5 februari 2010, 17:27  Bhubaneswar

Waarschuwing: niet voor “studenten” van SOCA...

Al 2 dagen geleden dat ik nog iets neerschreef, en je zou denken dat ik ondertussen wat zou hebben gezien of meegemaakt... Ochja, helemaal juist! De vorige post was wel met een wat minder goed gevoel geschreven, maar zo'n momenten moet je ook wel kunnen relativeren.

Gisteren ben ik verschillende slumschooltjes gaan bezoeken. Als je er een idee van wilt hebben, een klein, stenen gebouwtje, ongeveer 4 op 8 meter maximum, de muren vol met tekeningen en posters. Geen banken, enkel wat matjes om op te zitten, 2 leerkrachten en in totaal een 50-tal kinderen. Sommige hadden boekjes, andere krijtbordjes, nog andere plaatjes met rekenoefeningen. Lang niet al de didactische materialen waar de gemiddelde Belgische leerkracht van droomt, maar uiteindelijk doet dat er weinig toe. Maar het bezoek op zich, als vreemdeling (zeker zo'n bleekscheet als ik), is een ervaring op zich. 50 kindjes tegelijk die met hun hoge stemmetjes “namaste!” roepen, iedereen die je dan met een nieuwsgierige blik aankijkt en dan de leerkracht die met een boekje afkomt en vraagt of ik iets wil schrijven. Ze leven misschien in armoede, als je die kindere zo blij krijgt met dat beetje onderwijs... maakt veel goed. Nu gewoon hopen dat ik dat even goed doe volgende week.

Verder heb ik nog wat voort kunnen werken aan mijn lesvoorbereidingen, zeker mijn les moraal morgen. Geloof het of niet, maar ik ga moraalmethodologie moge geven aan 50 leerkrachten hier, dus als dat zo goed door ga, neem ik binnen de 10 jaar meneer Vogels' job over...

Deze morgend begon al wat minder, had wat last van mijn darmen, maar tegen de middag ging het al goed genoeg. Tijdens de middag heb ik zelfs de eerste keer geprobeerd met mijn handen te eten (ik hoor genoeg mensen zeggen: “De Jos? Sinds wanneer gebruikte die dan bestek?” Maar ik bedoel het specifiek op het eten zoals de gemiddelde Indiër, en niet met de lepel en vork zoals de domme toerist.

Wat mij ook is opgevallen, dat als mensen met je beginnen te praten, het voor 80% over huwelijken,  families, liefjes, enz... gaat. Deze middag zelfs kreeg ik te horen dat ik maar best met een Indische vrouw trouw. Nu toegegeven: Indische vrouwen zijn gewoonweg bloedmooi, maar ik denk niet dat ik zo snel het roodharig Europees schoon ga kunnen missen. En een Indische met ros geverfd haar, zoals door één voorgesteld, klinkt gewoonweg fout...

Dezenammidag ben ik nogmaals naar de slums getrokken, om een sessie fisiotherapie bij te wonen, uiteraard voor gehandicapte kinderen. Het geween van de kinderen doet wel zeer aan je hart, maar als je dan beseft dat het voor hun eigen goed is, is het wel mooi dat ze dat tenminste kunnen hebben van medische hulp. In het zaaltje zaten ook 2 andere studentes, die een masteropleiding volgden in sociaal werk en bezig waren met hun thesis. Je zou het kunnen vergelijken met studentes van SOCA, maar dan aantrekkelijk en respectabel. Uiteraard vroegen ze deze charmante Europeaan om een handtekening en contactgegeven, dus als ik ooit de roodharige deernes beu ben, weet ik waar te zoeken...

Eens terug onderweg naar Ruchika was ik dan nog zo vereerd een prachtig ritueel mee te maken. Een stoet trok door de straten, met boxen die aan volle kracht muziek speelde met op het einde een jongen helemaal opgekleed met enkele mannelijke familieleden naast hem. Mijn reisgezel, vertelde mij dat dit een ritueel is waarin een kind uit de Brahmin-kaste, waar hijzelf ook lid van was, een volwassene werd en het beroemde lintje moest beginnen dragen.

