Hallo, het zijn drukke dagen geweest deze week- daarom vorige week geen het leven zoals het is -: de laatste voorbereidingen voor zondag op school, zaterdag heel de dag gekookt, maar zondag was het eindelijk zover: THE DAY!!! Om 6u wakker geworden. Typisch om 5u gingen ze bellen om de geluidinstallatie te leveren en pas om 6u15 telefoontje, zoveel te beter, konden wij een uurtje langer slapen. Aäron gaan helpen met installeren en Joke gerief beginnen verhuizen van Beres huis naar school. Om 6u30 geluid ok, om 7u kwamen de stoelen aan. Stoelen uitgelaad en nog meer gerief verhuisd. Een telefoontje van Hugo gekregen om ons veel succes te wensen. Tof, tof tof! Op school alles klaargezet, daarna onze mooie kleren aangetrokken. Om 9u kwamen de eerste kinderen toe. Superschattig met hun haar in de gel, wit hemdje, dasje en jeans. Alleen waren de leerkrachten nog nergens te bespeuren. Alle kindjes hun kleertjes aangetrokken voor het toneel en om 9u30 kwamen de leerkrachten eindelijk toe. Er waren bijna geen bussen, want het was de vuelta, een wielerwedstrijd die vandaag van Xela naar San Marcos ging. Om 10u15 konden we beginnen en het resultaat zie je op onze video. Echt machtig!! We hebben allemaal enorm genoten en de gastjes waren de max. Na het toneel volgde een dankwoordje van Aäron en ik. Daarna de diploma-uitreiking en daarna een dankwoordje van de abolita met de vreselijke stem in naam van alle grootouders (herinneringen aan het vreselijke filmpje van het liedje buenos dias senorita, ), toen danste ook de mama van Arthuro. Ze is 92 (!) en heeft heel haar leven ballet gedanst en wilde nu per se een dansje doen. Grappig hoe ze rondtrippelde, maar fantastisch voor zon oud vrouwtje. Staat ook op video trouwens. Daarna moesten Aäron en ik naar voor gaan en bedankte Zoia ons. Alle kindjes hadden een verrassing mee voor ons: een cadeautje typisch van Guatemala. Wat een verrassing, jaja de emoties kwamen naar boven. We hebben echt mooie dingen gekregen: twee rugzakken, een serviethouder, een asbak, een beker, sjaaltjes, tasjes, t-shirt, Hoe wij alles weer mee gaan krijgen naar huis, is een andere zaak natuurlijk. Daarna lekker Belgisch eten. De zon scheen de hele dag en iedereen was supercontent. We moesten op de foto met Renato en Sebastian, Mafer, Sofia, Machtig machtig machtig. We zijn nog steeds onder de indruk van deze fantastische dag. Veel fotos hebben we wel niet, omdat alles op video staat, toch een paar sfeerbeeldjes op de space. Ook veel bedankingen gekregen van iedereen en nu willen er nog meer gastjes naar de vakantiecursus komen. Bedankt aan iedereen die in ons geloofde, dankzij de vele steun uit België was deze dag en onze zes weken werken met deze gastjes mogelijk. Het was een grandioos feest om nooit meer te vergeten. Bedankt allemaal!!! En nu een weekje rust (dinsdag en woensdag gaan we met Bere en Maya naar de costa -niet de zee, maar wat het dan precies is, weten we ook niet- om te relaxen, s avonds halloween, dan 1 november: hier een groot feest en dan twee dagen nog iets anders doen) en dan op naar de vakantiewerking!!!
Nog één week en het is zover: de eindvoorstelling van het eerste deel van ons project!! Ondertussen zijn er al 72 (!) mensen ingeschreven en er moeten nog vijf kinderen hun blaadje afgeven. Wij hadden gehoopt op zon dertig geïnteresseerde familieleden, maar blijkbaar slaat dit erg aan. Er zou misschien zelfs iemand van de pers komen!! Spannend. Wij zijn dus volop bezig met de laatste voorbereidingen om op zondag 28 oktober ons project uit de doeken te doen aan de ouders, het sprookje Sneeuwwitje met de kinderen naar voor te brengen en typisch Belgisch eten te verschaffen. De klassen worden ook versierd met fotos, posters, zelfgemaakte werkjes van de kinderen. Het moet dus een groots afscheidsfeest worden, want het schooljaar zit er hier volgende week op! Gelukkig volgt onze vakantiewerking nog, want het ging toch allemaal zo vlug!! En geen nood: we filmen de hele zondag en in januari wordt dit ook bij ons, in het CC in Ledegem, vertoond in samenwerking met chiro Topeleute, maar meer daarover bij de terugkomst. Deze week hebben we trouwens ook examens van Engels voor de kinderen gemaakt. Ja,ja de kleuters hebben hier examens! En ze moeten er zelfs een beetje voor studeren.
Verder deze week naar een verjaardag van de tante (zus van Arturo) van Bere geweest. Rond 15 uur de maandag wisten we dat we daar s avonds gingen eten voor de verjaardag. Dan maar om 17.30 nog een kadootje gaan kopen. In het winkelcentrum ook de rest (Zoia, Arthuro en Jeca: die trouwens weer een weekje in Xela is) tegengekomen die ook nog een kadootje moesten kopen. Typisch! We werden daar om 18 uur verwacht!!!! Dan nog naar een papelleria de kadootjes laten inpakken. Gevolg: allemaal te laat!
Woensdag hadden we afgesproken met de twee Belgen die in Caras Alegres werken. We gingen met een hoop andere vrijwilligers samen gaan eten. Allemaal Belgen en Hollanders die in Caras Alegres werken. Onder andere één meisje uit Gullegem, die hier 8 maanden blijft en een koppel van Waregem die hier op doortocht zijn. Het meisje daarvan herkende Joke onmiddellijk, maar ze kon haar niet thuisbrengen. Maar het kwam uit: we zaten vorig jaar samen in de AILO. De wereld is toch klein hé. We zijn met een bende van 16 gaan eten in een klein Zwitsers restaurantje, dat helemaal bovenaan t stad lag. Een steile beklimming, maar een prachtig zicht op de hele stad. Park Central in het avondlicht, het theater, Het is wel niet echt gelukt om goede fotos ervan te nemen. Na de kaasfondue zijn we terug naar het centrum geweest en in Coco loco nog één gaan drinken. Om 23u30 terug naar huis, maar thuis kregen we niet onmiddellijk het slot open en toen we eindelijk binnengeraakten, stond Gio al klaar met een keukenmes voor de ladrones (dieven). Bere had weer eens niet verteld dat we laat thuis gingen zijn.
