Bijlagen:
dag 1 disney.jpg (227.1 KB)   
dag 2 disney.jpg (266.7 KB)   
dag 3 disney.jpg (225.1 KB)   
dag 4 disney.jpg (163.9 KB)   

Misschien eerst een berichtje over Babs omdat zij veel gaat terug komen  in mijn berichtjes.

Ik heb haar leren kennen als ik met ballet ben begonnen in september 1995. De balletlessen gingen door in Ekeren de Mix, wat nu ‘Den Deugniet’ is geworden.

Onze juf moest daar weg maar ging op een andere plaats lesgeven, dus zijn we haar gevolgd.

Iedere zaterdag van 11 tot 12u hadden we les. Onze vriendschap is begonnen door beurtelings te rijden. Babs woont dichtbij waar mijn bomma en bompa vroeger woonde in Stabroek en dat was niet ver van ons.

Naargelang elkaar beter te leren kennen werden we vriendinnen, en zelfs beste vriendinnen.

Zoals ik al eerder zei we deden echt alles met elkaar. Er mocht geen week gepasseerd zijn of Babs wist al mijn weetjes en ik die van haar. Heel in het begin van onze vriendschap kwamen we alleen elk weekend bij elkaar. Dan bleef zij bij mij of ik bij haar slapen en deden de gekste dingen. Zo gingen we zelf dansjes maken, wat wil je als je samen ballet doet. Maar we hebben ook kampen gebouwd in het bos achter haar tuin. We zaten ook beiden op de muziekschool. We hebben zelfs een liedje gemaakt om mee te doen aan Junior Eurosong. Maar voordat we ons konden inschrijven werd ik ziek en is het er nooit meer van gekomen.

We gingen ook samen op reis. Vooral zij met mij. Zo zijn we een paar keer naar de zee geweest, onder anderen na mijn eerste chemo. Maar ook een keer voor Nieuwjaar. Babs had voor bij het toetje 3verschillende slagrooms bij. Gewone, chocolade en advocaat (dat is eigenlijk een sterke drank, maar in de slagroom zat alleen de smaak).

We waren ook dol op cakes maken, of eigenlijk meer op het deeg opeten. Maar onze favoriet was thee, met sojamelk, suiker en slagroom. Vanwaar we dat haalde weet ik niet meer, maar dat kwam iedere keer ter sprake als Babs bij ons was.

We zijn ook naar de Ardennen geweest, waar mijn zus en ik, een chaletje hebben. We zijn er 2x naar toe geweest. Liesse, mijn zus, had ook telkens een vriendinnetje mee. Dat waren echt toffe vakanties. Zo hebben we er een dansje ingeoefend voor het clubfeest van de atletiek waar mijn zus en ik leden van waren. Maar ook sprookjesachtige boswandelingen met allerlei verschillende, zware, actieve opdrachten in de hitte. Ook speelde we ’s avonds cavalcade, het zotste spel dat er is. Het is een bordspel, waarbij je met 3goede ridders de prinses moet bevrijden uit haar toren. Maar je moet er oppassen voor de zwarte ridder en de tovenaar. Op zich is het niet echt zo spectaculair, maar mij maakte het er wel van. De drie goede ridders hadden de namen: vettige Soi, rosse Rik en schele mon. De zwarte ridder was die Zwette (jep we zijn van het Antwerpse). De tovenaar was: die ouwe sufferd en de prinses was: de sjoos. We hadden ze niet alleen namen gegeven maar we spraken ook in hun plaats als ridders. Het was echt lachen, gieren, brullen dat de tranen over onze kaken rolde van plezier.

Wat ook nog leuk is om te vertellen is dat Babs en ik een televisieprogramma wouden maken in het Hinnigies. Als je het Ketnet- programma Kulderzipken kent weet je waarover ik spreek. Als je het niet kent, moet je maar eens naar de bijhorende filmpje gaan kijken.

Babs had een cassette gemaakt in de vorm van een radio programma, en het ging over onze eerste reis naar de Ardennen. Alle grappige dingen waren er in omvat. Je moet het filmpje echt eens bekijken dan weet je waarover ik onderandere spreek, wat wij zoal deden. (je moet 2x op de play knop klikken en naar ongeveer 10min36 gaan, daar begint het waarover ik spreek)
Ooh ja, nog een leuk iets dat we gedaan hebben. We hadden een modeshow georganiseerd bij ons thuis. Mijn zusje was het model en Babs en ik waren de schminksters en dressers. We hadden de naam Jeanne en Jeannine. Echt super! We hadden het ook opgenomen. Als ik het filmpje vind zal ik het er nog mee opzetten.

Bijlagen:
http://kulderzipken.weebly.com/11-het-kasteel-rinkelt.html   

Mijn eerste chemo weet ik nog heel goed. Het was een vrijdag of een zaterdag. Het was mijn eerste chemo die ik in mijn arm kreeg. Het deed geen pijn, ik voelde er niets van.

Mijn mama had ervoor gezorgd dat we een weekendje naar Oostende konden gaan, we hebben daar een appartementje. Maar het nog leukere was dat mijn beste vriendin Babs (Barbara) mee mocht.