Voor ik afsluit, zal ik proberen, indien het internet het toelaat, jullie verrijken met enkele sfeerbeeldjes....

De eerste is een foto van mijn "badkamer", die gele emmer is mijn jacuzzi. Dan mijn avondmaal van gisteren, toen nog met bestek, nu al met handen. Dan een foto van het Ruchika hoofdgebouw en om te eindigen: dar op de grond slaap ik.

05-02-2010, 00:00 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

3 februari 2010, 20:54  Bhubaneswar

Waarschuwing: Trieste post

Ik heb vandaad de eerste keer de slums van dichtbij gezien… Je zult ze oit wel is gezien hebben in de les of tv en je zal waarschijnlijk gedacht hebben: “Oh dat is wel erg…” Geloof me, je hebt er geen idee van, je hart bloedt ervan, het doet zeer. Ik heb het in een vorige post al eens vermeld, maar het is echt niets meer dan hutten opgetrokken uit plastic, takken en andere rommel. Ik was er naartoe gegaan met een van de dokters, een fisiotherapeut. Hij is in Ruchika verantwoordelijk voor het project voor gehandicapte kinderen in de slums. Die kinderen worden doorgaans zwaar verwaarloosd, hebben geen kindertijd, laat staan dat ze medische hulp of onderwijs krijgen, als dat al een zeldzaamheid is voor de gezonde kinderen…

04-02-2010, 15:56 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

31 januari 2010, 16:58 Zaventem

Heb net de mama en de papa braaf vaarwel gezegd, ben mij gaan inchecken en op naar de douane. Natuurlijk had ik niets minder verwacht dat die metaaldetector af zou gaan zodra ik erdoor ging. Hip hoi! Een fouillering als cadeau. Nu op zich is dat niet zo erg, maar de manier waarop het personeel dit aanpakt is het toch wel even waard te vermelden. Zodra er beslist wordt: “Die gaan we fouilleren!”, hebben ze hiervoor toch wel een speciale manier om dit aan hun collega's duidelijk te maken. Nog voor ik het besef zie ik die douane verantwoordelijke, -agent of hoe je zo iemand ook noemt, naar een ander roepen, naar mij wijzen met de, voor mij onsterfelijke, woorden: “Nederlandstalig lichaam!” Nu op zich niet echt een anekdote om mee te beginnen, maar het heeft wel iets weg van bandwerk als je reizigers gaat beginnen te klassificeren als “Nederlandstalig lichaam.”

31 januari 2010, 18:45 Zaventem

Toen ik besloot naar Indië te gaan, dacht ik bij mezelf: “Nu kan ik tenminste ergens naartoe gaan zonder iemand mij zou herkennen...” En genoeg onder jullie weten hoe rampzalig ik ben met namen onthouden. Ik durf zelfs te wedden dat van minstens de helft van diegene die dit lezen, dit al is voorgevallen, al dan niet meermaals.

Maar ik dacht dus oprecht dat mijn afscheid van mijn ouders het laatste bekende gezicht zou zijn dat ik voor de komende 11 weken zou zien... Was dat even dom van mij om dat te hopen. Want wat gebeurd er? Ik stap op mijn vlucht naar Londen (om daar uiteraard over te stappen), ga rustig aan het raam zitten en lees het veiligheidsboekje door (alhoewel iedereen die Fight Club al eens heeft gezien, spontaan andere plannen krijgt met die foldertjes). Na enkele minuten staat er een gedaante in de gang met een grijns naar mij te kijken, een grijns die ik ergens van herken, vanuit een ver verleden. Pas na een minuut valt mijn roepie en herken ik de gedaante als mevrouw Pas, de vrouw waar ik in het eerste middelbaar nog, op een zeer activerende manier, nog wiskunde van heb gekregen. Ik herkende ze niet meteen, maar ik moest wel spontaan terugdenken aan die tijd in het middelbaar dat ik punten verloor omdat ik mijn tussenstappen nooit opschreef. En niet alleen zat ze, samen met haar man en 2 vrienden, op hetzelfde vliegtuig, maar zat ze ook naast mij. Nu het feit dat ze hoogstwaarschijnlijk die reis geboekt heeft vanuit een reisbureau in Overijse, zal er mee te maken hebben, maar het was wel een verrassende wending van het lot, en een vreemd begin aan een, voor mij, nog vreemder avontuur. Ik vraag mij af... met mijn geluk zit ik straks waarschijnlijk nog naast minister De Crem (u weet wel, criminelen onder elkaar...)

