier gewoon ben.
Deze morgen ook mijn eerste boterham in een week gegeten, eindelijk is geen pikant ontbijt, enkel brood, thee, confituur en een appel, maar heb één stuk vergeten te schillen, dus als ik binnenkort over darmproblemen praat, weet je waar het vandaan komt.
Tot zover dit gedeelte. Ik zal, voor de liefhebbers, nog een extra woordje placeren over de culinaire ervaringen hier...
Over het algemeen... Ongelooflijk lekker! Wel goed pikant, maar we weten allemaal: hoe heter hoe beter. De foto's heb je al gezien van een gemiddelde maaltijd. Neen ik weet niet hoe het heet, mijn Oriya is nog niet goed genoeg, maar ik probeer me er niet aan te storen. Wat er inzit, kan ook niet altijd identificeren, maar het ziet er gewoon zo goed uit, dus het geraakt wel op. Enkel in de morgen was het lastig, omdat ze ook dan warm eten, en redelijk gekruid. Dus de simpele boterham is op zo'n momenten echt wel gemist. De thee en koffie is uiteraard ook ongelooflijk, durf mij nooit geen Lipton meer te serveren. Die irritante, gesofisticeerde roodjassen denken trots te zijn op hun theetijd terwijl, als je het zou vergelijke met Indische (of ook Marrokaanse) thee, die Engelse rommel evengoed warme Heiniken zou kunnen zijn, dus met andere woorden: warme paardenpis. Zoals ik zei, ook iet ongelooflijk lekker geproefd op basis van pinda's, maar goed pikant, heerlijk gewoon.
Nu ik ga altijd wel graag vlees blijven eten, maar aan alle vegetariërs in Belgie met je soja-producten (tofu en ander chemische afvalproducten): ga eerst eens in Indië leren koken vooraleer je uw moreel protest tegen dieren eten verandert in een aanslag op de smaakpapillen, want die groentenburgers en spaghettisaus met quorn (u kent dat wel, dat bruin gedoe dat zelfs straathonden niet binnen krijgen. Oftewel kook je Europees en gebruik je vlees. Oftewel leer je van een vegetarische cultuur hoe je zonder vlees kunt leven. Het is mogelijk, maar probeer dan geen vegetarische spaghetti bolognese te maken, verzin desnoods een heel nieuw recept, maar verkracht niet wat Bourgondisch Europa eeuwen lang heeft geperfectioneerd. Dus bij deze is ook even mijn gal daarover gespuuwd. Uiteraard is veterarisch nog altijd beter dan de schoenzolen vanuit de Macdonalds en Quick...
Nu rest mij nog enkel u, de lezer te bedanken voor de trouwheid die u opbrengt voor de literatuur die mij ooit meerdere Nobelprijzen zal opleveren, zeker vanwege mijn bescheidenheid...
Al 2 dagen geleden dat ik nog iets neerschreef, en je zou denken dat ik ondertussen wat zou hebben gezien of meegemaakt... Ochja, helemaal juist! De vorige post was wel met een wat minder goed gevoel geschreven, maar zo'n momenten moet je ook wel kunnen relativeren.
Gisteren ben ik verschillende slumschooltjes gaan bezoeken. Als je er een idee van wilt hebben, een klein, stenen gebouwtje, ongeveer 4 op 8 meter maximum, de muren vol met tekeningen en posters. Geen banken, enkel wat matjes om op te zitten, 2 leerkrachten en in totaal een 50-tal kinderen. Sommige hadden boekjes, andere krijtbordjes, nog andere plaatjes met rekenoefeningen. Lang niet al de didactische materialen waar de gemiddelde Belgische leerkracht van droomt, maar uiteindelijk doet dat er weinig toe. Maar het bezoek op zich, als vreemdeling (zeker zo'n bleekscheet als ik), is een ervaring op zich. 50 kindjes tegelijk die met hun hoge stemmetjes namaste! roepen, iedereen die je dan met een nieuwsgierige blik aankijkt en dan de leerkracht die met een boekje afkomt en vraagt of ik iets wil schrijven. Ze leven misschien in armoede, als je die kindere zo blij krijgt met dat beetje onderwijs... maakt veel goed. Nu gewoon hopen dat ik dat even goed doe volgende week.
