Bali, 13 Jan '13

Ergste kater tot nog toe. In Bali, tenminste. Ik kan me er thuis nog wel enkele herinneren waarbij de WC-pot de hele nacht mijn beste vriend was. Dat was deze keer gelukkig niet het geval. Toch niet de hele nacht.

De hele dag in bed gelegen. En aan het zwembad. Te lui om eten te gaan halen. En dat is gewoon achter de hoek. Niet de beste voorbereiding op het optreden van vanavond, maar ook dat is Rock'n'Roll, zeker?

Berichtje van Madé: vanwege zijn eigen persoonlijke kater zal hij later zijn, en of ik zelf naar het optreden kan rijden als hij me de wegbeschrijving doorstuurt. Geen probleem. We zijn er al twee keer geweest in de voorbije dagen. Lukt me wel. Hoewel...

Allereerst moest ik wel snel aan benzine raken. 

De vorige nacht had ik het zadel van mijn scooter afgebroken. Ik had het zadel/kofferbak opengezet om mijn helm weg te steken, toen hij plots mijn richting uit kantelde, en ik hem probeerde tegen te houden met datzelfde zadel. Uiteindelijk hield ik de motor slechts recht met mijn benen, terwijl het zadel los in mijn hand bengelde. Had ik al verteld dat ik veel te veel gedronken had? Gelukkig kon ik er nog zonder problemen mee rijden, en na een telefoontje van Madé's vader aan zijn goede vriend, hoteleigenaar en scooterverhuurder, stond er een nieuwe, of laat ik zeggen een andere, scooter ter mijner beschikking. De 6ex-bike, zoals ik hem noem. Hier staan altijd zoveel scooters geparkeerd voor elke club, als is het rijstveld, een jungle, een onoverzichtelijke, op elkaar gepropte, elkaar blokkerende mikado van bromtuigen. Onbegonnen werk daar zelf je motor vantussen te peuteren, en dus zijn er valets aanwezig die dat voor jou doen. Maar dan moet wel eerst weten welke de jouwe is. Ik besloot de laatste 3 tekens van de nummerplaat te onthouden. Dus werd de 6ex.

Maar de 6ex-bike had een even grote dorst als ik toen ik wakker werd, en dus was dringend tanken een noodzaak. Ik vroeg de hotelbaas naar het dichtstbijzijnde tankstation. Ik bedoel uiteraard Absolut Wodka stand.

"Welke richting moet je uit, Sir Koen?"

Prachtig vind ik dat, zoals ze me Sir Koen noemen. Klinkt voornaam en marginaal tegelijkertijd. Zeker als je weet wat "Coon" in het Engels betekent.

"Ik moet naar de Mantra."

Een lege blik was mijn deel.

"Moet je naar links of naar rechts, Sir Koen?"

"Rechts op grote baan", zei ik gedecideerd nadat ik snel Madé's instructies nog even had gecheckt. Hij had me de makkelijkste weg doorgestuurd: niet de binnenwegen die we tot dan toe hadden genomen, maar gewoon de hoofdbaan volgen. Just follow the yellow brick road. Daarom vond ik het niet zo heel gek dat ik rechts moest in plaats van links, zoals de vorige dagen. Uiteraard was er geen wodka te vinden op de eerstvolgende hoek, zoals me net was verzekerd door de uiterst vriendelijke, maar blijkbaar niet al te snuggere hoteleigenaar. Niet dat ik panikeerde; ik wou slechts zeker zijn dat ik op dat uur - het was uiteindelijk al donker - nog ergens benzine kon vinden, en als alle standjes al dicht zouden zijn, had hij me dat zeker verteld. Hij kan toch niet echt dom zijn. Hij runt een hotel in hemelsnaam. Misschien is hij gewoon goed in papierwerk. Alweer een job die ik van de lijst mag schrappen.