Vrijdagnamiddag kwamen ook Jacky, Diego en Roberto (van Huehuetenango) toe voor den doop van Monserrat van zondag. s Avonds beestje pakken gespeeld tot 3u s nachts: ze vonden het allemaal een machtig spel! En omdat Bere grandioos verloren had, moest zij de volgende ochtend ontbijt maken,
maar wat voor één: twee spiegeleieren, frijoles natuurlijk, tortillas met kaas en tomatensaus. Toch normaal? Maar we hebben er van genoten (zelfs Joke). Na het ontbijt zijn we een cadeau gaan kopen voor Monserrat (Bere en Jacky hadden weer nog geen). Toen we in de babywinkel toekwamen, waren ook Arthuro en Zoia daar: ook voor een cadeau voor Monshis (zoals iedereen dat kind hier noemt). Weeral typisch: de allerlaatste dag! Wij hebben ons cadeau al 14 dagen! En Jokes haar is af! Jacky is ook kapster en zaterdagmiddag eindelijk verlost van dat lange haar.
Zondag dus de doop van Monserrat! Om 7.30 opgestaan omdat we om 9.30 zeker klaar zouden zijn om te vertrekken naar de mis van monse. Maar, om 9.30 waren enkel wij klaar en Roberto. De andere twee liepen nog rond in hun pyjama. Jackie moest het haar doen van alle vrouwen in het huis van Luki (mama van monse) en Luki moest nog om de schoenen van Monserrat. Luki zelf vertrok maar om tien na tien terwijl de mis om 10 uur begon, wij tien minuten later. Om 10.30 eindelijk in de mis geraakt, die duidelijk al een heel eind bezig was. Een overvolle, lawaaierige kerk, met een preek waar je niets van verstaat. Dan ook nog op je knieën moeten zitten om te bidden en te communie met de hostie op je tong. Na de mis vond de doop van monserrat plaats die ongeveer tien minuten duurde. Dan naar het restaurant. We waren daar de eerste. Monserrat en Luki kwamen daar maar een half uur later aan want ze hadden eerst andere kleren aangedaan. Na anderhalf uur wachten met enkel maar een slecht drankje, melk van rijst en kaneel , dan eindelijk eten gekregen. De mensen zijn hier waarschijnlijk allemaal zo klein omdat ze zon kleine porties eten. Gelukkig had Zoia ook grote honger want ze heeft driemaal om meer brood en chirmol gevraagd. Als dessert nog een stuk taart en een kop koffie en dan allemaal terug naar huis. Samengevat, een wanordelijke, ongeregelde doop, waar Belgen zot van worden.
Eerst even zeggen dat ons illegale internetverbinding uiteindelijk beveiligd is waardoor wij dus niet meer op internet kunnen en we dus elke keer naar een internetcafé moeten. Daardoor zal er minder rap op alles gereageerd kunnen worden.
Vorige week druk aan ons project gewerkt en vandaag goed gerepeteerd zoals je op de fotos kan zien. Nogmaals, de mappen allerlei, little steps en project worden regelmatig aangepast met nieuwe fotos. Donderdag zijn ook Judith en de twee Belgen die in Caras alegres werken eens op bezoek geweest. Samen met hen zijn we aan het bekijken of we dit project kunnen steunen. Ze zouden graag naaimachines aankopen om de plaatselijke vrouwen te leren naaien. Meer hierover volgt later.
Dit weekend zijn we op bezoek geweest bij vrienden van Bere in Huehuetenango. Zaterdagmorgen vertroken, met een uurtje vertraging, maar we zijn in Guatemala, en 2 en een half uur l aangekomen bij Jackie. In de namiddag Chiantle bezocht. Daar een ijsje gegeten dat normaal gezien het beste van het beste is, maar eigenlijk helemaal niet zo speciaal was. Daar ook botten op maat laten maken voor Aäron. Binnen een maand zijn ze klaar. Dit voor de democratische prijs van net geen 50 euro! Ook de kerk bezocht, waar een maagd Maria uit zilver staat, waar mensen op hun knieën en luidop biddend voor zitten.
s avonds kwamen enkele vrienden op bezoek en hebben we een feestje gebouwd en uitbeelderke gespeeld tot in de vroege uurtjes. En om pa jaloers te maken, rum van 23 jaar gedronken. De volgende morgen vroeg opgestaan en naar de ruïnes van Zacaleu geweest. Een zeer mooi zicht met de bergen op de achtergrond en veel zon. Ook heel wat soldaten en politie aanwezig. s Namiddags lekker decadent gan doen in het buitenverblijf van de grootouders van Roberto. Buiten gegeten en de hele namiddag in het zwembad gelegen. Maandagmorgen om 4 uur met Roberto teruggekeerd naar Xela om op tijd op school te zijn.
Om af te sluiten nog enkele feiten:
Ze hebben hier overal supermooie botten voor Aäron aan spotprijzen van ongeveer 35 euro, maar de grootste maat hier is: 42!!!!!! Wanneer we naar een 45 vragen, staan ze te gapen alsof Aäron een alien is.
Joke zit vol met vlooienbeten en dat jeukt immens!! Aäron daarentegen heeft geen enkele!
Vanaf nu zijn we ook vereeuwigd op de school. Aan het boekenrek hangt nu een plaatje met daarop: Minibibliotheca: met dank aan Joke en Aäron en hun vrienden van België, september 2007. Maar dan wel in het Spaans natuurlijk. (ik probeer er een foto van te trekken maar het blinkt nogal en is onleesbaar, kga het dan eens filmen)
Vele groeten en tot volgende week
Joke en Aäron
Mensen die zin krijgen om ook eens naar hier te komen zijn heel zeker welkom. Leerkrachten Engels, mensen met een eigen project, enz zijn hier heel zeker welkom.
Indien je gewoon eens op bezoek wil komen kan je ook een reisje boeken, precio d amigos, bij Hugo De Vooght (diegene die hier telkens sluikreclame maakt).
