Herinnert u zich de rapper en de DJ die samen jamden tijdens mijn eerste weekend hier? Wel, Jack en Chris blijken supertoffe gasten. We zijn ze doorheen mijn verblijf hier verschillende keren tegengekomen, en dat betekende telkens weer prettig gestoorde fun. Vooral Jack is een gek met passie. Eerder deze week liet hij de initialen van zijn petekind op zijn pols tatoeëren, enkel om achteraf tot de vaststelling te komen dat er helemaal geen B in haar naam voorkomt. Dat soort kerel dus. Hij speelde trouwens ook mee in onze videoclip. Je kan hem zien rondspringen op de eerste rij met een fles in de hand en een wollen muts op. Een wollen muts. Bij 35 graden. Zoals ik al zei: dat soort kerel dus.
Maar nu had Jack de Rapper (of moet ik zeggen: Suffice) een - in zijn hoofd althans - briljant idee. Hij is grote fan van nummer "I Get By" uit Madé's recentste CD, en wilde het graag herwerken. En dus verzamelden we in Chris' studio. Chris blijkt namelijk, behalve DJ, ook producer, muziekmaker en zelfs ex-Punkrockdrummer. Als we het over hem hebben, spreken we meestal over Billy Bob. Madé vindt hem echt lijken op de Amerikaans acteur Billy Bob Thornton. Nu vindt Madé ook dat hijzelf lijkt op Benicio Del Toro. Op dezelfde manier als ik op Lemmy lijk, misschien: je moet al zeer dom of straalbezopen zijn, of liefst zelfs allebei, vooraleer je ons en onze zogezegde dubbelgangers door elkaar haalt. Maar van ons gedrieën zal Chris qua looks nog het dichtst in de buurt komen van zijn wereldberoemde evenbeeld, en dus noemen we hem Billy Bob.
Die kerel, Chris dus, of Billy Bob (nu raak ik zelf in de war), heeft zijn eigen thuisstudiootje in de achtertuin van zijn Balinese verblijf, en daar hadden we afgesproken.
Billy Bob Chris luisterde hoe Madé het nummer snel even akoestisch speelde, en begon dan, vanuit het niets, laag na laag, het elektronische skelet te bouwen waarop de nieuwe versie zou worden gebaseerd. Duidelijk niet mijn soort muziek, maar toch wel intrigerend om dit vanuit het niets te zien geboren worden. Jack zat de hele tijd in een hoekje, mompelend, en driftig tikkend op zijn iPhone. Hij was de Rap tekst aan het schrijven die hij later over de opnames zou heen draperen. Redelijk indrukwekkend, hoe hij zonder voorbereiding een toch wel impressionante woordenregen uit zijn duim wist te zuigen. Of te duwen eigenlijk. Op het scherm van zijn iPhone.
Madé zong zijn partij, in verschillende octaven, ik roffelde wat op de elektronische drums, in verschillende ritmes, en dan bleven we nog wat napraten met het bier dat ik was gaan halen nadat de fles Jack Daniel's in een mum van tijd tot glasbakvoer was gedegradeerd. Na ons vertrek zouden Jack en Chris nog tot 7 uur 's ochtends verder werken.
Ik ben niet zeker of ik het eindresultaat echt goed zal vinden, maar het wordt zonder twijfel iets totaal anders dan eender wat ik in het verleden al heb uitgestoken. En ik ben er ook zeker van dat het zeer goed zal zijn. Naar de smaak van sommigen, dan toch.
22-01-2013 om 00:00
geschreven door Johnny Trash
21-01-2013
Het beknotte concert
Bali, 21 Jan '13
Opgetreden in Deus Ex Machina gisteren. Een lokale Hard Rock band deed het voorprogramma. Best goed. Wel hun naam vergeten...
Tijdens onze eerste set werd er gedrumd door Chris, Madé's neef en vaste drummer hier in Bali. Ze waren slechts een klein half uur bezig of ze moesten alweer stoppen wegens klachten over geluidsoverlast. Ja, de onverdraagzaamheid heeft zich ook verspreid tot in dit landelijk gedeelte van Bali. Hoewel... De eigenaar legde me later uit dat alweer te maken had met steekpenningen. Net als bij elke populaire bar hier, willen meer en meer mensen een deeltje van de koek. De Amerikaan weigert mee te spelen in dat circus, maar wordt dus ook snel aan banden gelegd. En het concert dus ook.
Uiteindelijk mochten we toch onze tweede set spelen, met mezelf op drums. Een dik half uurtje Rock'n'Roll. Vermoedelijk is er iemand toch betaald geworden.
21-01-2013 om 00:00
geschreven door Johnny Trash
20-01-2013
Inspiration is a bitch
Bali, 20 Jan '13
Ik geniet echt van mijn nieuwe slaapplek. Zalig wakker worden op een melodie van vrolijk fluitende vogels, kloek kraaiende hanen, heftig briesende paarden (Madé's moeder runt een manege), sporadisch blaffende honden en die verdomd luide en irritante grasmaaier bij de buren. Gisteren hoorde ik een onbekende dierenroep. Luid, dichtbij, en goed verstopt. Nergens iets te zien. Bleek een gekko te zijn. Meesters in verstoppen.