Het duurde zo'n tien angstige minuten vooraleer ik 6ex zijn broodnodige twee flessen kon bezorgen, terwijl ik ondertussen toch een beetje aan Madé's wegbeschrijving begon te twijfelen. Ik was dan wel, eens op de grote baan, links gegaan aan het grote kruispunt, maar dat was niet vlak na de bocht naar links die wel was vermeld, maar nooit gevonden. Wat ik wel vond was Kuta, het volgende dorp en uitgangsbuurt bij uitstek. Het Ibiza of Lloret-De-Mar van deze kant van de aardkloot, zeg maar. En Ik was zeker dat ik hier niet moest noch wilde zijn.

Ik had Madé kunnen bellen, maar ik ben wie ik ben, en als het aankomt op het vinden van de weg ben ik een echte man: ik zal de hele nacht rondrijden vooraleer ik de weg zal vragen. Daarenboven: hoe kan men mij de weg uitleggen als ik zelf niet echt een idee heb waar ik ben, noch waar ik heen moet?

Ik besloot terug te keren naar mijn beginpunt. Maar ook dat was makkelijker gezegd dan gedaan, gezien het aantal één-richtingsstraten die ik was doorgereden om op dit punt te raken. Wonderwel lukte het me toch en zo'n 40 minuten na mijn vertrek stond ik terug aan mijn hotel.

Ik checkte mijn telefoon. Madé had gebeld. Verschillende keren. Er was ook een berichtje: "Net mijn wegbeschrijving herlezen. Je moet op de hoofdbaan naar links. Sorry, bro." Ik glimlachte. Voornamelijk omdat mijn ego als chauffeur en navigator hierdoor intact bleef. Ik stuurde terug dat ikzelf ook al tot die constaclusie was gekomen, en ondertussen in de goede richting aan het rijden was. Ik besloot zijn wegbeschrijving te negeren, en af te gaan op wat ik me herinnerde van de vorige keren. Een paar verkeerde straatjes, en één telefoontje later was ik op bestemming.

Na de beste tonijnsteak ooit, een paar biertjes en een Jacky-Coke, begon de eerste band aan hun set. Het was dezelfde Hiphop band als de avond tevoren, maar deze keer speelden ze wel hun eigen liedjes, zonder DJ. Ik kan en mag hier geen oordeel over vellen, vermits mijn kennis van dit soort muziek quasi nihil is, maar als ik op het publiek mag afgaan, waren ze fantastisch.

Ikzelf voelde me helemaal niet zo geweldig, nog steeds wat katerig, en na de McDonald's, waarmee we de vorige nacht hadden afgesloten, hadden ook mijn darmen zich tegen mij gekeerd. Ik hou het duidelijk beter bij de lokale keuken.

Geweldig of niet, het was onze beurt om het podium te beklimmen. Enkel Madé en ik, gitaar en drums, de White Stripes van Bali. Het was niet zo gepland, maar de bassist had net de dag ervoor afgebeld. We gaven, al zeg ik het zelf, een zeer goed concert. En het het publiek zag dat het goed was.

Ik kwam duizelig het podium af. Was de kater? De opspelende darmflora? De allergische reactie op de ontelbare muggenbeten die mijn hele lichaam bedekten? Of was ik gewoonweg nog niet gewend aan de hitte? Vermoedelijk de combinatie van dit alles, en geplaagd door de - naar mijn nog steeds verouderde smaak - erbarmelijke muziek, besloot ik dan ook terug richting hotel te trekken. Daar aangekomen voelde ik me snel beter. Verwonderlijk wat een mirakel een fles water en koude douche kunnen verrichten.

Bali, 12 Jan '13

Veel te veel gedronken gisteren. Het was de enige optie ook.

We gingen een bandje kijken. Wel, het was niet echt een band: een DJ die plaatjes draait terwijl een drummer, een gitarist en een rapper meejammen, is niet echt mijn idee van een band. Ik voelde me oud. Anderzijds: ik herinner me dat - als het op dit soort muziek aankwam - ik me al oud voelde op mijn 17...

