Hartelijk bedankt voor alle verjaardagswensen op mijn blog, mijn mail of via telefoon! Zoals steeds is het hier zeer warm en plezant alsook op mijn verjaardagsdag.
Ik ben nog steeds moe van mijn reisje naar Costa Rica. Jammer genoeg zijn we maar een week kunnen gaan want eigenijk is dat veel te weinig voor zo een prachtig land te bezoeken. We hebben een vrij stomme beslising gemaakt om met de bus naar ginder te gaan. Want de waren twee dagen van 12 uur bus zitten en dan heb ik de wachtijd aan de grenscontroles nog niet meeegerekend. Centraal-Amerika staat een beetje op zijn kop de laaste weken door de varkensgriep. Dit viel vooral hard op aan de grens. We moesten massas veel vragenlijsten invullen of werden ondervraagd door mensen met mondkapjes en plastieke handschoentje. Hadden we keelpijn, hoofdpijn, koorts... Maar ik ben nog geen ééne keer ziek geweest in Honduras dus hebben ze mij, na betaling, toch maar doorgelaten.
Toen we eindleijk waren aangekomen in Costa Rica zijn we zo vlug mogelijk naar het strand getrokken. Waar het zeer toeristiscas en ook zeer tropisch was aangezien de aapjes daar letterlijk uit de bomen vielen en de regen en zonneschijn constant afwisselde. We hebben zeer zotte avonturen meegemaakt en hierdoor is het een reisje dat ik zeker nooit ga vergeten. Maar Honduras es mi país dus ik was ook weer blij terug thuis te zijn. Al valt de thuiskomst vaak tegen als mijn mama niet klaar sta met lekker eten of voor mijne was te doen. Maar ja plan treken hé zoals gewoonlijk! Geniet nog van de fotos en een dikke knuffel voor iedereen!
Dag iedereen! Er is weeral veel verandert en gebeurd sinds mijn vorig verslagje. De grootste verandering is dat ik niet meer in Copprome werk. Momenteel werk ik in de voormiddag in een schooltje waar ik Engelse les geef en in de namiddag help ik in een weeshuis. Het les geven vind ik zeer leuk, alleen moet ik al om kwart na vijf opstaan om te vertrekken en ik moet ook een uniform dragen (blauwe lange broek met wit blousse). Ook in het weeshuis kunnen ze mijn hulp goed gebruiken en de kinderen daar zijn veel braver als in mijn eerste werk. Het woord leerkracht is hier in Honduras percies magisch. Als je tegen de mensen vertelt dat je lesgeeft denken ze dat je super inteligent bent en krijg je meteen respect van iedereen. Op zich stelt mijn schooltje niet veel voor. Het is in een zeer arme wijk gelegen waar iedereen massas veel kinderen heeft en die moeten dan allemaal naar school gaan. Er zijn dan ook zeer veel en zeer slecht scholen in de buurt. De kinderen hebben geen boeken en ze moeten alles overschrijven van het bord in een schriftje, wat altijd zeer lang duurt. Ze hebben ook geen kopieermachine dus je kan nooit oefeningen of extra papieren afdrukken. Er is ook zeer weinig discipline in mijn schooltje. De leerkrachten kiezen zelf welke les ze geven en wanneer de lessen beginnen soms komen ze gewoon niet opdagen en krijgen de kinderen geen les. De examens zijn pas voorbij en bijna iedereen is gebuisd van Engels. Leren dat doet bijna geen enkele leerling dus ik had niet veel beters verwacht. Maar ik heb geduld en ze proberen toch altijd op te letten in de klas. Ik had eigenlijk verwacht dat ik zo een klas niet zou aankunnen en dat alles in het honderd zou lopen, maar het gaat allemaal zeer vlot. Ook al zitten er soms wel 30 kinderen in een klasje. Mijn andere job in het weeshuis is veel rustiger en maar goed ook want ik ben wel altijd zeer vermoeid als ik thuis kom.
Maar bon! Deze week was het vakantie voor iedereen hier in Honduras en ben ik samaen met een vriendin gaan reizen naar Comayaqua waar een super groot meer te zien is en daarna naar Teguciglapa waar er processie en Alfombras te zien waren. Alfombras zijn tekeningen die ze op straat maken met allemaal verschillende soorten zaagsel. De processies voelden voor mij en Katrijn een beetje aan als een mislukte carnavalstoet maar voor de mensen ginder werden het allemaal super serieus genomen. Was dus wel de moeite en ik heb me kei hard geamusseerd met Katrijn.
De tijd gaat hier veel te vlug voorbij en er staat nog veel op het programma. Zoals 4 dagen Copan, 1 week Costa Rica en 2 weken vakantie op de eilanden hier in Honduras. Dus redenen genoeg om jaloers op mij te zijn!!!
xxx JOLIEN Oh ja en nog een zalig Pasen aan iedreen! Jammer genoeg geen chocolade paaseieren voor Jolien dit jaar.
Ik heb met veel geduld enkele fotos op mijn blog gezet, ik hoop dat jullie ze mooi vinden. Hier gaat alles goed met mij. Het weekend was weer geweldig en de hitte is soms ondraagelijk hier. Geniet van de fotos.
