Alweer een tijd geleden dat ik nog wat gepost had. Ik weet het. Ik had niet echt veel zin om mijn leven weer eens in een stuk tekst te zetten. Maar vandaag heb ik daar op een of andere manier wel weer zin voor. Oké, zin hebben is een groot woord, maar goed, here we go:
S Bitte stop gewoon, echt stop. Ik kan er niet meer tegen dat je de hele dag door begint te zeuren dat ik een anorexia geval ben. Ik eet heus wel genoeg, misschien zelfs te veel. En het is toch niet omdat ik een paar dingen niet meer lust, ik ineens niets meer ga eten hè. Mijn moeder propt me vol gezond en evenwichtig eten. Ik heb er geen ontkomen aan. En dat ik eens een banaan in de middag eet wil toch niet zeggen dat ik echt ga lijnen? Komaan, jij moet toch de persoon zijn om te weten dat ik dat absoluut niet kan volhouden. En een paar maanden geleden was ik misschien een beetje te mager, maar jij weet toch ook hoe dat kwam. Jij weet toch ook dat ik toen bijna niet meer kon. Jij was er live een getuige van. Ik begrijp dat je je zorgen om me maakt, absoluut, maar ik word er echt gek van. En dat je me afbreekt tot en met, maakt me nog meer kapot. Ik heb het al zo moeilijk de laatste weken, alleen, dat weet jij niet, of toch half, maar niet alles. Je zult nooit alles te weten komen over mij, ookal denk je dat je alles weet. Sommige dingen waarmee ik worstel, zullen nooit in de buitenwereld komen. En moest ik anorexia hebben, zou ik het je echt wel vertellen. En ik heb het niet, daarvoor ben ik véél te dik. Of ben ik de enige die dat ziet? En is het dan zo raar als ik honger heb? Moet je dan altijd zo reageren? Ga je nu elke dag zeggen: "Wow, Jorinde heeft eens honger! Waar is de pers? Waar zijn de kranten? Dit is wereldnieuws!" Echt ga je dat elke dag nu zeggen? Ik ben eens benieuwd.