Wel een hoop leuke mensen leren kennen. Zo,vond de afterparty bijvoorbeeld plaats bij Nina en Nadia. Ik vrees dat ik van alle andere mensen de namen ben vergeten. Hoewel: er was ook de zeer mooie Fa. Ze herinnerde me een beetje aan mijn ex. Met dat verschil dat wat Fa miste op borsthoogte, er aan haar billen was bijgesmeerd. Wel heel sympathiek. DJ, band en hun gevolg waren er ook. Het gevolg bleef maar roepen hoe geweldig de show wel was geweest. Ik voelde me eens te meer oud.

Veel te veel gedronken gisteren.

Bali, 11 Jan '13

Jawel, het is vakantie. Vandaag is luiheid verheven tot kunst.

Madé stond al om negen uur in het hotel. In het dagelijkse leven is het een hel zo vroeg op te staan, maar jetlag is een duivel, en had mijn hele ritme overhoop gegooid. Ik was om acht uur al klaarwakker. Ik had net mijn literaire bijdrage over gisteren beëindigd toen Madé binnenkwam, zoals steeds een kamerbrede glimlach onder de blinkendzwarte haren. Hij toonde een sleutel.

"What's that for?"

"Your bike."

Zijn lach werd nog breder, zijn tanden nog bloter.

Maanden geleden, na één van onze optredens in België, had hij me verteld dat hij me met de motor zou leren rijden. Dat is hier nu eenmaal de makkelijkste manier om je te verplaatsen. De straten zijn hier zo smal dat auto's meer stilstaan dan rijden als ze ergens naartoe willen. En meer rijden dan stilstaan als ze parkeerplaats zoeken. Terwijl de motoren overal tussendoor glippen, als levendige bloedlichaampjes tussen de cholesterol in de aders van Bali.

Het was niet de moto die ik verwacht, en zelfs een beetje gevreesd had. Geen gedeukte Low Rider, geen bestofte street racer, geen halfvergane chopper. Gewoon een scooter, geen versnellingen. Dat zou ik moeten kunnen.

Het eerste ritje was 5 minuten richting ontbijt. Het werd me ook duidelijk waarom Madé zo vroeg gekomen was. Het verkeer was slechts een fractie van wat het na de middag was, en dus ideaal om aan de motor te wennen. En dat lukte. Mijn eerste keer op een scooter, links rijdend, in smalle straatjes waar - nu toch ook al - tientallen andere brommertjes hun eigen weg zoeken, Asian Style. Het lukte. Ik voelde me zelfverzekerd. We raakten zonder problemen aan het restaurant.

Zeer goed ontbijt, trouwens. De wind, waarvan ik ondertussen had vernomen dat hij afkomstig was van een cycloon boven zee die richting Australië trok, was al wat afgenomen, en dus hadden ook de goeie keten hun deuren weer geopend.

De volgende beproeving was een ritje van een half uur naar Madé's huis. Normaal gezien doet hij dat op 15 minuten, maar omdat ik toch nog wat moest wennen aan zowel motor als (het ontbreken van) verkeersregels, deden we het rustig aan. De rustigere binnenwegen in plaats van de hoofdbaan, ook.

Ik moest dringend tanken. Madé stopte aan de kant van de weg, waar een klein standje met flessen gelige Absolut Wodka stond. "Ik zou je niet aanraden hiervan te drinken", lachte hij. Dit is hoe benzine hier wordt verkocht. Per Wodka-fles.

De rest van de dag werd, zoals gezegd, gespendeerd in absolute luiheid, aan het zwembad, muziekje op de achtergrond, geweldige Nasi Goreng tussendoor, en dat alles afgewisseld met af en toe een dutje. Jawel, het is vakantie.