weeral schitterende dagen achter de rug! Zaterdag om acht uur vertrokken met adrenalina tours naar San Cristobal Totonicapan. Daar eerst naar een wasplaats gaan kijken waar de mensen van het dorp hun kleren en zichzelf wassen, omdat ze geen geld hebben om thuis een douche, wasbak, te kopen. Een raar zicht. Iedereen staat daar tot aan zijn knieën in het water en de mensen zijn zich aan het wassen tussen kleine visjes en wij lopen daar eventjes door. Toch maar geen fotos genomen. Daarna in hetzelfde dorp een kerkhof gaan bekijken. Ze begraven de mensen hier niet onder, maar boven de grond. De families kopen een blok, en daarin wordt iedereen begraven. Ook de kerk van het dorpje was de moeite waard. De kerk heeft een altaar in zilver en glas en alle schilderijen waren nog origineel uit de 16e eeuw.Dan verder gereden naar San Andrés Xecul. Daar bevind zich de beroemde kerk in geel met allerlei figuren op geschilderd. Iets verderop was er ook een Maya altaar waar er net een vrouw offers aan het brengen was. Daarna nog wat verder gelopen en in een god vergeten gat twee kaarsjes gebrand bij San Simon (Maximon: zoals in Peking Express). Daar had je ook een prachtig uitzicht op het dorp en de vele maïsvelden eromheen. Als laatste stop deden we het dorpje Salcaja aan. Dit dorp is vooral bekend voor het weven van jaspe stof en het drankje caldo de frutas. Hier bevind zich ook de oudste (eerste) kerk van midden Amerika. De veroveraars kregen wel geen volk naar hun kerk en dus besloten ze om daar maar voedsel uit te delen. Dit merk je nog steeds aan de afbeeldingen van fruit aan de voorkant van de kerk. Na dit bezoek een huisje bezocht waarin enkele weefgetouwen staan opgesteld. Hier heeft Joke zich even op het weven gesmeten, maar ze zal nog veel moeten oefenen. Als afsluiter in dit huis nog een typisch drankje gedronken: Caldo de frutas. Een likeur van rum met gekonfijt fruit. Dit moet zon vier maanden trekken en dan bekom je een heerlijk drankje. Daarna teruggekeerd naar Xela. Onderweg stonden er heel wat kraampjes met vliegers (draken, zoals wij dat noemen en die we aan zee zien). Wij vroegen ons af waarom er overal in the middle of nowhere, in dorpjes, zoveel van die kraampjes waren, zoveel mensen kopen dat nu toch niet? De chauffeur legde ons uit dat er op 1 november in alle dorpen rond Xela een grote wedstrijd gehouden wordt: voor de mooiste vliegers, de hoogste, leukste kunstjes,
Zondag samen met Lucky, Monserrat, Maya, Bere en Gio naar de artisanale markt in park central geweest. Deze markt is er één keer per maand: de eerste zondag. Samen met Bere en Luckyover de prijzen leren onderhandelen: ze gingen het ons eens leren: afdingen in Guatemala en omdat zij geen buitenlanders zijn, is de prijs ook altijd lager! Goed idee vonden wij persoonlijk. Ooringen en truitjes gekocht. Daarna gaan eten in een tentje in het park: pepian (een soort maisdeeg) met kip, rijst en een lekkere oranje saus: typisch van Xela. Samen voor 33 Q (3,3 euro) gegeten. Daarna verder de markt afgewandeld en geprobeerd de kerk binnen te raken, maar dat was onmogelijk, aangezien het vandaag de eerste dag van de viering van de patroonheilige van Xela was (zie fotos). Er was ook een processie met priesters, maagden,
Vandaag een nieuwe week gestart in Little Steps en dus later meer daarover
Deze week niet veel tekst, vooral veel leuke fotos en filmpjes!
Maandag was het hier in Guatemala dag van het kind. Een groot feest hier! De grootouders kwamen op bezoek. Om 9.30 kwamen ze toe met weeral hopen eten. Mc Donalds, Burger King, taart, snoep, enz. Er waren ook drie pinatas. Daarna deden we leuke spelletjes met een oma en opa, maar die oma had een vreselijke stem, resultaat een hilarisch filmpje.
De rest van de week veel aan het project gewerkt met de gasten. Dinsdag met de kleintjes verder aan dat bos gewerkt (wat een werk!!): het is nog steeds niet af. Woensdag muziekinstrumenten gemaakt. Die dag wilden Renato en Pedro Pablo ook voortdurend gefilmd worden: resultaat weeral heel wat hilarische filmpjes. Het huisje van de dwergen is ook al bijna geschilderd en vrijdag: de eerste repetitie van het toneel. Amai, wat een chaos, maar het zal lukken. De kinderen zien het heel erg zitten en doen erg hun best! Elke dag van de week ook s namiddags aan het toneelstuk gewerkt, uitgezonderd donderdag. Dan zijn we naar het stad geweest en normaal gingen we vanavond gaan eten met Bere, maar dit ging natuurlijk weer niet door. Ze moest nog taken maken, had ook geen babysit geregeld, Typisch Guatemala! Dan maar met ons twee gaan eten in Tecun.
Dit weekend doen we weer uitstapjes, dus dan volgt er weer een verslagje!
Houd jullie goed daar!
En nog eens superbedankt voor die kalender, dat is echt de max!!
Even een kort verslagje van ons leuk weekend, waarvan de fotos op de site te vinden zijn.
Zaterdag om zeven uur opgepikt door een busje van adrinalinatours. Samen met de Australiërs en nog enkele mensen op weg naar Tak alik abaj: een archeologische site. Een van de oudste van het land. Je vindt er overblijfselen van de Olmeken, de Mayas, lokale volkeren en van de potbellys. tak alik abaj ligt niet zo ver van Xela maar ligt in de richting van de kust, op zon hoogte van 600 meter. Het was daar dus een stuk warmer en niemand was daarop voorzien. We hebben dus redelijk wat afgezweet. Onze chauffeur was Eli een vriend van Hugo. Hij gaf ons onmiddellijk zijn nummer, moesten we hem nodig hebben. Op de terugweg dachten we dat we ook nog Veieja Palmar,een stad die begin jaren 90 door een vulkaanuitbarsting was verwoest, gingen bekijken maar dit bleek dus niet zo te zijn. De twee Amerikanen die meewaren eisten meteen de helft van de kostprijs terug, maar Eli kon hier natuurlijk niets aan doen. Dan maar als we terugwaren gaan klagen bij Vercouteren. Uiteindelijk hebben we allemaal nog 50 Q gekregen om te gaan lunchen. Dan samen gaan eten in casa Babylon en daarna afscheid genomen van de Australiërs want zij reizen maandag verder naar Antigua en gaan dan naar New York. Thuisgekomen uitgeteld in de zetel gekropen en vroeg gaan slapen.
Zondag opnieuw om zeven uur afgesproken. Om 8u (!) vertrokken samen met Giovanni, om de vulkaan en het kratermeer van Chicabal te gaan bezoeken. We begonnen moedig aan de steile tocht, maar de hoogte en het steile klimmen eiste vlug zijn tol. Na een uur stappen, was er een pick up zo vriendelijk om ons mee te nemen. Joke heeft maar één keer durven kijken naar de weg, want het was supersteil en daarna loodrecht naar beneden. Supergevaarlijk volgens Joke en ze was dan ook blij toen we er waren. Maar, dan moesten we nog een uur heel stijl klimmen. Afzien! Uiteindelijk aangekomen en daar een prachtig uitzicht op de vulkaan Santa Maria en op het kratermeer. Het was het dus waard.
Dan afgedaald naar het meer en er rond gewandeld. Het meer is heilig voor de mayas overal zie je dan ook kleine offerplaatsjes aan de rand van het water. Rond 11 uur begon de krater zich te vullen met nevel en wolken en na een half uurtje was er niets meer te zien. Al de toeristen die we op de terugweg tegenkwamen zullen dus niet echt hebben kunnen genieten van het mooie uitzicht want je kon geen 2 meter ver zien. En dan van het meer terug naar boven op steile trappen. Weeral afzien zeg!! Gelukkig was het daarna heel de tijd naar beneden wandelen.
Op de terugweg vonden we niet direct een bus dus hebben we eventjes meegeredenachter in de pick up naar een naburig dorp. Daar de juiste bus gevonden en terug naar Xela gereden. Gestopt in het nieuwe huis van de ouders van Gio en daar met de rest van de familie bbq gegeten. Dan met vermoeide benen naar huis geweest en gewassen, gekuist, fotos bekeken, gegeten en gaan slapen. Wat een dag! Lastig, maar supermooi!! groeten Joke en Aäron
Weeral een week voorbij (wat gaat dat hier toch rap!). Deze week was echt een superweek voor ons project (wie trouwens een gedetailleerde dagplanning van het project wil, kan dat gerust vragen). We hebben heel veel geknutseld met de gasten en ja, zelfs Joke heeft hier enorm van genoten.
