Verlengd weekend... op naar Lesotho. Een land die zich situeert in het zuid-oosten van Zuid-Afrika, evenwel omsingelt door Zuid-Afrika. Klaar voor een rit in de auto van toch om en bij 5 uur vooraleer we de grens kunnen oversteken.
Onderweg komen we allerlei soorten dorpjes tegen... geciviliseerde en andere dorpjes (townships). De townships zijn echt wonderbaarlijk, er staan weinig of geen 'echte' huizen. Meestal zijn het hutten of barakken gebouwd uit hout of gegolfde platen die bij een sterke windstoot zo in elkaar kunnen vallen. Ook zijn het gewoon straten in aarde, maw, geen asfalt of cement of what so ever. Hier en daar zie je ook mensen de drukke snelweg oversteken met boodschappen etc. Eens verder in Free state vinden we slechts hier en daar kleine dorpjes/stadjes, verder hier en daar een boerderij of enkele huisjes.... 2 tolwegen en 5 uur later zijn we dan eindelijk gearriveerd bij de grensovergang van Zuid-Afrika en Lesotho. Eindelijk zien we nog eens lichten langs de straat, want zelfs de snelwegen zijn niet verlicht buiten Pretoria en Johannesburg (Gauteng regio).
Na de grens (Maseru bridge) overgestoken te hebben, rijden we binnen in Maseru, de hoofdstad van Lesotho. Het is al donker bij aankomst en onze kamer is geboekt in The Post Trading Guesthouse in Roma, zo'n kleine 2 uur rijden van Maseru. Toch beslissen we om te stoppen in Maseru en iets te eten. Niet volledig overtuigt door de buurt vinden we een pizzeria in een toch iets verlichte buurt in de stad. Tot zover hebben we nog geen enkele blanke gezien. Zijn hier geen blanke aanwezig in Lesotho of komen ze gewoon niet op straat als het donker is? Na het eten gaan we verder naar Roma. Daar blijkt de buurt nog iets 'erger' te zijn dan in Maseru. Overal zwarte mensen die roekeloos straten oversteken en allerlei dingen beginnen te roepen als er een auto passeert. Op een gegeven punt moeten we een straatje inslaan om ons gasthuis te bereiken. Staat daar wel niet een groepje mannen (stuk of 6) op de hoek van die straat en als wij inslaan zien we dat ze achter ons komen lopen, de auto aanraken, vanalles roepen... Redelijk geschrokken vinden we ons gasthuis, maar er is amper licht. We zien iemand staan aan de poort, maar hebben geen idee wat we moeten doen. Uiteindelijk zijn we naar die poort gereden met de auto om toch zo weinig mogelijk risico's te lopen dat er iets gebeurt. De man aan de poort deed gewillig open en was vriendelijk. Het gasthuis zelf was ook enorm mooi en proper. Alles met omheiningen, dus we waren veilig voor de nacht. Die avond in de tourguide zitten zoeken waar we naartoe konden gaan de volgende 2 dagen. Er waren 2 mogelijkheden: Malealea en Semonkong. Beide hadden de mogelijkheid tot op tocht met paarden, waterval zien, bushman pictures.... Uiteindelijk kozen we voor Malealea Lodge waar we een 2 daagse paarden-trektocht gingen doen doorheen de bergen, met 's nachts een verblijfplaats in een typisch dorpje in de bergen zelf.
Om 6u zijn we dan opnieuw vertrokken met de auto voor een rit van een uur naar Malealea. Nu het daglicht aanwezig was zag alles er minder angstwekkend uit. Blijkbaar moet je inderdaad opletten als je in het donker over de straten wandelt. Gelukkig hadden we voor de meeste kilometers opnieuw asfalt, behalve voor de laatste 7km toen we effectief het echte bergen-gebied inreden. Het uitzicht was onvoorstelbaar, rustig en kalm, geen overbodig lawaai die alle rust verstoren. Toegekomen in Malealea Lodge krijgen we elk een paard aangeboden die onze beste vriend zal zijn voor de volgende 2 dagen. Er werd ons een gids meegestuurd en een extra paard die onze kleren, ons eten en ons water zou dragen voor de volgende 2 dagen. Om 10u smorgens waren we op weg voor onze 2 daagse door de bergen op een paard. Het uitzicht was opnieuw onvoorstelbaar, hier en daar een klein dorpje zonder elektriciteit, lopend water, etc... Overal waar het wat plateau is was wat landbouwgebied, overal herders met koeien of schapen of paarden die los rondlopen.... Nu moet wel gezegd worden dat het lastiger is dan je zou denken om op een paard door de bergen te reizen, constant op en neer. Plus dan heb je nog eens de droogte en de felle wind die het niet altijd even makkelijk maakt. Toch wordt je overal begroet door kinderen die in de dorpjes leven. Vanaf het punt dat ze paarden zien in de verte komen ze 'Hallo' of 'ByeBye' roepen tot je volledig uit hun zicht bent verdwenen. Wat mij wel opgevallen is, is dat de om de een of andere reden de vrouwen het minst vriendelijk zijn. Je krijgt er amper een goeiedag of een glimlach van.