En hier lig ik dan, op bed, uitkijkend op de rijstvelden in de verte, en nog veel verder weg, de vulkaan, enkel te zien op zeer klare dagen. Zeer inspirerend. Maar toch niet inspirerend genoeg, blijkbaar. Ik was naar Bali gekomen in de hoop mijn hoofd leeg te maken en nieuw comedy materiaal te schrijven. Met bloed, zweet en tranen. Met pen en papier. Gewoon wat wilde associaties neerpennen, zomaar wat willekeurige gedachten, hopend dat er ergens een grap naar boven komt. Dat laatste is nog niet gebeurd.
Dan maar naar het afscheidsfeestje van één van Madé's vrienden. Wel, dit is Bali, dus is er elke dag wel iemand die voor een tijdje terug richting heimat vertrekt. Dit keer was het Steve. Of misschien Mike. Had ik al verteld dat ik slecht ben in namen? Zijn vriend Tom herinner ik me wel, maar dat is makkelijk, want hij lijkt op Dieter, een goede vriend van me uit Retie.
Goed gelachen, goeie sushi. Ook tot de constaclusie gekomen dat ik weer mensen en namen door elkaar heb gehaald. Nadia is niet Steph. Steph is vriendin van Nina, waar we het eerste weekend zijn beland voor een afterparty. Nadia is de Indo-Tilburgse die me altijd aanspreekt in het Nederlands. Ik zal proberen het te onthouden. Hoewel ik niet 100% zeker ben of Steph wel Steph heet.
Alweer belandden we in een sjieke nachtclub, deze keer de simpele naam "W" torsend, in de kelderverdieping van het gelijknamige veel-sterren-hotel. Alweer besloot ik snel dat dit echt niet mijn ding is, en verzocht mijn 6ex me naar huis te voeren. Geen idee of het lag aan mijn Bintang of aan zijn Absolut, maar hij stuurde me helaas de foute richting uit. Gelukkig was ik na vorige keer op alles voorbereid. God (of Steve Jobs, wat eigenlijk hetzelfde is) zij dank voor GPS op de iPhone.
20-01-2013 om 00:00
geschreven door Johnny Trash
19-01-2013
De nieuwe slaapplek
Bali, 19 Jan '13
Zalig geslapen. Buiten.
Eindelijk vonden we tijd en goesting - wel, voornamelijk goesting - om mijn valiezen naar het huis van Madé's ouders te vervoeren. En daar lag, naast het zwembad, het bed op het terras al te wachten op de nieuwe gast. Een bed om in te slapen, een muggennet om de beestjes weg te houden, en houten zonnewering om een gevoel van privacy te creëren. Meer heeft een man niet nodig. Het is de eerste ochtend dat ik niet wakker wordt met een verstopte neus van de airco, en, hoewel het buiten veel warmer is dan binnen, heb ik hier toch een pak beter geslapen. De ventilator helpt wel.
En het feit dat ik dronken was hielp vermoedelijk ook. We waren uitgenodigd op dit sjieke feestje met slechte muziek, maar gratis eten en drinken. Ik bleef er een beetje rondhangen tot ik niet meer wist wat zeggen tegen de zeer vriendelijke, maar toch, voor mij, onbekende medemensen, en besloot dan maar naar de Ryoshi bar te gaan waar Andy optrad. Madé bleef liever in de buurt van het gratis drinken.
Andy gaf alweer een zeer goed optreden (die violiste!), maar na het optreden bleek er niet veel meer te beleven. Enkele zatte Russen boden me shots aan omdat ze dachten dat ik in de band speelde. Andy is graatmager met lange blonde haren, de violiste is een dame, en de drummer een pezige, gespierde man. Je kan je inbeelden hoe dronken die Russen waren. Ik besloot dan ook niet te lang blijven rondhangen.
Ik sprak af met Madé in Mantra, en we gingen samen naar Hu'u, waar - er zijn nog zekerheden in het leven - de muziek alweer afgrijselijk was. Ook hier slaagde Madé erin gratis drank te scoren. Niet veel later raakten we elkaar kwijt, en besloot ik mijn nieuwe slaapplek te gaan uitproberen.
Zalig geslapen.
19-01-2013 om 00:00
geschreven door Johnny Trash
18-01-2013
Burning Love
Bali, 18 Jan '13
Damn, ik ben verbrand, èn in het gezicht gebeten. Respectievelijk door de zon en een mug, maar toch: het blijft vervelend.
Ik reed rond in een marcelleke. Geen goed plan, dus. Toen ik het uitdeed, leek het alsof ik het toch nog aanhad. Ik ben zeker dat iedereen weet wat ik bedoel. Ik had gehoopt dat mijn huid ondertussen al wel was gewend aan de zon hier. Ik heb toch regelmatig aan het zwembad gelegen, herinnert u zich. Hoewel ik moet toegeven dat ik me meestal in de schaduw terugtrek.
Op zo'n motorfiets voel je de zon uiteraard niet zo hard branden. En de wind is zelfs heerlijk verfrissend. Het is gebeurd voor je er erg in hebt.