Maandag waren de kinderen weer zeer enthousiast om het Engelse liedje Heigh-ho (dat nu al vier dagen in iedereens kop zit) verder aan te leren. Die middag mochten we bij Lucky gaan eten. De andere buurvrouw en haar dochter waren er ook. Aäron was weeral de enige man: nu met 7 vrouwen! Maar hij kan die aandacht wel aan, aangezien iedereen hier graag een vent zou hebben die een beetje helpt in huis. Daarna met Bere op zoek achter al ons materiaal voor het toneelstuk. Eerst naar twee papelerias geweest, maar die waren gesloten (om 14u40!). Daarna een parkeerplekje gezocht voor een stoffenwinkel, die bleek dan verhuisd te zijn, dus weer de auto in (want twee blokken teveel wandelen: dat kan niet), nieuw plaatsje zoeken en stof kopen. Daarna terug naar de papeleria die nu gelukkig alweer open was. Daar een uur geweest om voor maar voor 20 euro knutselmateriaal te kopen. Je moest alles vragen aan de persoon achter de toonbank, maar dat meisje was zoooooo traag en ze nam er dannog eens een paar klanten tussen, wist geen prijs, moest voortdurend naar achter lopen, We kwamen echt bijna zot, maar ja we zijn in Guatemala. Bij ons gaven we ze één dag en daarna: de deur!! Het enige wat nu nog ontbrak waren grote tubes verf voor kindjes: maar dat was dus nergens te vinden. In hyper Paiz ook niet, maar daar vonden we wel een leuk karretje (voor de dwergen die in de mijn werken) dat daarna ook gebruikt kan worden op school. Na 2u30 eindelijk terug thuis en toen moest Aäron nogzon spel die de deuren automatisch dichtdoet installeren. Benodigdheden op de doos: boor en schroevendraaier. En wat kreeg Aäron: een hamer en een mes. Dat lukte dus langs geen kanten. Bovendien is het materiaal van die deuren hier ook niet zo stevig en alles is hier toch niet zo goed afgewerkt, waardoor de deur begon te spleten, maar ja, dat gaf niet. Uiteindelijk is het niet gelukt en heeft een Guatemalteek het de volgende dag gefikst.
Dinsdag de grote kleurplaten van Sneeuwwitje gekleurd. Renato was die dag in form: allee niet om te werken, maar om dom te doen. Plotseling stond hij ook recht en toonde aan iedereen zijn puisten op zijn arm. Iets vroeger naar huis geweest om te eten, want om 13u30 hadden we afgesproken met de mensen van Caras alegres (www.carasalegres.org). Een project voor arme kinderen in Las Rosas (een buitenwijk van Xela). Zij werken ook samen met la escuela de la calle, georganiseerd door de Quetzaltrekkers. Caras alegres biedt naschoolse opvang aan kinderen uit arme gezinnen. Er worden ook voedselpakketten uitgedeeld, bijles gegeven, Een leuk project waar alleen maar met vrijwilligers gewerkt wordt en waar er ook twee Belgische meisjes zitten die daar hun eindwerk voor ergo verwezenlijken. Wel ver van waar wij wonen en dus onmogelijk om te combineren met Little Steps. We bleven er een paar uur spelen met de kinderen. Nieuwelingen zijn voor hen geen enkel probleem. Toen we toekwamen, stonden onmiddellijk al kinderen rond ons om te vragen wie we waren. Kinderen wilden ook al direct op onze arm of kwamen een knuffel geven, wat Joke toch een ietwat raar gevoel gaf, omdat dit nu eenmaal niet zo gewoon is dat kinderen onmiddellijk al knuffels komen geven als ze je totaal niet kennen, nog geen vertrouwen hebben in jou. Een aanzet voor Joke om zich natuurlijk weer vragen te stellen over de emotionele en sociale ontwikkeling van deze kinderen, of het feit dat wij misschien als geldmachines aanzien werden, Ook opvallend was dat de meeste kinderen heel klein waren voor hun leeftijd. Sowieso zijn de mensen hier al kleiner en ondervoeding of slechte voeding zal er zeker ook mee te maken hebben.
Woensdag het decorstuk het bos met de vier- en vijfjarigen opgevuld met bolletjes crêpepapier. Wat een werk zeg! Na drie uur hadden we misschien één tiende van het doek klaar (zie fotos)! Maar het was wel machtig. Terwijl we buiten in het zonnetje werkten, luisterden we naar de muziek van Sneeuwwitje en de kinderen maar meezingen. Sebastian heeft waarschijnlijk ook heel zijn leven aan Joke vertelt, maar daar verstond ze echt niets van. Gewoon knikken en si, si.
s Avonds naar Bar Tecun geweest, want daar hadden we afgesproken met onze Australische vrienden van op de Spaanse school: Eva en Shayne (http://shevastravels.blogspot.com/) die een wereldreis maken. Blijkt dat zij in december in België zullen zijn, dan zullen we zeker weer afspreken met hen. Samen een pintje gedronken en wat gepraat.
Donderdag en vrijdag nog meer geknutseld. Pedro Pablo, die de prins zal spelen, was ook megafier op zijn mooi zwaard. We hebben diamanten, kronen, machettes gemaakt. Geschilderd, geplakt, geknipt, gekleurd, De fotos zijn superschattig! Vrijdagmorgen kwamen trouwens onze Australische vrienden op bezoek! In de namiddag gingen we (Joke, Aäron en Bere) vlug even naar de bank en Bere de universiteit gaan betalen. Superdruk verkeer, rondrijden achter stempels voor Bere en dan viel de auto stil. Auto duwen, vijf mecaniekers die niet wisten wat het was, Na vier uur (! In België zou Joke het na een half uur zeker al op haar zenuwen krijgen, maar estamos in Guatemala: todos es possible) toch nog thuisgeraakt, weliswaar met de bus. Honger, moe, alles lag nog op school, klas nog niet gekuist, spelletjes door elkaar: que horror!!
Als afsluiter traditiegetrouw:
Little Steps staat in Colegio (zie foto) dat is een deeltje van de krant op zaterdag en wij staan er ook in (zie foto)! Joepie! Sindsdien zijn er ook al superveel mensen de school komen bekijken om eventueel volgend jaar hun kleuter ernaar toe te sturen.
Sebastian springt elke morgen in Aäron zijn armen om hem daarna een megaknuffel te geven. Superschattig!! Hij en Renato zijn trouwens tweelingen en echt de schattigste van de school! Het zijn Jokes favorieten (hoewel dat eigenlijk niet mag, maar ja )
Aärons vadergevoelens worden hier trouwens constant opgewekt: op school de enige man, in huis en bij de buren de enige man tussen vrouwen en kinderen.