Om 3u30 in de namiddag zijn we dan uiteindelijk toegekomen in het dorpje waar we zouden overnachten in een typisch hutje, opgebouwd met hout en stenen en mix van water en aarde (ofzoiets) en gedroogd gras.... Eigenlijk een typisch huisje die je in documentaires zou te zien krijgen. Geen elektriciteit opnieuw, geen lopend water, enkel een soort van waterput die tegen de avond uitgeput was. Vanaf dat dorpje was het een uur stappen om de waterval te zien. Jammergenoeg hebben we de waterval niet te zien gekregen want Gulio (de italiaan waar ik mee mee was) wou niet in het donker koken. En aangezien het tegen 6u al donker begint te komen, gingen we het niet meer halen om de waterval te bekijken. Dus heb ik gezegd dat het in orde was en zijn we gewoon in het dorpje gebleven :( Het dorp zelf was ook fascinerend om te zien, hoe de mensen koken, hoe ze zich bezighouden, hoe tegen de avond alle herders met hun kudde terug komen om de nacht door te brengen... Ook 's nachts was het wonderbaarlijk. Een prachtige sterrenhemel, waar zelfs de melkweg te zien was. Kleine lichtpuntjes die verschenen op de andere bergen, waar mensen kampvuurtjes aanstaken. Je kan je niet voorstellen hoe donker het is als je het niet eens hebt meegemaakt. Uitgeput zijn we dan om 8u30 s avonds in ons bed gekropen, want om 7u s morgens vertrokken we opnieuw naar Malealea Lodge.
Zo gezegd, zo gedaan.... om 7u zondagmorgen in de felle wind vertrokken we opnieuw te paard voor een goeie 5 uur door de bergen. Onderweg zijn we een jonge vrouw tegengekomen die te voet naar een ander dorpje ging (ongeveer een uur te voet) om daar een klein minibusje te nemen die haar naar Maseru ging brengen om daar te werken. Maw, 1u te voet, 2 à 3u in het busje, werken en opnieuw 3 tot 4u eer ze thuis is s avonds. En dit iedere dag opnieuw.... onvoorstelbaar hoe ze daar leven. Hoe ze daar kunnen leven en toch gelukkig zijn... Op de weg terug een andere route genomen zodat we via de grotten gingen passeren om de 'bushman pictures' te zien. Jammergenoeg was de route lastiger en gevaarlijker dan de eerste dag. Op smalle paadjes tussen struiken en rotsen/stenen, naast je een grote afgrond naar de onderkant van de berg... Gevaarlijk en angstwekkend. Zelfs voor de paarden is het gevaarlijk... Zo heeft mijn paard een stap verkeerd gezet, is gevallen en gelukkig dat ze goeie snelle reflexen hebben, want ik dacht echt dat mijn paard de afgrond in was. Ik was een paar keer bang geweest omdat ze enorm dicht bij de rand van het pad wandelen (maar ze zijn het gewoon en weten waar ze moeten wandelen en waar ze naartoe gaan), maar op dat moment heb ik de schrik van mijn leven te pakken gekregen. Gelukkig is alles in orde gekomen en zijn we tot bij de grotten geraakt, waar de echo onvoorstelbaar is. De echo blijft weergalmen tussen de bergen door. De bushman pictures daarintegen waren een kleine tegenvaller. Ze werden indertijd gemaakt met bloed van dieren, maar door de tijd heen door onder andere het water en de vochtigheid zelf etc, zijn de tekeningen enorm vervaagd.
Om 2u waren we dan uiteindelijk terug in Malealea Lodge en konden we wat op adem komen vooraleer we de lange rit naar huis begonnen. In de Lodge was iedereen enorm vriendelijk en behulpzaam, maar eens daarbuiten zie je hoe zelfs kinderen aangepast zijn in zo'n mentaliteit. Wat ze precies doen is: ze maken een soort van verkeersdrempel met zand en dan gaan ze nog eens met een stuk of 10 in het midden van de straat staan. De auto's verplichten om effectief te stoppen en daarna benaderen ze je raam van je auto en vragen geld. Je ziet dit effectief hier en daar gebeuren, echt gevaarlijk en sommige zijn amper een jaar of 6. Gelukkig werden zo'n taferelen zeldzaam toen we uit het berggebied waren. Aan de grensovergang terug was er -zoals verwacht- een file, waar mensen dingen kwamen verkopen van auto tot auto. Aan de grensovergang hebben we dan uiteindelijk voor de eerste keer blanken gezien in Lesotho. Blijkbaar is er niet zo ver van de grensovergang een 'wijk' die White City genoemd wordt. Daar zag je effectief grotere en beter huizen, dus waarschijnlijk leven er daar blanken.
Na veel wachten en lang rijden op niet-verlichtte wegen zijn we rond middernacht toegekomen in ons gasthuis in Pretoria. Uitgeput, verbrand en vol insectebeten hebben we ons verlengd weekend afgesloten. Ondanks alle goeie en slechte ervaringen, ondanks alle goeie en slechte gevolgen was het een geslaagde trip die ik zeer niet had willen missen!