Verder heb ik nog wat voort kunnen werken aan mijn lesvoorbereidingen, zeker mijn les moraal morgen. Geloof het of niet, maar ik ga moraalmethodologie moge geven aan 50 leerkrachten hier, dus als dat zo goed door ga, neem ik binnen de 10 jaar meneer Vogels' job over...
Deze morgend begon al wat minder, had wat last van mijn darmen, maar tegen de middag ging het al goed genoeg. Tijdens de middag heb ik zelfs de eerste keer geprobeerd met mijn handen te eten (ik hoor genoeg mensen zeggen: De Jos? Sinds wanneer gebruikte die dan bestek? Maar ik bedoel het specifiek op het eten zoals de gemiddelde Indiër, en niet met de lepel en vork zoals de domme toerist.
Wat mij ook is opgevallen, dat als mensen met je beginnen te praten, het voor 80% over huwelijken,families, liefjes, enz... gaat. Deze middag zelfs kreeg ik te horen dat ik maar best met een Indische vrouw trouw. Nu toegegeven: Indische vrouwen zijn gewoonweg bloedmooi, maar ik denk niet dat ik zo snel het roodharig Europees schoon ga kunnen missen. En een Indische met ros geverfd haar, zoals door één voorgesteld, klinkt gewoonweg fout...
Dezenammidag ben ik nogmaals naar de slums getrokken, om een sessie fisiotherapie bij te wonen, uiteraard voor gehandicapte kinderen. Het geween van de kinderen doet wel zeer aan je hart, maar als je dan beseft dat het voor hun eigen goed is, is het wel mooi dat ze dat tenminste kunnen hebben van medische hulp. In het zaaltje zaten ook 2 andere studentes, die een masteropleiding volgden in sociaal werk en bezig waren met hun thesis. Je zou het kunnen vergelijken met studentes van SOCA, maar dan aantrekkelijk en respectabel. Uiteraard vroegen ze deze charmante Europeaan om een handtekening en contactgegeven, dus als ik ooit de roodharige deernes beu ben, weet ik waar te zoeken...
Eens terug onderweg naar Ruchika was ik dan nog zo vereerd een prachtig ritueel mee te maken. Een stoet trok door de straten, met boxen die aan volle kracht muziek speelde met op het einde een jongen helemaal opgekleed met enkele mannelijke familieleden naast hem. Mijn reisgezel, vertelde mij dat dit een ritueel is waarin een kind uit de Brahmin-kaste, waar hijzelf ook lid van was, een volwassene werd en het beroemde lintje moest beginnen dragen.
Voor ik afsluit, zal ik proberen, indien het internet het toelaat, jullie verrijken met enkele sfeerbeeldjes....
De eerste is een foto van mijn "badkamer", die gele emmer is mijn jacuzzi. Dan mijn avondmaal van gisteren, toen nog met bestek, nu al met handen. Dan een foto van het Ruchika hoofdgebouw en om te eindigen: dar op de grond slaap ik.
