Hallo, het zijn drukke dagen geweest deze week- daarom vorige week geen het leven zoals het is -: de laatste voorbereidingen voor zondag op school, zaterdag heel de dag gekookt, maar zondag was het eindelijk zover: THE DAY!!! Om 6u wakker geworden. Typisch om 5u gingen ze bellen om de geluidinstallatie te leveren en pas om 6u15 telefoontje, zoveel te beter, konden wij een uurtje langer slapen. Aäron gaan helpen met installeren en Joke gerief beginnen verhuizen van Beres huis naar school. Om 6u30 geluid ok, om 7u kwamen de stoelen aan. Stoelen uitgelaad en nog meer gerief verhuisd. Een telefoontje van Hugo gekregen om ons veel succes te wensen. Tof, tof tof! Op school alles klaargezet, daarna onze mooie kleren aangetrokken. Om 9u kwamen de eerste kinderen toe. Superschattig met hun haar in de gel, wit hemdje, dasje en jeans. Alleen waren de leerkrachten nog nergens te bespeuren. Alle kindjes hun kleertjes aangetrokken voor het toneel en om 9u30 kwamen de leerkrachten eindelijk toe. Er waren bijna geen bussen, want het was de vuelta, een wielerwedstrijd die vandaag van Xela naar San Marcos ging. Om 10u15 konden we beginnen en het resultaat zie je op onze video. Echt machtig!! We hebben allemaal enorm genoten en de gastjes waren de max. Na het toneel volgde een dankwoordje van Aäron en ik. Daarna de diploma-uitreiking en daarna een dankwoordje van de abolita met de vreselijke stem in naam van alle grootouders (herinneringen aan het vreselijke filmpje van het liedje buenos dias senorita, ), toen danste ook de mama van Arthuro. Ze is 92 (!) en heeft heel haar leven ballet gedanst en wilde nu per se een dansje doen. Grappig hoe ze rondtrippelde, maar fantastisch voor zon oud vrouwtje. Staat ook op video trouwens. Daarna moesten Aäron en ik naar voor gaan en bedankte Zoia ons. Alle kindjes hadden een verrassing mee voor ons: een cadeautje typisch van Guatemala. Wat een verrassing, jaja de emoties kwamen naar boven. We hebben echt mooie dingen gekregen: twee rugzakken, een serviethouder, een asbak, een beker, sjaaltjes, tasjes, t-shirt, Hoe wij alles weer mee gaan krijgen naar huis, is een andere zaak natuurlijk. Daarna lekker Belgisch eten. De zon scheen de hele dag en iedereen was supercontent. We moesten op de foto met Renato en Sebastian, Mafer, Sofia, Machtig machtig machtig. We zijn nog steeds onder de indruk van deze fantastische dag. Veel fotos hebben we wel niet, omdat alles op video staat, toch een paar sfeerbeeldjes op de space. Ook veel bedankingen gekregen van iedereen en nu willen er nog meer gastjes naar de vakantiecursus komen. Bedankt aan iedereen die in ons geloofde, dankzij de vele steun uit België was deze dag en onze zes weken werken met deze gastjes mogelijk. Het was een grandioos feest om nooit meer te vergeten. Bedankt allemaal!!! En nu een weekje rust (dinsdag en woensdag gaan we met Bere en Maya naar de costa -niet de zee, maar wat het dan precies is, weten we ook niet- om te relaxen, s avonds halloween, dan 1 november: hier een groot feest en dan twee dagen nog iets anders doen) en dan op naar de vakantiewerking!!!
Nog één week en het is zover: de eindvoorstelling van het eerste deel van ons project!! Ondertussen zijn er al 72 (!) mensen ingeschreven en er moeten nog vijf kinderen hun blaadje afgeven. Wij hadden gehoopt op zon dertig geïnteresseerde familieleden, maar blijkbaar slaat dit erg aan. Er zou misschien zelfs iemand van de pers komen!! Spannend. Wij zijn dus volop bezig met de laatste voorbereidingen om op zondag 28 oktober ons project uit de doeken te doen aan de ouders, het sprookje Sneeuwwitje met de kinderen naar voor te brengen en typisch Belgisch eten te verschaffen. De klassen worden ook versierd met fotos, posters, zelfgemaakte werkjes van de kinderen. Het moet dus een groots afscheidsfeest worden, want het schooljaar zit er hier volgende week op! Gelukkig volgt onze vakantiewerking nog, want het ging toch allemaal zo vlug!! En geen nood: we filmen de hele zondag en in januari wordt dit ook bij ons, in het CC in Ledegem, vertoond in samenwerking met chiro Topeleute, maar meer daarover bij de terugkomst. Deze week hebben we trouwens ook examens van Engels voor de kinderen gemaakt. Ja,ja de kleuters hebben hier examens! En ze moeten er zelfs een beetje voor studeren.