1 februari 2010, 19:00  In de lucht tussen Delhi en Bhubaneswar

Pas geland, op zoek naar een verbinding naar Bhubaneswar. Hiervoor dus eerst naar een of ander raar toeristenbureau in het midden van de stad, op zich niet zo erg, heb ik al eens mij kunnen vergapen aan deze vreemde wereld. Tot ik de eerste slums zag en meteen een zwaarmoedig gevoel mijn nieuwsgierigheid overnam. Je ziet ze zo vaak op foto's, tv, internet, ... En ik dacht dat ik wist wat ik moest verwachten van armoede. Dit was dus maar half waar. Al die schrijnende beelden van hutten gebouwd van plastic zakken, takken, wat aarde en ander afval, zijn volledig waar. Elk beeld ik had bij die armoede klopte, maar ik was er niet op voorbereid. Pas als je die “hutten” ziet, besef je pas dat daar weldegelijk mensen in wonen en leven, of meer overleven.

Gelukkig werd ik iets later toch wel wat op gebeurd door een auto, en geloof me dit was gewoon te grappig om te verzinnen, die was gerepareerd met krantenpapier. Delen van die auto waren blijkbaar kapot, dus wa hadden ze blijkbaar niet beter gevonden dan daar vulmiddel en krantenpapier tegen te gooien...

Ik had gehoopt op een treinritje, maar blijkbaar was dit 32 uur in plaas van de “hemelse” 25, waardoor ik veel te laat in Bhubaneswar zou aankomen. Dus met veel tegenzin een binnenlandse vlucht genomen, die echter wel pas om 18:15 zou vertrekken.

Oh ja, de vlucht naar Delhi, neen ik heb niet naast De Crem gezeten, ja ik heb goed geslapen ginder, neen het eten trok op niets, neen ik heb geen jetlag en ja het was even pijn hebben toen ik uitstapte om half 11. Ik was ingestapt met de Zaventemse -2° en krijg dan een droge walm van 25° over mij heen.

Dus, In Delhi, in de transitzone nog 4 uurtjes wachten in het verschiet. Het ideale moment om eens Ruchika zelf te contacteren en om eens het thuisfront iets te laten weten. Enkel spijtig dat die telefoons ginder niet werkten. Na veel vijven en zessen, toch verbinding gekregen, Ruchika gecontacteerd en zelfs een computer gevonden waar ik eens iets kon van mij laten horen. Voor de, lieftallige, mensen met wie ik toch even heb kunnen babbelen, hebben wel gemerkt dat ik er stilaan door was, die kleine dutjes in het vliegtuig waren wel handig maar ver niet genoeg, en zeker niet met oplopende temperaturen voor een winterbeer zoals ik. Daarbovenop was het niet bepaald een leuk moment om achter een computer te zitten, aangezien die naast mij grofweg porno aan het zien was, dus ben ik maar subtiel afgedruipt (hihi woordgrapje, sorry ben vermoeid, dan wordt mijn humor kinderachtig(er)) en ben mijn voeten laten masseren. Als je ooit in Delhi domestic airport bent, moet je dat echt eens laten doen, lekker decadent. In een wachtruimte staan daar dan een 5 tal machines waar je uw voeten moet insteken op een knopje duwen en genieten, en gratis... Waarom ze dat niet in Zaventem hebben, gaat boven mijn klein verstand.

