In het park staat een bankje. Zon bankje voor mensen die geen haast hebben. Die de tijd nemen even naar de bomen in bloei te kijken. Niets voor mij, maar toch ga ik even zitten. Naast de bank een vuilnisbak waar nooit iemand iets ingooit. Behalve in deze. De vuilnisbak is tot de rand gevuld met lege bierblikjes. Rondom de bank, natte papiertjes, half vergane kartonnen bekertjes, nog meer blikjes. Een blikje bier ligt voor mijn voeten. Leeg. En aan twee kanten ingedeukt. Heineken.
Waarom is dat blikje aan twee kanten ingedeukt? Daar laat ik mijn gedachten over gaan. Is met opzet gebeurd. Waarschijnlijk door een man. Een man die hier voor mij zat. Op dezelfde plek, op hetzelfde bankje.
Een sportschooltype. Veel biceps, testeteron en weinig geduld. Tatoeages uiteraard. Op beide armen. Slangen, vuurspuwende draken. Op de rug twee kruislingse zwaarden. Onderrug, onder de broeksband, zodat niemand het ziet, een hartje met mamma erin. Kroegtijger. Veel darten in strak T-shirt, strakke spijkerbroek en veel vertoon van spieren. Stinkt naar zweet. Luistert alleen naar Hazes. Heeft alle cds. En dvds. Geen auto. Wel een motor. Maar daar ben ik niet zeker van. Heeft het blikje met zijn hand verfrommeld tot het blikje waar ik nu naar kijk. Verfrommeld tot iets met twee deuken. Kostte geen moeite, ging bijna gedachteloos. Bierflesjes opent hij met zijn tanden. Ook gedachteloos.
Verstoord kijk ik naar links waar een aantal jochies aan komt rennen. Ze lopen zonder aarzelen naar de vuilnisbak en vissen er een blikje uit. Een onbeschadigd blikje, geen deuken erin. Dan gaan ze voetballen met het blikje. Twee harde trappen. Twee deuken. Ze vissen een nieuw blikje uit de bak.
In het park staat een bankje. Zon bankje voor mensen die geen haast hebben. Die de tijd nemen even naar de bomen in bloei te kijken. Niets voor mij, maar toch ga ik even zitten.