In de late namiddag kwam de wind weer sterk opzetten, en dus viel ons plan om de Beach Bars af te schuimen alweer in het water. Letterlijk zelfs, want ook de hemelsluizen werden bij momenten zonder pardon opengetrokken. En dus ook tijdens de rit terug richting Semiyak, waar mijn hotel was. Maar als de dappere avonturiers die we zijn, reden we gewoonweg door. Ook al omdat er nergens plaats was om te schuilen.

Aangekomen in het hotel trokken we droge kleren aan en praatten nog wat op het terras, in gezelschap van onze goede vriend Jack Daniel.

We besloten toch nog de stad in te trekken, maar vanwege het rotweer waren alle bars zo goed als leeg. Twee bandjes gezien. Typische Indonesische coverbands blijkbaar. Soms ligt Bali heel dicht bij Benidorm. Na enkele Bintangs en Jacky-Cokes reden we dan toch maar terug naar huis.

Morgen begint het weekend.

Bali, 10 Jan '13

Ik ben in Bali! Woohoo!

Het zag er niet altijd even hard naar uit dat ik het zou halen, maar achteraf bekeken waren de problemen die ik tegenkwam slechts details.

Zoals het eerste probleempje dat ik een week geleden ondervond.

Mijn goede vriend Madé J, de in Brussel residerende gitarist-zanger uit Bali, die me had uitgenodigd op vakantie te komen bij zijn ouders, waar hij zelf aan het overwinteren is, vroeg me mijn vluchtgegevens, zodat hij me kon oppikken aan de luchthaven. Na lang zoeken tussen mijn mails kon ik maar tot één constaclusie komen: de vlucht was nooit geboekt. Ik ben wel eens vaker verstrooid, en durf aan dingen beginnen die ik nooit zal afmaken (zoals waarschijnlijk dit dagboek), maar deze keer verbaasde ik zelfs mezelf. De zekerheid van mijn boeking grensde aan de wetendheid dat cheeseburgers door God zijn uitgevonden op de zevende dag.

Gelukkig was Dame Fortuna me goed gezind, en vond ik zelfs een goedkopere vlucht, bij een betere maatschappij, dan diegene die ik maanden geleden (blijkbaar niet) had geboekt.

Het tweede kleine probleempje was alweer een bewijs dat ik nooit boekhouder zal worden. Of advocaat. Of WC-madam. Niets waarbij je goed moet zijn met papier.

Ik had namelijk de TGV naar de Parijse luchthaven Charles De Gaule geboekt. Tenminste, dat dacht ik. In Paris Nord dachten ze daar anders over: de luchthaven was nog 40 minuten extra treinen. Na een klein uurtje stress, nog geüpgraded door het feit dat ik bijna mijn uitstaphalte had gemist wegens verdiept in hoogstbelangrijke vakliteratuur (lees: Humo), stond ik achteraan de lange rij aan de check-in balie. De Bali-balie, zeg maar. Het zou nog een half uurtje duren eer ik mijn tickets in handen had.

De lange vlucht naar Signapore verliep zonder noemenswaardige incidenten, en werd doorgebracht alternerend tussen slaap en filmpje kijken. Eindelijk Taken 1 en 2 gezien. Doe me eraan denken nooit op reis te gaan naar Parijs. Levensgevaarlijk blijkt.

Tussen Signapore and Bali daarentegen was de rit een stuk hobbeliger vanwege de sterke wind. Een beetje een Walibi-gevoel. Met dag verschil dat je hier niet ziet aankomen wanneer de kribbel in de buik zich zal manifesteren. Op de meest onverwachte momenten zakte onze vliegende rollercoaster een paar tientallen meter dichterbij zijn natuurlijke positie: de grond. En hier staan aan de uitgang geen kinderen te jengelen "of ze nog is mogen".

Aangekomen in Denpasar, verplichtte diezelfde wind me mijn imago aan te passen. De hoed moest van het hoofd, opdat hij niet zou worden weggeblazen zoals die eerste sigaret die ik buiten probeerde aan te steken.