Verder deze week naar een verjaardag van de tante (zus van Arturo) van Bere geweest. Rond 15 uur de maandag wisten we dat we daar s avonds gingen eten voor de verjaardag. Dan maar om 17.30 nog een kadootje gaan kopen. In het winkelcentrum ook de rest (Zoia, Arthuro en Jeca: die trouwens weer een weekje in Xela is) tegengekomen die ook nog een kadootje moesten kopen. Typisch! We werden daar om 18 uur verwacht!!!! Dan nog naar een papelleria de kadootjes laten inpakken. Gevolg: allemaal te laat!
Woensdag hadden we afgesproken met de twee Belgen die in Caras Alegres werken. We gingen met een hoop andere vrijwilligers samen gaan eten. Allemaal Belgen en Hollanders die in Caras Alegres werken. Onder andere één meisje uit Gullegem, die hier 8 maanden blijft en een koppel van Waregem die hier op doortocht zijn. Het meisje daarvan herkende Joke onmiddellijk, maar ze kon haar niet thuisbrengen. Maar het kwam uit: we zaten vorig jaar samen in de AILO. De wereld is toch klein hé. We zijn met een bende van 16 gaan eten in een klein Zwitsers restaurantje, dat helemaal bovenaan t stad lag. Een steile beklimming, maar een prachtig zicht op de hele stad. Park Central in het avondlicht, het theater, Het is wel niet echt gelukt om goede fotos ervan te nemen. Na de kaasfondue zijn we terug naar het centrum geweest en in Coco loco nog één gaan drinken. Om 23u30 terug naar huis, maar thuis kregen we niet onmiddellijk het slot open en toen we eindelijk binnengeraakten, stond Gio al klaar met een keukenmes voor de ladrones (dieven). Bere had weer eens niet verteld dat we laat thuis gingen zijn.
Vrijdagnamiddag kwamen ook Jacky, Diego en Roberto (van Huehuetenango) toe voor den doop van Monserrat van zondag. s Avonds beestje pakken gespeeld tot 3u s nachts: ze vonden het allemaal een machtig spel! En omdat Bere grandioos verloren had, moest zij de volgende ochtend ontbijt maken,
maar wat voor één: twee spiegeleieren, frijoles natuurlijk, tortillas met kaas en tomatensaus. Toch normaal? Maar we hebben er van genoten (zelfs Joke). Na het ontbijt zijn we een cadeau gaan kopen voor Monserrat (Bere en Jacky hadden weer nog geen). Toen we in de babywinkel toekwamen, waren ook Arthuro en Zoia daar: ook voor een cadeau voor Monshis (zoals iedereen dat kind hier noemt). Weeral typisch: de allerlaatste dag! Wij hebben ons cadeau al 14 dagen! En Jokes haar is af! Jacky is ook kapster en zaterdagmiddag eindelijk verlost van dat lange haar.
Zondag dus de doop van Monserrat! Om 7.30 opgestaan omdat we om 9.30 zeker klaar zouden zijn om te vertrekken naar de mis van monse. Maar, om 9.30 waren enkel wij klaar en Roberto. De andere twee liepen nog rond in hun pyjama. Jackie moest het haar doen van alle vrouwen in het huis van Luki (mama van monse) en Luki moest nog om de schoenen van Monserrat. Luki zelf vertrok maar om tien na tien terwijl de mis om 10 uur begon, wij tien minuten later. Om 10.30 eindelijk in de mis geraakt, die duidelijk al een heel eind bezig was. Een overvolle, lawaaierige kerk, met een preek waar je niets van verstaat. Dan ook nog op je knieën moeten zitten om te bidden en te communie met de hostie op je tong. Na de mis vond de doop van monserrat plaats die ongeveer tien minuten duurde. Dan naar het restaurant. We waren daar de eerste. Monserrat en Luki kwamen daar maar een half uur later aan want ze hadden eerst andere kleren aangedaan. Na anderhalf uur wachten met enkel maar een slecht drankje, melk van rijst en kaneel , dan eindelijk eten gekregen. De mensen zijn hier waarschijnlijk allemaal zo klein omdat ze zon kleine porties eten. Gelukkig had Zoia ook grote honger want ze heeft driemaal om meer brood en chirmol gevraagd. Als dessert nog een stuk taart en een kop koffie en dan allemaal terug naar huis. Samengevat, een wanordelijke, ongeregelde doop, waar Belgen zot van worden.
