Gisteren toch wel een klein feestje gevierd en mezelf eens laten gaan (jawel, met alcoholische dranken...) Het restaurant van het hotel had een speciaal degustatiemenu met allemaal streekspecialiteiten. Dat mocht er zeker wezen! Vannacht zalig geslapen. Het is weer even wennen, een kamer voor mij alleen en niet met oordoppen moeten slapen vanwege het gesnurk. Deze morgen dan weer rond 11 u naar de kathedraal vertrokken voor de pelgrimsmis. Ik had nog net een plaatsje (de mis begon om 12 u). Het was indrukwekkend om te zien, de kathedraal nokvol en voor 75 % met pelgrims. Of je nu gelovig bent of niet, het doet toch wat. Op het einde werd het reusachtige wierrookvat nog door de kathedraal geslingerd. Een geweldig spektakel. Daarna heb ik mijn voeten nog wat welverdiende rust gegund. Trouwens de 'albergue' waar ik momenteel verblijf is grote luxe (merci Griet!) Nu nog even de stad in om wat te knabbelen...
Deze morgen lekker uitgeslapen Pas om acht uur opgestaan en rustig alles voor de laatste keer ingepakt. De wandeling zelf was niet echt mooi te noemen. Een brug over de autostrade, wat buitenwijken tot de oude stad opdook en er plotseling een van de torens van de kathedraal te zien was. Alles ging opeens weer vlotter. nog enkele straatjes en daar stond ze in al haar glorie: de kathedraal van Santiago de Compostela. Het doel was bereikt. Het was een zeer mooi en emotioneel moment. Vreugde, omdat het doel bereikt was. Maar ook verdriet, omdat het fantastisch gevoel van "onderweg zijn" voorbij was. Nadat het allemaal tot mij doorgedrongen was, ging ik naar het pelgrimsbureau, waar ik mijn allerlaatste stempel en mijn compostela kreeg. Daarna heb ik de trip officiëel afgerond door het graf van de apostel te bezoeken. En dan nog even terug op het plein gaan zitten, waar ondertussen volop pelgrims aan het toestromen waren. Ik heb er toch wel een tijd gezeten, denkend aan het unieke avontuur dat ik heb mogen beleven. Men zegt wel eens dat de camino een mens kan veranderen. Bij mij is dit zeker het geval. Niet enkel lichamelijk (ik ben ondertussen man met baard ;-)), maar vooral geestelijk. Ik heb hier antwoorden gevonden op vragen die ik had, ik kijk op een heel andere manier tegen een hele hoop dingen aan en ik heb enkele nieuwe ideeën gekregen. Ik kan aan iedereen enkel aanraden om ooit eens zelf de camino te stappen. Het is een onvergetelijke ervaring! Ik weet nu al dat dit wel mijn eerste camino was, maar zeker niet mijn laatste. Dit ga ik zeker ooit nog eens doen!
Bedankt alvast aan iedereen die dit blog gevolgd heeft en mij op die manier gesteund heeft in mijn tocht. Ik sluit het zeker nog niet af, want ik ben nu nog even hier in Santiago, dus ik hou jullie op de hoogte hoe het me hier vergaat. En ik ga volgende week zeker nog wat foto's posten (ook op Facebook trouwens). Dinsdag vlieg ik via Madrid weer naar België, om daar om 22u weer (pijnlijke) voet op Belgische bodem te zetten. Tot snel!