Maar verbranden is niet het enige gevaar onderweg. Enkele dagen geleden werd ik plat in het gezicht geraakt door een overhangende palmtak. Had ik niet zien aankomen door het verkeer voor me. Gelukkig geen verwondingen aan over gehouden.
Ook zeer gevaarlijk zijn de putten in de weg, maar gelukkig kom ik uit België. Ik ben wel meer gewoon.
Ik ging samen met Madé ontbijten in de vroege namiddag, waarna we richting Echo Beach trokken. Daar had Madé afgesproken met een ouwe vriend, een Zwitser, die tot voor kort een hippe keet uitbaatte, hier in Bali. The Cave, zoals de bar bekend stond, moest kortgeleden echter de deuren sluiten. Blijkbaar is het als buitenlander niet zo eenvoudig om hier een café te openen. Zo mag je, als niet-Balinees, bijvoorbeeld geen alcohol schenken tegen betaling. Dus je mag een zaak uitbaten, maar er niet zelf in werken. Hij werd gepakt toen hij net had opengedaan, en het personeel nog niet was gearriveerd. Blijkbaar is het een aloud Balinees gebruik om de lokale politie regelmatig wat toe te stoppen om niet in "problemen" te raken. Het probleem waartegen ze je niet kunnen beschermen is dat, naar mate de club populairder wordt, er meer en meer gegadigden zijn om hun deel van de koek te krijgen. Op een zeker moment worden de uitgaven groter dan de inkomsten, moet je stop zeggen, en vinden ze wel een manier om je te pakken. Ook dat is Bali. Maar uiteraard is dit slechts één kant van het verhaal.
Na dit spannende verhaal trokken we terug naar Madé's huis voor een plonsje en een dutje. Mijn vel leek ondertussen al wel de Chinese vlag, en het dutje ging niet echt door vanwege de hoeveelheid kruip- en vliegbeesten die in mij een enorm feestmaal zagen. Soms denk ik dat muggen als mensen zijn als het op eten aankomt. Wij vertellen onze vrienden toch ook altijd als we ergens een heel goed restaurantje hebben gevonden? Het zou in elk geval verklaren hoe het komt dat elke mug in Bali kwam dineren bij "Comme Chez Trash".
's Avonds gingen we langs bij Andy, om wat ongeknipte beelden van de videoclip te bekijken. Dat was een avontuur op zich. Om er geraken passeerden we via een wegje, dat eigenlijk niet meer was dan een 70 centimeter brede muur die omzichtig kronkelde tussen de rijstvelden, een metertje lager. En dat in het donker. Ik had nog willen stoppen voor foto, maar ik zou voorzeker in de rijstvelden zijn beland als ik me niet enkel bleef concentreren op de weg.
De beelden van de videoclip zagen er geweldig uit, en ik kijk echt uit naar het eindresultaat.
Na afloop gingen we nog een pintje drinken, maar omdat mijn schouders bleven roepen om verlossing, haastte ik me naar de Minimart, en spendeerde de rest van de avond met het insmeren van verbrandde lichaamsdelen.
18-01-2013 om 00:00
geschreven door Johnny Trash
17-01-2013
Een dagje interweb
Bali, 17 Jan '13
Gisteren was administratiedag.
Ik had het tot dan kunnen uithouden om niet het internetpaswoord te gaan ophalen aan de balie, maar nu werd het me te moeilijk. Ondanks het feit dat de meesten wel weten dat ik niet in het land ben, wilde ik toch even mijn mails kunnen checken. Dat is meestal mijn excuus. En uiteindelijk verlies ik dan een hele dag met het afschuimen van nutteloze weetjes op Facebook.
België lag bedolven onder een hoop sneeuw, leerde ik. Temperaturen vermeld in statussen varieerden tussen -5 en -13. Ik las het en besloot even het zwembad in te duiken om af te koelen. Soms is een beetje leedvermaak me niet vreemd.
17-01-2013 om 00:00
geschreven door Johnny Trash
16-01-2013
Ik hoop dat hier geen haan om kraait
Bali, 16 Jan '13
Wat een lange dag gisteren. Opgestaan om 8 uur. En ja, dat is vroeg, want ik heb ondertussen de jetlag overwonnen en ben teruggevallen in mijn normale ritme. Ik maakte me rustig klaar en zocht enkele hemdjes uit waaruit de kledingassistent zou kunnen kiezen. Jawel, zó professioneel ging het er aan toe. Moest ook wel. Het zou geen makkelijke productie worden.
De eerste regel in het Grote Handboek Der Te Vermijden Problemen Voor Regisseurs is: gebruik GEEN kinderen of dieren. Wel, er waren tenminste geen kinderen bij.
Het basisidee achter de clip is dat er ergens een kroeg bestaat waar iedereen een beest bijheeft dat zijn karakter verpersoonlijkt. Er waren katten, vogels, vissen, konijnen, schildpadden en hanen. Ik was een haan en zat aan de bar naast een poes. A cock and a pussy. Nee, subtiliteit hoeft u niet te verwachten. Verhaallijn: Madé, ook een haantje, komt binnen en versiert mijn date, de pussy, en dit alles eindigt in een hanengevecht.
