Vanmorgen heel de morgen op een terras gezeten en bij een koffietje zitten schrijven. Blijkbaar doen veel pelgrims achteraf iets creatiefs met hun ervaringen. Tekenen, schilderen, schrijven... Bij mij is het ook schrijven geworden. teksten, dialogen, liedjes... Momenteel allemaal nogal fragmentarisch en onsamenhangend, maar we zien wel wat het wordt.
Gisteravond heb ik nog heel lang op het plein voor de kathedraal gezeten. Gewoon wat zitten kijken en denken. Vraag me niet waarom, maar ik ben ervan overtuigd dat ik hier moest zijn. Ik kan het niet uitleggen, het is gewoon een gevoel. Ik heb ondertussen ook gemerkt dat het voor veel pelgrims (mezelf incluis) heel vreemd is om hier rond te lopen. Het 'onderweg zijn' is weggevallen. De dagelijkse routines zijn er niet meer. Je mist het echt. Maar ik denk dat veel pelgrims ook meteen beslissen de camino ooit opnieuw te lopen. Wanneer? Dat zal de weg zelf beslissen. We merken het wel...
Morgen is het alweer tijd om terug te keren naar het gewone leven. Ik ga dit ongeloofelijk missen!
