nog maar enkele dagen voor ik vertrek en ik weet mijn gastgezin al, waar ik zal verblijven, en hoe je hallo zegt in het hongaars. maar ben ik er wel klaar voor nu het allemaal dichter komt wordt het besef daarom niiet groter het vankantie/werk gevoel blijft een de ware aard van wat er staat te gebeuren is er niet.
ik voor een jaar weg, da is geen waar dat kan toch niet! nog maar 8 dagen en dan ben ik weg tot de volgende vakantie.
ik begin wel al een beetje na te denken over hoe het daar zal zijn. en hoe ik in gosnaam zal praten met die mensen waarvan hun engels even slecht is als mijn frans, en jaa dat zecht veel. Mijn talenknobbel is zo slecht dat we kunnen discussieren over het bestaan ervan. En dan ga ik van alle mensen naar Hongarije.
Toch zie ik het nog steeds zitten. Ik weet al welke valiezen dat ik ga mee doen. ik weet alleen nog niet wat ik er g insteken. Ik weet welke souveniers ik ga mee doen . maar ik weet wel niet welke ik ga thuislaten.
Toch is het besef van afscheinemen er wel al en dit is echt niet plezant. vanaf het moment dat je je eerte afscheidscadeautje krijgt en er mensen beginnen af te tellen dan heb je het gevoel dat je morgen al vertrekt.
De eerste traantjes zijn al gevloeid, de eerste dikke knuffels zijn gegeven en de eerste keren van het horen van het zinnetje; "ik ga je missen"; zijn uitgesproken.
maar waar sta ik nu? ik weet dat de hoofstad Budapest uit twee delen bestaat ik leerde de kleuren van de vlag al kennen. ik ken mijn eerste woordjes Hongaars al. (al weet ik niet of de uitspraak wel juist is.) En ook heb ik al mijn geld gaan omwissel. want tot mijn grote verbazing betalen ze daar niet met de euro. ( ja ik wist weer van niets.)
Nu maar hopen dat alles die laatste dagen gesmeerd lopen zodat ik met een gerust hartje naar Hongarije kan vertrekken.
nu het allemaal dichter komt wordt het besef daarom niiet groter het vankantie/werk gevoel blijft een de ware aard van wat er staat te gebeuren is er niet.