Mijn goede vriend Madé stond me al op te wachten, brede glimlach op het gelaat, klaar om me naar het hotel te begeleiden, met onderweg uiteraard de obligate stop voor bier.

Nadat hij me had afgezet liet Madé me me rustig opfrissen, terwijl hij even over huis ging. Maar hij was nog niet goed en wel vertrokken of ik stond al voor een volgende uitdaging.

Ik was volop mijn tanden aan het poetsen, en spoelde mijn mond met kraantjeswater, als ik plots werd verrast door een een zeer sterke smaak die ik, zelfs na een zwaar nachtje stappen, niet als oraal normaal zou catalogeren. Plots schoot het door mijn hoofd dat men mij meermaals had verwittigd in Azië altijd flessenwater te drinken, en zelfs te gebruiken voor het spoelen van de mond. Snel spuwde en rochelde ik mijn mond leeg. De smaak van het met tandpasta gemengde kraantjeswater zweemde nog na in mijn mond. De zoektocht naar een flesje water werd echter snel stopgezet toen mijn oog viel op mijn nog halfvol flesje Bintang: je bent geen echte man als je nog nooit je tanden hebt gepoetst met bier...

De wind stond nog steeds strak roet in het eten te blazen. De bedoeling was dat ik bij Madé zou blijven logeren, maar dat zou betekenen dat ik in zijn kamer zou slapen, en hij buiten op het terras. Dat is iets wat hier meer gebeurd - het weer hier nodigt daar zelfs gretig voor uit - maar vannacht was dat geen optie.

Diezelfde wind joeg ook iedereen weg van het strand, en de straten in het algemeen, dus toen we eindelijk een restaurant vonden dat open was, waren we bijna de enige klanten. Niet het beste voedsel dat ik ooit voorgeschoteld kreeg, maar ook niet slecht als noodoplossing, daar Madé's vaste eeltplekken de deuren hadden gesloten voor de wind. En het was Indonesisch, dus het bracht me wel in een opperbeste vakantiestemming.

De jetlag had me toch nog in zijn greep, en als bleek dat niemand op deze stormachtige woensdag zou uitgaan besloot ik naar het hotel terug te keren om bij te slapen.

De vakantie zou morgen beginnen.

De wind maakte me verschillende keren wakker. Ik keek rondom me en zag niets, behalve de donkere zwartheid van een lichtloze nacht. Buiten huilde de wind als een hondsdolle wolf door het steegje waarop mijn terras uitkijkt. Uitkijken is groot woord. Als ik me uitrek raak ik de muur aan overkant zonder moeite. Achter die muur en huizen zag ik zenuwachtige zaklampen driftig heen en weer lopen. Een tsunami van wilde gedachten raasde door mijn hoofd. Wat nu? In de kamer blijven en mijn lot afwachten? Of de duistere nacht intrekken, niet wetend welke afgrijselijke taferelen ik zou aantreffen? Ik ben niet 's werelds moedigste man - ik zou zelfs durven zeggen dat ik eerder onderaan de Grote Lijst Der Dapperen kan gevonden worden - maar nadat ik voor de derde keer mijn broek had aangetrokken, vond ik toch de moed om de donkere nacht in te sluipen om te checken wat er aan de hand was. Op de tast vond ik het open hutje dat dienst doet als check-in balie. Een man zat rustig te lezen bij zenuwachtig dansend kaarslicht.

"The power is out?"

"Yes, sil. Powel out."

"Only here?"

"No, sil. Whole neighboulhood."

Dat had ik gezien door de ramen. Misschien moest ik toch maar minder voor de hand liggende vragen stellen.

"Is it bad? Is it a problem?"

"No, sil. No ploblem, sil"

"Okay, thank you."

Niet echt gerustgesteld, en gevolgd door de brave man en zijn zaklamp trok ik terug naar mijn kamer, om aldaar verder de muggen te voeren.

Genoeg dapperheid voor één dag.