Ik ben wel zeker dat de beelden bepaalde dierenliefhebbers zullen shockeren, en ik verwacht sowieso een hoop commentaar hierover, maar ik was erbij, en kan iedereen verzekeren dat er geen dieren gewond zijn geraakt. Integendeel, zelfs: bepaalde takes werden afgelast om de dieren niet in gevaar te brengen. En het zal vermoedelijk spectaculairder ogen dan het in werkelijkheid was. That's the magic of Hollywood, baby!
Over hanengevechten hangt een tweestrijdig sfeertje, hier in Bali. Officieel zijn ze niet verboden - ze maken zelfs deel uit van een belangrijk reinigingsritueel in het Hindoe-geloof - maar gokken is dat wel. Ik ga ervan uit dat er toch nog ergens een illegaal circuit is, waar volop wordt ingezet op de sterkste hanen. Het soort wedstrijden waar er scheermesje aan de poten worden gebonden om het allemaal nog wat bloederiger te maken. Nu wordt ik al wel eens verdacht van enige naïviteit, maar toch geloof ik oprecht dat onze hanen niet in zo'n situaties worden gebruikt. Schattig om zien hoe de stoere hanenbazen achteraf hun gevederde held op de schoot namen en hem zachtjes strelend maïs voerden uit hun hand.
Maar zoals gezegd: werken met dieren is nooit makkelijk. Na twee uur vissen in de koi-vijver van het restaurant waar we gebruik mochten maken van de accommodatie, kwamen de productie-assistenten uiteindelijk aanzetten met een vis die amper in het grootste aquarium kon. Ze werden meteen teruggestuurd. Het zou nog eens twee uur duren vooraleer de blijkbaar moeilijke taak was volbracht. Blijkbaar besefte geen enkele van deze vissen welke onmetelijke roem hem, mits een beetje medewerking, te wachten stond.
Ondertussen was ook de zoektocht naar een kat moeilijker gebleken dan oorspronkelijk verwacht. De eerste poes was duidelijk gestresseerd door de aanwezigheid van alle andere dieren, en werd dan maar terug naar huis gestuurd. Ook hier zouden enkele uren voorbij gaan vooraleer een stand-in werd gevonden.
Ondertussen moest er wel worden doorgewerkt. Om kosten te besparen werd er gewerkt met daglicht, en vermits alles op één dag moest worden ingeblikt, was tijd een hoog goed. Hoedje af voor Andy en Nathan die constant oplossingen moesten zoeken voor alweer het volgende probleem.
Ik denk wel dat het resultaat leuk wordt. Raar, maar leuk.
De opnames werden beëindigd met een kort concertje door Madé, mezelf en een lokale bassist, voor de hele productie, en enkele vrienden die waren binnengewipt uit nieuwsgierigheid.
Dit is wat ik doe. Dit is mijn job. En I love it!
16-01-2013 om 00:00
geschreven door Johnny Trash
15-01-2013
De ceremonie
Bali, 15 Jan '13
Gisteren helemaal tot in Denpasar gereden. Madé werd er verwacht op een typisch Balinese ceremonie waarbij de voorouders worden herdacht. Bleek meer een soort familiefeest te zijn, waarbij er tussendoor even tijd wordt gemaakt voor een kort gebed in de familietempel. Uiteraard nam ik daar zelf niet aan deel, maar ik werd wel, uit respect, uitgedost in traditionele kledij: sarong, udang en kabaja. 't Zag er zonder twijfel grappig uit. Zeer fijn om eindelijk Madé's moeder te ontmoeten. Zijn beide ouders zijn geweldig sympathieke mensen.
De terugtocht vond alweer plaats in de gietende regen. Net voor ons vertrek naar Denpasar had het al even geregend, waardoor sommige straten één grote plas waren. Eigenlijk wel leuk om daardoor te rijden met korte broek en slippers, en je voeten te laten overspoelen door het warme regenwater. En toen het op de terugweg zachtjes begon te regenen was dat eigenlijk ook heel aangenaam. Het gevoel waarover Rowwen Hèze zingt: "Als de werme regen velt". Jammer dat je kleren zo vuil worden van de opspattende modder. Ik was gelukkig voorbereid: modderspatjes vallen niet op op een Hawaii-hemd.
Ondertussen was het een pak harder beginnen regenen; zo hard dat het plezier er wel vanaf was. De zon was al lang in de zee verdwenen, en de striemende regen zorgde voor een minimale visibilteit.
Toch zonder problemen veilig thuis geraakt. Recht het bed in. Morgen is het vroeg dag. De lang verwachte videoshoot voor Madé's nieuwe song "Proud Rooster". Ik kijk er naar uit. Gelukkig is het gestopt met regenen.
15-01-2013 om 00:00
geschreven door Johnny Trash
14-01-2013
Deus = God
Bali, 14 Jan '13
Heb weer de hele dag in bed gelegen. Hey, het mag: ik ben op vakantie!
Het is me ook wel gelukt wat te schrijven. Niets definitief of afgewerkt, maar er zitten zeker wel een paar goede regels tussen die de volgende song wel zullen halen. Toch proberen ergens een gitaar te vinden. Dat helpt.
'S Avonds gaan kijken naar Andy Sixstring in Deus Ex Machina bar/restaurant/motorwinkel/surf atelier/kledingwinkel. Zeer coole locatie. Komende zondag spelen wij hier. Ik kijk er al naar uit.
