ADRIAENSEN Jozef

° 16.12.1894 Minderhout

+ 14.10.1918 Moorslede

Sdt. 3^e cie.,  1^e Bn., 12^e Linieregiment (na reorganisatie ingedeeld bij het 6^e Linieregiment)

Jef Adriaensen was milicien van de lichting van 1914 en in dienst op het ogenblik van de Duitse inval.

De IIe Infanteriedivisie, waartoe het 6^e Linieregiment behoorde, had in de beginfase van het geallieerde Eindoffensief van 1918 de sector Pervijze – Diksmuide bezet. Op 10 oktober ‘18 kreeg de divisie het bevel om de uitgeputte troepen voor Moorlede te gaan aflossen en de offensieve acties in deze sector voort te zetten. Jef Adriaensen lost er op 12 oktober met het 6^e Linieregiment het 6^e Jagers te Voet af, dat in de voorgaande dagen erg zware verliezen heeft geleden. Op 14 oktober bestormde het 6^e Linieregiment, ’s morgens na een beschieting van drie minuten, de ‘Flandern Stellung’. Na uren van zware strijd bleek dat het regiment tegen de avond een terreinwinst van bijna zeven kilometer had geboekt, maar Jef Adriaensen kon niet meer van dit succes genieten want hij was één van de tientallen gesneuvelden die op die dag in het stamboekregister van het 6^e Linieregiment moesten neergepend worden. Drie dagen nadat hij dodelijk door een salvo uit een machinegeweer was neergemaaid, werden zijn stoffelijke resten op het slagveld geborgen en de daaropvolgende dag begraven op de gemeentelijke begraafplaats te Beitem – Rumbeke, in graf nr. 1. Op 11 oktober 1921 werd hij op verzoek van de familie herbegraven op de gemeentelijke begraafplaats naast de kerk te Meerle. 

Hij was een zoon van Corneel Adriaensen en Anna Catharina Gysbrechts. Jozef Adriaensen was landbouwer / molenaar en woonde op de Elsakker in Meerle.

21-10-2017 om 15:03 geschreven door janhuijbrechts  

ADRIAENSEN Jacob

° 07.07.1892 Hoogstraten

+ 09.06.1915 Amersfoort (Nl.)

Sdt., 7^e Linieregiment 

Jaak  Adriaensen  had in 1914 onder meer deelgenomen aan de verdediging van de Nete-stelling en de zware afweergevechten rond Lier. Hij werd na de val van Antwerpen, vermoedelijk op 12 oktober ’14, geïnterneerd in Nederland. Om en bij de 33.000 Belgische militairen waren er, na de capitulatie van Antwerpen niet in geslaagd het terugtrekkende leger te vervoegen en hadden zich om aan Duitse krijgsgevangenschap te ontkomen laten interneren in het neutrale Nederland. Aanvankelijk kwam hij met 15.000 lotgenoten in Amersfoort terecht. Ze kregen er onderdak in de Juliana van Stolbergkazerne die normaal gezien 4.000 man kon huisvesten. De hemeltergende toestanden in dit overbevolkte kazernecomplex dwongen Bosboom, de toenmalige Nederlandse minister van Oorlog, om al op het einde van oktober ’14 twee nieuwe interneringskampen met houten barakken te laten bouwen in de legerplaats Zeist in de gemeente Soesterberg. Dit kamp bestond uit twee deelkampen, elk met 24 immense barakken op een oppervlakte van 25 ha., gescheiden door een brede passage tussen beide delen, afgezet met manshoge prikkeldraad. In het kamp van Zeist werden een kleine 12. 000 Belgische militairen geïnterneerd, waaronder Jaak Adriaensen. Aanvankelijk waren ook hier de levensomstandigheden bijzonder slecht.  Op 2 december ’14 brak er zelfs een heuse opstand uit. De Nederlandse wachtcommandant, die geen ervaring had met dergelijke zaken, liet zijn veiligheidstroepen, na een waarschuwing het vuur openen: 8 geïnterneerde Belgen werden gedood en er vielen 18 gewonden…. Bosboom was na dit debacle verplicht om de kampen te reorganiseren en het strenge militaire regime af te zwakken.