Vanmorgen wakker geworden van de  Poolse groep die zich aan het klaarmaken was. Het bleek 5 u te zijn. Dat vond ik toch nog ruim vroeg, dus ik draaide mij nog eens om. Toen ik weer wakker schrok, bleek het al 6u45 te zijn. Schandelijk overslapen dus. In de bar naast de albergue was er al ontbijt te krijgen, dus heb ik daar al maar meteen ontbeten. Om 7u 25 was ik dan eindelijk op pad. De wandeling tot in Pedrouzo was vrij vlak en makkelijk. Dus ik was er al rond 11 u. Dit was normaal het eindpunt voor vandaag, maar de albergue was gesloten en ik had geen zin in zoeken naar een andere of een hotel. Ik besloot dan maar (ook vanwege het vroege uur) om door te stappen naar Monte de Gozo, zo'n 15km verder. Jammer genoeg werd het terrein minder vlak (zoals de naam al zegt: monte = berg)
En de zon stond ondertussen weer stevig te stralen aan de hemel. De vermoeidheid sloeg toe en de laatste zeven km was echt aftellen. Alles begon pijn te doen, vooral de voeten. Puur van vermoeidheid, want voor de rest zijn ze nog volledig in tact! Uiteindelijk was daar dan toch Monte de Gozo. Inderdaad een groot complex, maar de albergue staat wat tussen het groen, dus dat valt wel mee. Nog belangrijker is dat er nog slechts vijf kilometer liggen tussen mij en Santiago. Morgen wordt dus gewoon rustig afdalen en genieten.Â
Gisteren dus zoals verwacht geen zeep meer gevonden. Â Vandaag dan maar even langs de supermarkt geweest. Gisteravond wel weer lekker gegeten en een gesprekje gehad met een mevrouw uit California, die aan het tafeltje naast het mijne zat (ze had gezien dat ik de Engelstalige menu bekeek, en wist dus dat ik Engels sprak). Zij had een stukje van de beginroute gestapt en dan de trein genomen tot Sarria, om vandaar de laatste honderd kilometer te doen. Het hele stuk dat ik gedaan heb, had zij dus niet gezien.Â
Op weg naar de albergue ben ik het Poolse meisje van eergisteren nog terug tegengekomen. Het ging gelukkig beter met haar voet (eergisteren had ze er vrij veel last van). Dat is ook het leuke van de camino. Je komt "oude bekenden" tegen. Ook al heb je ze daarvoor maar heel even ontmoet.Â
Vanmorgen was ik om 6u20 al weer vrolijk op pad voor een vrij rustige etappe met wat licht klim- en daalwerk. Ongeveer halverwege begon ik wat last te krijgen van mijn knie. Ik besloot geen risico's te nemen en ben aan de eerstvolgende bar gestopt om mijn steunverband aan te doen. Een goede keuze, zo bleek, want er kwamen nog enkele afdalingen. En die zijn het zwaarste voor de gewrichten. Eens aangekomen in Ribadiso was het nog even wachten tot de albergue open ging. Hij is inderdaad zeer mooi gelegen aan de oever van de rivier. Ook hier zijn de Polen goed vertegenwoordigd. Ongeveer de helft van de slaapzaal wordt ingenomen door een groep Polen. Zij hebben bijna hetzelfde traject gedaan als ik. Wat me ook nog opvalt is dat hoe dichter we bij Santiago komen, hoe meer verbanden, enkelsteunen en kniesteunen je begint te zien. Sommige pelgrims zie je echt steunen op hun wandelstokken en voetje voor voetje voortstrompelen. Daar kan je alleen maar respect voor hebben. Dan mag ik zeker niet klagen. Buiten een beetje een pijnlijke knie en vermoeide voeten gaat alles nog zeer goed. Hout vasthouden dat het nog twee dagen zo blijft.Â
Vanmorgen decadent laat opgestaan. Het was al 6u45. Even ontbijt genomen en op pad. Het was zelfs al licht. Vandaag een vrij rustige etappe zonder veel klimmen of dalen (een kleine helling uitgezonderd). Het is wel merkelijk drukker langs de camino. Om de compostela te halen moet je minstens honderd kilometer te voet hebben afgelegd. Dus al de mensen die enkel de laatste honderd doen, zijn er nu ook bijgekomen. En dat zijn er nogal wat. De meesten kan je makkelijk herkennen aan hun vrij propere schoenen ;-). Die zijn duidelijk de bergen niet over geweest. Iets na de middag ben in dan aangekomen in Palas de Rei. Het eindpunt voor vandaag (zoals gepland). Na de gebruiken van de dag (albergue opzoeken, douchen en kleren wassen, waarna mijn Italiaanse kamergenoot zeer blij was dat ik hem enkele wasknijpers wou lenen) nog even wat gaan eten. Dat eten bleek een van de beste hamburgers sinds lang te zijn ( alles vers). De Frut zou jaloers zijn, alhoewel, er lagen wel heel veel gezonde groentjes tussen. Ik heb ook ontdekt dat het hier vandaag, net als bij jullie trouwens, 15 augustus is. Jawel feestdag! Dus veel supermercado's zijn dicht. Ik hoop straks toch nog een winkeltje te vinden dat open is, want mijn zeep is op. (ik moet dus om zeep ;-))