Deus Ex Machina is ook een cool klerenmerk, en sponsor van Madé, dat momenteel in Europa probeert voet aan grond te krijgen. In België hebben ze het moeilijk. Ze worden daar blijkbaar aangeklaagd voor plagiaat door een Antwerps Rockbandje. Mijn opinie? Bizar. Als ik alle merknamen met het woord "Trash" in moet aanklagen, heb ik aan één ellendig leven niet genoeg. 't Zal wel weer aan mij liggen.
Maar vandaag waren de spotlights gericht op Andy, de man die overmorgen onze videoclip zal regisseren. En het voorprogramma was Nathan, de scriptschrijver van diezelfde clip. Bali is niet groot.
Genoten van beide optredens. Leuke mix van Blues, Country, Folk en de juiste singer-songwriters. Geweldige violiste ook. Eindelijk weer eens echte muziek.
14-01-2013 om 00:00
geschreven door Johnny Trash
13-01-2013
Lost in the jungle
Bali, 13 Jan '13
Ergste kater tot nog toe. In Bali, tenminste. Ik kan me er thuis nog wel enkele herinneren waarbij de WC-pot de hele nacht mijn beste vriend was. Dat was deze keer gelukkig niet het geval. Toch niet de hele nacht.
De hele dag in bed gelegen. En aan het zwembad. Te lui om eten te gaan halen. En dat is gewoon achter de hoek. Niet de beste voorbereiding op het optreden van vanavond, maar ook dat is Rock'n'Roll, zeker?
Berichtje van Madé: vanwege zijn eigen persoonlijke kater zal hij later zijn, en of ik zelf naar het optreden kan rijden als hij me de wegbeschrijving doorstuurt. Geen probleem. We zijn er al twee keer geweest in de voorbije dagen. Lukt me wel. Hoewel...
Allereerst moest ik wel snel aan benzine raken.
De vorige nacht had ik het zadel van mijn scooter afgebroken. Ik had het zadel/kofferbak opengezet om mijn helm weg te steken, toen hij plots mijn richting uit kantelde, en ik hem probeerde tegen te houden met datzelfde zadel. Uiteindelijk hield ik de motor slechts recht met mijn benen, terwijl het zadel los in mijn hand bengelde. Had ik al verteld dat ik veel te veel gedronken had? Gelukkig kon ik er nog zonder problemen mee rijden, en na een telefoontje van Madé's vader aan zijn goede vriend, hoteleigenaar en scooterverhuurder, stond er een nieuwe, of laat ik zeggen een andere, scooter ter mijner beschikking. De 6ex-bike, zoals ik hem noem. Hier staan altijd zoveel scooters geparkeerd voor elke club, als is het rijstveld, een jungle, een onoverzichtelijke, op elkaar gepropte, elkaar blokkerende mikado van bromtuigen. Onbegonnen werk daar zelf je motor vantussen te peuteren, en dus zijn er valets aanwezig die dat voor jou doen. Maar dan moet wel eerst weten welke de jouwe is. Ik besloot de laatste 3 tekens van de nummerplaat te onthouden. Dus werd de 6ex.
Maar de 6ex-bike had een even grote dorst als ik toen ik wakker werd, en dus was dringend tanken een noodzaak. Ik vroeg de hotelbaas naar het dichtstbijzijnde tankstation. Ik bedoel uiteraard Absolut Wodka stand.
"Welke richting moet je uit, Sir Koen?"
Prachtig vind ik dat, zoals ze me Sir Koen noemen. Klinkt voornaam en marginaal tegelijkertijd. Zeker als je weet wat "Coon" in het Engels betekent.
"Ik moet naar de Mantra."
Een lege blik was mijn deel.
"Moet je naar links of naar rechts, Sir Koen?"
"Rechts op grote baan", zei ik gedecideerd nadat ik snel Madé's instructies nog even had gecheckt. Hij had me de makkelijkste weg doorgestuurd: niet de binnenwegen die we tot dan toe hadden genomen, maar gewoon de hoofdbaan volgen. Just follow the yellow brick road. Daarom vond ik het niet zo heel gek dat ik rechts moest in plaats van links, zoals de vorige dagen. Uiteraard was er geen wodka te vinden op de eerstvolgende hoek, zoals me net was verzekerd door de uiterst vriendelijke, maar blijkbaar niet al te snuggere hoteleigenaar. Niet dat ik panikeerde; ik wou slechts zeker zijn dat ik op dat uur - het was uiteindelijk al donker - nog ergens benzine kon vinden, en als alle standjes al dicht zouden zijn, had hij me dat zeker verteld. Hij kan toch niet echt dom zijn. Hij runt een hotel in hemelsnaam. Misschien is hij gewoon goed in papierwerk. Alweer een job die ik van de lijst mag schrappen.
Het duurde zo'n tien angstige minuten vooraleer ik 6ex zijn broodnodige twee flessen kon bezorgen, terwijl ik ondertussen toch een beetje aan Madé's wegbeschrijving begon te twijfelen. Ik was dan wel, eens op de grote baan, links gegaan aan het grote kruispunt, maar dat was niet vlak na de bocht naar links die wel was vermeld, maar nooit gevonden. Wat ik wel vond was Kuta, het volgende dorp en uitgangsbuurt bij uitstek. Het Ibiza of Lloret-De-Mar van deze kant van de aardkloot, zeg maar. En Ik was zeker dat ik hier niet moest noch wilde zijn.
