eerst en vooral dit moeten we zeker invoeren in belgië,
je naamdag valt op de dag dat er een heilige met jouw naam verjaard. Ik heb er vier, maar de officiele is vandaag:
Mij doet het vooral denken aan een tweede verjaardag, al zijn de cadeau's iets nuttiger ik kreeg voor mijn naamdag, een pyjama een tafel typisch hongaars tafelkleed gemaakt door mijn grootmoeder van het moment en twee schilderijtjes met een typisch hongaars landschap gemaakt door de zus van mijn grootmoeder, En veel felicitaties en berichtjes, en chocolade.
en ook een geweldig eten, 's middag op restaurant en dan 's avonds naar de zus van mijn grottmoeder, ze gaf een samenkomst van de familie omdat haar naamdag de dag na de mijne is (da kwam goed uit)
als da zo doorgaat gaan ze me terug kunnen rollen naar belgië
We zijn met het hele gezin naar een tweedehands winkel geweest. Dit is natuurlijk niets raars, hier zijn er veel tweedehands winkels. In het dorp waar ik woon, Janoshalma, zijn er meer dan 5. Als je weet dat Janoshalma even groot is als Lauwe, dan zijn meer dan 0 tweedehands winkels meer dan wat we hebben in Lauwe.
Wel vandaag zijn we naar de grootste geweest van het hele dorp. De winkel was niets meer dan een grote ruimte gevuld met kleren. Bakken overvol met kleren, meer kleren op de grond en aan een veel te klein rek. met tussen de berg kleren een klein paadje om tussen de kleren te bewegen.
Als je echt iets goeds wil vinden tussen die bergen moet je letterlijk tussen en op de kleren staan. Een zeer unieke ervaring om omringd tezij door kleren.
Na lang zoeken eindelijk een goed kleedje gevonden voor de prijs van 100forint (dat is ongeveer een halve euro) Alle kleren aan 100 forint en alle schoenen voor 500 forint.
vandaag heb ik voor het eerst met een echt geweer geschoten!
Jagen wordt hier nog redelijk veel gedaan, misschien omdat ze hier net iets meer bos hebben dan wij in belgië. Maar hoe dan ook mijn opa heeft een echt gewee liggen in het kot, en hij vroeg of ik daar eens mee wou schieten. Natuurlijk zei ik ja. Zo'n geweer geeft je wel een machtig gevoel hoor, al deed het me wel een beetje denken aan de kermis bij ons. Toch was het een niet te vergeten ervaring!
De eerst zaterdag van de herfstvakantie ben ik vertrokken op een groot avontuur naar, BUDAPEST.
Ik moet toegeven Budapest is in het niet te vergelijken met Janoshalma, wat toch wel logisch is. We kwamen aan in Budapest de zaterdag om 17u en het was toen al donker.
Mijn eerste indruk was toch wel niet zo goed, donker en grijs, een beetje zoals Brussel. Het feit dat we bij famlie logeren was iets goeds. Maar al moet ik toegeven toe ik zag waar hun appartementwas gelegen hoorde ik mijn mama in mijn hoofd al zeggen:"al ze me ier steken dan ga ik dood." En voor sommige is dit al genoeg gezegd. Ik kwam niet naar Budapest om in luxe te zwemmen, nee ik kwam voor de stad, de hoordstad van mijn geliefde hostcountry.
De volgende dag kwam maar traag op gang. De regen viel in een stil maar gematigd tempo uit de lucht en het eindezat er niet al te snel aankomen, dus wisseling van de plannen. De eerste dag gaan shoppen. Winterkleren zijn hier wel een must met temperaturen tot -20 graden.
Tegen de middag werd het weer stilaan wat beter dus zijn we maar Heroe's square and de omliggende musea gaan bezoeken en dan nog hun eigen versie van de champ elysees.
De donau mocht er ook zeker niet aan ontbreken.
Zoals ik hiervoor al vernoemd had wordt het zeer snel donker in Hongarije. Maar dat zou je er zeker niet moeten van weerhouden om de stad te verkennen. De stad wordt prachtig verlgt tijdens de donkere uren. In het donker en goed ingepakt tegen de koude zijn we de stad gaan verkennen op een zeer speciale manier.
De eerste stop was de St. Istvan Basillica, echt prachtig en adembenemend. Kerken hebben hier nog altijd en speciaal plekje in de harten van de mensen. In deze kerk kun je ook de gemumificeerde hand van de koning terugvinden. En tot mijn grote verrassing was de kerk voor de helft gevuld met belgen. Daarna was natuurlijk het parlement aan de beurt en de opera en de bekende brug in Budapest en dan in de verte was ook nog Castle Hill te bekennen. En op de top van de berg dicht bij de Donau stond fier in de hoogte 1 van de 3 vrijheidbeelden. Uiteindelijk zijn we met de tram langs de oever van de Danau geweest en ook nog vlug een stop gemaakt langs d op 1 na grootste synagoge in de wereld.
