Na bijna 4 maanden te hebben vertoefd in de status van gepensioneerde geef ik al een korte reflectie prijs.
Nee, het is geen paradijselijke toestand of genieten van 's morgens tot 's avonds, en nee het is niet voortdurend zitten piekeren hoe het komt dat de school toch blijft draaien ondanks je afwezigheid..
Clearly, het is een rouwproces. Onder te brengen in de categorie "noodzakelijk verlies". Loslaten van structuur, menselijke contacten, respect eigen aan je status van directeur, onderscheid tussen werk en vrije tijd enz.
En het is definitief.
Anderzijds zie ik ook meer en meer kansen : kansen om weer dichter bij je eigen ritme te komen bijvoorbeeld, kansen op ontmoeting met nieuwe mensen, nieuwe engagementen, nieuwe ervaringen.
Kansen ook om meer te genieten van de natuur via fietsen, wandelen, lopen...
Het leert me wie mijn échte vrienden zijn, ze laten je niet vallen omdat ze je niet meer nodig hebben. Dat is zo met enkele leerkrachten van olvp en ex-collega's van vhti. Wachten tot het op je af komt is echter uit den boze, je moet ook pro-actief zoeken naar contacten en oude banden weer aanhalen.
We zijn op weg, maar we zijn er nog lang niet.
Eerst nog afrekenen met de demonen uit het verleden. Misschien begin ik wel een dagboek waarin ik mijn kwetsuren en etterbuilen uit mijn 60-jarige leven uitsmeer, zodat ik nog beter kan afscheid nemen en vooruitkijken.