Ik heb vandaad de eerste keer de slums van dichtbij gezien
Je zult ze oit wel is gezien hebben in de les of tv en je zal waarschijnlijk
gedacht hebben: Oh dat is wel erg Geloof me, je hebt er geen idee van, je
hart bloedt ervan, het doet zeer. Ik heb het in een vorige post al eens
vermeld, maar het is echt niets meer dan hutten opgetrokken uit plastic, takken
en andere rommel. Ik was er naartoe gegaan met een van de dokters, een
fisiotherapeut. Hij is in Ruchika verantwoordelijk voor het project voor
gehandicapte kinderen in de slums. Die kinderen worden doorgaans zwaar
verwaarloosd, hebben geen kindertijd, laat staan dat ze medische hulp of
onderwijs krijgen, als dat al een zeldzaamheid is voor de gezonde kinderen
Heb net de mama en de papa braaf vaarwel gezegd, ben mij gaan inchecken en op naar de douane. Natuurlijk had ik niets minder verwacht dat die metaaldetector af zou gaan zodra ik erdoor ging. Hip hoi! Een fouillering als cadeau. Nu op zich is dat niet zo erg, maar de manier waarop het personeel dit aanpakt is het toch wel even waard te vermelden. Zodra er beslist wordt: Die gaan we fouilleren!, hebben ze hiervoor toch wel een speciale manier om dit aan hun collega's duidelijk te maken. Nog voor ik het besef zie ik die douane verantwoordelijke, -agent of hoe je zo iemand ook noemt, naar een ander roepen, naar mij wijzen met de, voor mij onsterfelijke, woorden: Nederlandstalig lichaam! Nu op zich niet echt een anekdote om mee te beginnen, maar het heeft wel iets weg van bandwerk als je reizigers gaat beginnen te klassificeren als Nederlandstalig lichaam.
31 januari 2010, 18:45Zaventem
Toen ik besloot naar Indië te gaan, dacht ik bij mezelf: Nu kan ik tenminste ergens naartoe gaan zonder iemand mij zou herkennen... En genoeg onder jullie weten hoe rampzalig ik ben met namen onthouden. Ik durf zelfs te wedden dat van minstens de helft van diegene die dit lezen, dit al is voorgevallen, al dan niet meermaals.
Maar ik dacht dus oprecht dat mijn afscheid van mijn ouders het laatste bekende gezicht zou zijn dat ik voor de komende 11 weken zou zien... Was dat even dom van mij om dat te hopen. Want wat gebeurd er? Ik stap op mijn vlucht naar Londen (om daar uiteraard over te stappen), ga rustig aan het raam zitten en lees het veiligheidsboekje door (alhoewel iedereen die Fight Club al eens heeft gezien, spontaan andere plannen krijgt met die foldertjes). Na enkele minuten staat er een gedaante in de gang met een grijns naar mij te kijken, een grijns die ik ergens van herken, vanuit een ver verleden. Pas na een minuut valt mijn roepie en herken ik de gedaante als mevrouw Pas, de vrouw waar ik in het eerste middelbaar nog, op een zeer activerende manier, nog wiskunde van heb gekregen. Ik herkende ze niet meteen, maar ik moest wel spontaan terugdenken aan die tijd in het middelbaar dat ik punten verloor omdat ik mijn tussenstappen nooit opschreef. En niet alleen zat ze, samen met haar man en 2 vrienden, op hetzelfde vliegtuig, maar zat ze ook naast mij. Nu het feit dat ze hoogstwaarschijnlijk die reis geboekt heeft vanuit een reisbureau in Overijse, zal er mee te maken hebben, maar het was wel een verrassende wending van het lot, en een vreemd begin aan een, voor mij, nog vreemder avontuur. Ik vraag mij af... met mijn geluk zit ik straks waarschijnlijk nog naast minister De Crem (u weet wel, criminelen onder elkaar...)
1 februari 2010, 19:00In de lucht tussen Delhi en Bhubaneswar
Pas geland, op zoek naar een verbinding naar Bhubaneswar. Hiervoor dus eerst naar een of ander raar toeristenbureau in het midden van de stad, op zich niet zo erg, heb ik al eens mij kunnen vergapen aan deze vreemde wereld. Tot ik de eerste slums zag en meteen een zwaarmoedig gevoel mijn nieuwsgierigheid overnam. Je ziet ze zo vaak op foto's, tv, internet, ... En ik dacht dat ik wist wat ik moest verwachten van armoede. Dit was dus maar half waar. Al die schrijnende beelden van hutten gebouwd van plastic zakken, takken, wat aarde en ander afval, zijn volledig waar. Elk beeld ik had bij die armoede klopte, maar ik was er niet op voorbereid. Pas als je die hutten ziet, besef je pas dat daar weldegelijk mensen in wonen en leven, of meer overleven.
