Met in de mand "Sta op en wandel" van Elly en Rikkert, de pantoffels die Jos me gaf tijdens een fietstocht, een fotoalbum en Phil Bosmans' "Menslief, ik hou van je", zijn we vanmorgen hier toegekomen. Ongeveer op dezelfde manier als toen we van hier weggegaan zijn, 25 jaar geleden bijna. Een hele tijd terug. Wat hebben we intussen gedaan? Wat voor moois hebben we al dan niet gerealiseerd? Het zijn de vragen die we ons kunnen stellen en misschien zou het fijn zijn een bezinning te houden over deze voorbije jaren. Hoe we zijn gegroeid, wat we hebben ervaren, hoe we zijn veranderd? Deze persoonlijke vragen kunnen een eerste benadering zijn van wat Jobolo voor mij heeft betekend en wat ik intussen heb geleerd. Met enkele grote lijnen zou ik dit hier vanavond willen duiden. Als de rode draad die ook jij wellicht herkennen zult en die me dierbaar is. Vooreerst mijn geloof in het leven en het leven proberen te aanvaarden zoals het zich voordoet. Een grote openheid en vertrouwen naar het leven toe. Hoe moeilijk soms in situaties ook, er het beste van maken met de middelen waarover je beschikt. Het woekeren en spelen met je talenten tot het overmoedige toe en met je leven als de volle inzet. Naast deze openheid naar het leven toe, een leven en geven vanuit het hart, niet met je verstand of vanuit berekening. Hoe meer je met je hart geeft, hoe rijker je wordt. Daarbij een streven naar eenvoud, op alle vlak. Een lamp een lamp laten zijn en een raam een opening voor licht in de woning. Hiernaast een groot respect en solidariteit voor en met de ander. Over grenzen heen. De bruine hand in mijn hand die net zo voelt en ademt als mijn hand. Dit weten, grote respect, liefde en solidariteit hoop ik en wens ik jullie toe in het nieuwe millennium. Jobolo in de geschiedenis, het tijdsgebeuren, kan een tweede benadering van onze bezinning zijn. Ik kan me geen waardiger afsluiten van de 20ste eeuw en overgang naar het derde millennium wensen dan door deze viering vanavond. Ik ben daar erg blij en dankbaar voor. Het is het mooiste oudejaarsavondgeschenk dat we elkaar kunnen geven. Dankjewel zeer oprecht en proficiat jullie allen hiervoor. Over de jaren heen, ondanks de afstand en verschillen en ieders eigen weg, heb je de verbondenheid bewaard. Jobolo in de stijl van toen, dit is precies wat we daarmee bedoelen: de vriendschap, het werken aan en voor iets, samen. De zin van een jeugdclub, ook nog voor nu? Wou dan ook speciaal de jonge mensen danken die voor de receptie hebben gezorgd, die zich hebben ingezet en gewaagd aan de voetbalmatch. Denk dat we meer, veel meer aan jonge mensen moeten durven vragen. Zodat ook zij bij zichzelf de rijkdom en de vreugde zouden kunnen ontdekken van iets voor anderen te mogen doen. Iets mogen doen, zich geven zomaar is een geschenk dat niet verwisselbaar is, onvervangbaar. Naast herinneren en danken willen we vanavond ook gedenken, de namen van hen die er niet meer zijn: Paul Beullens, Luc Schoolmeesters, Sonja Vandermosten, Louis Van Goethem, Danny Van Horenbeek. Onze kinderen, die we wellicht meer nog dan anders hierbij missen: Evelyne, Greet. Hoop dat onze vreugde om dit samenzijn ook troosten mag. Jobolo straks. Een streep rode verf is al wat ons in de kelder aan Jobolo herinnerd. Een lokaal verdwijnt. Maar mensen zullen blijven samenkomen om te zoeken naar wat hen bindt en verenigt en dit ter sprake brengen en delen met elkaar. Wat we vandaag hebben mogen realiseren, kan zich misschien in de toekomst herhalen. Net als bij je eerste bezoek aan Jobolo destijds wordt je een lidkaart aangeboden, een nieuwe ledenkaart van de Vriendenkring Jobolo aan de prijs van toen, hetzij nu 4,- Euro, bedoeld voor morgen en ter delging van de voor deze viering gemaakte schulden. Elk feest is een teken van onderlinge samenhorigheid en levensvreugde. Feesten betekent feestelijk, plechtig, maar ook aangenaam, lief, mooi. Laten we zo de avond inzetten, volop vieren en al etend ons verheugen. Mag ik Ingrid, voorzitter van Jobolo tot op heden, vragen ons daarbij voor te gaan en het buffet te openen?
Denise Delvaux Boven-Lo, 26 november 2000
26-11-2000 om 00:00
geschreven door Macropus Rufus
01-01-2000
Historiek
Jeugdclub JOBOLO vzw
Bovenlo Kessel-Lo
En dan als wij vergeten zijn (Elly en Rikkert: Sta op en wandel)
Wanneer men dankbaar terugblikt op een voorbije eeuw, dan mag daarin Jeugdclub Jobolo niet ontbreken. Een clubje dat ruim een decennium lang de jeugd van Boven-Lo rond zich wist te verzamelen. Soms denken we dat Jobolo uit liefde is gegroeid. De vriendschap van enkele jongeren die na de avondmis op zaterdagavond aan de kerkdeur bleven hangen. Jongeren die dan ook gretig ingingen op de vraag naar aanleiding van een "teach-in" georganiseerd door de Stichting Lodewijk De Raet in samenwerking met de Gemeentelijke Jeugdraad van Kessel-Lo, om voor de jeugd van Boven-Lo iets op het getouw te zetten. Dit was op 6 april 1973 en het kan dan ook geen toeval zijn dat de eerste activiteit, op 1 mei, een voettocht naar Scherpenheuvel was. De volgende, een nachtelijke dropping, bij het samenkomen nadien ervan in Scheut werd de naam Jobolo gekozen: gewoon Jongerenwerking Boven-Lo.