Ik had Madé kunnen bellen, maar ik ben wie ik ben, en als het aankomt op het vinden van de weg ben ik een echte man: ik zal de hele nacht rondrijden vooraleer ik de weg zal vragen. Daarenboven: hoe kan men mij de weg uitleggen als ik zelf niet echt een idee heb waar ik ben, noch waar ik heen moet?
Ik besloot terug te keren naar mijn beginpunt. Maar ook dat was makkelijker gezegd dan gedaan, gezien het aantal één-richtingsstraten die ik was doorgereden om op dit punt te raken. Wonderwel lukte het me toch en zo'n 40 minuten na mijn vertrek stond ik terug aan mijn hotel.
Ik checkte mijn telefoon. Madé had gebeld. Verschillende keren. Er was ook een berichtje: "Net mijn wegbeschrijving herlezen. Je moet op de hoofdbaan naar links. Sorry, bro." Ik glimlachte. Voornamelijk omdat mijn ego als chauffeur en navigator hierdoor intact bleef. Ik stuurde terug dat ikzelf ook al tot die constaclusie was gekomen, en ondertussen in de goede richting aan het rijden was. Ik besloot zijn wegbeschrijving te negeren, en af te gaan op wat ik me herinnerde van de vorige keren. Een paar verkeerde straatjes, en één telefoontje later was ik op bestemming.
Na de beste tonijnsteak ooit, een paar biertjes en een Jacky-Coke, begon de eerste band aan hun set. Het was dezelfde Hiphop band als de avond tevoren, maar deze keer speelden ze wel hun eigen liedjes, zonder DJ. Ik kan en mag hier geen oordeel over vellen, vermits mijn kennis van dit soort muziek quasi nihil is, maar als ik op het publiek mag afgaan, waren ze fantastisch.
Ikzelf voelde me helemaal niet zo geweldig, nog steeds wat katerig, en na de McDonald's, waarmee we de vorige nacht hadden afgesloten, hadden ook mijn darmen zich tegen mij gekeerd. Ik hou het duidelijk beter bij de lokale keuken.
Geweldig of niet, het was onze beurt om het podium te beklimmen. Enkel Madé en ik, gitaar en drums, de White Stripes van Bali. Het was niet zo gepland, maar de bassist had net de dag ervoor afgebeld. We gaven, al zeg ik het zelf, een zeer goed concert. En het het publiek zag dat het goed was.
Ik kwam duizelig het podium af. Was de kater? De opspelende darmflora? De allergische reactie op de ontelbare muggenbeten die mijn hele lichaam bedekten? Of was ik gewoonweg nog niet gewend aan de hitte? Vermoedelijk de combinatie van dit alles, en geplaagd door de - naar mijn nog steeds verouderde smaak - erbarmelijke muziek, besloot ik dan ook terug richting hotel te trekken. Daar aangekomen voelde ik me snel beter. Verwonderlijk wat een mirakel een fles water en koude douche kunnen verrichten.
13-01-2013 om 00:00
geschreven door Johnny Trash
12-01-2013
Een avondje uit
Bali, 12 Jan '13
Veel te veel gedronken gisteren. Het was de enige optie ook.
We gingen een bandje kijken. Wel, het was niet echt een band: een DJ die plaatjes draait terwijl een drummer, een gitarist en een rapper meejammen, is niet echt mijn idee van een band. Ik voelde me oud. Anderzijds: ik herinner me dat - als het op dit soort muziek aankwam - ik me al oud voelde op mijn 17...
Wel een hoop leuke mensen leren kennen. Zo,vond de afterparty bijvoorbeeld plaats bij Nina en Nadia. Ik vrees dat ik van alle andere mensen de namen ben vergeten. Hoewel: er was ook de zeer mooie Fa. Ze herinnerde me een beetje aan mijn ex. Met dat verschil dat wat Fa miste op borsthoogte, er aan haar billen was bijgesmeerd. Wel heel sympathiek. DJ, band en hun gevolg waren er ook. Het gevolg bleef maar roepen hoe geweldig de show wel was geweest. Ik voelde me eens te meer oud.
Veel te veel gedronken gisteren.
12-01-2013 om 00:00
geschreven door Johnny Trash
11-01-2013
De eerste dag
Bali, 11 Jan '13
Jawel, het is vakantie. Vandaag is luiheid verheven tot kunst.
Madé stond al om negen uur in het hotel. In het dagelijkse leven is het een hel zo vroeg op te staan, maar jetlag is een duivel, en had mijn hele ritme overhoop gegooid. Ik was om acht uur al klaarwakker. Ik had net mijn literaire bijdrage over gisteren beëindigd toen Madé binnenkwam, zoals steeds een kamerbrede glimlach onder de blinkendzwarte haren. Hij toonde een sleutel.
"What's that for?"
"Your bike."
Zijn lach werd nog breder, zijn tanden nog bloter.