Jokes favoriete zinnetjes in het Spaans: mi amor; que lindo; que horror (met een mega rollende r op het einde); ai no!
Het stikt hier al van de honden, moeten de buren dan nog wel zon lelijk klein jankend puppytje kopen zeker! En janken dat dat beest kan!
Alles is hier op maat van Guatemalteken gemaakt bijgevolg: Joke heeft haar hoofd aan het dak van de toiletjes gestoken, aan de hoek en ja allo, dat deed geen deugd. Ze heeft nu een buil.
Joke heeft hier ook al heel de week een mega valling. We denken dat het van de bomen is, want hier is het nu eigenlijk lente en de allergie komt in België ook altijd op in het begin van de lente Voorlopig verdraag ikwel nog alles (ik ben het dan ook gewoon om veel vallingen te hebben en de hele dag door te niezen).
We laten jullie nu, want wat hebben we weeral veel geschreven
Nog één iets: kalendermensen sorry, maar wie is Michiel?
Eerst en vooral even zeggen dat de mapjes met de fotos allerlei, Little Steps en project voortdurend aangevuld worden! De titels van de fotos zouden normaal ook iets meer verduidelijking moeten brengen (zoals die pop bijvoorbeeld op de verjaardag van Sofia: dat is een pinata waar we het in het vorig verslag over hadden).
Ook nog: 10 Q is ongeveer 1 euro.
Nu we ook een beetje geacclimatiseerd en acculturaliseerd zijn, stad en omgeving verkend hebben, konden we ons deze week helemaal op ons project storten. Misschien voor alle duidelijkheid ook eerst wat meer informatie over Little Steps en algemeen de schoolsituatie in Guatemala:
Little Steps werd vijf jaar geleden opgestart door Zoia Berenice dEspana Bethancourt. Het schooltje startte in een gehuurd gebouwtje (lees: krotje). Dankzij onder andere Aärons ouders, een Tieltse school, kon het schooltje toch overleven en verhuisden ze een jaar later zelfs naar een iets beter huurhuisje. Sedert één jaar heeft de school nu eindelijk haar eigen lapje grond en eigen gebouwtjes (de tuinhuisjes van op de fotos), mede dankzij sponseringen. Nu is de school erkend als een priveschool. Hier in Guatemala heb je ofwel staatsonderwijs ofwel privé-onderwijs. Maar de kwaliteit van het staatsonderwijs is hier heel slecht. Meestal is er voor een bende van 50 tot 90 (!) leerlingen slechts één leerkracht. En dan heb je dus ook de privescholen (hier colegios genoemd) die met kleinere groepen werken, Engels geven, computers hebben, Iedereen die een beetje geld heeft, stuurt dan ook zijn/haar kind naar een colegio. Bijvoorbeeld: mijn Spaanse leerkracht is alleenstaande moeder van twee kinderen. Ze doet twee jobs om toch maar haar kinderen naar een colegio te kunnen sturen, omdat je hier anders nergens staat. Er zijn ook echt heel veel colegios. In deze scholen moeten de kleuters ook echt al leren. we kunnen het vergelijken met een eerste en tweede leerjaar, maar hier gaan alle scholen al om 13u dicht, wat de druk wat lichter maakt. Op dit moment is Little Steps dus al een degelijke school die kwaliteitsvol onderwijs aanbiedt aan 17 kleuters van 2 tot 5 jaar van 8u30 tot 12u30. Daarnaast is het ook een kinderdagverblijf: nu worden er nog maar drie babys opgevangen, maar er wordt gehoopt op meerdere volgend jaar. Er werken drie leerkachten, een logistiek hulpje, een assistent en Zoia is de directrice.
Nu nog wordt er voortdurend gewerkt aan de gebouwtje: bijvoorbeeld de ramen schilderen, bedjes aankopen, Alle basismaterialen zijn er (gebouwen, toiletjes, stoeltjes, tafeltjes, ), maar toch kan je het nog niet vergelijken met de scholen van hier. Veel knutselmateriaal is er niet: er is bijvoorbeeld één gom, één tube lijm, voor twee klassen. Er is een beperkt aanbod van speelgoed en educatief materiaal. Maar de school evolueert in de positieve zin en dat is super om mee te maken! Ze zijn hier dan ook heel erg opgetogen met onze komst en de financiële steun van al onze sponsers!! Sedert deze maand zijn er ook reclamefoldertjes van de school gemaakt met daarop de Guatemalteekse EN de Belgische vlag, als dank voor alles wat de mensen van België al gedaan hebben voor deze school.
Nu, wat hebben wij al allemaal gedaan met financiële steun en wat zijn wij nog van plan?
Eerst en vooral duidelijk stellen dat NIETS van het ingezamelde geld naar onze eigen uitstapjes, huur van de woning, eten, gaat, maar zinvol besteed zal worden.
Zoals jullie al eerder konden lezen, heeft de school boeken aangekocht. Boeken zijn een zeldzaamheid in Guatemala en kosten naar hun normen enorm veel geld. De directrice moest voor deze aankoop ook speciaal naar de hoofdstad (zon vijf uur rijden) want alleen daar zijn goede, grote boekenwinkels!Dankzij de sponsors kon de school zich een mini-bibliotheekje aanschaffen, waarvan de fotos op onze site te vinden zijn. Straks zal boven de twee boekenrekjes als blijk van dank, ook een bordje hangen met amigos de Joke y Aäron, 2007. Er werden 38 boeken gekocht waaronder prentenboeken, boekjes in het Engels, kleuterwoordenboeken, kinderbijbel, verhalenboeken, : goed voor zon 440 euro.
Daarnaast hebben wij deze week ook wat knutselmateriaal gekocht voor de school: schilderborstels (hadden ze nog niet), lijm, plakband, gekleurd papier, Zaterdag brengt de directrice ook tubes verf mee voor kinderen. Het exacte bedrag van deze investering weten we dus nog niet. We weten ook dat dit geen langetermijninvestering is, maar onder andere om ons project van Blanca Nieves te verwezenlijken was dit onontbeerlijk. Bovendien maakt het de andere leerkrachten ook heel wat gemakkelijker.
We hebben nog heel wat geld in kas, maar zoals we al zeiden willen we dat zinvol besteden, dus er is geen haast. Deze week hebben we al het project voor straatkinderen, achtergestelde gezinnen, in Las Rosas (een buitenwijk van Xela) bezocht. Volgende week staat een bezoek aan een schooltje voor kinderen met een handicap op het programma. Mogelijks volgen dus nog investeringen in andere projecten, maar wij kunnen nu echt nog niet zeggen waar en hoeveel we zullen besteden aan wat. Daar waar de nood het hoogst is
Met ons project (uitleg hiervoor vind je in één van de eerste berichten op deze blog; het hele dossier kan ook opgevraagd worden via mail indien gewenst) doelen wij voornamelijk op een culturele uitwisseling. Elke morgen werken wij met iedereen, groepjes of individueel aan het project. Daarnaast hebben wij ook pedagogische overleg met leerkrachten en de directrice en dit om de school te optimaliseren, visies uit te wisselen,
Wij zijn ook de Engelse leerkrachten van de vier en vijf jarigen van de school (7 kleuters). Het is zeer moeilijk om hier goede Engelse leerkrachten te vinden en eind augustus kampte ook Little Steps met dit probleem. Toen kwam de vraag of wij dat zagen zitten en dat leek ons wel wat. Hoewel wij zeker geen Engelse specialisten zijn, merken we nu al dat de kinderen heel wat woorden foutief uitspreken en dat Engels leren voor Spaanstaligen echt niet gemakkelijk is, laat staan voor kleuters.
