Zout op onze huid, wind in de haren, zand in de oren, een bad vol zon en een zee vol water….kortom een dagje strandvakantie als afsluiter van een weekje Lanzarote. Een zee die enkele dagen terug nog omheind was met dranghekkens en tribunes om ons, supportende gekke vrouwen, op afstand te houden van de afgetrainde ironmannenlijven in pinguincostuums. Net 1200 haringen in een ton die draaien en keren en plots veranderen in een nest vlijtige werkmieren die onvermoeid een fiets over het eiland rondsleuren om nog wat later als antilopen te beginnen lopen. Alsof hun leven ervan af hing. Van al dat afzien gelijk een beest valt er nu nog weinig te bespeuren. Buiten de grijns van een luiaard misschien of het naapen van een wandelende tak gezien de stramme spieren. Een stalen vogel vliegt ons morgen al terug met een buidel mooie ervaringen op onze rug…. Zoek de beestjes

Charlotte en Martine

Gisteren hebben we een vrouwendag georganiseerd. Een rondleiding in Lanzarote verzorgt door Johan en Philip. We volgden de Ironmanroute en konden genieten van een prachtige verscheidenheid aan landschappen. Onwezenlijke uitzichten van kilometers lava in combinatie met hemelsblauw water in El Golfo, een woestijnachtig gebied met op de achtergrond een canyon en vergezichten van op de Haria en Mirador del Rio. Allemaal stuk voor stuk mooie natuurgebieden die ons weer doen herinneren hoe nietig we wel zijn. De kracht van het water, de kracht van de vulkanen, de kracht van de wind. Misschien is dit het wel die de Ironman hier zo aantrekkelijk maakt. Je bent hier zo nietig maar verkeert dan eventjes in de waan toch iets te betekenen. Misschien is het dit waanmoment die een mens drijft. Maar een dagje later sta je bij het aanblikken van de natuur weer met je voeten op de grond.

’s Avonds genoten we nog wat van de zon en aten in een lekker visrestaurantje…..

Beste mensen,

Wij willen jullie hartelijk danken voor de talrijke reacties, mooie teksten, aanmoedigingen, steun en support. Het heeft ons zeker verder geholpen richting Luik. Hoeveel sneller we daardoor geworden zijn is niet geheel duidelijk. Met cijfers zijn we namelijk niet zo goed, Pol, maar we timmeren sudoku-gewijs aan de weg. En wat er allemaal door ons hoofd speelt is onbeschrijfelijk. Het was opvallend hoe helder het water was in de Roeselaarse vaart. We zagen de vissen bedenkelijk kijken en zich afvragen of zij ook geen wedstrijd aan land moesten organiseren. Het kopje zit nog fris in het begin op de fiets en je denkt aan Hasselt. En in Limburg gaat alles iets trager en dat was deze keer niets anders. Ook de intonatie van ons gekreun klonk Limburgs. En dan van Hasselt naar Luik…. Dan speelt van alles door het hoofd. Zou er geen stad liggen tussen de twee waar we ook tevreden zouden mee zijn. Maar neen…. In Luik wonen de Preudhommes en de Dufours, daar moeten we zijn. Verschillende keren krijg je een Luikse wafel rond de oren maar je moet door, misschien is er wel een goede kapper. Luik ligt zeker verder van Hasselt dan vorig jaar, da’s een feit. Aan de meet is het echter euforie, de pijn aan de versleten onderdelen (zijn op z’n 40ste aan vervanging toe) is helemaal verdwenen.

Ook hebben wij bewondering voor wie Luik op 5km van Hasselt ligt en wie ernaar toe moet na het werk en het huishouden. Doe zo voort.