Maanden geleden, na één van onze optredens in België, had hij me verteld dat hij me met de motor zou leren rijden. Dat is hier nu eenmaal de makkelijkste manier om je te verplaatsen. De straten zijn hier zo smal dat auto's meer stilstaan dan rijden als ze ergens naartoe willen. En meer rijden dan stilstaan als ze parkeerplaats zoeken. Terwijl de motoren overal tussendoor glippen, als levendige bloedlichaampjes tussen de cholesterol in de aders van Bali.
Het was niet de moto die ik verwacht, en zelfs een beetje gevreesd had. Geen gedeukte Low Rider, geen bestofte street racer, geen halfvergane chopper. Gewoon een scooter, geen versnellingen. Dat zou ik moeten kunnen.
Het eerste ritje was 5 minuten richting ontbijt. Het werd me ook duidelijk waarom Madé zo vroeg gekomen was. Het verkeer was slechts een fractie van wat het na de middag was, en dus ideaal om aan de motor te wennen. En dat lukte. Mijn eerste keer op een scooter, links rijdend, in smalle straatjes waar - nu toch ook al - tientallen andere brommertjes hun eigen weg zoeken, Asian Style. Het lukte. Ik voelde me zelfverzekerd. We raakten zonder problemen aan het restaurant.
Zeer goed ontbijt, trouwens. De wind, waarvan ik ondertussen had vernomen dat hij afkomstig was van een cycloon boven zee die richting Australië trok, was al wat afgenomen, en dus hadden ook de goeie keten hun deuren weer geopend.
De volgende beproeving was een ritje van een half uur naar Madé's huis. Normaal gezien doet hij dat op 15 minuten, maar omdat ik toch nog wat moest wennen aan zowel motor als (het ontbreken van) verkeersregels, deden we het rustig aan. De rustigere binnenwegen in plaats van de hoofdbaan, ook.
Ik moest dringend tanken. Madé stopte aan de kant van de weg, waar een klein standje met flessen gelige Absolut Wodka stond. "Ik zou je niet aanraden hiervan te drinken", lachte hij. Dit is hoe benzine hier wordt verkocht. Per Wodka-fles.
De rest van de dag werd, zoals gezegd, gespendeerd in absolute luiheid, aan het zwembad, muziekje op de achtergrond, geweldige Nasi Goreng tussendoor, en dat alles afgewisseld met af en toe een dutje. Jawel, het is vakantie.
In de late namiddag kwam de wind weer sterk opzetten, en dus viel ons plan om de Beach Bars af te schuimen alweer in het water. Letterlijk zelfs, want ook de hemelsluizen werden bij momenten zonder pardon opengetrokken. En dus ook tijdens de rit terug richting Semiyak, waar mijn hotel was. Maar als de dappere avonturiers die we zijn, reden we gewoonweg door. Ook al omdat er nergens plaats was om te schuilen.
Aangekomen in het hotel trokken we droge kleren aan en praatten nog wat op het terras, in gezelschap van onze goede vriend Jack Daniel.
We besloten toch nog de stad in te trekken, maar vanwege het rotweer waren alle bars zo goed als leeg. Twee bandjes gezien. Typische Indonesische coverbands blijkbaar. Soms ligt Bali heel dicht bij Benidorm. Na enkele Bintangs en Jacky-Cokes reden we dan toch maar terug naar huis.
Morgen begint het weekend.
11-01-2013 om 00:00
geschreven door Johnny Trash
10-01-2013
De Grote Reis
Bali, 10 Jan '13
Ik ben in Bali! Woohoo!
Het zag er niet altijd even hard naar uit dat ik het zou halen, maar achteraf bekeken waren de problemen die ik tegenkwam slechts details.
Zoals het eerste probleempje dat ik een week geleden ondervond.
Mijn goede vriend Madé J, de in Brussel residerende gitarist-zanger uit Bali, die me had uitgenodigd op vakantie te komen bij zijn ouders, waar hij zelf aan het overwinteren is, vroeg me mijn vluchtgegevens, zodat hij me kon oppikken aan de luchthaven. Na lang zoeken tussen mijn mails kon ik maar tot één constaclusie komen: de vlucht was nooit geboekt. Ik ben wel eens vaker verstrooid, en durf aan dingen beginnen die ik nooit zal afmaken (zoals waarschijnlijk dit dagboek), maar deze keer verbaasde ik zelfs mezelf. De zekerheid van mijn boeking grensde aan de wetendheid dat cheeseburgers door God zijn uitgevonden op de zevende dag.
Gelukkig was Dame Fortuna me goed gezind, en vond ik zelfs een goedkopere vlucht, bij een betere maatschappij, dan diegene die ik maanden geleden (blijkbaar niet) had geboekt.
Het tweede kleine probleempje was alweer een bewijs dat ik nooit boekhouder zal worden. Of advocaat. Of WC-madam. Niets waarbij je goed moet zijn met papier.
