En ja hoor we zijn ondertussen al 2010!!!! En ... ons popje zit nog lekker warm en dicht bij de mama ... in de buik!!! We genieten nog steeds met volle teugen van ons tweetjes. 2010 zal een jaar zijn met een heel mooi begin ... de geboorte van ons eerste spruitje!
Gisteren nog maar eens op controle geweest bij de gynaecoloog. Gelukkig mocht ik deze keer in Halle gaan, want het begint toch wel wat lastig te worden om te rijden en zeker om te parkeren. Nog steeds geen verandering in zicht. Alles zit nog steeds goed hoog, nog niets ingedaald. We hebben met moeite al een hele kleine cm opening. Dus echt nog niets he. Maar we geven de moed niet op, we hebben nog een hele week te gaan, want morgen zijn we al 39 weekjes ver. Pff amaai, de tijd is toch wel snel voorbij gegaan hoor. Kan bijna niet geloven dat het einde weldra al in zicht is. Ga het zwanger zijn wel missen hoor. Al dat gewriemel in mijn buikje. Echt zalig!! En dan die hikjes, zo schattig. Het enige wat ik absoluut niet ga missen dat zijn die verschrikkelijke kwaaltjes. Ba. Heb ze denk ik bijna allemaal wel eens gehad. In het begin was er de misselijkheid, dan al snel de dikke voeten. Dan de dikke en slapende handen. Hopelijk trekt het vocht snel weg na de bevalling, dan kan ik terug kousen en schoenen aandoen die niet spannen!! Wat hebben we dan nog gehad? Ah ja, ons heup. Verschrikkelijk als je rechtstaat uit de zetel of uit je bed. Voel mij juist een gans die rondwaggeld. Hehe En dan hebben we nog het pijnlijk tandvlees en de ontelbare bezoekjes aan het toilet. Maar het aller pijnlijkste en vervelendste waren nog altijd de nierkolieken. Daar heb ik pas echt van af gezien. En tot mijn grote ergernis, begint het nu weer!! Maar deze keer aan de rechterkant. Gelukkig kan ik het voorlopig onder controle houden met thuismedicatie.
Heb de hoop al opgegeven om ons klein prutske al in de armen te hebben voor kerstmis. Zal eerder voor erna zijn. Ofwel tussen kerst en nieuwjaar ofwel zelfs pas voor 2010. Wie zal het zeggen. Maar de gynaecoloog heeft ook wel gezegd dat we rekening gaan moeten houden met een eventuele keizersnede. Hmm. Dit omdat ze niet wilt indalen en de doorgang hoogst waarschijnlijk te klein zal zijn. Dus hou ik er zeker rekening mee. Daar gaat mijn droom voor een onderwaterbevalling. Maar ja, alles voor ons prutske he. Als we er alle bij maar gezond en wel uitkomen he.
Maar nu gaan we nog even genieten van ons tweetjes samen.
Deze nacht verschillende keren wakker geworden. Ofwel was het voor een plasje, ofwel was ons prutske met hare verhuis bezig ofwel vond ik gewoon mijn plaats niet in het bed, en zo was het altijd wel iets. Maar al bij al voel ik mij wel goed vandaag. Deze voormiddag mochten we nog eens op controle gaan bij de gynaecoloog voor een monitor en een controle-echo. Op de monitor was alles dik in orde. Nog steeds geen weeën te zien en ons pruts haar hartslag was ook dik in orde. Maar een half uurtje vond ze wel veel te lang. Ze maakte al snel duidelijk dat ze helemaal geen zin had om gestoord te worden. Ze besloot dan maar om om de haverklap van positie te veranderen zodat ik haar telkens mocht gaan zoeken. Uiteindelijk heeft ze de strijd dan even gestaakt en lukte het toch een kwartiertje om een goede monitoring te hebben. Na de monitor was het dan tijd voor de controle-echo. Het gewicht. Ik verschoot wel even. Ze weegt al 2kg 950 !!!! Ik vroeg dan of ze nu nog veel zou groeien en bijkomen en ja hoor. Het geboortegewicht zal toch tussen de 3kg500 en de 4kg zijn!! Man man man dat wordt puffen tijdens de bevalling. Nog een 2-3 weken en ze mag van mij al komen hoor. Die laatste weken beginnen toch wel zwaar te worden. Als ik 's middags niet even rust dan lig ik hier om 18u al in te dommelen. Ook de trap op lopen is een nachtmerrie aan het worden. En dan ja da zuur he, ga echt blij zijn als ik daar vanaf ga zijn. Nog even doorbijten!! Maar soms komen de traantjes toch boven hoor, vooral als ik hier zo heel de dag alleen zit en er lukt iets niet. Maar ja dat is het leven he ;o) Nog een paar weekjes en ik mag het mooiste doen dat er op aarde bestaat. Ons prutske op de wereld zetten!!
Gisterenavond hebben we al eens kennis mogen maken met de enige echte oefenweeën!! Joepie!! Soms al wat pijnlijk. En bij deze konden we al eens onze puf-oefeningen bovenhalen. Maar de echte weeën mogen toch nog enkele weekjes wachten.