De tweede dag hebben we de wereld van het shoppen nog wat verder herkent. Winterkleren.
de derde dag hebben we een bezoek gemaakt aan Castle Hill. Aan de oever van Buda. Dit is een oud maar goed bewaard kastee dat een redelijk belangrijke rol heeft in de geschiedenis van Hongarije. Naar de top van het kasteel staat een nieuwer gedeelte met de nationale bibliotheek. en helemaal op de top staat het huis van de president van Hongarije met aan beide kanten bewaking in outfits dat je onmiddelijk terugbombarderen naar de tijd van de nazi's in de Tweede Wereld Oorlog. We hadden het geluk om de wisseling van de wacht mee te maken. Na dit hebben we nog enkele dingen bezocht op Castle Hill. Daarna zijn we gaan bowlen in Budapest met een paar vrienden van de familie.
Tegen de tijd da we buiten kwamen was het weeral donker en begon iedereen zijn maag te knagen. Dus zijn we dan maar vredig teruggekeerd naar ons appartementje.
Mijn dag was nog niet gedaan. Nu ik de kans had, had ik afgesproken met een paar andere AFS'ers om de bloemetjes te gaan buitenzetten. Na een klein beetje zoeken hadden we elkaar dan eindelijk gevonden, en zijn we naar een klein cafeetje getrokken die een zeer speciaal gevoel gaf. De tafels, stoelen en muren stondenvol met de zotste dingen in alle talen. ook nederlands en vlaams was terug te vinden, enkel gevonden voorbeelden: "We are from Belgium.", "Zomersproetjes.", en de laatste,"Welke kleur van traktor ebbe gij?" Na en veel te korte tijd was het tijd om afscheid te nemen natuurlijk niet zonder de nodige vrienden te maken en hongaarse gsm nummers uit te wisselen.
De volgende dag was het tijd om ons gerief te verzamelen en dan vlug een bus, tram en trein terug naar huis te nemen. Een drie uur durende treinrit die vol was met Budapest.
School, altijd wel spannend.Maar in een ander land een ander dorp een andere cultuur en een ander gezin. Dit was toch wel de spannenste eerste schooldag dat ik me kan herinneren.
Maar hoe is de school in hongarije? Anders, echt anders. Eerst en vooral zijn de dagen veel korter, voor mijn normaal gezien van 8u to 13u. maar dat kan veranderen. Oke, ik heb twee verschillende weken, dus ik heb 10 dagen een ander lessenrooster. in 5 van de 10 dagen heb ik een zero uur. dit wil zeggen om 7u10 in school staan om les te volgen. (dit zijn mijn mindere dagen, zoals de maandag iedere twee weken. het is uit bed rollen.) Maar ik moet de dinsdag maar om 9u in school zijn want ik heb niets te doen het eerste lesuur. Ook heb ik de donderdag langer les dan 13u de ene keer tot 14u30 de andere keer tot 13u45. Dit zijn de verplichte lessen. maar als je wil kun je na 13u ook nog extra lessen volgen zoals aardrijkskunde want dit zit niet in het verplicht lessenpakket van mijn klas dit jaar. Of extra lessen Engels.
Het is heel ingewikkeld ik weet het. Maar eenmaal je het doorhebt valt het allemaal nog mee. Buiten die zero uren dan want daar kom ik zo slecht van.
Er zijn natuurlijk nog meer verschillen.
Na ieder lesuur (45min) moet je de klas verlaten en heb je een pauze van ongeveer 15min. In die pauze kun je naar het Büfé, een winkel op school met snoep, drank en broodjes. Of in de pauze kun je gewoon buiten school gaan om te roken als je wilt kun je zelfs een praatje slaan met een van je leerkrachten die ook staan te roken. Als het Büfé niet goed genoeg is voor je ga je gewoon buiten school naar de bakker of de supermarkt een beetje verder in de straat. Of moetje dringend iemand spreken dan bel je die toch gewoon op met je gsm in de gang van school, in diezelfde gang mag je rondhangen en luieren hoeveel je wilt. er zijn zelfs overal banken,stoelen en zetels om het nog comfrontabeler te maken. Lunchpauze kennen ze hier niet, als je wilt eten moet je maar achter de lessen dat doen, zelfs als je in de schoolkantine eet, waar er maar 1 maaltijd is, niet zoals in het VISO waar je een miljoen keuzes had.
De manier van lesgeven is hier ook volledig anders. Je hebt geen werkboeken enkel handboeken. De leerkracht staat vooraan en vertelt wat je moet weten en jij moet maar voelen wat je moet kennen. Als ze dit in België zouden doen zou de klas al heel snel in opstand komen.