De samenwerking loopt super. De directrice vraagt nu al naar nieuwe kandidaten om volgend jaar een ander project te ontwikkelen in Little Steps. Dus moesten er mensen zich geroepen voelen
Zo nu zijn jullie een beetje op de hoogte van ons project en investeringen. Bij vragen mogen jullie zich steeds tot ons richten!
Dinsdag was er op school een verjaardagsfeestje. De ouders van Sofia (jarige) kwamen langs met taart en dergelijke en een grote piñata (dat is hier een traditie; zie fotos). Alle kinderen weren verplicht om een groot stuk ongezonde taart te eten met daarbij een ijsje en daar nog eens bij een zak chips en daar nog eens bij een glas vreselijk gesuikerde limonade. Ze moesten dit alles opeten of ze kregen geen extra snoepgoed uit de piñata. Jokes maag keerde. De fotos spreken boekdelen.
Joke moest toen ook nog eens per se op een bij trappen: bijgevolg een pijnlijke steek en ons gepland namiddagje in t stad viel in het water.
Deze week was Jeca (Aärons vriendin overduidelijk!) in Xela. Ze is de zus van Bere en heeft nen kleinen Elliot Sebastian Van Duren Bethancourt (grappig hoe ze dat hier uitspreken) met Pieter, een Hollander. Zij wonen in Guatemala Ciudad. Woensdagavond zijn we met haar weggeweest. Ze nam ons mee naar een heel gezellig restaurantje (el pasaje, gerund door twee hollanders die ook bar Tecun openhouden) waar je tappas kon eten. Het was vreselijk lekker en we gaan zeker nog terug. Daarna gingen we eerst ergens speciaal wat gaan drinken maar dat was gesloten. Dan maar in bar Tecun liters cabro gaan drinken. Jeca giet ze heel gemakkelijk binnen. Om 1.30 waren we terug thuis en hadden we voor ons beiden 300 Q verdaan. Een batje voor de gezellige avond en het mega lekkere eten.
Donderdagnamiddag naar Parke Central geweest en daarna Aäron naar de kapper! Wat een avontuur: joke heeft zich kromgelachen. Er waren drie kappersstoelen. Er zaten drie mannen in en er zaten kinderen en een vrouw in de wachtzetels. Wij dachten dus dat we even gingen moeten wachten, maar nee: één man stond recht, de andere twee bleven slapen. De vrouw en die kinderen zaten daar maar wat tv te kijken. En toen begon die kapper heel geconcentreerd aärons haar eerst heel plat te kammen dan te knippen met open mond totdat er net een potje op aärons haar geplakt hing. Joke moest zich echt inhouden, want het zou toch een beetje onbeleefd zijn om die kapper constant uit te lachen. Daarna met de tondeuze en dan met het scheermes afwerken. Nog wat water en gel en wat een coupe!! De foto is hilarisch, maar Aäron weigert om hem op internet te plaatsen!
Na dat avontuur liepen we nog een stukje verder en namen toen de bus terug naar huis. Aan de hyper (winkelcentrum) moesten we overstappen. We namen een busje dat eigenlijk al vol zat. Joke kon zich nog op een stukje van de leuning van een busje zetten, Aäron zat gehurkt aan de deur. De volgende halte stapte er nog iemand op: nog meer geplet. Joke moest al lachen en de vrouw voor haar ook. De volgende halte: in plaats van te wachten op de volgende bus stapt er dus nog een op. Aäron moest toen helemaal gebukt staan en joke kreeg nog een stukje zetel aangeboden waar ze dubbel toe in zat. Toen kreeg Joke echt de slappe lach en de vrouwen voor haar ook. Na een paar haltes werden we gelukkig bevrijd en stapten we weer naar huis!
Vrijdag zat onze eerste projectweek er al op en we moeten zeggen: het kon niet beter! We hebben al veel gelachen met de gasten, ze werken supergoed mee en ze zijn zo schattig!
Zaterdag naar het centrum geweest. Daar wat rond gewandeld. Een koffie gedronken in het baviera café. Vandaag begon het wel al heel vroeg te regenen en Joke was er totaal niet op voorzien., op haar sandalen en zonder vest. De straten hebben hier geen riolen dus het water stroomt gewoon over de weg. De autos vlammen hierdoor waardoor je op het voetpad nu en dan eens een klets water over je heen krijgt. Dan maar een paraplu gekocht en gaan schuilen in salon Tecun. Daar lekkere pizzas gegeten.
Zondag naar de zoo geweest, eigenlijk eerder een groot park met een paar dieren in en natuurlijk: vuil, maar wat wil je: het was gratis!
Nog enkele feiten:
Iedereen vraagt hier hoe oud we zijn, hoelang we al samen zijn en waarom zijn wij nog niet getrouwd? En hebben wij nog geen kinderen? Willen jullie niet trouwen misschien? Willen jullie geen kinderen?... alsof wij de freaks zijn .
Na de markt zijn de straten een echte vuilnisbelt!
Este es Guatemala! Todos es possible (zoals bijvoorbeeld met negen in 1 taxi!)
Joke begint er gewend aan te raken dat afspraken maken hier eigenlijk bijna niet gaat. Alles op t gemak en vertrekken we een uur later: relax!!
Wij lopen hier zoveel mogelijk in de zon, terwijl al de rest hier zoveel mogelijk uit de zon wil blijven.
Meestal is het hiers ochtends prachtig weer, na 15u begint het meestal te regenen of komen er wolken.
De kalender blijft super!! Het is het leukste cadeau dat we meekonden krijgen. Het eerste wat we nog elke dag doen is het blaadje omdraaien en telkens smijten we ons. You may do that, zelfs met de meest verschrikkelijke misbaksels (honden dus) en sjikletten!!
Leuk weekend achter de rug. Vrijdag uit geweest met Bere en Gio twee vrienden van hen. Het uitgaansleven is hier echt goedkoop (2 euro voor een liter). Maar ze zijn hier wel niet echt gewoon om uit te gaan, bijgevolg was iedereen dronken, vooral Bere, behalve Joke,Aäron en Gio.