Maar ondertussen zit ik op een vliegtuig richting Bhubaneswar, met een kwakzalver die een encyclopedie over reflexologie aand het blokken was, een geluk dat hij niet kan lezen wat ik schrijf.  Weeral een, naar voeten riekende, maaltijd gekregen, maar nu tijd voor een dutje...

1 februari 2010, 22:22  Bhubaneswar

Een ingewikkeld gedoe hier ze, de taxi's zijn hier even chaotisch als in Delhi, maar over de taxi's ga ik straks een bonustekstje schrijven (voor de trouwe fans) vol met avontuur, gevaar, romance, verrassende verhaalwendingen, kanker, adopties, explosies, drama, horror, spannende achtervolgingen, enz... maar dan zonder de romance, verrassende verhaalwendingen, kanker, adopties, explosies, drama of spannende achtervolgingen. (muhahaha, toch leuk als je net beseft dat je enkele seconden van je leven hebt verspild...)

Maar wel redelijk snel geland, taxi vastgekregen, enkele telefoontjes en ik stond aan mijn hotel. Wel een van de goedkoopste hotels hier, en je zult later wel zien waarom. Enkele mensen van Ruchika zijn ook afgekomen, enkele dingen afgesproken, zeker omtrent mijn accomodatie, maar daar zul je in de toekomst nog wat over lezen.

En nu zit ik op mijn, gele, kamer eindelijk wat te ontspannen. Tijd voor een echt dutje...

2 februari 2010, 18:11  Bhubaneswar

Veel heb ik niet echt kunnen slapen gisterennacht, claxons en huilende straathonden gecombineerd met een enorme warme kamer stonden dat wel wat in de weg. Maar de morgend was het ergste. Mijn eerste wasbeurt op zen Indisch zal ik waarschijnlijk nooit vergeten. De wasbak had ik, gezien zijn bruine kleur, niet veel intentie voor om te gebruiken. Op naar de douche: werkt niet... vreemd. Dan zie ik een kraan koud water beneden aan de muur, een grote emmer en een beker... Gebruik uw fantasie maar, ik was meteen wakker.

Niet veel later kwam Bimal, een van de medewerkers, mij oppikken en bracht mij naar het hoofdgebouw van Ruchika. Een eerste kennismaking met de mensen en op naar mevrouw Khurana, de stichter en verantwoordelijke voor heel het project, die spijtig genoeg om medische redenen thuis moest blijven. Eens bij mevrouw Khurana, die iedereen liefkozend “Mama” noemt spraken we over wat mij te wachten staat en waar ik allemaal les zou gaan geven. Zo ben ik ook een middelbare, openbare school binnengeraakt, waar ik geschiedenis ga mogen geven. Uiteraard kwam ook mijn accomodatie aan bod, aangezien het hotel waar ik nog tot morge in verblijf proper noch goedkoop was. Dus waar ga ik binnnkort verblijfen? Neen niet de Four Seasons, maar ik krijg een gezellig plaatsje in het kantoor van mevrouw Khurana samen met een matras, kussen en deken? Ik moet gewoon de matras smorgens tegen de muur zetten om het niet in de weg te laten lopen. Meer kan een mens niet wensen, doet me denken aan al die keren dat ik bij anderen op hun kot ben blijven slapen, en omgekeerd.

Dan het middageten. Ooit dacht ik: “Die Indiërs stoeffen altijd maar over hoe pikant hun eten is, dat zal wel meevallen...” Nu buig ik nederig, meer ga ik er niet over zeggen, maar het was wel enorm lekker!

Daarna naar een festival in het centrum van Bhubaneswar. In Orissa allen wonen er 62 verschillende stammen, die dus vandaag een festival hielden om hun culturen te promoten en beschermen.

Met een fantastische gids aan mijn zij, zat ik in no time te geniete van kruidenthee, en nu drink ik van men leven geen zakje lipton meer.

Ondertussen is het half 7, dus zo metteen opnieuw even pijn lijden aan het pikante eten en terug naar mijn hotelkamer.

03-02-2010, 00:00 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden  

17-01-2010, 23:24 Geschreven door Joeri "Jos" Verheyden