Jaak Adriaensen zou echter nog weinig van deze hervormingen meemaken want hij overleed op 9 juni ’15 in de ziekenboeg van Kamp Zeist aan een acute maagbloeding. Hij was één van de 921 manschappen van het 7^e Linieregiment die de Eerste Wereldoorlog niet overleefden… Hij werd oorspronkelijk op 11 juni ’15 begraven op de katholieke begraafplaats van Amersfoort maar in 1960 werden de Belgische militairen die hier lagen ontgraven en bijgezet op het Belgisch militaire ereperk van Harderwijk. Vreemd genoeg staat hij op de begrafenissteekkaarten van het ministerie van Defensie aangeduid als soldaat in het 1^e Bn. Genie van de 1^e Legerdivisie…

Jacob Adriaensen was een zoon van Jozef Adriaensen en Joanna Doms. Voor het uitbreken van de oorlog was hij landbouwer en woonde hij bij zijn ouders op hun boerderij in de Loenhoutsebaan.

21-10-2017 om 14:51 geschreven door janhuijbrechts  

Meer dan honderd jongemannen uit de gemeenten die vandaag deel uitmaken van de stad Hoogstraten, kwamen tijdens de Eerste Wereldoorlog om het leven. Een veelvoud van hen werden, zoals dat indertijd zo mooi omschreven werd, ‘in bevolen dienst’ gewond. Weer anderen werden voor de duur van de oorlog geïnterneerd in het neutraal gebleven Nederland of belandden achter het prikkeldraad van een krijgsgevangenkamp in Duitsland.

Met deze blog probeer ik de herinnering aan hen nieuw leven in te blazen. In de eerste jaren die volgden op de Wapenstilstand was dit vanzelfsprekend. De doden herinneren was een noodzaak voor de rouwenden, maar de gewelddadige dood van zoveel jongemannen maakte die herinnering ook tot een plicht voor de hele samenleving. Elke gewapend conflict, elke oorlog verbreekt immers de normale patronen van leven en sterven en die anomalie moest na ’14-’18 des te meer worden uitgelegd omdat het aantal slachtoffers van een totaal andere schaal waren dan al wat men voorheen gewoon was én omdat de doden eigenlijk burgers waren die uit alle geledingen van de samenleving afkomstig waren. De meest van de Hoogstraatse gesneuvelden waren ongehuwd, maar enkelen waren gehuwd en hadden al kinderen. Veel van hen waren boerenzonen of arbeiders maar er waren ook bedienden, ambtenaren, studenten en priesters onder de gevallenen. De meesten van hen hadden voor het uitbreken van de oorlog wellicht niet verder gereisd dan Antwerpen of Breda, maar enkelen van hen zouden ver van huis in Nederland, Engeland, Duitsland, Frankrijk en zelfs Congo aan hun einde komen. Sommigen hebben zelfs geen gekend graf en zijn tot op de dag van vandaag officieel vermist gebleven wat het rouwproces voor de nabestaanden zeker niet gemakkelijker heeft gemaakt…

Vandaag, meer dan een eeuw later, is het herinneren heel wat minder vanzelfsprekend geworden. De dood van deze jongemannen liet een pijnlijke leegte achter in de Noorderkempen. Wat bleef was enkel de herinnering. De herinnering, die een houvast en wellicht ook troost bood na het vernietigende conflict dat zovele menselijke relaties had kapotgemaakt. Maar deze herinnering verloor in de loop der jaren veel van haar kracht en in feite zijn we vandaag de dag als gemeenschap vergeten wie deze jongemannen waren. De steeds meer vervagende foto’s, een paar brieven en de namen op de oorlogsmonumenten zijn vaak de enige tastbare herinnering die er nog van hen rest. Daarom deze blog tegen het ‘Grote Vergeten’.  Opat u niet zou vergeten dat achter elke naam op de oorlogsmonumenten in het Hoogstraatse een mens en een verhaal, sterker nog, een tragedie schuilgaat….    

‘Wij zijn de doden thans. Maar kortgeleden

nog levenden, die liefhadden en streden

voor dat schoon land, waarvan wij zonen waren.

Nu liggen wij alleen in Vlaanderens aarde,

In Flanders Fields…’

Uit ‘In Flanders Fields’ van Anton Van Wilderode

21-10-2017 om 14:33 geschreven door janhuijbrechts