Ze was mijn allerbeste vriendin. Ik kende haar van ballet al van mijn 5jaar. We ware al 10jaar beste vriendinnen. We deden alles met elkaar. We gingen samen op reis, we kwamen ieder weekend bij elkaar langs om te slapen, Babs kwam zelf in de week  veel naar ons. Mijn mama aanzag haar als een derde dochter. Moest er iets gebeuren met de ouders van Babs zou mijn mama haar direct onder haar hoede nemen.

Ik zal over haar nog wel wat meer vertellen in een volgend bericht.

Terug over mijn eerste chemo. Tegen ’s avonds voelde ik me misselijk. Ik ben dan op het balkonnetje gaan zitten in de frisse zeelucht en het ging beter. Babs was bij me komen zitten omdat ze niet wou dat ik er alleen was. Ze had haar ipod mee zodat we samen op het balkon konden meezingen met onze favoriete liedjes.

Voor de rest weet ik niet veel meer van dat weekend. Ik weet wel nog dat we ’s anderendaags, als ik wat beter was, een warme chocomelk hebben gedronken aan het casino van Oostende.

18-01-2011, 15:10 geschreven door Sarrah

Zoals je al eerder las moest ik een stukje van mijn eileider laten afnemen om te laten invriezen. Hier een beschrijving hoe mijn verblijf daar is verlopen.

Eerst heb ik de dokter ontmoet die alles zou regelen. Ik moest wat vragen beantwoorden en daarna was het wachten.

Samen met mijn mama zijn we eerst iets gaan eten in het restaurant in het ziekenhuis.  

Nu weet ik niet meer of ik er 2 of 3dagen ben verbleven, omdat ik me ineens bedenk dat je eigenlijk nuchter moet zijn voor een operatie. Maar dat terzijde.

Na dat we iets gegeten hadden gingen we naar de afdeling waar ik een kamer kreeg. De verpleegsters waren alles behalve lief. Ze spraken alleen maar Frans en liepen er altijd zuur bij. Gelukkig was mijn mama er om te vertalen, want mijn Frans was niet zo goed. Ik kreeg iets om rustig te worden en dan werd ik in een ziekenhuis pyjama met bed en al naar de operatiekamer gebracht. Daar moest ik dan nog in een gang wachten. Het duurde uren voor ze me kwamen halen. Uiteindelijk kwam ze me halen. Ik moest op de operatietafel gaan liggen. De chirurg nam een kommetje voor je in slaap te doen. Hij zei dat het niet echt lekker rook, maar dat ik maar moest denken aan de parfum van prins Laurent. Maar die heeft dan een vieze parfum hoor!

Na enkele seconde was ik in slaap. Gelukkig weet ik van de operatie zelf niets, maar dat is ook de bedoeling natuurlijk.

Het moment dat ik voor het eerst wakker werd hoorde ik een geschreeuw naast me. Ik lag blijkbaar in de ontwaak kamer, wist mijn mama later te vertellen.

Ze zijn mij 3x komen vragen wat mijn naam was en of ik naar mijn kamer wou. Ze moeten die vragen stellen om te weten of je goed wakker bent en/of dat alles oké is. Maar 3x!! Ik antwoordde telkens weer, Sarrah en ja. Maar pas na 3x werd ik naar mijn kamer gebracht en uit dat geschreeuw gehaald.

Op mijn kamer was mijn mama al. Na een verdoving ben je altijd wat suf en heb je precies te veel gedronken want dan heb je verschrikkelijke hoofdpijn. Ik had honger maar je mag nog niet meteen iets eten omdat je maag er raar op kan reageren.

Ik had al eens een operatie ondergaan, wanneer ze dat bolletje hadden weggehaald. Na die operatie mocht ik, als ik goed wakker was, een klein beetje water drinken. Als dat goed ging mocht het een beetje meer. Als dat ook goed ging mocht ik een heel glas drinken. Als dat uiteindelijk goed ging mocht ik een yoghurtje eten.

In Brussel mocht ik niets drinken of eten. Ze zeiden dat, dat nooit mocht na een operatie.

Het avond eten dat ze serveerde was al voorbij en ik had nog niets gegeten. Mijn mama wist dat het wel mocht omdat ik het al had meegemaakt. Dus ze nam het glas vanuit de badkamer en gaf me beetje bij beetje het water. Dat ging goed.

Ik voelde me niet goed en was enorm draaierig. Wanneer er een verpleegster binnen kwam om alles te checken (de vriendelijkste die er rondliep) zag ze dat mij bloeddruk enorm laag was.

Mijn mama dacht dat het was omdat ze me het water had gegeven.

De verpleegster vroeg of ik al iets gegeten had, maar dat was natuurlijk niet zo. Ze bracht me vlug een schoteltje met wat kaas en een boterham, dat nog over was van de kar. Van zodra ik dat binnen had voelde ik me veel beter. Mijn mama was blij dat het niet haar schuld was, en dat ze eigenlijk ervoor gezorgd heeft dat ik niet helemaal van mijn stokje was gedraaid.

Ik moest er een nachtje blijven maar gelukkig kon mijn mama in een bed naast mij blijven.