Zaterdag gaan eten bij de familie van Giovanni. Weeral verschrikkelijk veel moeten eten: allerlei typische gerechten. Ze beginnen hier ook altijd al met allerlei tortillas, nachos, en dan heb ik eigenlijk al genoeg, maar dan begint de grote maaltijd eigenlijk nog maar! Joke proefde alles natuurlijk en daarna zeiden ze telkens wat het was. Blijkbaar heeft ze dus ook huid (!) van een varken gegeten. Ze kuisen dat helemaal en dan frituren ze dat. Ze hadden dat van het eetkraam voor onze school gehaald en wij hadden al elke dag zitten uitvissen wat daar toch zo stonk! Nu wisten we het dus. Dat was nu niet slecht, maar ik zou dat niet meer eten. Het kwam op!s Avonds naar de kermis geweest. Toen we een beetje in de buurt van de feria kwamen, stond er een reuzefile. Onze chauffeur deed een ommetoertje (langs geschifte aardewegen), maar nog altijd file. Uitstappen dus, maar wat een volk!! Niet normaal, We stonden echt met open mond rond te staren: net of heel Guatemala daar was. Het was echt super: zon megacontrasten: oude eendjeskraampjes, hypermoderen foretoestellen, allerlei eetkraampjes, fastffoodrestaurantjes, marktkramen, boksautos, en echt nog meer volk dan op onze eerste marktervaring. Een ticketje om op iets te zitten koste 5 Q. Maya overal op en de andere maar boefen. Om 10u30 MOE terug naar huis geweest met de taxi met 8 + de chauffeur (!) in één taxi: Gio, Bere, Maya, Aäron en ik, de neef van Gio die we daar tegenkwamen, oma en de werkster. Shit zeg wat hebben we daar de slappe lach van gekregen. Je kan je dat gewoon niet inbeelden: Gio en die neef in de passagierszetel vooraan met Maya op de schoot. De neef zat echt bijna op de chauffeur. Wat waren we blij toen we heelhuids uit die taxi kwamen!
Zondag naar een naburig dorpje, Momostenango geweest (zie fotos). Daar de zoals ze het zelf beschrijven grand canyon in het klein bezocht. Op zondag vind er ook de plaatselijke markt plaats.
Maandag gestart met ons project. De kleutertjes zijn echt enthousiast en ook de directrice ziet alles goed zitten. De Belgische vlag opgehangen, ze zijn hier namelijk nogal patriottisch ingesteld (alle kleutertjes kennen het volkslied, alle symbolen van het land en een hele litanie waarin ze groet aan de vlag brengen), dus wij konden moeilijk achterblijven.
Daarnaast zijn wij ook de Engelse leerkrachten van de 4- en 5-jarigen en dat staat ons wel aan!
De eerste investering is tevens ook een feit. Onze talrijke sponsors hebben de school zo maar eventjes voorzien van een nieuw bibliotheekje (38 boeken -prentenboeken, kinderbijbel, verhalen, - en twee boekenrekken voor 440 EUR) . Boeken zijn namelijk een zeldzaamheid in Guate en kosten naar hun normen enorm veel geld. De directrice moest voor deze aankoop ook speciaal naar de hoofdstad (zon vijf uur rijden) want alleen daar zijn goede, grote boekenwinkels! In naam van de directrice moeten we jullie dus heel erg bedanken!
Voor de rest is alles hier nog altijd de max.
Enkele vraagjes en bedenkingen nog:
Neir, heb je al werk?
Tony, ik ben hier inderdaad het huissloofje maar wat wil je, het is hier drie vrouwen tegen één en ze geloven hier in de democratie. En nee, mannen tellen hier niet voor drie.
Eindelijk hebben we eens wat tijd om een deftig verslag op de blog te zetten. Ondertussen zijn we al meer dan een week in Xela en hebben we al duizend en één dingen te vertellen.
Maar eerst en vooral willen we de gasten van de kalender bedanken. t Is echt super!! Elke morgen is het eerste wat we doen als we onze ogen open krijgen: de kalender bekijken. t Is een plezier om op te staan!!
Tientje: twee droedels hebben we nog steeds niet kunnen oplossen!Help ons aub.
Noël B: super bedankt voor steun! Echt waar!! Wat mij betreft kunnen we die strijdbijl begraven, maar er zijn natuurlijk nog 11 andere Noël Cers.
Eerst voor alle duidelijkheid: wij wonen bij de dochter van de directrice van onze school, Bere samen met haar dochtertje Maya van vijf. Dit is in zone 8, aan de rand van de stad, net naast de school. De rest van de familie (directrice Zoia, haar man Arthuro en haar dochter Anna, man Harry en hun dochter Marianne) woont in een huis in zone 3. Post is dus welkom op het adres: Joke y Aäron, 1e calle, 28-42, zona 8, quetzaltenango, Guatemala.
Maar goed, zondag was er een welkomsbbq met de familie (fotos op den space). Veel geboeft (wat we hier eigenlijk heel de tijd moeten doen). Maandag begonnen met de Spaanse les. Elke dag van de week les gevolgd van 8u tot 13u. Superveel geleerd, huiswerk moeten maken, studeren, Aäron kan nu al geavanceerd Spaans klappen, ik ben nog steeds een beginner, maar ik maak vorderingen (ahum).
Dinsdagnamiddag zijn we naar de inwijding van een nieuw huis geweest. Weeral met veel eten en een paster die overal wijwater rondgoot en een paar gebeden en vertelskes opzegde waar wij niets van begrepen, behalve het onze vader en het weesgegroet.
Woensdag zijn we met de bende studenten (twee Australiërs die op wereldreis zijn, een Hollander en een USAer) naar Fuentas Georginas geweest: warmwaterbronnen in de middle of nowhere.
Nu voor degene die geen zin hebben om veel te lezen: enkele feiten
Het verkeer is niet normaal: niet flechen, bussen die voorsteken in een bocht, bijna geen verkeerslichten of voetpaden, koeien op de weg, chickenbussen en camions die een megazwarte rookpluim nalaten, De chauffeurs vlammen gewoon overal door en tussen.
Het milieu kan hier de pot op: overal vuilnis, stinkende uitlaatgassen, niet sorteren, zwarte rook, smog,
Het huis van Bere is zelfs naar mijn normen vuil. Zelfs nadat de kuisvrouw geweest is, is het eigenlijk nog vuil.
Matten om je voeten deftig aan af te vegen kennen ze hier niet.
Antigua is, zoals overal te horen en te lezen valt, gringolandia.
Aäron en ik zijn hier overal de grootste. Ik pas nog net in een busje, Aäron moet altijd met zijn hoofd gebogen staan.
Overal 1000 volk! (zeker op markten)
De buurvrouw haar dochter heet (houd je vast): Monserat!!
Overal zwerfhonden
Ik haat mijn naam in het buitenland. Echt niemand kan mijn naam juist uitspreken. Daarom hebben we besloten om mij hier Maria te noemen (zoals de helft van de bevolking hier).
Leven in Mexico Stad is gelijk aan elke dag 40 sigaretten roken.
Iedereen lacht mij constant uit (vooral Aäron en Bere) met mijn verkeerde uitspraken, misvormde Spaanse woorden,
Joke laat hier constant scheten.
Aäron stapt een sigarettenwinkel binnen, vraagt drie, en krijgt drie sigaretten inplaats van drie pakjes.
Elke dag rond 19u30 komt er hier een man eten. We hebben geen flauw idee wie hij is. Hij komt gewoon eten en gaat dan weer weg.