Morgen gaat het richting Ribadiso da Baixo, waar naar het schijnt een zeer mooie albergue staat.Â
Sommigen van jullie zijn misschien verrast door de titel van vandaag. Ging ik niet naar Sarria? Jawel, maar vandaag was Forrest Gump-dag. "I just felt like walking". Mijn tocht begon deze ochtend in het donker en met een klein beetje miezerige regen. Niet genoeg om echt nat van te worden, maar de poncho werd toch alvast in standby gehouden. Ik koos voor de route via San Xil, de originele route (er gaat ook een weg via het klooster van Samos). De meeste pelgrims hadden blijkbaar voor San Xil gekozen. Tijdens een koffiebreak zaten we met ongeveer de halve wereld aan een tafeltje. Iemand uit Polen (ik weet niet of het noord of zuid was), een Francaise, een Brit, een Nederlander (jawel!) en een meisje uit Nieuw-Zeeland. Tel daar deze Belg nog bij, en je hebt een behoorlijk internationale bende bij elkaar. Ik vertelde aan de Kiwi dat ik over een paar maanden zelf naar Nieuw-Zeeland ga. Ze hoopte dat ik dan toch ook tijd zou hebben om wat van de omgeving te zien. Na de koffie ging iedereen weer op zijn of haar eigen tempo verder. Eens in Sarria aangekomen bleek het nog maar 10u30 te zijn. En vermits Sarria een stad is (na Santiago de grootste op de camino) besloot ik de drukte achter me te laten en nog 4 Km verder te stappen tot aan het volgende dorp. Maar eens daar aangekomen schoot het me te binnen dat 8 Km verder het magische 100Km punt lag. Ik zou dus tot daar doorwandelen en daarna een slaapplaats zoeken. Na een tijdje en spanning die begon op te lopen kwam ik bij de 100Km grens (toevallig samen met de Kiwi, de Brit en de Nederlander). Na de nodige foto's was het dan tijd om een slaapplaats te zoeken. Maar wacht eens even. Als ik nog een goeie 10Km verder ga, ben in al in Portomarin. En dat is eigenlijk het eindpunt voor morgen. Op 10Km zal het ook niet meer aankomen. En ondertussen zit ik hier dus in Portomarin (met toch wel pijnlijke spieren en vermoeide voeten). Wat bedoeld was als een rustige tocht van 19Km werd een stevige etappe van 41Km. Als er iemand twee weken geleden zou gezegd hebben dat ik dit kon, ik zou eens goed hebben gelachen. Volgens mij krijg ik van ergens hulp, want het ging best vlot (behalve de laatste vijf, dat was even doorbijten). Resultaat van deze monsteretappe is dat in nu een dag voorlig op schema. Dus als er niks meer mus gaat zal ik niet zondag maar zaterdag al in Santiago aankomen. Ach ja, een dagje extra rust in Santiago kan geen kwaad.Â
Gisteren zat ik in de namiddag in O Cebreiro in een bar waar de olympische basketbalfinale op tv te volgen was. De bar zat volgepakt met hevige supporters van het Spaanse team. Het was best grappig, want ik denk dat ik als enige voor de Amerikanen was. Al leek het mij verstandig om dat niet te laten merken. Op het einde van de rit waren het wel allemaal sportieve verliezers.Â
Deze ochtend werd ik wakker van het gestommel en merkte ik dat het "al" 6u15 was. Hoog tijd dus om ook op te staan en op pad te gaan. Het was nog donker en bitter koud op de berg, dus goed ingepakt en met de hoofdlamp in aanslag ging iedereen op pad. Vooraleer aan de afdaling te beginnen moesten er nog twee pittige cols beklommen worden (volgens mij eentje van eerste en eentje buiten categorie) gelukkig was er op de top van de tweede col een bar met ontbijt, waar bijna iedereen gretig gebruik van maakte. En dan was het tijd voor de lange afdaling naar Triacastela. Nu eens rustig, dan weer steil. Hoe dan ook een uitdaging voor de kuiten. Ik ben hier al zeer blij geweest dat ik wandelstokken bij heb. Iets na de middag dan aangekomen in Triacastela en ingeschreven in een vrij kleine maar zeer leuke albergue. Er is slechts een kamer met drie stapelbedden. Een groot verschil met de  dertig van gisteren. Alleen jammer dat mijn vijf kamergenoten enkel Spaans spreken. Maar met handen en voeten geraken we er ook.Â
Morgen gaan we richting Sarria.Â