De laatste dagen is ons klein prutske zeer actief bezig in mama's buik! Soms doet het zelfs wat pijn als ze zich strekt! Hehe. Maar het blijft toch een zalig gevoel. Als ik over mijn buik streel dan reageert ze ook meestal direct. Ook als ik tegen haar praat krijg ik al reacties. Echt zalig. Wat ga ik dit toch missen binnen een paar weken. Jaja want het begint nu echt wel te korten he. Maar die laatste weken gaan we toch nog koesteren hoor. Zal wel blij zijn dat ik binnen een paar weken verlost zal zijn van die misselijkheid en dat maagzuur. Soms dag-droom ik wel eens hoe je er zal uitzien. Welke trekjes ga je van je mama hebben en welke van je papa. Je kleine neusje, je bolle wangetjes, je kleine vingertjes en teentjes, je prachtige ogen. Langs de ene kant wil ik je zo lang mogelijk beschermen in de buik, maar langs de andere kant sta ik te popelen om je te kunnen ontmoeten. Om met je te stoeffen en je te delen met je papa!! Ook je hondjes staan hier vol ongeduld te wachten! Elke morgen en avond kijken ze eens in je bedje en in je parkje of je er nog niet bent. Echt schattig om ze bezig te zien. Terwijl ik dit schrijf ben je weer gretig met je kleine kontje aan het zwieren! Zo vader, zo dochter he! Volgende week nog eens op controle bij de gynaecoloog. Nog een laatste echo om je gewicht en lengte te controleren. Je ligging hebben ze vorige week ik het ziekenhuis al eens gecontroleerd en je ligt al mooi klaar voor de bevalling. Hoofdje naar beneden en je rugje naar mijn buik gekeerd. Ben eens benieuwd wanneer je ons zal verrassen met je komst. Alles staat hier zo goed als klaar voor je komt, maar toch mag je nog even blijven zitten hoor. Nog even gezellig met z'n tweetjes!
Vandaag ons eerste dagje weer thuis van een kort verblijfje in het ziekenhuis. Het begon allemaal maandagmorgen. S morgens samen met het ventje opgestaan en op het gemak ontbeten, terwijl het ventje zich aan het wassen was. Nadien even naar het toilet en toen ik er af kwam schoot de pijn in mijn linkerzij/rug. Wat was dat, amaai. Probeerde dan nog eventjes in mijn bed te gaan liggen, maar de pijn werd steeds ondraaglijker tot ik naar het toilet mocht lopen. Daar ging mijn ontbijt'je. Terug in mijn bedje. Maar de pijn ging maar niet weg. Terug naar de wc gelopen. De pijn was echt ondraaglijk. Mijn ventje had ondertussen al naar zijn werk gebeld om te zeggen dat we eerst naar de huisarts gingen. Gelukkig mocht ik snel binnen bij de dokter. Ondertussen werd de pijn echt "te" pijnlijk. Geen enkele houding verlichtte de pijn. De huisarts verwees ons door naar de spoedafdeling, hij vermoedde een niercrisis. Eens op de spoed aangekomen zag ik het niet meer zitten. Heel de wachtkamer zat stampesvol. Gelukkig kreeg ik wat voorrang omdat ik zwanger was. Al snel werd ik aan een infuus gelegd en kreeg ik nog enkele pijnstillers, maar echt werken deden ze niet, de pijn bleef! Na lang wachten op een echografie werd het vermoeden van de huisarts bevestigd! Nierstenen! Omdat ik zwanger was, werd ik opgenomen op de materniteit, waar we een half uurtje aan de monitor werden gelegd. Voor alle zekerheid dat alles toch wel goed ging met ons prutske. Terwijl de mama aan het afzien was, was ze lekker aan het slapen en af en toe eens stampen ook he. Ze had er dus duidelijk geen last van. Haar hartslag was goed en er waren geen contracties. Na 3 spuiten, 2 ampules buscopan en een flesje dafalgan werd de pijn wat draaglijker. Maar telkens er opstoot kwam, was het weer lopen naar het toilet. Ook als ik rechtstond of liep mocht ik naar het toilet lopen. Het was echt geen lachertje. Rond 15u was er dan een kamer vrij en mochten we daar naartoe. De pijn ging nooit echt weg, maar verminderde soms wel even. S'avonds nog een spuit en een flesje pijnstiller gekregen en toen begon de pijn eindelijk wat te verminderen. Eindelijk!!! Rond 18u toch een beschuitje proberen te eten en het deed echt goed aan mijn maagje. Want na al dat overgeven was ik echt wel leeg. Rond 23u nog een pijnstiller gekregen. De volgende morgen maken ze mij wakker rond 5u om een nieuwe baxter te hangen. Was juist in slaap gevallen. Die dag had ik al veel minder pijn! Was ik even blij seg. Af en toe kreeg ik nog een lichte pijn in mijn nier maar dat stelde niets voor in vergelijking met de pijn van maandag. Normaal gingen ze woensdag een stent steken tussen de nier en de blaas, maar dat ging gelukkig niet meer door omdat ik geen pijn meer had. Had er wel wat schrik voor want een verdoving houd toch altijd wel een risico in, voor mij en zeker voor ons prutske. Woensdag morgen nog eens aan de monitor en alles was nog steeds heel goed. Dus mochten we woensdag namiddag naar huis! Joepie! Ben blij dat ik van dat infuus vanaf ben. Nu moet ik enkel nog wat buscopan nemen. Er is al een klein steentje uit. Hopen dat het dat was en anders zal het afwachten worden. Vandaag nog niet echt pijn gehad. Drinken nu 2L per dag, moet normaal voldoende zijn. Meer kunnen we niet doen he.
De laatste dagen is ons klein prutske zeer actief bezig in mama's buik! Soms doet het zelfs wat pijn als ze zich strekt! Hehe. Maar het blijft toch een zalig gevoel. Als ik over mijn buik streel dan reageert ze ook meestal direct. Ook als ik tegen haar praat krijg ik al reacties. Echt zalig. Wat ga ik dit toch missen binnen een paar weken. Jaja want het begint nu echt wel te korten he. Maar die laatste weken gaan we toch nog koesteren hoor. Zal wel blij zijn dat ik binnen een paar weken verlost zal zijn van die misselijkheid en dat maagzuur. 