Gelukkig werd ik iets later toch wel wat op gebeurd door een auto, en geloof me dit was gewoon te grappig om te verzinnen, die was gerepareerd met krantenpapier. Delen van die auto waren blijkbaar kapot, dus wa hadden ze blijkbaar niet beter gevonden dan daar vulmiddel en krantenpapier tegen te gooien...
Ik had gehoopt op een treinritje, maar blijkbaar was dit 32 uur in plaas van de hemelse 25, waardoor ik veel te laat in Bhubaneswar zou aankomen. Dus met veel tegenzin een binnenlandse vlucht genomen, die echter wel pas om 18:15 zou vertrekken.
Oh ja, de vlucht naar Delhi, neen ik heb niet naast De Crem gezeten, ja ik heb goed geslapen ginder, neen het eten trok op niets, neen ik heb geen jetlag en ja het was even pijn hebben toen ik uitstapte om half 11. Ik was ingestapt met de Zaventemse -2° en krijg dan een droge walm van 25° over mij heen.
Dus, In Delhi, in de transitzone nog 4 uurtjes wachten in het verschiet. Het ideale moment om eens Ruchika zelf te contacteren en om eens het thuisfront iets te laten weten. Enkel spijtig dat die telefoons ginder niet werkten. Na veel vijven en zessen, toch verbinding gekregen, Ruchika gecontacteerd en zelfs een computer gevonden waar ik eens iets kon van mij laten horen. Voor de, lieftallige, mensen met wie ik toch even heb kunnen babbelen, hebben wel gemerkt dat ik er stilaan door was, die kleine dutjes in het vliegtuig waren wel handig maar ver niet genoeg, en zeker niet met oplopende temperaturen voor een winterbeer zoals ik. Daarbovenop was het niet bepaald een leuk moment om achter een computer te zitten, aangezien die naast mij grofweg porno aan het zien was, dus ben ik maar subtiel afgedruipt (hihi woordgrapje, sorry ben vermoeid, dan wordt mijn humor kinderachtig(er)) en ben mijn voeten laten masseren. Als je ooit in Delhi domestic airport bent, moet je dat echt eens laten doen, lekker decadent. In een wachtruimte staan daar dan een 5 tal machines waar je uw voeten moet insteken op een knopje duwen en genieten, en gratis... Waarom ze dat niet in Zaventem hebben, gaat boven mijn klein verstand.
Maar ondertussen zit ik op een vliegtuig richting Bhubaneswar, met een kwakzalver die een encyclopedie over reflexologie aand het blokken was, een geluk dat hij niet kan lezen wat ik schrijf.Weeral een, naar voeten riekende, maaltijd gekregen, maar nu tijd voor een dutje...
1 februari 2010, 22:22Bhubaneswar
Een ingewikkeld gedoe hier ze, de taxi's zijn hier even chaotisch als in Delhi, maar over de taxi's ga ik straks een bonustekstje schrijven (voor de trouwe fans) vol met avontuur, gevaar, romance, verrassende verhaalwendingen, kanker, adopties, explosies, drama, horror, spannende achtervolgingen, enz... maar dan zonder de romance, verrassende verhaalwendingen, kanker, adopties, explosies, drama of spannende achtervolgingen. (muhahaha, toch leuk als je net beseft dat je enkele seconden van je leven hebt verspild...)
Maar wel redelijk snel geland, taxi vastgekregen, enkele telefoontjes en ik stond aan mijn hotel. Wel een van de goedkoopste hotels hier, en je zult later wel zien waarom. Enkele mensen van Ruchika zijn ook afgekomen, enkele dingen afgesproken, zeker omtrent mijn accomodatie, maar daar zul je in de toekomst nog wat over lezen.
En nu zit ik op mijn, gele, kamer eindelijk wat te ontspannen. Tijd voor een echt dutje...