Ik ben zeer blij dat zoveel mensen mijn blog bezoeken en het spijt me dat ik niet zo veel berichtjes achterlaat. Maar het internet werkt hiet niet zo goed als thuis en vaak is er geen electriciteit.
Maar hier in Honduras gaat alles goed met mij. Ik begin al te freaken dat ik over 4 maanden alweer terug naar huis moet gaan. De tijd gaat hier super vlug vooruit. Maar sommige dingen mis ik wel van thuis vooral de basics als patatjes en brood, wat ze hier bijna nooit eten. EN mijn familie en vrienden natuurlijk!! Om een beeld te scheppen van mijn leventje hier ga ik wat vertellen over de dieren. Eerst de cucarachas, dat zijn de kakerlakken die zich in de douche bevinden. Vieze, snelle en enge beesten. Maar niets vergeleken met de muggen hier. Want de muggenbeten zijn hier super groot en irriterend. En er is altijd kans op malaria. Dan zijn er de varkens. Heel grappig eigenlijk maar als het hier geregend heeft komen al de varkens naar buiten en gaan die in het midden van het straat in een modderpoel liggen. Er zijn hier bijna geen verharde wegen dus vaak een grote slijkboel. Hierdoor was ik vorige keer veel te laat want een varken wou niet van het straat gaan. Ongeloofelijk toch. Mieren zitten hier overal vooral op het fruit. Ik heb vandaag een slang gezien, volgens mij was het een giftige want ze was oranje met zwarte strepen en dat is toch wel het cliché beeld van gitigheid. Ben dit weekend Adam op de boerderij gaan bezoeken, maar de boerderijen hier hebben apen, arenden, wasberen echt super plezant. Volgend weekend ga ik met wat familie en vrienden naar de zee. Met 16 man zijn we in totaal maar we hebben zo een huisje gehuurd. Dus volgens mij word het hier echt super plezant. De jongens hier zijn wel zeer anders dan in Belgie: ze spreken u alllemaal aan en ik zit nooit alleen in de bus er is altijd wel iemand die een gesprek wil voeren met mij. Dus aandacht genoeg krijg ik hier. Er zijn juist 9 nieuwe vrijwilligers aangekomen ik mijn project allemaal amerikanen. Ze blijven maar een weekje en gaan alle gebouwen verven. En eentje kent Belgie super goed en praat zo wat Nederlands kweetnie hoe grappig. Maar bon elke dag gaat het beter met mijn Spaans en ik leer nog dagelijks nieuwe mensen kennen dus het word alsmaar toffer en het weer word alsmaar beter want normaal gezien was het vorige week de laatste regeval voor enkele maanden. Laat de hitte maar komen!!!
Hallo Hallo Ik ben aangekomen in El Progreso. Ben nog steeds moe want er was een afscheidsfeestje in Tegucigalpa en dat was nog laat uitgelopen. Mijn huisje hier in El Progreso heeft niet zo veel luxe dan het vorige in Tegucigalpa.´Princes of Belaire´ is normaal meer gewoon. Maar ik kan mij goed aanpassen, dus maakt niet veel uit. Er zijn maar 4 kamers. Een keuken, de badkamer en twee splaapkamers. Geen living, maar dat is niet zo erg want het is hier toch altijd warm genoeg voor buiten te zitten.Ook savonds blijft het hier zeer zwoel. Mijn huis heeft geen verharde weg zoals vele straten hier. We hebben wel een geweldig auto, zo een oud busje waar je met 8 in kunt zonder deur en echte roestbak. Ben vandaag naar de kerk geweest, wat wel een beetje tegenviel was dat de mis hier 4 uur duurde. Eerst is er een dankwoord voor God daarna bijbellessen en vervolgens preek. Mensen zijn hier zeer gelovige ze huilen en roepen tijdens de mis. Er word ook veel muziek gespeeld met onder andere drumstel en elektrische gitaar begeleid. En tenslotte gechiedenisles. De kerk bestaat hier uit en hangar met klapstoeltejs en vanvoor een klein altaartje ook nog een bigband omringd met 5 muziek boxen. Echt een speciale en uniek ervaring. Vol vreugde, verdriet, dans en hitte. Ondraagelijke hitte. Tijdens de geschiedeneis les moesten ze met waterzakjes langskomen. Mensen nemen ook canstant noties van de preek en geschiedenis les. Iedereen heeft zijn eigen bijbel bij ik denk dat er toch wel 80 man in de kerk zat. Het leukste was wel toen de pastoor mijn naam zei en mij welkom heten in de parochie. Iedereen in mijn omgeving kwam een hand en een kus geven. Zo zijn de mensen hier wel heel open en spontaan. Wat wel een probleempje is dat ze hier nogal een zwaar dialect hebben waardoor ik eigenlijk niet veel van de mensen versta. Thuis werd ik goed opgevangen door mijn nieuw zusje en ouders. Morgen is het eindelijk zo ver en ga ik beginne werken. Eigenlijk mis ik Tegucigalpa wel wat raar is want ik haat zulke grote vieze steden, maar daar was mijn ander gezinnetje en mijn afs vrienden en de andere belgen en een uitgaansleven. Ach ja ik zal het maar wat tijd geven. Ben nerveus voor morgen maar het zal wel goed aflopen. Moet er pas smiddags zijn dus ben wel van plan om langer te slapen dan vandaag. Want we moesten om zes uur opstaan voor de kerk...