Eerst even zeggen dat ons illegale internetverbinding uiteindelijk beveiligd is waardoor wij dus niet meer op internet kunnen en we dus elke keer naar een internetcafé moeten. Daardoor zal er minder rap op alles gereageerd kunnen worden.
Vorige week druk aan ons project gewerkt en vandaag goed gerepeteerd zoals je op de fotos kan zien. Nogmaals, de mappen allerlei, little steps en project worden regelmatig aangepast met nieuwe fotos. Donderdag zijn ook Judith en de twee Belgen die in Caras alegres werken eens op bezoek geweest. Samen met hen zijn we aan het bekijken of we dit project kunnen steunen. Ze zouden graag naaimachines aankopen om de plaatselijke vrouwen te leren naaien. Meer hierover volgt later.
Dit weekend zijn we op bezoek geweest bij vrienden van Bere in Huehuetenango. Zaterdagmorgen vertroken, met een uurtje vertraging, maar we zijn in Guatemala, en 2 en een half uur l aangekomen bij Jackie. In de namiddag Chiantle bezocht. Daar een ijsje gegeten dat normaal gezien het beste van het beste is, maar eigenlijk helemaal niet zo speciaal was. Daar ook botten op maat laten maken voor Aäron. Binnen een maand zijn ze klaar. Dit voor de democratische prijs van net geen 50 euro! Ook de kerk bezocht, waar een maagd Maria uit zilver staat, waar mensen op hun knieën en luidop biddend voor zitten.
s avonds kwamen enkele vrienden op bezoek en hebben we een feestje gebouwd en uitbeelderke gespeeld tot in de vroege uurtjes. En om pa jaloers te maken, rum van 23 jaar gedronken. De volgende morgen vroeg opgestaan en naar de ruïnes van Zacaleu geweest. Een zeer mooi zicht met de bergen op de achtergrond en veel zon. Ook heel wat soldaten en politie aanwezig. s Namiddags lekker decadent gan doen in het buitenverblijf van de grootouders van Roberto. Buiten gegeten en de hele namiddag in het zwembad gelegen. Maandagmorgen om 4 uur met Roberto teruggekeerd naar Xela om op tijd op school te zijn.
Om af te sluiten nog enkele feiten:
Ze hebben hier overal supermooie botten voor Aäron aan spotprijzen van ongeveer 35 euro, maar de grootste maat hier is: 42!!!!!! Wanneer we naar een 45 vragen, staan ze te gapen alsof Aäron een alien is.
Joke zit vol met vlooienbeten en dat jeukt immens!! Aäron daarentegen heeft geen enkele!
Vanaf nu zijn we ook vereeuwigd op de school. Aan het boekenrek hangt nu een plaatje met daarop: Minibibliotheca: met dank aan Joke en Aäron en hun vrienden van België, september 2007. Maar dan wel in het Spaans natuurlijk. (ik probeer er een foto van te trekken maar het blinkt nogal en is onleesbaar, kga het dan eens filmen)
Vele groeten en tot volgende week
Joke en Aäron
Mensen die zin krijgen om ook eens naar hier te komen zijn heel zeker welkom. Leerkrachten Engels, mensen met een eigen project, enz zijn hier heel zeker welkom.