Ik had namelijk de TGV naar de Parijse luchthaven Charles De Gaule geboekt. Tenminste, dat dacht ik. In Paris Nord dachten ze daar anders over: de luchthaven was nog 40 minuten extra treinen. Na een klein uurtje stress, nog geüpgraded door het feit dat ik bijna mijn uitstaphalte had gemist wegens verdiept in hoogstbelangrijke vakliteratuur (lees: Humo), stond ik achteraan de lange rij aan de check-in balie. De Bali-balie, zeg maar. Het zou nog een half uurtje duren eer ik mijn tickets in handen had.
De lange vlucht naar Signapore verliep zonder noemenswaardige incidenten, en werd doorgebracht alternerend tussen slaap en filmpje kijken. Eindelijk Taken 1 en 2 gezien. Doe me eraan denken nooit op reis te gaan naar Parijs. Levensgevaarlijk blijkt.
Tussen Signapore and Bali daarentegen was de rit een stuk hobbeliger vanwege de sterke wind. Een beetje een Walibi-gevoel. Met dag verschil dat je hier niet ziet aankomen wanneer de kribbel in de buik zich zal manifesteren. Op de meest onverwachte momenten zakte onze vliegende rollercoaster een paar tientallen meter dichterbij zijn natuurlijke positie: de grond. En hier staan aan de uitgang geen kinderen te jengelen "of ze nog is mogen".
Aangekomen in Denpasar, verplichtte diezelfde wind me mijn imago aan te passen. De hoed moest van het hoofd, opdat hij niet zou worden weggeblazen zoals die eerste sigaret die ik buiten probeerde aan te steken.
Mijn goede vriend Madé stond me al op te wachten, brede glimlach op het gelaat, klaar om me naar het hotel te begeleiden, met onderweg uiteraard de obligate stop voor bier.
Nadat hij me had afgezet liet Madé me me rustig opfrissen, terwijl hij even over huis ging. Maar hij was nog niet goed en wel vertrokken of ik stond al voor een volgende uitdaging.
Ik was volop mijn tanden aan het poetsen, en spoelde mijn mond met kraantjeswater, als ik plots werd verrast door een een zeer sterke smaak die ik, zelfs na een zwaar nachtje stappen, niet als oraal normaal zou catalogeren. Plots schoot het door mijn hoofd dat men mij meermaals had verwittigd in Azië altijd flessenwater te drinken, en zelfs te gebruiken voor het spoelen van de mond. Snel spuwde en rochelde ik mijn mond leeg. De smaak van het met tandpasta gemengde kraantjeswater zweemde nog na in mijn mond. De zoektocht naar een flesje water werd echter snel stopgezet toen mijn oog viel op mijn nog halfvol flesje Bintang: je bent geen echte man als je nog nooit je tanden hebt gepoetst met bier...
De wind stond nog steeds strak roet in het eten te blazen. De bedoeling was dat ik bij Madé zou blijven logeren, maar dat zou betekenen dat ik in zijn kamer zou slapen, en hij buiten op het terras. Dat is iets wat hier meer gebeurd - het weer hier nodigt daar zelfs gretig voor uit - maar vannacht was dat geen optie.
Diezelfde wind joeg ook iedereen weg van het strand, en de straten in het algemeen, dus toen we eindelijk een restaurant vonden dat open was, waren we bijna de enige klanten. Niet het beste voedsel dat ik ooit voorgeschoteld kreeg, maar ook niet slecht als noodoplossing, daar Madé's vaste eeltplekken de deuren hadden gesloten voor de wind. En het was Indonesisch, dus het bracht me wel in een opperbeste vakantiestemming.
De jetlag had me toch nog in zijn greep, en als bleek dat niemand op deze stormachtige woensdag zou uitgaan besloot ik naar het hotel terug te keren om bij te slapen.
De vakantie zou morgen beginnen.
De wind maakte me verschillende keren wakker. Ik keek rondom me en zag niets, behalve de donkere zwartheid van een lichtloze nacht. Buiten huilde de wind als een hondsdolle wolf door het steegje waarop mijn terras uitkijkt. Uitkijken is groot woord. Als ik me uitrek raak ik de muur aan overkant zonder moeite. Achter die muur en huizen zag ik zenuwachtige zaklampen driftig heen en weer lopen. Een tsunami van wilde gedachten raasde door mijn hoofd. Wat nu? In de kamer blijven en mijn lot afwachten? Of de duistere nacht intrekken, niet wetend welke afgrijselijke taferelen ik zou aantreffen? Ik ben niet 's werelds moedigste man - ik zou zelfs durven zeggen dat ik eerder onderaan de Grote Lijst Der Dapperen kan gevonden worden - maar nadat ik voor de derde keer mijn broek had aangetrokken, vond ik toch de moed om de donkere nacht in te sluipen om te checken wat er aan de hand was. Op de tast vond ik het open hutje dat dienst doet als check-in balie. Een man zat rustig te lezen bij zenuwachtig dansend kaarslicht.
"The power is out?"
"Yes, sil. Powel out."
"Only here?"
"No, sil. Whole neighboulhood."
Dat had ik gezien door de ramen. Misschien moest ik toch maar minder voor de hand liggende vragen stellen.
"Is it bad? Is it a problem?"
"No, sil. No ploblem, sil"
"Okay, thank you."
Niet echt gerustgesteld, en gevolgd door de brave man en zijn zaklamp trok ik terug naar mijn kamer, om aldaar verder de muggen te voeren.