2 februari 2010, 18:11Bhubaneswar
Veel heb ik niet echt kunnen slapen gisterennacht, claxons en huilende straathonden gecombineerd met een enorme warme kamer stonden dat wel wat in de weg. Maar de morgend was het ergste. Mijn eerste wasbeurt op zen Indisch zal ik waarschijnlijk nooit vergeten. De wasbak had ik, gezien zijn bruine kleur, niet veel intentie voor om te gebruiken. Op naar de douche: werkt niet... vreemd. Dan zie ik een kraan koud water beneden aan de muur, een grote emmer en een beker... Gebruik uw fantasie maar, ik was meteen wakker.
Niet veel later kwam Bimal, een van de medewerkers, mij oppikken en bracht mij naar het hoofdgebouw van Ruchika. Een eerste kennismaking met de mensen en op naar mevrouw Khurana, de stichter en verantwoordelijke voor heel het project, die spijtig genoeg om medische redenen thuis moest blijven. Eens bij mevrouw Khurana, die iedereen liefkozend Mama noemt spraken we over wat mij te wachten staat en waar ik allemaal les zou gaan geven. Zo ben ik ook een middelbare, openbare school binnengeraakt, waar ik geschiedenis ga mogen geven. Uiteraard kwam ook mijn accomodatie aan bod, aangezien het hotel waar ik nog tot morge in verblijf proper noch goedkoop was. Dus waar ga ik binnnkort verblijfen? Neen niet de Four Seasons, maar ik krijg een gezellig plaatsje in het kantoor van mevrouw Khurana samen met een matras, kussen en deken? Ik moet gewoon de matras smorgens tegen de muur zetten om het niet in de weg te laten lopen. Meer kan een mens niet wensen, doet me denken aan al die keren dat ik bij anderen op hun kot ben blijven slapen, en omgekeerd.
Dan het middageten. Ooit dacht ik: Die Indiërs stoeffen altijd maar over hoe pikant hun eten is, dat zal wel meevallen... Nu buig ik nederig, meer ga ik er niet over zeggen, maar het was wel enorm lekker!
Daarna naar een festival in het centrum van Bhubaneswar. In Orissa allen wonen er 62 verschillende stammen, die dus vandaag een festival hielden om hun culturen te promoten en beschermen.
Met een fantastische gids aan mijn zij, zat ik in no time te geniete van kruidenthee, en nu drink ik van men leven geen zakje lipton meer.
Ondertussen is het half 7, dus zo metteen opnieuw even pijn lijden aan het pikante eten en terug naar mijn hotelkamer.
31 januari is het zo ver, dan vertrek ik voor 11 weken naar Indië...
Op deze site zal ik proberen wekelijks een klein verslagje te schrijven van mijn ervaringen, bedenkingen en (als het lukt) voorzien van wat beeldmateriaal. En neen, ik gebruik geen Facebook aangezien niet iedereen op die site zit en omdat die site mij stilaan begint te irriteren. Ik zal het proberen hier gewoon simpel, gezellig en (mij kennende) ludiek te houden.
Heb je vragen of een verzoek (dit is dus gericht naar GroepT collega-studenten of oud-mentoren die graag wat extra informatie of eerstehands beeldmateriaal nodig hebben), wend jullie maar tot het forum. Uiteraard kan iedereen dat mij te hard mist (met andere woorden: iedereen dus) iets achterlaten van een kort woordje tot de heuse liefdesverklaringen.
Veel meer woorden ga ik er nu niet aan vuil maken, alvast veel toekomstig lees- en huiverplezier...
Ahja: voor de gevoelige lezer: ik weet dat ik een redelijk politiek incorrecte manier van schrijven durf hanteren. Daarom zal ik, bij wijze van zelfcensuur, aan het begin van elke blog waar het wat "kleurrijker" aan toe gaat, een kleine waarschuwing zetten. Langs de andere kant wordt elke vorm van kritiek wegens mijn politiek incorrecte teksten vierkant uitgelachen en verder genegeerd. Dit is enkel mijn logboek van wat ik zie, voel, doe, ervaar en denk...