Indien je gewoon eens op bezoek wil komen kan je ook een reisje boeken, precio d amigos, bij Hugo De Vooght (diegene die hier telkens sluikreclame maakt).
weeral schitterende dagen achter de rug! Zaterdag om acht uur vertrokken met adrenalina tours naar San Cristobal Totonicapan. Daar eerst naar een wasplaats gaan kijken waar de mensen van het dorp hun kleren en zichzelf wassen, omdat ze geen geld hebben om thuis een douche, wasbak, te kopen. Een raar zicht. Iedereen staat daar tot aan zijn knieën in het water en de mensen zijn zich aan het wassen tussen kleine visjes en wij lopen daar eventjes door. Toch maar geen fotos genomen. Daarna in hetzelfde dorp een kerkhof gaan bekijken. Ze begraven de mensen hier niet onder, maar boven de grond. De families kopen een blok, en daarin wordt iedereen begraven. Ook de kerk van het dorpje was de moeite waard. De kerk heeft een altaar in zilver en glas en alle schilderijen waren nog origineel uit de 16e eeuw.Dan verder gereden naar San Andrés Xecul. Daar bevind zich de beroemde kerk in geel met allerlei figuren op geschilderd. Iets verderop was er ook een Maya altaar waar er net een vrouw offers aan het brengen was. Daarna nog wat verder gelopen en in een god vergeten gat twee kaarsjes gebrand bij San Simon (Maximon: zoals in Peking Express). Daar had je ook een prachtig uitzicht op het dorp en de vele maïsvelden eromheen. Als laatste stop deden we het dorpje Salcaja aan. Dit dorp is vooral bekend voor het weven van jaspe stof en het drankje caldo de frutas. Hier bevind zich ook de oudste (eerste) kerk van midden Amerika. De veroveraars kregen wel geen volk naar hun kerk en dus besloten ze om daar maar voedsel uit te delen. Dit merk je nog steeds aan de afbeeldingen van fruit aan de voorkant van de kerk. Na dit bezoek een huisje bezocht waarin enkele weefgetouwen staan opgesteld. Hier heeft Joke zich even op het weven gesmeten, maar ze zal nog veel moeten oefenen. Als afsluiter in dit huis nog een typisch drankje gedronken: Caldo de frutas. Een likeur van rum met gekonfijt fruit. Dit moet zon vier maanden trekken en dan bekom je een heerlijk drankje. Daarna teruggekeerd naar Xela. Onderweg stonden er heel wat kraampjes met vliegers (draken, zoals wij dat noemen en die we aan zee zien). Wij vroegen ons af waarom er overal in the middle of nowhere, in dorpjes, zoveel van die kraampjes waren, zoveel mensen kopen dat nu toch niet? De chauffeur legde ons uit dat er op 1 november in alle dorpen rond Xela een grote wedstrijd gehouden wordt: voor de mooiste vliegers, de hoogste, leukste kunstjes,
Zondag samen met Lucky, Monserrat, Maya, Bere en Gio naar de artisanale markt in park central geweest. Deze markt is er één keer per maand: de eerste zondag. Samen met Bere en Luckyover de prijzen leren onderhandelen: ze gingen het ons eens leren: afdingen in Guatemala en omdat zij geen buitenlanders zijn, is de prijs ook altijd lager! Goed idee vonden wij persoonlijk. Ooringen en truitjes gekocht. Daarna gaan eten in een tentje in het park: pepian (een soort maisdeeg) met kip, rijst en een lekkere oranje saus: typisch van Xela. Samen voor 33 Q (3,3 euro) gegeten. Daarna verder de markt afgewandeld en geprobeerd de kerk binnen te raken, maar dat was onmogelijk, aangezien het vandaag de eerste dag van de viering van de patroonheilige van Xela was (zie fotos). Er was ook een processie met priesters, maagden,
Vandaag een nieuwe week gestart in Little Steps en dus later meer daarover
Deze week niet veel tekst, vooral veel leuke fotos en filmpjes!
Maandag was het hier in Guatemala dag van het kind. Een groot feest hier! De grootouders kwamen op bezoek. Om 9.30 kwamen ze toe met weeral hopen eten. Mc Donalds, Burger King, taart, snoep, enz. Er waren ook drie pinatas. Daarna deden we leuke spelletjes met een oma en opa, maar die oma had een vreselijke stem, resultaat een hilarisch filmpje.