Al vlug kreeg het vriendengroepje de allures van een jeugdclub en werden stappen naar structurering gezet. De statuten werden op 23 november in het Belgisch Staatsblad gepubliceerd en een vereniging zonder winstgevend doel werd opgericht. Zoals bij wet omschreven, bestonden de inkomsten uit de bijdragen van de leden en de opbrengst van de activiteiten door hen georganiseerd. Het bestuur vormde een kern van zes vaste leden. Bij de oprichting waren dit: Luk Meulemans, Peter Van den Bergh, Hugo Vandenbosch, Willy Van Gompel, Greta Vranckx en ondergetekende. Daarnaast werden een aantal adviserende leden aangetrokken uit naburige jeugdclubs of -bewegingen. De activiteiten werden voorbereid en opgevolgd in werkgroepen die als levende cellen de club van het nodige dynamisme voorzagen, met onder meer Johan Nijs als aanvoerder van de voetbalploeg en Hugo Meulemans, coach van het volleybalteam.
Toen in 1974 kasteel Lafosse door de gemeente werd opgekocht met de bedoeling er een jeugdhuis van te maken, kon jeugdclub Jobolo dankzij de bemiddeling van mevrouw Thérèse De Reycke er de kelders van betrekken aan de symbolische huurprijs van 1 fr. per jaar. Op 12 oktober van dat jaar werden de lokalen ingehuldigd. De openingstoespraak lijkt zich vooral tot de ouders te hebben gericht die wellicht nog wat moeite hadden met deze nieuwe, gemengde, vorm van jeugdwerking. "We zouden het fijn vinden indien u de positieve kanten van zo een jeugdclub begreep en u dan ook zeer actief liet betrekken bij het Jobolo-gebeuren. Hier denk ik bijvoorbeeld terug aan de geslaagde dia-avond van een paar weken terug. Vergeet daarenboven niet dat de club een verjongende remedie is, iets wat de pa's zich zeker zullen herinneren na de match tegen hun zonen".
Zoals ook destijds kenmerkend was voor jongeren wilden we vrij van alle bevoogding onze eigen weg gaan, vrij van welke strekking ook en liefst zo ver mogelijk van onder de kerktoren vandaan. Het vertrouwen dat de jeugdclub kreeg was groot. Mede door de inzet van p. Joe Op de Kamp, onze voorganger bij jongerenvieringen en bezinningen. Met de fiets vanuit Leuven was hij trouw op post, een schat van geduld en menselijke kwaliteiten, tot bij zijn afscheid van Boven-Lo op 4 maart 1978.
Wie waren de jongeren? Eenvoudigweg al wie op Boven-Lo woonde en ouder was dan zestien jaar. Leeftijdsgrens die strikt werd gerespecteerd want wie te jong was werd vriendelijk gevraagd te willen wachten. En, deed dit ook zoals Johan Jacobs ons zou vertellen.
Jaren geleden hebben we het clubblaadje en het archief van Jeugdclub Jobolo op het KADOC (Katholiek Documentatie- en Onderzoekscentrum) te Leuven gedeponeerd. In een schoendoos bewaren we nog wat herinneringen van wat was: een grijze parel aan een rode koord, de vele uitnodigingen voor bals en fuiven, zeefdrukken vol van creativiteit. Een blauwe sticker zal onvergetelijk de kast in het hart van de bibliotheek op het Ladeuzeplein blijven sieren. De kangoeroe, mascotte van Jos Van den Bergh, die onze voortrekker was en aan de basis lag van de oprichting van Jobolo, is een dierbaar aandenken.
In de jaren '90 kende de jeugdclub een verder sluimerend bestaan tot de v.z.w. in 1997 omgevormd werd tot een vereniging Vriendenkring oud-leden Jobolo.
Soms denken we dat Jobolo uit liefde is gegroeid. En zoals zoveel liefdes was het fel en kortstondig, een decennium lang. Doch daarop teer je soms een heel leven lang. Nu nog ontmoeten we ouders, intussen grootouders, die je met zachte ogen aankijken en vertellen van hoe aangenaam de tijd toen was. Hiermee bevestigen ze dat de zin van een jeugdclub niet alleen door de jongeren zelf wordt gemaakt en ervaren maar ook door de ouders.
Mocht ook dit artikel als herinnering aan gisteren iets bijdragen voor morgen, dan zal het zijn doel hebben bereikt (in: Jobolo, brug tussen jou en mij). Want jeugdclubs verdwijnen, maar jongeren niet.
We wensen de parochie voor de toekomst veel geluk.
Denise Delvaux januari 2000
01-01-2000 om 00:00
geschreven door Macropus Rufus
Jeugdclub JOBOLO vzw