Er nog een ( voor mij een leuk) verschil. Ze kunnen hier bijna geen engels spreken, mijn klas heeft het 5uur in de week en kunnen nog 2 extra uren nemen als ze willen. Maar het spreken gaat hun echt niet af! dus leerkrachten laten ons gerust. Geen huiswerk, geen toetsen, niet opletten. ( maar toch let ik op in Engels en Wiskunde, want ik doe het graag)
Eerst en vooral is de openingsceremonie niet voor herhaling vatbaar.
De openingsceremonie vindt plaats de laatste zondag voor de school begint. Iedereen moet in uniform komen en als je dat niet hebt een witte blouse en een zwartonderstuk (rok of broek) Zooooooooooooooo saai. Dan moesten ik en de andere uitwisselingsstudenten van mijn school (eerst twee nu nog maar 1) naar voor om onszelf in het hongaars voor te stellen in een micro. Er was een stukje dans een paar teksten en nog een paar andere saaie dingen waar ik niets van verstaan heb. Het was te warm en te saai. gelukkige doen ze dat niet in mijn school. Maar ze doen wel een misviering, hmmmm...
Dit word dan mijn eerste bericht vanuit Hongarije, Janoshalma. Ik ben terechtgekomen in een zeer lief en zorgzaam gezin met een moeder en 2 dochters (11 en 15)
Oke ik ben al een paar dagen in het land. Maar vanaf onze aankomst tot gisteren middag zaten we in een kamp om de gewoonten en de verschillen te leren ontdekken. Dit gebeurde in kleinere groepen. Wij waren met 6, 4 Belgen, 1 Amerikaanse en 1 IJslandse. (hierbij enkele foto's)
We leerde er heel veel bij. En ik heb nu vrienden gemaakt van over heel de wereld.
Ik kan niet wachten om mijn avontuur hier verder te zetten. En er alles over te vertellen.
nog maar enkele dagen voor ik vertrek en ik weet mijn gastgezin al, waar ik zal verblijven, en hoe je hallo zegt in het hongaars. maar ben ik er wel klaar voor nu het allemaal dichter komt wordt het besef daarom niiet groter het vankantie/werk gevoel blijft een de ware aard van wat er staat te gebeuren is er niet.
ik voor een jaar weg, da is geen waar dat kan toch niet! nog maar 8 dagen en dan ben ik weg tot de volgende vakantie.
ik begin wel al een beetje na te denken over hoe het daar zal zijn. en hoe ik in gosnaam zal praten met die mensen waarvan hun engels even slecht is als mijn frans, en jaa dat zecht veel. Mijn talenknobbel is zo slecht dat we kunnen discussieren over het bestaan ervan. En dan ga ik van alle mensen naar Hongarije.
Toch zie ik het nog steeds zitten. Ik weet al welke valiezen dat ik ga mee doen. ik weet alleen nog niet wat ik er g insteken. Ik weet welke souveniers ik ga mee doen . maar ik weet wel niet welke ik ga thuislaten.
Toch is het besef van afscheinemen er wel al en dit is echt niet plezant. vanaf het moment dat je je eerte afscheidscadeautje krijgt en er mensen beginnen af te tellen dan heb je het gevoel dat je morgen al vertrekt.
De eerste traantjes zijn al gevloeid, de eerste dikke knuffels zijn gegeven en de eerste keren van het horen van het zinnetje; "ik ga je missen"; zijn uitgesproken.
maar waar sta ik nu? ik weet dat de hoofstad Budapest uit twee delen bestaat ik leerde de kleuren van de vlag al kennen. ik ken mijn eerste woordjes Hongaars al. (al weet ik niet of de uitspraak wel juist is.) En ook heb ik al mijn geld gaan omwissel. want tot mijn grote verbazing betalen ze daar niet met de euro. ( ja ik wist weer van niets.)
Nu maar hopen dat alles die laatste dagen gesmeerd lopen zodat ik met een gerust hartje naar Hongarije kan vertrekken.
Vanaf nu is het officieel, mijn blog is aangemaakt. Hier zal ik je meenemen doorheen mijn jaartje in hongarije.
Ik zal proberen me aan deze blog te houden en met de regelmaat van een klok een berichtje te sturen.
Het zal hier vooral gaan over mijn persoonlijke ervaringen in Hongarije en de plaatsen die ik bezocht heb. Het woord geen hongaarse reisgids maar meer een dagboek met toffe feiten en leuke weetjes.
nu het allemaal dichter komt wordt het besef daarom niiet groter het vankantie/werk gevoel blijft een de ware aard van wat er staat te gebeuren is er niet.