De rest van de week veel aan het project gewerkt met de gasten. Dinsdag met de kleintjes verder aan dat bos gewerkt (wat een werk!!): het is nog steeds niet af. Woensdag muziekinstrumenten gemaakt. Die dag wilden Renato en Pedro Pablo ook voortdurend gefilmd worden: resultaat weeral heel wat hilarische filmpjes. Het huisje van de dwergen is ook al bijna geschilderd en vrijdag: de eerste repetitie van het toneel. Amai, wat een chaos, maar het zal lukken. De kinderen zien het heel erg zitten en doen erg hun best! Elke dag van de week ook s namiddags aan het toneelstuk gewerkt, uitgezonderd donderdag. Dan zijn we naar het stad geweest en normaal gingen we vanavond gaan eten met Bere, maar dit ging natuurlijk weer niet door. Ze moest nog taken maken, had ook geen babysit geregeld, Typisch Guatemala! Dan maar met ons twee gaan eten in Tecun.
Dit weekend doen we weer uitstapjes, dus dan volgt er weer een verslagje!
Houd jullie goed daar!
En nog eens superbedankt voor die kalender, dat is echt de max!!
Even een kort verslagje van ons leuk weekend, waarvan de fotos op de site te vinden zijn.
Zaterdag om zeven uur opgepikt door een busje van adrinalinatours. Samen met de Australiërs en nog enkele mensen op weg naar Tak alik abaj: een archeologische site. Een van de oudste van het land. Je vindt er overblijfselen van de Olmeken, de Mayas, lokale volkeren en van de potbellys. tak alik abaj ligt niet zo ver van Xela maar ligt in de richting van de kust, op zon hoogte van 600 meter. Het was daar dus een stuk warmer en niemand was daarop voorzien. We hebben dus redelijk wat afgezweet. Onze chauffeur was Eli een vriend van Hugo. Hij gaf ons onmiddellijk zijn nummer, moesten we hem nodig hebben. Op de terugweg dachten we dat we ook nog Veieja Palmar,een stad die begin jaren 90 door een vulkaanuitbarsting was verwoest, gingen bekijken maar dit bleek dus niet zo te zijn. De twee Amerikanen die meewaren eisten meteen de helft van de kostprijs terug, maar Eli kon hier natuurlijk niets aan doen. Dan maar als we terugwaren gaan klagen bij Vercouteren. Uiteindelijk hebben we allemaal nog 50 Q gekregen om te gaan lunchen. Dan samen gaan eten in casa Babylon en daarna afscheid genomen van de Australiërs want zij reizen maandag verder naar Antigua en gaan dan naar New York. Thuisgekomen uitgeteld in de zetel gekropen en vroeg gaan slapen.
Zondag opnieuw om zeven uur afgesproken. Om 8u (!) vertrokken samen met Giovanni, om de vulkaan en het kratermeer van Chicabal te gaan bezoeken. We begonnen moedig aan de steile tocht, maar de hoogte en het steile klimmen eiste vlug zijn tol. Na een uur stappen, was er een pick up zo vriendelijk om ons mee te nemen. Joke heeft maar één keer durven kijken naar de weg, want het was supersteil en daarna loodrecht naar beneden. Supergevaarlijk volgens Joke en ze was dan ook blij toen we er waren. Maar, dan moesten we nog een uur heel stijl klimmen. Afzien! Uiteindelijk aangekomen en daar een prachtig uitzicht op de vulkaan Santa Maria en op het kratermeer. Het was het dus waard.
Dan afgedaald naar het meer en er rond gewandeld. Het meer is heilig voor de mayas overal zie je dan ook kleine offerplaatsjes aan de rand van het water. Rond 11 uur begon de krater zich te vullen met nevel en wolken en na een half uurtje was er niets meer te zien. Al de toeristen die we op de terugweg tegenkwamen zullen dus niet echt hebben kunnen genieten van het mooie uitzicht want je kon geen 2 meter ver zien. En dan van het meer terug naar boven op steile trappen. Weeral afzien zeg!! Gelukkig was het daarna heel de tijd naar beneden wandelen.
Op de terugweg vonden we niet direct een bus dus hebben we eventjes meegeredenachter in de pick up naar een naburig dorp. Daar de juiste bus gevonden en terug naar Xela gereden. Gestopt in het nieuwe huis van de ouders van Gio en daar met de rest van de familie bbq gegeten. Dan met vermoeide benen naar huis geweest en gewassen, gekuist, fotos bekeken, gegeten en gaan slapen. Wat een dag! Lastig, maar supermooi!! groeten Joke en Aäron
