Zaterdag 31 mei 2003. Flandriën Briek Schotte. Semi klassieker-135 km.(W-VL)

Vertrek: 7:30 tot 12:00 uur. Oedelem - Sporthal Den Akker-Sportstraat.

Met auto vertrokken om 6:15 te Beveren, Bruno opgepikt in Zwijndrecht, om zo richting Oedelem te rijden. Rond 7:40 waren we terplaatse. Inschrijven, wat eten en drinken en om 8:00 begonnen we aan onze tocht van 132 km. Eerst richting St-Joris waar we het kanaal Gent-Brugge kruisten om zo naar Maria Aalter, Poeke en Grammene te rijden. Hier reden we de Leie over naar Kruishoutem. Daar begon het parcours heuvelig te worden. We waren aan de poort van de Vlaamse Ardennen. Nokere, Wortegem, Gijzelbrechtegem en Kaster. In Kaster kregen waar we een heuse klim te verwerken. Recht op de trappers en maar stoempen, maar eens boven, een prachtig panorama. Dan bergaf naar Tiegem. Op een bepaald moment zaten we op een verkeerd spoor. Door een onduidelijke wegbewijzering waren we misgereden. We waren niet alleen. Gelukkig werden we terug op de goede weg gezet door een wielerminnend persoon. Zo moesten we niet terug bergop. In Tiegem moesten we de Tiegemberg op. Nog niet in de helf van de beklimming was de controlepost. Kaart laten stempelen en de nodige krachten opdoen om de rest van de Tiegem te doen. Zo naar Anzegem, Nokere, steeds golvend tot we richting Olsene reden. In Olsene wou ik mijn ketting op de buitenplaat leggen, naar die liet het afweten. Bruno wist er raad mee, stoppen, ketting op buitenplaat, beugel afstellen en hop verder rijden. Dentergem, Aarsele en Kanegem. In Kanegem werden we aan de kerk opgewacht door Briek Schotte, gezeten op zijn stalen ros, met rugnummer 3, IJzeren Briek. Natuurlijk was daar onze laatste controlepost. Stempel, bevoorrading, wat drinken, foto genomen aan het beeld  en dan verder. Met nog 35 km voor de boeg , sloten we aan  bij een groepje van 10 personen. Vervolgens reden we door Ruislede, Beernem en Moerbrugge waar we een paar kasseistroken te verwerken kregen. Ons groepje spatte uiteen en Bruno en ik reden met ons tweetjes verder richting aankomst. Blij dat onze 132 km er op zaten want het werd steeds warmer. We hebben gereden over landelijke wegen en door pitoreske dorpjes. Hier en daar  langs hoofdwegen met fietspaden in zeer slechte staat. Voor ons was het een prachtig parcours met als hoogtepunt het beeld van Briek Schotte in Kanegem. Een echte Flandriën. Ons gemiddelde was 25,6/u en de afstand 130 km.

Zaterdag 2 augustus 2003. Sean Kelly - Ardense Pijl - Klassieker-135 km.

Vertrek : 8:00 uur tot 10:00 uur. Stade De Henrimoulin - Trois-Pont - Provincie Luik

’s Morgens 5:00 heel vroeg uit de veren. Met de auto Kris en Bruno oppikken om zo richting Trois-Ponts

 te rijden. Om 7:20 uur bereikten we onze bestemming. Inschrijven, eten en klaarmaken om onze  tocht , met 8 pittige beklimmingen aan te vatten. Bij het vertrek was het frisjes tot we aan de beklimming begonnen van de Côte de Wanne na km 10. We waren ineens opgewarmd. In Wanne reden we bergaf, ik op eigen tempo. Omdat ik geen meester ben in het dalen, vond ik 50 per uur snel genoeg. We fietsten richting Trois-Ponts om zo op de baan uit te komen die  richting Coo-La Gleize leide om wat verder rechts af te slaan naar Francorchamps. Daar werden we opgewacht door een stel fotografen die ons op beeld vereeuwigden. Toen zaten we er nog fris bij. Een beetje verder in Ruy begonnen we aan onze tweede beklimming Côte du Rosier na km 30. Tussen al die beklimmingen en afdalingen was er niets vlak. We moesten met de beentjes veel kracht zetten maar ook met ons kopke rijden. Op eigen tempo dus. Naar de volgende beklimming de Côte du Maquisard na km 44. Eens boven moesten we nog duizend meter rijden om aan de eerste controlepost in La Reid aan te komen. Stempeltje, eten en drinken, drinkbussen vulen, want het begon warmer te worden. Dat gingen we in de loop van de dag aan den lijve ondervinden. Na een kwatiertje zetten we onze tocht verder richting Côte de la Redoute na km 56. We reden door de kleine straatjes van Remouchamps om zo de beklimming aan te vatten naast de autostrade. In het begin ging het vrij goed tot we van de autostrade weg reden. Het meest steile stuk begon en ik moest al mijn krachten bundelen om dat molshoopke te bedwingen. Gelukkig was dat geen lange klim. Eens boven was het een voldoening  om dat bergske overwonnen te hebben. Weer een berg bedwongen. Op naar de volgende: de Côde de Chambralle km 64. Telkens bij het klimmen en dalen van een Côte hadden we prachtige panorama’s. De Col de Rideux op km 91, was toch een van de langste en hoogste in het parcours. Dat heb ik toen ook ondervonden, want eens aan de steilste stukjes had ik niet veel over. Indien ik nog een honderdtal meter meer had moeten rijden dan had ik voet aan de grond gezet. Gelukkig was daar boven de controlepost die van harte welkom was. Het was daar een hekseketel om aan drinken te geraken. Kaartje stempelen, wat eten en drinken.  Ondertussen waren we overeengekomen dat we ieder, op ons eigen tempo verder gingen rijden. Côte de la Fosse km 109. Daar kreeg ik het eventjes moeilijk met mijn beentjes. Ze draaiden vierkant, dus op eigen tempo naar boven, wat voedsel en drank genuttigd. Na enige tijd kwam ik terug in mijn ritme. Dan in dalende lijn naar Côte de Villettes op km 122. Het was dus nog eventjes op de tanden bijten, om over dat bergske te geraken, en zo aan te komen in Stade de Henrimoulin - Trois-Ponts. Het gemiddelde was 21,5/u. De afstand 130 kilometer.