Als ik er voor kon kiezen ging ik nooit meer naar dat ziekenhuis.

18-01-2011, 15:01 geschreven door Sarrah

De volgende berichten heb ik wat opgesplitst omdat het anders te langdradig wordt en te saai. Daarom eerst uitleg over hoe alles grof weg is verlopen terwijl ik ziek was en daarna wat anekdotes over hoe mijn verblijf in de ziekenhuizen, thuis en op school was.
Veel leesplezier!

18-01-2011, 14:21 geschreven door Sarrah

Ik weet al de juiste data's niet meer maar dat doet er niet veel toe. Ook de volgorde van bepaalde onderzoeken of gebeurtenissen kunnen ook verkeerd zijn, maar ook hier weer doet dat er niet veel toe, zolang jullie maar weten hoe het ongeveer bij mij is verlopen.
Hier en daar zal ik nog wel andere dingen vergeten, maar zodra ik er terug opkom, komt het er zo snel mogelijk bij.

Ik denk de voorlaatste week van september 2005 werd ik wakker en zag ik een bultje in mijn nek. Mijn mama is nooit overbezorgd geweest maar wij delen alles met elkaar, dus ging ik hier ook mee naar haar.

Eigenlijk zonder iets op papier te weten wist ze al hoe laat het was, omdat ze hetzelfde al had meegemaakt met mijn papa.

Ik denk de dag zelf nog dat we naar onze huisarts zijn gegaan. De dokter had wat bloed genomen om te laten onderzoeken wat het zou kunnen zijn, misschien hooikoorts of van een kattenkrab. Ik was ook vaak moe op school waardoor ik soms echt niet naar school kon.

Ik deed atletiek en was niet echt slecht, en daar merkte ik ook dat het niet meer ging. Ik was voordurend draaierig en moe.

Maar de bloedonderzoeken wezen niets uit.

Er is dan een afspraak gemaakt in het ziekenhuis om dat bultje weg te laten nemen en te laten onderzoeken. Na dat het onderzocht was hebben we een afspraak met een kinderarts gekregen.

Zij heeft ons het uiteindelijke nieuws gegeven. Ik had dezelfde kanker als mijn papa Hodgkin, ik denk zelfs tot op het zelfde niveau. Je weet, uit mijn bericht over mijn gezin, dat ik erg hard op mijn papa trekt. Maar het rare is dat Hodgkin niet overerfbaar is. Ik trek gewoon zo hard op mijn papa dat ik zelfs ook zijn zwakke plekken heb.
Op de leeftijd van 15 weet je wat het ongeveer inhoud, zeker als je vader het ook heeft gehad. Maar je staat er niet bij stil wat voor impact het op je leven zal hebben. Mijn mama daarentegen wist dat allemaal wel en na dat we bij de kinderarts waren geweest barste ze in tranen uit. Maar ze was sterk en zorgde meteen voor actie.

We zijn in de laatste week van september 2005 dan naar een oncoloog geweest in het Paola kinderziekenhuis in Antwerpen, Dr. Philippe Maes. De beste dokter die je kan indenken.

Hij vertelde mijn mama en mij wat de volgende stappen zouden zijn. Ik zou eerst een operatie moeten ondergaan om eens stukje van mijn eileider te laten wegnemen om te laten invriezen. Waarom ze dit deden was omdat ik na de chemo wel eens onvruchtbaar zou kunnen zijn en omdat de vermijden was er die operatie. Nadat ze het stukje hadden weggehaald hebben ze het ingevroren om het later te kunnen gebruiken als ik dan toch onvruchtbaar zou zijn geworden.

De dag nadien moest ik nog een PET-scan ondergaan. Dit was een test van heel mijn lichaam, vanbinnen. Om te kijken of er nog andere kliertjes waren.

Na de uitslag van de PET-scan was ik al in behandeling bij dokter Maes. Het zou een half jaar chemo zijn. Ik heb het eerst in mijn arm gekregen maar er zat een gevaarlijk middel bij die de aders van mijn armen konden kapot maken. Als dit zou gebeuren moest ik een porthacat laten steken. Dit was ook het geval. Een porthacat is een soort doosje dat ze onder je huid steken met een buisje dat in je ader gaat. Je moet er dan een plakker opplakken die de plek verdooft en dan kunnen de verpleegsters prikken zonder dat het pijn doet en zo de chemo geven.

Ik kreeg 2weken chemo in de vorm van pilletjes en dan moest ik 2weken achter elkaar in het ziekenhuis verblijven voor een weekend om nog een andere chemo te krijgen, maar dan via de porthacat. Ik denk dat er meetsal 1 week tussen zat tussen de weekends en de nieuwe pilletjes.

Zo ging dit door tot maart à april, dat weet ik niet zo goed meer.

Zo dat was in het kort het ‘medische dossier’. In de volgende berichtjes lees je leukere dingen. Want je zou zeggen hoe kan kanker nu leuk zijn? Maar ik heb heus veel leuke dingen meegemaakt. Ook een paar minder leuke, maar over het algemeen was het niet zo slecht.

18-01-2011, 00:00 geschreven door Sarrah