Zo, nu zijn jullie al iets meer op de hoogte. Uitgebreide dagverslagen zijn aan te vragen via mail, maar we willen niet iedereen hiermee belasten.
Y specialemente por Hugo: no podemos escribir en español porque tu eres el unico quien comprendes la lengua (en sorry voor de fouten).
hallo, net terug van de Spaanse les. Deze week gaan Aaron en ik elke dag van 8u tot 13u naar school om Spaans te studeren. Leuk weekend gehad:bbq bij de familie, taart eten, kaffie zuipen, uno gespeeld,... Gisteren waren er verkiezingen:eigenlijk niet veel van gemerkt, behalve heel veel propaganda voor Mana Duro (cabessa y corrazon). Deze week doen we ook nog allerlei activiteiten en uitstapjes met de Spaanse school en vrijdag is het hier feest in Xela. we stellen het dus zeer wel! en leuk nieuws:naast ons project mogen we ook nog Engelse les geven aan de kleuters! Fotos (hopelijk) op de space te vinden
hola, we zijn na een ellenlange vliegreis toch goed toegekomen in Antigua. we werden aan de luchthaven (=een stort) opgepikt door een busje van Adrenalina tours. een uurtje later stonden we heelhuids in ons hotel Casa don Ismael. we waren extreem vermoeid en een uurtje of twee later lagen we al te ronken. we willen jullie niet onthouden van onze eerste indrukken, daarom op een rijtje (kort voor de kotgenoten) - de weg naar het hotel was een zottekot: niet flechen, in elkaars gat duwen, geen verkeerslichten,zebrapaden,...wel een drievaksbaan die eigenlijk dienst deed voor een viervaksbaan, twee maal tuten naar alle snelle vrouwen, honden en mensen in pick-ups achteraan, extreem volle en vuile chickenbussen,... - het hotel: vuil naar moeders normen,maar gezellig en overal staat er dat we "economisch" moeten zijn, maar de kapotte kraan staat wel voortdurend te lekken. - deze morgen pancakes en voor aaron bruine bonen en eiers als ontbijt - nu gaan we antigua bezoeken en de shuttle naar xela voor morgen is geregeld, daar laten we dan wel weer iets weten. hasta luego joke en aaron
Nog één week en wij vertrekken. We willen nu eigenlijk al zoveel mensen bedanken die ons geholpen hebben, een berichtje nagelaten, materiaal bezorgd, financieel gesteund hebben,... De foto's van ons avontuur zullen niet op deze site te vinden zijn (wel onze verhalen), maar op http://riverdancingronnie.spaces.live.com/, deze link staat op de linkerkant van de site, zodat ze makkelijk te bekijken zijn! Reeds nu hebben we, met dank aan Aärons vader Hugo, enkele foto's van de school waar we ons project zullen uitwerken. De volgende berichtjes zullen uit Guatemala zijn! tot dan Aäron en Joke
hallo, reeds enkele mensen hebben ons gevraagd of en hoe ze ons kunnen steunen. Zaken van in het vorig bericht zijn nog steeds welkom. Een financiële bijdrage voor 'Little Steps' of een ander zinvol ontwikkelingsproject daar ter plaatse die wij een warm hart toedragen, is steeds mogelijk op het rekeningnummer: 738-6082356-90 met vermelding van uw naam (of anoniem indien gewenst) en 'guatemala'. Doorheen het project en na thuiskomst wordt u via deze site regelmatig op de hoogte gehouden van aankopen en/of giften daar.
hallo, Ondertussen zijn wij druk bezig met de voorbereidingen van onze trip naar Guatemala. Wij zijn nog op zoek naar heel wat materiaal, ideeën, ... voor ons project.
Concreet zoeken we nog:
-een dvd van Sneeuwwitje in het Nederlands, Engels en Spaans om te kopiëren. Je krijgt de dvd dus zeker terug!!!!!
- de muziek van Sneeuwwitje op cd in het Nederlands, Engels en Spaans: ook om te kopiëren dus wederom krijg je dit zeker terug!
- Een uitgeschreven versie van het sprookje en de teksten van de liedjes in het Nederlands, Engels en Spaans.
-Een uitgeschreven versie van het sprookje in toneelvorm.
- tekeningen van decors voor het sprookje.
- tekeningen, posters, attributen, kledij, kleurplaten, spelletjes, ivm het sprookje.
- Ideeën hoe je met kleuters in een opvang kan werken rond volgende thema's: de winter in België, het Vlaamse bos (fauna en flora), heksen, prinsen en prinsessen (kastelen), eten en drinken in België
- klein materiaal (boekjes, knuffels, spellekes, ) dat we zouden kunnen gebruiken voor de themas en eventueel aan de school mogen schenken (het moet wel meekunnen op het vliegtuig hé)
Moest er iemand iets hebben die nuttig zijn: mail ons gerust of laat hier een berichtje achter.
Men zegge het voort ... Alvast heel erg bedankt!!!! joke en aäron
Het project Sneeuwwitje en haar 15 kleuters bestaat uit twee grote delen.
Ten eerste wordt het sprookje Sneeuwwitje samen met de kleuters van Little Steps tot leven gebracht: zowel in het Spaans als in het Engels. Bedoeling is dat wij en de kleuters hier zes weken rond werken (afwisselend met de hele groep en deelgroepjes). Verschillende creatieve elementen komen aan bod: theater: het sprookje wordt door alle kleuters nagespeeld in het Spaans, muziek: de kleuters leren de liedjes van het sprookje in het Engels en begeleiden dat met zelfgemaakte instrumenten. Decors worden geschilderd, attributen gemaakt voor de theatervoorstelling, getekend en gekleurd, . De climax is dan een voorstelling van dit alles op de laatste schooldag voor ouders en sympathisanten.
Na de voorstelling wordt er gedurende een maand (als een soort vakantieopvang) op een educatieve, interculturele en speelse manier gewerkt worden rond enkele themas die in het sprookje aan bod komen: het bos: het Vlaamse bos en de wouden in Guatemala, sneeuw: winter in België in vergelijking met die in Guatemala; een koning in België, een president in Guatemala; heksen; eten en drinken in Guatemala versus België, Dit vormt het tweede deel van het project.
wij zijn Aäron De Vooght en Joke Maesen, beide 23 jaar. Wij wonen samen in Gent en ook af en toe nog eens thuis (in respectievelijk Tielt en Ledegem). Aäron is regent economie-geschiedenis en informatica. Joke is orthopedagoog en leerkracht.
Samen trekken wij op 4 september 2007 richting Quetzaltenango, Guatemala. We blijven daar tot 15 december 2007. In het kader van 'Extra-time' gaan wij daar een project in samenwerking met 'Little Steps' op poten zetten, dit met steun van de Vlaamse Overheid. Little Steps is een kleuterschool in Quetzaltenango met vijftien kleuters tussen 3 en 5 jaar. Deze school probeert kwaliteitsvol onderwijs te bieden en daar willen wij graag aan meewerken.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Hola,
