|
Ik weet al de juiste data's niet meer maar dat doet er niet veel toe. Ook de volgorde van bepaalde onderzoeken of gebeurtenissen kunnen ook verkeerd zijn, maar ook hier weer doet dat er niet veel toe, zolang jullie maar weten hoe het ongeveer bij mij is verlopen.
Hier en daar zal ik nog wel andere dingen vergeten, maar zodra ik er terug opkom, komt het er zo snel mogelijk bij.
Ik denk de voorlaatste week van september 2005 werd ik wakker en zag ik een bultje in mijn nek. Mijn mama is nooit overbezorgd geweest maar wij delen alles met elkaar, dus ging ik hier ook mee naar haar.
Eigenlijk zonder iets op papier te weten wist ze al hoe laat het was, omdat ze hetzelfde al had meegemaakt met mijn papa.
Ik denk de dag zelf nog dat we naar onze huisarts zijn gegaan. De dokter had wat bloed genomen om te laten onderzoeken wat het zou kunnen zijn, misschien hooikoorts of van een kattenkrab. Ik was ook vaak moe op school waardoor ik soms echt niet naar school kon.
Ik deed atletiek en was niet echt slecht, en daar merkte ik ook dat het niet meer ging. Ik was voordurend draaierig en moe.
Maar de bloedonderzoeken wezen niets uit.
Er is dan een afspraak gemaakt in het ziekenhuis om dat bultje weg te laten nemen en te laten onderzoeken. Na dat het onderzocht was hebben we een afspraak met een kinderarts gekregen.
Zij heeft ons het uiteindelijke nieuws gegeven. Ik had dezelfde kanker als mijn papa Hodgkin, ik denk zelfs tot op het zelfde niveau. Je weet, uit mijn bericht over mijn gezin, dat ik erg hard op mijn papa trekt. Maar het rare is dat Hodgkin niet overerfbaar is. Ik trek gewoon zo hard op mijn papa dat ik zelfs ook zijn zwakke plekken heb.
Op de leeftijd van 15 weet je wat het ongeveer inhoud, zeker als je vader het ook heeft gehad. Maar je staat er niet bij stil wat voor impact het op je leven zal hebben. Mijn mama daarentegen wist dat allemaal wel en na dat we bij de kinderarts waren geweest barste ze in tranen uit. Maar ze was sterk en zorgde meteen voor actie.
We zijn in de laatste week van september 2005 dan naar een oncoloog geweest in het Paola kinderziekenhuis in Antwerpen, Dr. Philippe Maes. De beste dokter die je kan indenken.
Hij vertelde mijn mama en mij wat de volgende stappen zouden zijn. Ik zou eerst een operatie moeten ondergaan om eens stukje van mijn eileider te laten wegnemen om te laten invriezen. Waarom ze dit deden was omdat ik na de chemo wel eens onvruchtbaar zou kunnen zijn en omdat de vermijden was er die operatie. Nadat ze het stukje hadden weggehaald hebben ze het ingevroren om het later te kunnen gebruiken als ik dan toch onvruchtbaar zou zijn geworden.
De dag nadien moest ik nog een PET-scan ondergaan. Dit was een test van heel mijn lichaam, vanbinnen. Om te kijken of er nog andere kliertjes waren.
Na de uitslag van de PET-scan was ik al in behandeling bij dokter Maes. Het zou een half jaar chemo zijn. Ik heb het eerst in mijn arm gekregen maar er zat een gevaarlijk middel bij die de aders van mijn armen konden kapot maken. Als dit zou gebeuren moest ik een porthacat laten steken. Dit was ook het geval. Een porthacat is een soort doosje dat ze onder je huid steken met een buisje dat in je ader gaat. Je moet er dan een plakker opplakken die de plek verdooft en dan kunnen de verpleegsters prikken zonder dat het pijn doet en zo de chemo geven.
Ik kreeg 2weken chemo in de vorm van pilletjes en dan moest ik 2weken achter elkaar in het ziekenhuis verblijven voor een weekend om nog een andere chemo te krijgen, maar dan via de porthacat. Ik denk dat er meetsal 1 week tussen zat tussen de weekends en de nieuwe pilletjes.
Zo ging dit door tot maart à april, dat weet ik niet zo goed meer.
Zo dat was in het kort het medische dossier. In de volgende berichtjes lees je leukere dingen. Want je zou zeggen hoe kan kanker nu leuk zijn? Maar ik heb heus veel leuke dingen meegemaakt. Ook een paar minder leuke, maar over het algemeen was het niet zo slecht.
18-01-2011, 00:00 geschreven door Sarrah
|
